“Het gaat niet goed met die”, zei Sonja en wees op een koolmees, die buiten bij het raam ineengedoken zat. Het beestje bleef zitten toen we het van dichtbij bekeken. Ik ben naar buiten gegaan en ben rustig naar het vogeltje gelopen. Rustig, om het niet te laten schrikken. Voorzichtig pakte ik het op. Het leek wat bevangen door de kou, het spartelde niet tegen of zo. Ik maakte van mijn handen een kommetje waar het kopje uitstak. Zo warmde ik het beestje wat op. Al die tijd bleef het erg rustig en keek alleen naar mij en de buitenwereld. Daar zag ze soortgenoten rondvliegen en van al het lekkers eten. En dan opeens, na een paar minuten bewoog het. Eerst zachtjes. Er kwam meer beweging in. Het maakte zelfs krachtige bewegingen, die ik uitlegde als : “Laat mij nu maar weer gaan.” Het pikte mij niet. Al was ik wel wat benieuwd naar die scherpe snavel, die doppinda’s kan open pikken. Ik opende langzaam mijn handen. Het beestje bleef rustig zitten, totdat het op mijn hand zat. Toen sprong de mees op de tuintafel voor me. Even keek het met een schuin kopje naar mij en vloog toen weg. Nee, ik kreeg niet eens een knipoog of zo.
