Na het invullen van een vragenformuliertje word ik opgeroepen door een audicien. Ik mag plaatsnemen aan een tafeltje, terwijl hij wat in paperassen neust. "Aha, u bent in 2007 voor het laatst geweest, nadat u behandeld bent bij een KNO arts", zegt hij. "Ja, dat klopt", bevestig ik zijn opmerking. "Weet u nog de naam van de arts?", vraagt hij, waarop ik antwoord met : "O ja hoor. Hij stelde zich voor als Kok. Maar volgens mij was ie slager." De audicien kijkt op van zijn papieren en kijkt mij met gefronste wenkbrauwen aan. "Ging het niet goed?", vraagt hij met enige zorg in zijn stem. Ik vertel hem over mijn traumatische ervaring bij die slager. Dat ik een kwartier buiten bewustzijn ben geweest vanwege de enorme pijn en over zijn haast onbeschofte manier van omgaan met mij.
De aanwezigheid van een meelevend assistente, die mij stiekem van informatie voorzag (Kok gaf vooraf geen enkel antwoord op mijn vragen over de komende behandeling), verzachtte de pijn helaas niet.
Dan werpt de audicien een blik in mijn oren. Ik zie geen lichtstraal op de muur aan de andere kant verschijnen, dus het zal wel goed zijn. Ik krijg een headset op mijn hoofd en een handgreepje met drukknop in mijn handen. Ik moet op het knopje drukken zodra ik een geluid hoor. Eerst rechts en dan links. Mijn gehoor blijkt iets meer achteruit gegaan te zijn. Ik word doorverwezen nar een KNO arts. Een andere. Hopelijk ook een echte. Iemand die de patiënt centraal stelt.