Gisteren heb ik een gehoortest gedaan. Ik moest vooraf even in de wachtruimte plaatsnemen en een formulier invullen. Terwijl ik de vragen beantwoord, komt een oudere vrouw binnen. Ze wordt te woord gestaan door een jongeman achter de balie. Na een begroeting zegt ze nogal luid dat ze een afspraak wil maken. De medewerker gaat achter de computer staan en zoekt in de agenda. "Heeft u nog een bepaalde voorkeur?", vraagt hij. Ze ziet blijkbaar zijn lippen bewegen en vraagt luid : "Wat zegt u?" De jongeman herhaalt zijn vraag, maar zonder het volume iets hoger te zetten. En dus komt zij weer met de tegenvraag : "Wat zegt u?" Daarna hoor ik hem telkens zeggen : "Is 5 maart goed?" terwijl zij op haar beurt telkens reageert met : "Wat zegt u?" Dit vraag en antwoordspelletje duurt even, want de jongeman komt niet op het idee om wat luider te praten noch om haar even het scherm met de agenda toe te keren. Het lijkt wel een toneelstukje van een dorpsvereniging. De medewerker wordt wel zenuwachtiger en krijgt meer kleur in zijn gezicht. Mevrouw ziet dat ook en zegt met luide stem : "Ja sorry hoor, mijn schuld. Ik ben doof!" De jongeman reageert met : "Geeft niet, daarvoor is de afspraak." Waarop zij weer zegt : "Wat zegt u?"
De medewerker kijkt wat hopeloos om zich heen. Als hij naar mij kijkt, maak ik een schrijvende beweging met mijn hand. Hij begrijpt de boodschap, schrijft iets op een papiertje en schuift dat naar mevrouw toe. Ze kijkt op het briefje en zegt opgelucht : "Dat is goed. Dinsdag 5 maart om half elf. En mijn naam is mevrouw...." Terwijl de medewerker de afspraak in computer zet, pakt ze het papiertje en stopt het in haar handtas. "Dank u wel en tot ziens!", zegt ze nog. De jongeman knikt met een flauwe lach en kijkt haar met een opgelucht gezicht na.
Ik schud mijn hoofd en moet inwendig lachen. Maar toch vind ik het het vreemd dat in een winkel voor hoortoestellen een medewerker zo communiceert met de klanten.