Naar Moneasa

De nacht van zondag op maandag heb ik bij maman Maria in Pecica doorgebracht. Met handen en voeten, tekeningen en cijferwerk hebben we met elkaar gecommuniceerd. Ik gebruikte ook veel woorden die qua klank de Roemeense aardig benaderden. 's Morgens werd ik opgehaald door Mircea en Yola om eerst naar Arad te rijden. Daar stapten Olga en Ovidiu in en vertrokken we globaal naar het noordoosten, richting Moneasa. Het werd een gezellige autorit van ruim 100 km waarvan een deel door bergachtig gebied. Onder weg werd gestopt om medicinaal water te tanken. Het is in het gebied een zeer bekende bron, waar het water gratis wordt aangeboden via kranen in een met stenen gebouwtje in de vorm van een fles.  Mircea bood mij een slokje aan, terwijl hij mij de zeer helder ogende drank in een fles aanbood.

Bij maman Maria in Pecica

Helaas voor hem rook ik eerst aan de fles en ik ging bijna van mijn stokje : wat een stank! Het was voor mij een ordinaire rioollucht. Maar om mijn gastheer niet teleur te stellen nam ik een slok(je). Daar bleef het bij, want ik spoelde de nasmaak vlug weg met een volle beker cola. Naar zeggen is het vooral in het weekend erg druk bij de bron. Men heeft dit tappunt ergens in de jaren 70 geïnstalleerd. In ons land zou ie allang gesloten zijn geweest, vanwege een uitgeputte bron. Het was immers gratis...

Na het tanken zetten we de reis voort. Met een buitentemperatuur van zo'n dertig graden zong Adamo : "Tombe la neige, tu ne viendras pas ce soir.." Het kan verkeren. Daarna klonken traditionele nummers door de cabine, die luidruchtig en vooral vrolijk werden meegezongen. Ik genoot meer van het uitzicht. We reden door diverse dorpjes en gehuchten en de weg ging steeds vaker omhoog.