.jpg) |
| 1972 in Timisoara met Zoia en Olga |
Het was in de herfst van 1969. Ik was op een zondagavond op weg naar Zuidlaren in de, zoals gewoonlijk, laatste trein. Tegenover mij zat een wat ouderwets geklede man, die mij in het Frans zei dat hij naar Groningen ging. Het gesprek ging vooral over het onderwijs. Daar had hij iets mee van doen. Op een gegeven moment vroeg hij mij of ik met iemand in Roemenië wilde corresponderen in het Frans. Hij was nogal gecharmeerd van het gemak waarmee ik met hem communiceerde. Ik zei nogal gemakkelijk oké. Hij gaf me een stuk pagina dat hij uit een muziekblad had gescheurd en wees me op de advertentie.
Ik zat nog in militaire dienst en vond het weliswaar wat gewaagd om een brief naar achter het IJzeren Gordijn te sturen, maar deed het toch. Het was volgens mij zo'n standaard kennismakingsbriefje. Niets bijzonders. Ook geen foto of zo. Onverwacht kreeg ik een eerste brief uit Roemenië van de Olga uit de advertentie. Ik had toch al weinig op met al die propaganda uit beide werelddelen en wilde zelf ervaren wat daar van waar was. En zo begon een lange papieren relatie tussen ons. Vrij snel na mijn diensttijd, in 1972, zocht ik Olga op. Ze wilde me graag met haar familie en land kennis laten maken. Ik weet nog wel dat ik heel erg benieuwd was en mijn onderneming behoorlijk spannend vond. Mijn vader vond het maar niks. "Jij komt niet meer terug", zei hij bezorgd. Hij was bij de Marine en had de oorlog meegemaakt. En volgens Barry McGuire was het The Eve of Destruction. En toch : ik weigerde dat te geloven. Nee, ik geloofde meer in Tim Hardin's Simple song of Freedom. Na een lange treinreis belandde ik in een zeer gastvrije en vriendelijke omgeving. Van een agressief en expansief volkje merkte is dus niets. Eigenlijk was men net als hier de Koude Oorlog meer dan zat. Net als Tim en ik wilde bijna iedereen hier vrede. En die anderen ook. Maar we werden dagelijks voor de gek gehouden.
.jpg)