Ingezonden als reactie.Thuisgekomen legde ik de boodschappen op het aanrecht met de houding van onze kat, vroeger als die met zijn zojuist gevangen buit, in de vorm van een dooie muis of een spartelende huismus, in z’n bek, de huiskamer binnenkwam en deze voor ons neerlegde. Of stiekem onder de zitbank waar je dan, dankzij je neus, pas na een paar dagen achter kwam. Mijn triomf over de boodschappenbuit was van korte duur want toen mijn vrouw het kassabonnetje nog even controleerde ontdekte ze dat het bedrag bij de appels véél te hoog was aangeslagen. Chips ......!, dat had ik zelf ook kunnen zien als ik bij de kassa nog even op de bon had gekeken want het was mij wel opgevallen dat de goudrenetten zo’n stuk afgeprijsd waren. Maar ja, onervaren, argeloos en te goed van vertrouwen, hè? Dus, nogmaals op de fiets naar de supermarkt. Bij de klantendienst werd ik heel vriendelijk aangehoord. Ik begon met : ,,Ik heb een uurtje geleden óf de verkeerde appels genomen of de verkeerde kassa maar deze Goudrenetten zijn toch afgeprijsd?”. Ze keek op het bonnetje en zei; ,,Tja, hier is de normale prijs aangeslagen en u bent vandaag niet de eerste met deze klacht.” Ze keek even op het bonnetje en riep toen, met een verwijtende, bestraffende klank in haar stem, in de richting van de rij kassa’s verderop : ,,...Claudia...!!!” (beetje dommig). Want Claudia reageerde natuurlijk niet op zo'n afstand want ze had het veel te druk met de rij klanten, steeds opnieuw. Trouwens, was zij in dit geval eigenlijk wel de echte boosdoener? Ik mag toch aannemen dat prijswijzigingen in een supermarkt via een centraal computersysteem met één druk op de knop aan alle kassa’s worden doorgegeven? Dus, de echte dader heeft het gedaan of beter gezegd de echte dader heeft het juist niet gedaan; wat hij/zij wél had moeten doen. Met klinkende munt kwam ik weer thuis want voor een paar glimmende Euri’s rijd ik nog wel een keer extra. Na deze spannende ontdekkingsreis door boodschappenland kwam ik tot de conclusie: ,,Vraag bij het afrekenen altijd om een bonnetje!”. Klanten die geen bonnetje vroegen hebben niets gemerkt maar anderen die pas bij hun eerste hap, van hun zelfgemaakte appelflap met Goudrenetten, op het bonnetje keken trokken waarschijnlijk een zuur gezicht. Niet vanwege de smaak van de heerlijke flap maar ‘goedkoop was duurkoop’. (Citaat Willem: ,,-----Ik ben des te blijer met mijn boerenkool met worst". Ik begrijp nu al die bedrukte gezichten. Ik ben des te blijer met mijn boerenkool met worst.-----”.) 2e Kerstdag werden wij uitgenodigd bij een van onze kinderen en wat aten wij daar? Het lijkt op na-apen maar echt Willem; óók boerenkool met rookworst! Een echte 'groen(e)te kerstmaaltijd' dus, en daar was niks mis mee. Hoewel, ik miste wel het kuiltje, in het midden van het groene heuveltje, gevuld met lekker pittige jus maar het kuiltje in de wang van de kleine meid naast me was een goede compensatie. Na een lekker puddingtoetje zag ik de Goudrenetten-blosjes op haar eigen toetje en dat was het sein om iemand naar bed te brengen. Het was voor haar het einde van een mooie kerst.
De kerst voor een kind? Dan is het goed. ,,Slaap kindje, slaap".