Vrijdagochtend werd ik door Ovidiu om half 6 gewekt. De avond eerder had ik mijn koffers al gepakt. Na een kop koffie nam ik afscheid van mijn lieve gastvrouw en vriendin Olga, want zij bleef thuis. Van diverse kanten is meerdere keren gevraagd om volgend jaar weer terug te komen. Maar hoewel ik me erg gevlijd voelde, hield ik een slag om de arm. Immers, er staan nog meer trips op mijn lijstje.
We reden via de nieuwe snelweg A1 naar Timisoara. Het was doodstil op het asfalt, ondanks het feit dat in de stad Arad het verkeer al op gang was gekomen.
Op het vliegveld moest ik eerst nog een boarding ticket regelen. De rij wachtenden viel mee.
Ik kreeg een ticket naar Boekarest met de mededeling, dat ik daar de ticket naar Amsterdam moest regelen. Mijn koffer moest ik in Boekarest ook weer inchecken.
Omdat Ovidiu moest werken nam ik afscheid van mijn Roemeense vriend. Even eerder had hij een paar foto's van mij gemaakt.
Tijdens de visitatie ging het mis. Ik had op de valreep een flacon met crème in mijn handbagage gedaan. De inhoud overschreed het toegestane maximum. Om niet voor terrorist aangezien te worden, moest ik de fles laten zien, verwijderen en terug naar de incheckbalie om de fles in mijn grote koffer te doen. Op zo'n klein vliegveld kan dat dus. Het viel me wel tegen dat de douanebeambte geen woord Engels, Frans of Duits sprak. En geen Hollands. Bij de balie kreeg ik gelijk een ander label aan de koffer met eindbestemming Amsterdam en twee nieuwe tickets, zodat de transfer in Boekarest een stuk eenvoudiger werd. Een geluk bij een ongeluk dus.
Het Tarom toestel vertrok op tijd voor de binnenlandse vlucht naar Boekarest. Onderweg genoot ik van het mooie bergachtig landschap.
.jpg)