Wat een inzet!

'Mannûh, die kant op!!'

Waar is de DVS 33 trainer / verzorger?

De A3 van SV Lelystad 67 heeft dit seizoen gelukkig weer een trainer. Hij is een oude bekende, want veel spelers hebben al eerder onder deze trainer getraind. En hoe! Trainen is ook echt trainen bij dit gedreven heerschap. En dat is tijdens de wedstrijden goed te merken. De conditie is puik en het samenspel en de techniek idem dito. Dat blijkt ook uit het maximum aantal punten dat de A3 op dit moment heeft : alles gewonnen! Er is ook sprake van discipline. Dat moet wel, anders wordt het niks met zo'n meute pubers. Uitzonderingen daar gelaten. Er wordt twee keer per week getraind. Daarvoor moet deze trainer zich vaak ontzettend haasten. Direct na werk vlug even een hap (of niet) en dan naar het veld. Als er uit gespeeld wordt, rijdt de trainer voorop. Hij zorgt ervoor dat alle volgauto's keurig bij elkaar blijven en gezamenlijk veilig op de bestemming aankomen. Dat is wat anders dan het gejakker over 's Heren wegen. Tijdens de wedstrijden wordt het elftal enthousiast vanaf de zijlijn gecoacht. Veel scheidsrechters, grensrechters en spelers van de tegenpartij ergeren zich aan zijn luide instructies en/of aanmoedigingen. Maar dat komt, omdat zij niet luisteren naar wát er geroepen wordt. Afgelopen week had de scheids daar wel oor voor en ik zag hem geregeld even lachen als de coach weer eens wat riep. Want humor is de coach ook niet vreemd. Oké, soms baalt ie van bepaalde beslissingen, vooral als het onsportief dan wel gevaarlijk spel betreft dat niet bestraft wordt. Dan vliegt er natuurlijk ook wat over het veld. Maar dat is dan bedoeld als aanwijzing voor de op dat moment falende scheids of grens. Want het spelletje moet wel leuk en sportief blijven. Ook al zijn er telkens volwassenen die het proberen te verzieken. Dan kan zelfs ik mijn mond niet houden. Nee, met de A3 zit het wel snor. Afgelopen zaterdag was er weer zo'n opvallend moment na de wedstrijd. De geblesseerde keeper van de tegenpartij DVS 33, kreeg voornamelijk aandacht van nota bene de spelers van SVL! Waar zijn eigen trainer/verzorger was, weet ik niet. Hij zal in elk geval geen Ronald heten, zoals die van de A3.

Naar Urk

Wat een prachtig weer op die laatste dag van oktober 2011! Omdat ik aan een andere vakantieperiode ben begonnen en dus toch ook weer niets te doen had, besloot ik op de motor te stappen. Dit keer wilde ik 'binnendoor' naar het voormalige visserseiland Urk rijden. Ik nam de camera's mee. Via de Houtribweg reed ik richting de A6 (Lelystad Noord). Halverwege sloeg ik linksaf de IJsselmeerdijk op. Ik passeerde de elektriciteitscentrale en de weg leidde mij rechtsaf de Klokbekerweg op. Een kort stukje maar, want nadat ik over de A6 was gereden sloeg ik linksaf de Visvijverweg op. Onderweg kreeg ik te maken met wat restanten van modder en klei op de weg. Veel was weliswaar platgereden, maar mocht het weer gaan regenen (dat weet je nooti in Holland), dan wordt het daar een ijsbaan. Die boerenpummels weigeren vaak de boel op te ruimen. Aan het eind stak ik de Kamperhoekweg over via een rotonde en passeerde het Kamperhoekbos(je). Dat ligt dichtbij de afslag Swifterbant van de A6. Vervolgens sloeg ik linksaf en reed richting die nukkige Ketelbrug. Die brug had afgelopen weekend weer kuren, met een grote verkeerschaos als gevolg. Ik reed over de Ketelbrug via de B weg ernaast. Die weg gaat over in de Abtweg die op haar beurt op de Domineesweg (ja, we zijn dicht bij Urk) uitkomt. Die weg ben ik richting Urk gaan volgen. Onderweg zag ik een opvallende verkeerssituatie. Er was een speciale uitwijkhaven voor trekkers. Daar kunnen die slome vierwielers even van de weg af, zodat al het verkeer dat balend achter zo'n trekker aan sukkelde, weer normaal gaan rijden. Ik zag ook borden die trekkers verboden op bepaalde tijdstippen over die weg te rijden. Dat mogen ze hier in Lelystad ook gaan invoeren. Bijvoorbeeld op de Dronterweg en de Runderweg. Op Urk aangekomen reed ik eerst naar de haven.
-wordt vervolgd-

Dooie Grieken en Duitse Gründlichkeit

In Griekenland, je weet wel dat land dat het financieel zo moeilijk heeft/maakt, heeft men ruim 8 miljard euro uitgegeven aan pensioengelden voor Grieken die dood zijn. De nabestaanden van de overleden gepensioneerden hadden geen aangifte gedaan van overlijden, om zo toch het pensioen te kunnen blijven innen. Voor die Grieken is er geen betere Griek, dan een dode Griek. Velen binnen de EU denken trouwens ook zo over Grieken.
In der Heimat, Duitsland dus, is het nog erger. Daar bleken de wit geboorde deskundigen bij een onderdeel van een staatsbank (Hypo Real Estate) al een tijd een telfoutje te maken. Onlangs is namelijk gebleken dat de staatsschuld van Duitsland 55,5 miljard lager is dan al die tijd was opgegeven. Geld tellen bij een bank mag niet iedereen. Daar moet je een heuse opleiding voor hebben en ook nog geregistreerd staan. Register accountants, dus. Die deutsche Gründlichkeit is ook niet meer wat het geweest is.

Waterschap Zuiderzeeland

Tot mijn grote verrassing deelde het waterschap onlangs mee, dat de tarieven niet verhoogd zullen worden. Wat zeg ik? Ze worden voor een keer verlaagd! Hoera! Toch kreeg ik een wat gemengd gevoel bij de bekendmaking. Immers, nog niet zo lang geleden wilde het Waterschap de tarieven nog fors om niet te zeggen buitensporig verhogen met een kinderlijk verhaal over dijken en hoogwater. En nu dit. Het financieel beleid bij het schap komt mij erg bedenkelijk over. Dus lach ik als een belastingbetaler met kiespijn.

SVL A3 verslaat DVS 33 A4

Om half een begon vanmiddag de uitwedstrijd van het ongeslagen SV Lelystad A3 in Ermelo tegen de A4 van DVS '33. Zonder de geschorste Levi en de geblesseerde Ethan werd om 12.30 uur afgetrapt. De wedstrijd was koud 2 minuten aan de gang, toen de DVS aanval door de verdediging wandelde en de score opende. "Nou, dat is schrikken" dacht ik. Het doelpunt had veel weg van een koude douche op de vroege ochtend, terwijl je nog in je bed ligt. Maar vreemd genoeg reageerde de elf van SVL nauwelijks op deze snelle achterstand. Het spel sukkelde voort, omdat SVL zich te veel liet meeslepen door het spel van DVS '33. Ondanks een mooi afstandsschot van Danny, die de stand nog geen 5 minuten later weer gelijk trok 1-1, bleef het tamelijk slaapverwekkend. Oké SVL kreeg een paar kansen maar die werden niet benut en de goed fluitende scheids (al liet ie spelers te vaak doorlopen op de keeper) weigerde een overtreding tegen Mahyar om te zetten naar een strafschop. Vlak voor rust werd keeper Boris geraakt toen een DVS aanvaller met gestrekt been de keeper aanviel. Gelukkig kon Boris verder spelen en was het op slag van rust.
Wat er in de kleedkamer gedronken, gezegd dan wel beloofd is door coach Ronald (Oostduitse thee of pornootje voor de pubers na de wedstrijd??), na rust leek een herboren SVL de kleedkamer te hebben verlaten. Na nauwelijks vijf minuten spelen werd gescoord door Ambrish : 1-2. Weer vijf minuten later was het de goed opgekomen centrale verdediger, Jesse, die de 1-3 tegen de touwen joeg. SVL speelde het eigen bekende spel in een goed tempo en  snel combinerend. Het elftal kreeg duidelijk grip op de tegenstander. Maar niet alle spelers waren geïnteresseerd in het beloofde pornootje. Sommigen lieten toch nog steeds te snel het koppie hangen en mopperden vanwege nota bene eigen balverlies. De nieuwe grensrechter vlagde erop los. Volgens mij had ie last van vliegen of zo. Gelukkig dacht de scheids er ook zo over en ging hij af op eigen waarneming.  Ondanks het veldoverwicht van SVL en de goede verdediging was het DVS, dat een lucky tegendoelpunt maakte. Een vrije trap, die houdbaar leek voor keeper Boris, verdween dankzij een kuiltje in het doelgebied in het doel : 2-3. Nadat Boris uit de kuil was geklommen, was het een paar minuten later Mahyar, die na een prachtige voorzet op maat van de opgekomen Leon de 2-4 op het bord schoot. Over alle linies werd weer goed gespeeld, al was hier en daar de balverliefdheid en/of het aangaan van duels wat sterker dan de noodzaak om de bal snel af te spelen. Een geïrriteerde SVL speler (vreemd bij zo'n comfortabele voorsprong) kreeg terecht een gele kaart, omdat hij na eigen balverlies een onbesuisde overtreding beging. Gelukkig bleef iedereen voetballen. SVL kreeg nog een paar kansen, Alex (schoot over), Martijn (kopte naast) en Ambrish (op de lat), maar het bleef bij de 2-4. Afgezien van de eerste helft, was het weer een aantrekkelijke pot die het kijken waard was. Ook omdat het weer meewerkte. Zie ook foto's op Foto's SVL (rechts). Het eerste van SVL gaf twee doelpunten en drie punten mee aan De Merino's. Om dat te mogen zien moest je wel 5 euro betalen. Eigenlijk zou de toegangsprijs gekoppeld moeten worden aan de prestaties van het eerste elftal......

Bad boy Simoncelli?

De onlangs verongelukte motorcoureur Marco Simoncelli (24) werd vaak vergeleken met zijn landgenoot Valentino Rossi. Ook krullenbol Marco reed op het scherpst van de snede en had alles over voor zijn sport. Marco's ster rees snel aan de Moto GP-hemel. Toch was niet iedereen blij met de rijstijl van de GP-kroonprinsi. Geregeld rees rond zijn racestijl de vraag : wat mag en wat is onsportief of zelfs gevaarlijk? Simoncelli was betrokken bij een aantal ongevallen en incidenten waarvan sommige als 'opzettelijk aanrijden' werden gekwalificeerd. Als een coureur geen mogelijkheid heeft tot uitwijken en je hem toch daartoe dwingt vanwege een (onmogelijke) inhaalmanoeuvre, wordt dat vaak als 'onsportief' en zelfs als 'gevaarlijk rijden' bestempeld. Het publiek en vooral de fans van 'de krul' genoten daar trouwens wel van. Het betrof duels waarbij opvallend vaak Spaanse coureurs betrokken waren. Dat heeft vooral te maken met de racepotentie van dat land, denk ik. Zo werd Dani Pedrosa in Le Mans in een bocht bruut getorpedeerd door Simoncelli. Ik kan er niets anders van maken. Pedrosa brak een sleutelbeen en verloor het riante uitzicht op het kampioenschap. Simoncelli kreeg slechts een rijstraf (een ritje door de pitlane). Hoewel Simoncelli zijn onschuld volhield, beloofde hij recent beter op te letten en voorzichtiger te zijn. Daarmee hoopte hij aan de kritiek van zijn collega's en hun fans enigszins tegemoet te komen. Het pakte heel anders uit.

Gratis, maar niet voor niets

Vanmiddag heb ik mijn jaarlijkse antigriepprik gehaald. Ik weet dat aan het effect van die prik ernstig getwijfeld wordt. Maar niet door mij. Maar ja, mij vragen ze niets. Dus geef ik ongevraagd antwoord. Elk jaar heb ik last van de griep. Altijd in de maand december. Sinds ik, iemand met een verhoogd risico vanwege mijn longfunctie, de griepprik krijg heb ik geen griep meer in december. Ook niet eerder en/of later. Dus blijf ik die antigriepprik halen. Vanmiddag was het opvallend rustig om het MCP. Gek, want die prik is toch gratis. En je weet, als er hier in dit land iets gratis te halen valt berg je dan maar. Het regende wel. Misschien was dat de oorzaak. Dit keer kon ik direct in de gang aansluiten. Er kwam een oudere vrouw binnen die zich door de rij worstelde. Dat ging goed totdat ik een meneer verderop in de rij hoorde zeggen : "Oh u wilt erlangs? Dat mag u ook wel vragen hoor. Dat duwen en trekken is toch nergens voor nodig?" Sommigen hadden het formulier niet meegenomen. Gelukkig was het oponthoud minimaal. Ik trok mijn jack alvast uit. Ik had een t-shirt met korte mouw aan, dus mijn beide bovenarmen waren gemakkelijk te bereiken. Niet veel later stak een vrouw met een venijnige blik in de ogen een naald in mijn bovenarm. Ik vroeg haar : "Hoe was je week?" Terwijl de naald aan mijn arm bungelde, dronk ze nog even op haar dooie gemak een kopje koffie leeg. Daarna spoot ze het goedje tergend langzaam in mijn lijf, terwijl ze de naald heen en weer bewoog. Toen ze de spuit weer terugtrok dankte ik haar vriendelijk voor de service en spoedde me opgelucht weer buiten. De arm is dit jaar wel opvallend pijnlijk.

Mauro : dure jongen

Wie had dat gedacht. Een Angolese jongen die een regering wekenlang laat discussiëren. Wat kost dat allemaal? Hij kan zelfs de oorzaak zijn van een val van deze regering! Nog meer belastinggeld naar de haaien. Mauro is niet de enige die in zo'n warrige situatie terechtgekomen is. Nederland heeft niet bepaald een goede wetgeving op het gebied van immigratie. Veel jongeren zijn tussen wal en schip terechtgekomen. Louter omdat hun ouders geen verblijfsvergunning hebben. In veel gevallen gaat het om anonieme beschuldigingen als zouden ouders betrokken zijn bij bijvoorbeeld misdaden tegen de menselijkheid. En ondanks het feit dat er niets te bewijzen valt, krijgen ze geen verblijfsvergunning. Flauw hoor. Hun kinderen gaan wel naar school (leerplicht, ook een wet), maar als ze 18 zijn dan komen ze net als Mauro in een uitzichtloze situatie. Die kinderen krijgen immers geen BS nummer omdat hun ouders geen verblijfsvergunning hebben en kunnen dus niet verder studeren noch werken. Waar leven die mensen dan van? Haha, van een uitkering (ook een wet). Er zijn mensen die Mauro koste wat het kost willen beschermen tegen zijn 'uitzetting'. Volgens mij is het geen uitzetting, maar een terugkeer naar huis. Zijn moeder leeft nog en woont in Angola. Wel vreemd dat zo'n jongen niet naar zijn moeder wil. Zou die zo slecht voor hem geweest zijn? Als Mauro niet teruggaat, komen er misschien nog meer kinderen uit Afrika naar ons land. Vliegtuigen en treinen vol. Dus Mauro, ga je moeder gedag zeggen en vertel haar ook even over alle ellende die ze veroorzaakt heeft. En kom later via de voordeur met alle papieren maar weer terug. Je hebt al een paar pré's.

Geknipt en geschoren

Voordat de winter intreedt wordt het groen voor de laatste keer dit jaar gesnoeid. Zo ook de rietkragen bij de Hoornse Hop. Het maaisel heeft tot een paar grote hopen geleid. Zo'n geschoren oever ziet er eigenlijk niet eens raar uit. De kale strook laat ook zien hoeveel zwerfvuil afgelopen jaar in het riet verdwenen is. Weer een klusje voor een vrijwillige zwerfvuilopruimer.

Pienkwiens

Tim werd na een nachtje logeren opgehaald door mamma Karly en Jill. De kleine Jill loste haar broertje af, want ook zij bleef een nachtje logeren. Jill is een kleine eigenwijze tante, die best wel weet hoe een en ander moet, maar daar liever een eigen draai aangeeft. Tenzij oma of opa het been stijf houdt. Dan komt ze na enig tegensputteren toch wel tot de conclusie dat haar verzet zinloos is. 's Middags zijn we op de fiets even een boodschap gaan doen. Jill zat bij opa achterop in een stoeltje. "Kijk opa, pienkwiens!", riep ze opeens enthousiast. "Pinguïns?" Als opa haar blik volgt ziet hij drie vrouwen op de stoep lopen, gekleed in lange zwarte gewaden en elk een witte hoofddoek om het hoofd. Niet alleen de kleding, ook hun waggelende manier van lopen gaf een verkeerd signaal af bij Jill. We waren net weer thuisgekomen toen Mike van school kwam. Die mooie rugzak (Jill heeft het over 'bekpek') vond Jill erg aantrekkelijk. Dus studieboeken eruit, want het grote ding moest op Jill's rug. Met als resultaat een rugzak met twee beentjes en een hoofdje. Geen gezicht. Jil werd in tegenstelling tot haar broer, erg vroeg wakker : rond een uur of 6. Toen we tegen elven naar Dronten wilden vertrekken, wilde Jill niet mee. Ze wilde ook niet naar mamma en ook niet bij opa en oma blijven. Opa stelde nog voor de kwestie te middelen en haar halverwege de Dronterweg uit de auto te zetten. Maar oma was faliekant tegen. Al met al was Jill toch weer blij toen ze haar mamma zag.

Botters in de haven

Het is alweer lang geleden dat er op het IJsselmeer werd gevist. Ten tijde van het werkeiland werd er echter nog volop gevist met botters vanuit alle vissersplaatsen rondom het IJsselmeer. Die botters schuilden bij harde wind of zondags, regelmatig achter de strekdam van het werkeiland. Op deze dam stond een kleine "Tagrijn" door ons ook wel het parlevinkershuisje genoemd. De vissers maakten van zulke gelegenheden tevens gebruik om scheepsbenodigdheden, brandstof en proviand in te slaan. Mijn broer Cor, die in Harderwijk op de MULO zat, runde deze winkel als bijbaantje en voer ook op het oliebootje "Piet" van de fa. de Boer uit Urk.

Op bijgaande foto ligt een aantal botter bij het parlevinkershuisje afgemeerd in afwachting van beter weer of de terugkomst van de bemanning na het weekend.
(Tekst en foto : Luijt Postma)

Als blijk van dank

Van een dankbare wijkbewoner kreeg ik een heus veiligheidsvest. Ik beschikte tot dan over een hesje van 2,75 euro bij de Blokker. Met koud of nat weer moest ik toch eerst een extra jack aan, voordat ik de straat op ging om zwerfvuil op te ruimen. Later kreeg ik van dezelfde fan een t shirt in dezelfde felle oranje kleur met reflecterende strepen erop (foto). Nu kan ik zomers volstaan met alleen een t-shirt in plaats van een t-shirt met een hesje erover heen. Al eerder kreeg ik een mooie pet van een ander dankbaar iemand. Afgezien van deze uitingen krijg ik ook geregeld complimenten van bewoners die mij aanspreken.

Maurice telt af

Nog even en dan vertrekt Maurice naar New York om daar op 6 november de beroemde marathon te gaan lopen. Hij heeft zich heel goed voorbereid. Maurice gaat niet alleen. Hij neemt zijn technische staf mee (voor de zorg van zijn outfit), een pr functionaris, een fysiotherapeut, een fastfood deskundige, een geestelijk begeleider, een fotograaf, een verslaggever, een soulmate en een fan voor het leven. Kortom : Manus van Alles Mandy gaat dus ook mee. Maurice is al wereldberoemd in Leiderdorp en staat dus al in de schijnwerpers, getuige een recent krantenartikel. Dat zal een extra druk leggen op zijn afgetrainde schouders.Volgende week woensdag vliegt het hele stel richting New York in een speciaal toestel. Maurice start in de eerste groep, dus lekker vroeg in de morgen. Voor die tijd kan hij lekker acclimatiseren en wellicht het parcours verkennen. Het wordt straks alles of niets. The Small Faces zongen het al midden jaren 60.Zanger Steve Marriot kon met zijn longinhoud ook wel een marathon aan : All or nothing!

Wisselend succes

Tim is aan het wisselen. Hij wordt een grote jongen, dus zijn melkgebit gaat plaatsmaken voor een hopelijk definitief gebit. Het is wel een grappig gezicht, zo'n gat in een rijtje voortanden. Opa zag dat de andere voortand scheef stond. Die bleek ook al behoorlijk los te zitten. Opa besloot een oude truc toe te passen. Een touwtje om de tand en het andere eind aan de deurknop van de openstaande huiskamerdeur. Tim stond er helemaal klaar voor, al bibberde hij wel behoorlijk. Opa zei : "Kijk Tim, een spin op het plafond!" Toen Tim omhoog keek, knalde opa keihard de deur dicht. Kbeng!! Gevolgd door een wat zachter 'kabeng'. Opa zag tot zijn schrik dat de deurknop van de deur was getrokken. Die bungelde aan het touwtjes uit Tim's mond. Tim hees de deurknop omhoog en hield hem triomfantelijk in de lucht!
Die Praxis-deuren van tegenwoordig zijn ook niet meer wat ze ooit geweest zijn. Het gebit is door de jaren heen wel stukken beter geworden. Opa gaat een andere oplossing bedenken. Het zal wel nachtwerk worden, want Tim logeert bij opa en oma....

Souvenier van SS War Diwan

Zonder er al te veel aandacht aan te schenken ben ik vaak langs dit roestige geval aan de Oostvaardersdijk (Mammoet Berging) gereden. Vanmiddag viel me voor het eerst een plaatje op, dat aan de roestige paal was bevestigd. Dat kwam omdat ik dit keer te voet was en de 'roestpaal' van zeer dichtbij passeerde. De paal bleek een restant te zijn van een schip. Het betreft het roersteven van het ss. War Diwan, dat volgens de tekst 'getorpodeerd' (foutje, zowel qua spelling als qua feit) werd. Echter, op 16 (en dus niet op 18) december 1944 voer de Britse (oorlogs-) tanker War Diwan in konvooi over de Schelde. Daar liep het schip op een mijn (dus geen torpedo) in het water van de Wielingen. Het schip brak daarbij in tweeën. Vijf bemanningsleden kwamen om. De overigen werden gered door het escorterende en eveneens Britse HMS Franklin. In het jaar 1951 en begin 1952 is totaal 2.500 ton olie uit het voorschip overgepompt en veiliggesteld. In mei 1952 werd het voorschip gelicht door met perslucht het water uit het schip te blazen, zodat het schip naar boven kwam drijven. Deze nieuwe manier van schepen lichten was bedacht door de Nederlandse ingenieur Van Wienen van het bergingsbedrijf met dezelfde naam. Er werden twee pogingen gedaan, omdat de eerste mislukte. Het voorschip kwam in een verkeerde positie naar boven waardoor er lucht uit het wrak ontsnapte. Het voorschip werd opnieuw afgezonken. De tweede poging lukte wel. Het voorschip werd naar Vlissingen gesleept. De berging va het achterschip werd wegens geldgebrek (Van Wienen had het wrak van de Britse eigenaar gekocht) gestaakt. Het achterschip werd blijkbaar (gezien de tekst op het bordje) in oktober 1989 in opdracht van Rijkswaterstaat door het BTS (naar ik aanneem) ms  Jacomina met explosieven opgeruimd. Detail : er was nog een bronzen schroef van 14 ton aanwezig! Die zou tegenwoordig goud waard zijn.... De berging heeft direct geleid tot het faillissement van Van Wienen. Hij vertrok naar Zuid Afrika waar hij weer een bergings- en duikbedrijf begon. Het opgeblazen achtersteven dient sindsdien als duikobject in de Zeeuwse wateren. Er zijn zelfs filmbeelden van het lichten :

http://www.openbeelden.nl/media/28683/Voorschip_van_de__War_Diwan__bij_Vlissingen_gelicht.nl

Lijnen

Het woord geeft al aan dat het niets wordt. Of iets tijdelijks. En vooral iets vervelends, dat binnen een bepaalde tijd moet plaatsvinden. Een synoniem van dat woord is 'afvallen'.  Schiet ook niet op. Eraf en er weer aan. In heel mijn korte leventje heb ik slechts één keer van iemand de juiste definitie gehoord. Dat was van een ex-collega die ik een paar jaar niet gezien had. Toen ik haar weer ontmoette, herkende ik haar niet direct. Ze was qua omvang de helft (in mijn beleving) en haar gezicht straalde. Toen ik haar complimenteerde, feliciteerde en vroeg wat ze de afgelopen periode gedaan had zei ze : "Ik heb mijn leefstijl veranderd." Ze heeft eerst een paar lasten van de schouders geschud. Die deden haar te veel 'troost-eten'. Ze is ook gaan sporten, gezonder eten, minder stilzitten (ze las ontzettend veel) en vooral optimistisch in het leven gaan staan. Petje af voor deze koerswijziging!
Vaak zijn het simpele zaken die je anders zou moeten doen. De juiste keuzes maken. Niet de auto maar de fiets. Of lopend. Geen chips maar een appel. En als je dat hongerig gevoel krijgt, denken : "Hé, ze vreten aan mijn overgewicht!" en dus niet "Hoera ik mag weer wat eten!" En vervolgens een glas water leegdrinken. Ja, ook veel water drinken hoort erbij. Nooit boodschappen doen tegen etenstijd. Dat leidt tot impulsieve aankoop van verkeerde zaken. Het is ook vaak een kwestie van discipline en zelfbeheersing. Alles moet gewoon anders. Dan komt het juiste gewicht vanzelf. Zo, nu ik zelf nog....

Catwalk en theeglas

Zaterdagmiddag zijn we op de fiets even de stad ingegaan. Onderweg zijn we even gaan kijken bij de Wijkmarkt die in het Hanzeborg werd gehouden. In de directe omgeving van het nieuwe gebouw wordt een aantal overbodig geworden panden gesloopt. Op de Wijkmarkt werd veel materiaal aangeboden, dat door de bewoners zelf gemaakt is. Dat materiaal bestond voornamelijk uit kaarten, naai- en breiwerk en een andere zaken die uit de creatieve breinen van voornamelijk dames waren voortgekomen. Echt iets voor Sonja dus.

Mijn serveerster

In het centrum was in de Kroonpassage een modeshow aan de gang. De catwalk was door een deel van de passage aangelegd, zodat het winkelend publiek de getoonde kleding en de modellen kon bewonderen. In de stad is de Kerstversiering al opgehangen. Het is nog steeds oktober. Haast, haast, haast. Bij de bieb bevrijdde ik een paar mensen die in de draaideur gevangen zaten. Net een vissenkom, maar dan met mensen. Dus even naar die deur gelopen, die vervolgens openging. Na wat rond gekuierd te hebben zijn we bij Bart een kopje thee gaan drinken. Een van de theeglazen was niet echt schoon. Gelukkig bevonden de (water-?)vlekken zich aan de buitenkant van het glas. De serveerster kwam mij trouwens heel bekend voor al keek ze wat streng. Aan het tafeltje vroeg ze mij : "Wat gaan we vanavond doen?" Niets dus. "Bij jou of bij mij thuis?", vroeg ze nog. "Maakt niet uit", antwoordde ik en samen fietsten we naar huis. Mike viel niets op toen ze binnenkwam. Zo sprekend leek ze op zijn moeder....

VI wint de Televizier-ring

Tot groot ongenoegen van de Nederlandse tv-elite heeft Voetbal International de gouden Televizier-ring gewonnen. Velen spreken er schande van en sommigen willen de verkiezingsformule wijzigen, zodat alleen programma's die de tv-elite leuk vindt kunnen winnen. Ik moest ongewild aan de PVV denken. De club afgunstigen jammert dat bijv. TVOH veel meer kijkers trekt van VI. So what? Gaat het louter om kijkcijfers? Het gejammer over 'kijkcijfers' heeft veel weg van 'balbezit' bij voetbal. Alsof je daar een wedstrijd mee wint. En is TVOH dan zo bijzonder? Wat mij betreft niet. Gewoon weer een talentenjacht en muziek is vaak leuk om te horen. VI is anders. Het programma ademt een ongedwongen sfeer uit, waar man en paard genoemd worden. De medewerkers geven een realistische, no-nonsense kijk op het spelletje en zijn randverschijnselen. Een ware verademing. Jack van Gelder probeert ook een koerswijziging door te voeren, maar zijn programma blijft een slap aftreksel van VI. Men zou de verkiezing ook kunnen vervangen door een simpele "wat vinden wij (de zeurkousen) zelf leuk?" Hoe dan ook, ook in de tv wereld wordt andermans succes niet gewaardeerd. Je moet wel in de pas blijven lopen, want we zijn nog steeds in het Holland van de grijze muizen en het maaiveld waar je je kop beter niet bovenuit kunt steken.

Onverwacht bezoek

Xyntha en Mike toen

Vanmiddag hoorde ik iemand op de voordeur kloppen. Waarschijnlijk had ik de bel niet gehoord. Toen ik de deur open deed stond daar een drietal jonge meiden. Eén van hen vroeg mij of Mike soms thuis was. Nee dus, Mike was aan het werk in het restaurant. Toen ze aanstalten maakte om weer weg te gaan, vroeg ik : "Wie mag ik zeggen dat er geweest is?" Degene die het woord had gevoerd antwoordde : "Xyntha." Toen ik weer naar binnen liep dacht ik "Cyntha, Cynthia?". Er komen zoveel meiden hier, dus namen moet je mij niet vragen. Maar even later kreeg ik zowaar een helder moment. Het was toch niet de Xyntha die hier gewoond heeft? Dat kleine leuke meisje dat vaak met Mike speelde? Toen ik haar weer voor de geest haalde dacht ik : "Shit! (excusez le mot) Dat was die Xyntha!" Toen ik niet veel later op de fiets stapte om een boodschap te doen, zag ik de drie jongedames weer lopen. Dus ik erop af om een en ander recht te zetten. En ja hoor, het was die Xyntha! En ze ziet er nog leuker uit dan ze toen al was. Ze was heel benieuwd hoe Mike er nu uit zou zien. Naar mijn idee was ze al een kleine 10 jaar geleden uit Lelystad Haven vertrokken en naar Emmeloord verhuisd. Daar had de kleine Xyntha het tamelijk moeilijk mee gehad. Ik vroeg Xyntha of ik een foto van haar mocht maken. En dat was dus goed. Ik vertelde haar ook dat Mike behalve in het restaurant en op school ook op internet rondhangt. Later herkende Sonja direct Xyntha toen ze de foto zag. De foto met Mike toen ze samen de Apenheul bezochten heeft Xyntha ook bewaard.

Hr.Ms. KXVI gevonden

In de Chinese Zuidzee is het wrak gevonden van de Nederlandse onderzeeboot Hr.Ms. "KXVI" ook wel de "16" genoemd. De boot werd sinds eind 1941 toen zij op oorlogspatrouille was, vermist. De onderzeeboot stond onder leiding van Luitenant ter Zee 1e Klasse Jarman en was voor het uitbreken van de oorlog gestationeerd in Soerabaja (Ned. Indië). Op 24 december 1941 wist de boot nog een Japanse torpedobootjager, Sagiri, te vernietigen. De volgende morgen werd de KXVI zelf, naar later bleek, getorpedeerd door een Japanse onderzeeboot, de "I66". Vanwege de situatie ter plekke heeft de "I66" niet feitelijk kunnen vaststellen om welke boot het precies ging. Zodoende werd in eerste instantie verondersteld dat de KXVI op een mijn was gevaren. Die veronderstelling was gebaseerd op het feit, dat zich in het patrouillegebied veel Japanse mijnenvelden bevonden.
Midden jaren 90 werd de positie van het wrak vastgesteld. Het wrak werd ontdekt dankzij een oplettende visser. Die gaf een amateur duikteam een tip over een wrak in de wateren ten noorden van Borneo. Na bestudering van de foto's die het duikteam had gemaakt, is geconcludeerd dat het Hr.Ms. KXVI betreft. Het wrak is direct aangemerkt als zeemansgraf.

Van der Wiel eruit!

Wat doen we met Gregory?

Soms heb ik met Mike een discussie over het voetbal van Ajax. Ik geef toe dat ik nogal verwend ben geweest met het Ajax uit de jaren 70. Dat ultieme voetbal heb ik nadien niet meer gezien. Hoewel, onder Van Gaal heb ik toch wel weer genoten. Afgezien van het hobbelpaardspel verbaas ik me vooral over rechtsback Van der Wiel. Gregory speelt 9 van de 10 keer de bal achteruit. Zijn bal aanname is altijd verkeerd : met de rug naar het doel van de tegenstander. Niet de intentie om de bal vooruit te spelen. Vaak denk ik : "Trek een shirt van de tegenstander aan en wordt links voor!" Hij komt graag op (á la Wim Suurbier), maar zijn voorzetten zijn net smakeloze gehaktballen : niet te pruimen. In te veel wedstrijden heb ik nul goede voorzetten van hem moeten noteren. Tijdens het wk had hij zijn laatste redelijke wedstrijd. Trainer De Boer houdt Gregory te nadrukkelijk een hand boven het hoofd. Daar kan Van der Wiel aan kapot gaan. Aan de andere kant bedankt Gregory ook zelf niet voor de eer. "Laat mij maar even een stapje terug doen, om weer sterk terug te komen", komt dus niet uit zijn mond. Dat zou in zijn geval toch het beste zijn?  Nu wordt hij geregeld uitgefloten en uitgejouwd door het Ajax publiek. Ik kan me niet voorstellen dat een reservespeler van Ajax nog minder is dan Van der Wiel in zijn huidige vorm. Ondanks de vele punten die het Ajax heeft gekost, mag Van der Wiel zijn onnodige terugspeelballen, slechte voorzetten en te laat terugkomen blijven vertonen.

Simoncelli verongelukt

Edwards raakt Simoncelli vol; Rossi ontsnapt

Marco Simoncelli

Marco Simoncelli, uitkomend in de MotoGp voor Honda, is tijdens de GP van Maleisië verongelukt. Op zijn Honda ging Simoncelli onderuit en kwam in botsing met collega coureur Colin Edwards. Valentino Rossi wist nipt een botsing te voorkomen. Op de gemaakte beelden is te zien dat Simoncelli door de klap zijn helm verloor, iets wat weinig goeds voorspelt. Na de crash bleef hij roerloos op de baan liggen. Hij schijnt nog even bij bewustzijn te zijn geweest, maar overleed niet veel later. Marco Simoncelli was een succesvol coureur en voormalig wereldkampioen (250 cc). In de MotoGP deed Simoncelli het ook erg goed en reed vaak voorin. Na 148 races met 14 zeges, 31 podiumplaatsen en 15 keer poleposition is abrupt een eind gekomen aan de raceloopbaan van Marco Simoncelli. Op 24 jarige leeftijd heeft hij de hoogste prijs betaald.

Terug in de boomgaard -16-

Gisteravond vierden we het eind van de plukperiode. Niet dat de pluk klaar is, maar wel bijna klaar. Ik werd bij de schuur in het nachtelijk donker welkom geheten. Onder begeleiding van een van de kinderen van het fruitstel, die voorzien was van een kaarsje, werd ik naar de trap richting kantine gedirigeerd. Daar was al een aantal plukcollega's aanwezig. Een lange man kwam op me af en schudde mij de hand. Het bleek Bert te zijn, die ik zonder korte broek nauwelijks nog herkende. Het was wel even wennen om al die casual kleding te zien met daar boven een verzorgd gezicht en dito kapsel. Al maakte dat laatste voor bepaalde plukkers weinig tot niets uit, want die zijn (bijna) haarloos. De voorheen plukkende regenpakken of bijkans verzopen katers en katten waren nu kleurige hanen en fruitige hennetjes. Ik werd getrakteerd op thee met een vlaaipunt. Op zo'n avond is het telkens de vraag wat er staat te gebeuren. Mij was gevraagd het meest afgrijslijke cadeautje mee te nemen dat ik ooit gekregen heb. Daar zou een kunstwerk van gemaakt worden. Helaas zijn die cadeautjes 'per ongeluk' kapot gegaan of  'zomaar' verdwenen. Eén heb ik nog, maar die voorkomt een wiebelende vrieskast in de schuur. Na een uurtje gezelligheid werden de plukkers opgeroepen om twee aan twee de 'verrassing' te ondergaan. Zo kwam ik samen met Ria in het donker op een matras te liggen! Dat mijn pluk zo zou eindigen had ik aan het begin van de oogst zeker niet gedacht. Het matras lag op een pallet en even later begon het bed zachtjes te schudden. Met gevolg dat ik me afvroeg wat Ria aan het doen was. Dat kon ik vanwege de duisternis niet zien en ik durfde het niet te vragen. Opeens zweefden we door de donkere lucht. Dat was het dus. Ria begon lichtelijk te hijgen. Ze had het volgens mij wat benauwd. Al weet ik niet waarvan dat was : vanwege dat ik (stil!) naast haar lag of het hemelse gezweef op grote hoogte? Nadat we beiden gelijktijdig (dat kon niet anders) het hoogste punt bereikt hadden, kwamen we weer op aarde terug. Daar fluisterde 'schaterlach' Karin naast ons vliegende matrasje in mijn oor, dat ik op mijn buik moest gaan liggen. Daarna begon ze een heuse massage. Zalig maar helaas van veel te korte duur! Ria mocht op haar rug blijven liggen vanwege 'bepaalde omstandigheden'. Op die smoes was ik zelf niet gekomen. Wat na de massage gebeurde was wat minder. Althans, voor een vent als ik. Een kerel kwam met een slijpschijf mijn nagels doen. Met als zijn hoogtepunt het lakken van mijn nagels!! Hoe moest ik dat thuis gaan uitleggen??! Ter afsluiting van deze 'wellness trip' kon ik ook nog in een heet bad gaan zitten. Daar heb ik van afgezien, want ik had geen zwemkleding meegenomen. Daar was ik juist de afgelopen periode voor aan het plukken geweest. Komt bij dat ik moeilijk het effect kon inschatten dat mijn goddelijk natte lijf in het nachtelijk donker op de aanwezige dames en niet te vergeten die kerel met die slijpschijf zou hebben. Om maar te zwijgen over het verhoogd risico omdat het vrijdagavond was. Aan het eind van het feest was er een warm 'tot ziens' en nog een verrassing. Afgezien van het boomgaard-pakket werd de plukkers een heuse appelboom aangeboden! Om af te kicken of in de stemming te blijven. Dat mogen we zelf invullen. Niettemin wederom een heel leuke avond vol verrassingen. Iedereen hartelijk dank en tot ziens!

THT leidt tot verspilling

Om de consument goed te informeren is een aantal maatregelen genomen. Zo moet de samenstelling van veel producten beschreven worden en de eventuele gevolgen voor de gezondheid : calorieën, vetten enz. en waarschuwingen voor allergiepatiënten. Ook de datum tot wanneer het product genuttigd kan worden, 'Tenminste Houdbaar Tot' plus een datum, moet vermeld worden. Die tekst begint met het woord Tenminste. Dat suggereert dat het product ook na die datum genuttigd kan worden. Toch is het zo, dat wanneer die datum verstreken is het product weggegooid wordt. Zelf doen wij dat ook hoor. Uit voorzorg, omdat we al eerder slechte ervaring hebben opgedaan met voedsel waarvan de THT datum vervallen was. De vraag is in hoeverre het product zelf altijd goed behandeld is voordat het bij ons op tafel kwam. Heeft het misschien net iets te lang in een te hoge temperatuur gelegen? Wie zal het zeggen. Dus voor alle zekerheid : weg ermee. En dat is een situatie waartegen met name in Duitsland heftig 'protestiert wird'. We gooien veel te veel voedsel weg. Zonde! Maar tot wanneer is zo'n product dan nog verantwoord te nuttigen? Een dag, week, maand later? Die datum staat nooit vermeld. Vaak zoek ik me een bult naar de THT datum. Dan is ie vervangen door de tekst : zie verpakking. Gek, want een datum heeft minder tekens nodig dan de tekst.

Alleen succesvol Perspectief

Geregeld ontvang ik van het UWV een blaadje dat UWV Perspectief heet. In dat blad verhalen wao'ers en wia'ers over hun succesvolle terugkeer op de arbeidsmarkt. Dat varieert van een dienstverband tot een zelfstandig beroep. Heel erg leuk (vooral voor de betrokkenen) en interessant om te lezen. Maar hoe zit het eigenlijk met al die andere gevallen? Mensen die er niet in slagen om terug te keren in de arbeidsmarkt? Naar mijn idee zijn dat er meer dan zij die wel slagen. Ik heb tot op heden nooit een verhaal over/van zo'n iemand gelezen in Perspectief. En toch is dat ook de realiteit. Arbeidsongeschikten die best willen werken, maar de kans niet krijgen. Zelf heb ik twee keer meegedaan aan een re-integratietraject. Zonder succes. Het werk wat ik vond, heb ik zonder het UWV opgespoord. Een paar keer zat nota bene het UWV mij dwars bij het aannemen van werk. Ik mocht niet eens een tijdje op proef werken. Ik heb de redactie van dat blad maar even een mail gestuurd met mij 'klacht'. Ik begin namelijk een beetje moedeloos te worden van die mooie UWV-succesverhalen. Net alsof Perspectief mij vraagt : "En hoe zit het met jou? Nog niet aan het werk?"

Drieennegentig lege blikjes

Na zo'n zes weken op een laag pitje, ben ik vandaag weer eens mijn zwerfloopje gaan doen door de wijk. In een mum van tijd had ik de vuilniszak vol. Ik was net aan de tweede zak begonnen, toen ik op een dumpplek stuitte van leeggelurkte bierblikjes. Nu de struiken hun blad verliezen, is de grond eronder beter zichtbaar geworden. Het duurde even, maar ook zak twee raakte vol. Ik kon niet bij alle blikjes komen vanwege de dichte begroeiing. Er gingen welgeteld 93 blikjes in de vuilniszak. De volle zak heb ik maar alvast voor de deur geparkeerd tot ie een lift zou krijgen van 'collega' André.
Op de parkeerplaats bij de Aldi kwam ik André tegen. Hij was met een bladblazer bezig de boel schoon te blazen. Gistermiddag was er markt.  "Straks komt de veegmachine, Willem!", schreeuwde hij boven het lawaai van de blazer uit. De derde volle zak heb ik in zijn auto gegooid. Dat scheelde een stukje sjouwen.

Terug in de boomgaard -15-

Veel regen en soms een boog

Alleen nog een kampvuur...

De pluk is bijna voorbij. Dat komt mooi uit, want ik begin al wat pluk-moe te worden. De duisternis, het slechte weer, de gladde wegdelen en de lage temperatuur maken het er niet leuker op. Af en toe is er een zonnetje en zelfs een regenboog. Deze week zijn we begonnen met wat later van start gaan. We beschikken nu eenmaal niet over mijnwerkershelmen met zo'n lampje erop. Ik heb het deze week zowaar een paar keer koud gehad. Dat is me tijdens deze en voorgaande plukperiodes niet eerder overkomen. De pet heeft plaats moeten maken voor een muts, die het hoofd warm en toch ook weer koel moet houden. Al is het met een koude kop lastig vrolijk blijven. We hebben nu bijna de hele dag de regenkleding aan. Vanmorgen moest ik in dat pak een vol geplukte trein duwen : Ademnood!! Maar ik gaf me niet bloot. In de boomgaard is het al een stuk rustiger geworden. Alleen de diehards zijn nog bezig. Sommigen zijn een paar weken later van start gegaan. Anderen van begin af aan. Zelf heb ik de afgelopen dagen al twee uur per dag korter gewerkt. Ik ben dus duidelijk aan het afbouwen. Het zal straks behoorlijk wennen zijn zonder al die warme mensen, de openlucht lunch, het geschater, de humor, de vertrouwelijke gesprekken, de wetenswaardigheden, het voetbal, het schurende regenpak (eh?), de slippende golfkarren, de brullende trekkers, de 'kouwe klauwe' en de hete soep.

Dankzij Turkse kinderen

Lekker hè die hazelnootchocopasta op brood. Het liefst op wit brood. Dat vind ik het lekkerst smaken. Maar die pasta smaakt mij een stuk minder sinds bekend is, dat de hazelnoot in Turkije door kinderen wordt geoogst. Ze krijgen daarvoor 1 euro per uur. Vaak werken de kinderen, waarvan velen rond de 10 jaar, meer dan 10 uur per dag! En de school dan? Die is er alleen voor kinderen die niet behoeven te werken. Zeg maar, de rijke kinderen. Turkije wil graag bij de EU, maar natuurlijk niet met kinderarbeid en meer van die mens-onvriendelijke toestanden. Nee, dan maar geen chocopasta. Wie zit er nou te wachten op die Turkse Duo Pineutie? Niemand toch? Hoop ik.

Orgaandonor : gratis begrafenis

Er is een enorm tekort aan orgaandonoren. Ondanks de vele oproepen en spotjes blijft het aanbod van organen laag. Eerlijk gezegd vind ik het een wat rare en nare gedachten om direct na mijn overlijden een operatie te moeten ondergaan om mijn organen te verwijderen. Aan de andere kant is een crematie eigenlijk in wezen niet anders : er wordt iets gedaan met mijn karkas waar ik toch niet meer in zit. Misschien moet men daar meer over praten. Maar ja, wie heeft daar ervaring mee? Wie kan vertellen hoe het is om na je dood zonder verdoving geopereerd te worden?
In Engeland gaan stemmen op om een donor na diens overlijden (en na de operatie) gratis te laten begraven of cremeren. Dat is voor de nabestaanden misschien een aantrekkelijk aanbod. Dan kunnen ze van het verzekeringsgeld iets leuks gaan doen. Is er leven na de dood? Ja, het kost hooguit één orgaan en (voorlopig) een engeltje minder.

Terug in de boomgaard -14-

Het was donker, koud en nat. Toen ik vanmorgen bij de boomgaard aankwam was het nog pikdonker en het regende en waaide flink. Het leek wel herfst.... Maar we zijn toch aan de slag gegaan met de laatste pluk-loodjes, de appels. Hoewel ik afgelopen weken veelvuldig in de regen heb gestaan, was het vanmorgen toch anders. Deze warmbloedige echte Hollandse Indo jongen kreeg het zelfs koud! Ik voelde het regenwater mijn oksels instromen. Dat kwam door de ventilatiegaten die daar in mijn regenjas zitten en omdat ik vaak met gestrekte armen de hoog hangende appels plukte. De armbewegingen zorgden voor een pompeffect. Na verloop van tijd kreeg ik het koud. Mijn voeten waren nog warm en droog. Mijn handen nat en koud net als mijn t shirt onder mijn trui. Dus werd mijn trui ook nat. De speciale handschoenen had ik uitgedaan omdat de boorden doorweekt waren. Die veroorzaakten koude polsen. Mijn vingers bleven in de grijpstand staan. Ondanks de heerlijke warme soep tijdens de lunch bleef ik het koud houden. Dus besloot ik maar naar huis te gaan. De zon was tijdens de lunchpauze gaan schijnen. Maar dat was niet genoeg om mij over te halen nog twee uurtjes langer te blijven. Het moet wel leuk blijven. Morgen weer een dag. Maar eerst een warme douche voor deze plukker.

Opzoutûh!

De jonge vrouw die dood in de Koningstraat in Leiderdorp werd aangetroffen, bleek vermoord te zijn door haar ex-vriend. Die pleegde na zijn crime passionel zelfmoord. De dader kon het niet verkroppen dat zijn vriendin hun relatie had beëindigd. Wat is dat toch met die crime passionel? Mannen staan toch bekend als jagers? Dus als het niet het ene prooi is dan het andere? En dan toch dermate gehecht zijn aan één vrouw, dat je dit soort dingen doet. Dat schijnt ook te maken te hebben met liefde en verliefd zijn. En met jaloezie en claimen. Zelf had ik daar niet zo'n problemen mee. De liefde moet immers van twee kanten komen. Oké, soms zijn er kapers op de kust. Maar als de liefde van beide kanten sterk genoeg is, valt er niets te kapen. Dan is het gewoon opzoutûh!!! Of in (keurig) Engels : You better move on!

Lelystad : Gewoon op eigen benen

Sprekend over de fusie van een aantal provincies schijnt het dat Lelystad geen voorkeur heeft, als het maar bij Almere mag blijven. Dat komt mij een beetje ziek, zwak en zelfs misselijk over. Alsof de stad niet zonder Almere zou kunnen. Wordt het niet tijd om eens op eigen benen te gaan staan en op een volwassen manier zelf wat te willen? Ik moet er niet aan denken dat het met Lelystad dezelfde kant opschiet als Almere. Doe mij liever wat gezelligheid en warmte. Kies eens voor welzijn en niet voor welvaart, want in dat laatste zit nauwelijks nog vaart. En dat Almeerse opportunisme is op allerlei gebied alleen fnuikend gebleken. Nu is in het ANP nieuws gezegd, dat Lelystad de voorkeur geeft aan de Randstad optie. De gemeente zelf bestrijdt dat : "Nee, Lelystad heeft gekozen voor Almere." Dat Almere voor de Randstad kiest, betekent volgens de gemeente niet dat Lelystad daar ook voor kiest. Snap jij het? Lelystad heeft gewoon voor de Randstad gekozen door achter Almere aan te hollen. Maar hier is men nog niet zo ver, dat men de gevolgen van de eigen besluiten kan overzien. Ik had gehoopt dat Lelystad als hoofdstad van de provincie Flevoland eindelijk eens op eigen benen zou gaan staan. Nee dus, de stad blijft zich afhankelijk opstellen van Almere. En daar ben ik niet blij mee. Het stadhuis hier is wel gerenoveerd, de inhoud nog niet.

Amateuristische ict

Niet alleen in de gemeente Dronten, bij veel gemeenten is het treurig gesteld met de ict functie. Ik hoef alleen maar de homepage te zien en soms wat te klikken om de tranen mij spontaan in de ogen te doen laten schieten. Het amateurisme cq hobbyisme druipt er vanaf. Vaak wordt dit veroorzaakt omdat men geen geld wilt uitgeven aan goed opgeleide ict'ers. Ook de organisatie van de informatievoorziening laat te wensen over. Dat heeft direct te maken met de laag opgeleide ict' ers die men heeft ingezet. Dan krijg je toestanden als gebruikersnamen en wachtwoorden die op straat liggen. En als ik die wachtwoorden zie, is dat nog een bevestiging van het amateuristisch niveau. Ik bedoel wie gebruikt er nu 'donaldduck' of  'beer-poeh' als wachtwoord? Heel onveilig. Daar zijn dus blijkbaar ook geen instructies voor.  Op menige homepage is het ook afzien geblazen. Vooral voor de digibeten onder ons. Kijk maar op de site van onze eigen stad Lelystad. Wie per ongeluk met de cursor over de bovenkant van het scherm schuift krijgt een half pop-up scherm geprojecteerd. Vergelijkbaar met het aanvragen van een rijbewijs aan de balie en de medewerker gooit vervolgens alle mogelijkheden van id kaart tot bouwvergunning op het blad. Wie zit daar op te wachten? Juist, de ict'er die dat achter zijn bureau verzonnen heeft. Niet de gebruiker. Dat nare pop-up gedoe blijft je achtervolgen, ook al heb je als bezoeker een heel andere keus gemaakt. Om de een of andere reden moet je toch HOME, Wonen en Leven, Vrije tijd en Toerisme, Ondernemen of Gemeente aanklikken. En dan is er onderin een ris woorden die je kunt aanklikken. Dan kom je erachter dat Bouwen bij Wonen en Leven iets anders is dan Bouwen als los woord. Erg warrig. Het zal eerder slechter met de ict functie worden dan beter. Er wordt immers bezuinigd. Een reactie kon ik niet bij de gemeente kwijt. Dat webformulier werkt ook al niet.....

Back home again

Vrijdagavond kwam Mike geheel volgens plan terug uit Londen. Hij heeft een heel leuke week gehad bij een gastvrij gezin. Na thuiskomst is ie gelijk in bed gedoken. De volgende dag moest Mike een voetbalwedstrijd spelen. Ik moet zeggen dat het hem heel goed af ging. Mike speelde een puike wedstrijd tegen een tegenstander die niet alleen een stuk forser, maar ook behoorlijk balvast was. Mike bleef goed naar de bal kijken en wist zodoende zijn verdedigende taken goed uit te voeren.
In Londen heeft Mike het naar de zin gehad. Met drie medeleerlingen verbleef hij in een leuk gastgezin. In tegenstelling tot andere verhalen, die bijvoorbeeld aangaven dat betrokken leerlingen de hele week apart werden gehouden van de rest van het gezin. Opvallend, want het lijkt me juist leuk om contact te hebben met je gasten en hen het gevoel te geven dat ze welkom zijn. Die handelwijze wekt de indruk dat die gastgezinnen louter voor de vergoeding gaan. Sommige gastgezinnen hebben het financieel moeilijk. Dat bleek onder meer uit het eten : brood met boter en als warme maaltijd rijst met wat gehakt. Maar Mike bofte. Al met al een leerzame week met veel bezoekjes aan allerlei bezienswaardigheden en een musical en een kennismaking met het fenomeen zeeziekte.

Naar Leimuiden, Leiden en Leiderdorp -5-

een stukje schoolplein en klaslokalen

Die kale plek op de hoek van de Kastanjelaan en Lindelaan waar ooit mijn lagere school gestaan heeft  deed me wonderwel goed. Was die school dan zo'n nare ervaring voor mij? Blijkbaar wel, hoewel ik er toch zeker ook leuke herinneringen aan heb. Die leuke herinneringen betreffen vooral de kinderen uit mijn klas, die ik daar zo'n kleine 6 jaar heb mogen meemaken. Dat waren stuk voor stuk leuke klasgenoten. Gedurende die jaren kwamen daar een een paar bij, zoals Ritien, Marjo (haar vader was bij de politie), Annelies (haar broer had later een autorijschool) en die jongen van Soek, de begrafenisondernemer, met dat stekelhaar net als ik. Hij kwam volgens mij uit Nieuwveen. Hij sprak die naam wat apart uit. Ik plaagde hem weleens door te zeggen : "Uit Ninevé?!" Voor de anders-gelovigen : Dat was de goddeloze stad waar Jona naar toe moest om de bewoners te waarschuwen voor God's toorn. Maar Jonas had daar geen zin in en probeerde per schip te vluchten. Helaas waren de walvissen in die tijd heel bijzonder. Ze zwommen toen overal en waren voorzien van heuse kamers met bed enz. waar je een aantal dagen kon verblijven. Daar verbleef Jonas totdat de walvis zijn leugens spuugzat was en hem letterlijk uitkotste. Ik weet niet of mijn versie correct is, maar dat is wat mij nog bijstaat.
Soek uit Ninevé dus. Er waren ook kinderen uit Hoogmade en Koudekerk. Die waren steevast op de fiets. Sommigen roken naar een boerderij. Dat vond ik een lekkere geur, die me vaak deed wegdromen. We speelden veel op boerderijen aan de Munnikenweg, vandaar. Het leuke van die lagere school was ook de zolder. Als we daar naar toe gingen, was het film kijken. Feest dus. Nu de school is gesloopt, zou het weer feest moeten zijn. Dat had ik graag in die schooltijd willen meemaken. Zie je het al voor je? Die grote machines die het dak en de muren doen instorten. Hoera! Levenslang vakantie!! Ik heb er vaak van gedroomd. Opvallend vaak.

Een rijsttafel in Haren

Zondag zijn we naar het Groningse Haren gereden, om daar onze tante Pieng te feliciteren met haar verjaardag. We werden blaffend welkom geheten door haar hond Timmie. Bernard was aan het koken (wat rook het heerlijk, zeg!) en in de middag kwamen de andere familieleden, die op hun beurt ook overheerlijke gerechten gekookt hadden voor de rijsttafel. Wat kunnen die mensen lekker koken zeg! Maar ja, wat wil je als je moeder een keukenprinses is afkomstig uit de Gordel van Smaragd? Maar eerst aan de koffie. Tante liet ons een mooie zelfgebakken taart zien, die een van haar dochters had gemaakt. Maar nog even geduld, want die zou pas aangesneden worden zodra iedereen er zou zijn. Na een uur of vier begon het huis vol te stromen. Het was erg leuk om bijna iedereen daar uit het noorden weer eens te zien. En dan is het zover : aan tafel! En natuurlijk hebben we weer nieuwe dingen geproefd, zoals pittige mosselen en kerrie met garnalen en niet te vergeten de pepesan in bananenblad. Er stond trouwens zoveel meer lekkers op tafel. Wel jammer dat onze magen voor zulke momenten veel te klein zijn. Het werd voor ons doen een latertje. Gezelligheid kent geen tijd.

Nederland Wereldkampioen Honkbal!

Een historische sportgebeurtenis : De Nederlandse Antillen Nederland verslaat nogmaals Cuba in en spannende finale van het Wereldkampioenschap honkbal in Panama. Opvallend, want de Cubanen waren na de eerste verloren wedstrijd (4-1) gewaarschuwd. En dan toch weer winnen is een superprestatie op zich. Het behalen van de finale vond ik al een mijlpaal. Opvallend was de reactie van de coach toen : "We hebben nog niets te vieren, we moeten nog een wedstrijd spelen." Petje af voor het team dat opvallend veel Antilliaanse spelers kent.

SV Lelystad A3 vecht zich naar winst

Etan heeft 1-0 gescoord

Op veld 3 van het sportcomplex van SV Lelystad '67 trad de A3 aan tegen DTS A3 uit Ede. Zo op het oog leek de tegenstander niet alleen een jaartje rijper, maar ook sterker. De A3 van SVL moest dus flink aan de bak. Dat viel niet mee, vooral als je net een weekje Londen achter de rug hebt en de spelbepalende middenvelder Danny ergens in Turkije vakantie viert en Levi geschorst is.

Marco's penalty 3-2

Ambrish op weg naar de 4-2

SVL ging goed van start en al in de 12e minuut wist Etan, na de mooi genomen vrije trap van Marco, de bal achter de DTS doelman te koppen. Een minuut later schoot Ambrish op de paal. Lang kon SVL niet genieten van de voorsprong, want DTS scoorde zo'n 5 minuten later de gelijkmaker. Onverdiend, want om verdediger Mike te passeren moest er wel flink aan zijn shirt gehangen worden. Iets wat de grensrechter wel, maar de scheids niet zag : 1-1. Bij DTS liep het blijkbaar niet naar wens, want de spelers begonnen op elkaar te schelden. Gevolg was dat de elf uit Eden het zowel tegen zichzelf als tegen de elf van SVL moesten opnemen. De SVL aanvallers doken geregeld op voor het DTS doel, maar tot scoren kwamen ze niet. Een lichte duwpartij in het strafschopgebied van DTS greep de verder goed leidende scheids aan om zijn fout te herstellen : penalty! DTS protesteerde niet. Marco liet deze kans niet onbenut en zorgde beheerst voor de 2-1. SVL kreeg nog een paar kansen, maar wist het doel niet te vinden. DTS daarentegen wel. Via een aanval over links werd de bal vanuit een lastige hoek keihard binnengeschoten : 2-2. Vlak voor rust viel SVL wat terug en voetbalde het beduidend minder. DTS drukte wel, maar kwam niet tot scoren. Mede dankzij goed verdedigend werk van de kant van SVL.
Na rust kreeg SVL een aantal kansen. Ook DTS liet zich niet onbetuigd. Na een klein halfuur brak Ambrish over links door. Binnen het 16 meter gebied vlak langs de achterlijn werd Ambrish aangetikt en kwam ten val  : penalty. De DTS gemoederen liepen hoog op. Zo hoog, dat een rode kaart tevoorschijn kwam wegens uitschelden van de scheids (iets met 'kanker...'). De DTS keeper beging zich in het tumult aan spelbederf door de bal weg te trappen. Marco hield op deze zonnige middag het hoofd koel en scoorde opnieuw : 3-2. SVL veerde zichtbaar op en nog geen 5 minuten later resulteerde het in een wonderschoon doelpunt van Ambrish, die de bal hoog en snoeihard in de touwen joeg : 4-2. In het enthousiasme trok bijna heel SVL naar voren om de wedstrijd definitief in haar voordeel te beslissen. Maar door knullig balverlies op het middenveld kreeg de spits van DTS de bal en vertrok richting SVL doel. De beide SVL middenvelders keken toe of hun centrale verdediger de klus zou klaren. Nee dus, keeper Boris had het nakijken : 4-3. Tegen het eind liep Alex in een duel om de bal een kuitbeen blessure op. Vlak voor tijd waren er nog kansen voor Martijn (kopbal) en Etan (schot), maar de spannende pot bleef bij 4-3. Door deze overwinning veroverde de A3 van SVL ongeslagen de eerste plaats in de poule.
De heren van SVL gingen met 4-1 ten onder uit bij een club op klompen HBOK (Het Begon Op Klompen).

Te oud voor op de motor?

In België heeft een vrouw een dodelijk verkeersongeval veroorzaakt. Ze haalde in terwijl een motorrijder haar tegemoet kwam. De frontale botsing had de dood van de bestuurder van de tweewieler tot gevolg. In de rechtszaak die daarop volgde betoogde de advocaat van de vrouw, dat de vrouw onschuldig is. Waarom? De advocaat reed vroeger zelf ook motor, maar was er op tijd mee gestopt. "Toen ik ouder werd, werd ik minder zelfverzekerd en reageerde ik ook minder snel", aldus de advocaat.  Om zijn betoog voor vrijspraak van zijn cliënte verder te onderbouwen vervolgde de advocaat tegen de rechter : "Het slachtoffer raakte in paniek toen hij de auto van mijn cliënte (die op dat moment 110km/uur reed) op zich af zag komen. Dat geeft aan dat hij niet geschikt was om op een motor te rijden." Ach ja, ook in België staan domme advocaten bij de balie. Wie raakt er nou in paniek als ie een haai op zich af ziet komen? Dan ben je volgens deze domoor echt te oud om te gaan zwemmen. Eén ding is zeker : Mocht je in paniek raken van een automobilist die iemand dood gereden heeft, word dan geen advocaat. Rrride on boyz!

Terug in de boomgaard -13-

Vier voor de prijs van twee...

Een plukster krijgt een paar extra 'borsten'

Kouwe klauwe! Het is oktober en de laatste appels zijn steenkoud. Vanmorgen rond 8 uur was alles nog nat. Ook de appels. In een mum van tijd had iedereen last van koude vingers. Zelfs het gebruiken van handschoenen hielp nauwelijks. Goede handschoenen moeten niet alleen waterdicht zijn, maar ook echt warm. En dat zijn de ingezette huis, tuin en keukenhandschoenen niet. De zon scheen, maar niet voldoende om het humeur van menig plukker op te vrolijken. Pas na de koffiepauze, rond 10 uur begon de temperatuur aangenaam te worden, waren blad en fruit redelijk droog en nam de levendigheid toe. In de middag was het zelfs warm tussen de bomen. Vandaag moesten we de rode appels plukken. De rest volgt in de laatste ronde. Men verwacht dat we nog twee weken bezig zullen zijn voordat de plukklus geklaard is. Komende week gaan we naar de andere boomgaard aan de Wisentweg in Dronten. Die boomgaard is kleiner, maar ik vind het daar minder 'warm'.