Achter beslagen autoruiten

Een van de vele schaakwedstrijden

Toen we even geen glasvezel beschikbaar hadden, vroeg een tweetal jonge huisgenoten zich af hoe we de avond moesten doorbrengen. Als oudere huisgenoot vertelde ik hen met weemoed over de tijd waarin telefoon, televisie en internet ontbraken. De nostalgische periode, waarin je gewoon met elkaar praatte. En dat ik die digi-loze situatie nooit als een gemis heb ervaren. "Wat deden jullie dan?", vroeg een van hen. We vermaakten onszelf op een creatieve manier. En we lazen veel. "O", zei de ander, "jullie hadden vast kasten vol boeken."
Nee dus. Voor boeken was nauwelijks geld beschikbaar. We hadden een bijbel, bestaande uit twee delen : het Oude en het Nieuwe testament. En er was een sprookjesboek van de gebroeders Grimm. Later kwam een serie boeken over Winnetou en Old Shatterhand. En voor het overige wekelijks de Donald Duck en de Sjors van de Rebellenclub. Buurjongen Fransje was katholiek. Hij had de Okkie.
Voor de ouderen was er de Panorama (met die orang-oetan familie op het voorblad)en de Wereld Kroniek. En dan waren er nog spelletjes en schaken en dammen. De twee pubers keken elkaar verbaasd aan.
Ik sloot af met : "We luisterden naar de radio voor de kinderprogramma's." De beide tieners keken me aan met een blik, die aangaf dat ze niet begrepen dat ik desondanks terug kan zien op een zeer leuke jeugd. 
Ik stelde voor om wat muziek van cd's te spelen. Maar de jeugd had geen zin in 'ouwe-lullen muziek'. Dat ik ook cd's heb van moderne artiesten, zei hen niets.
"O, maar we kunnen vanavond wel lekker in de auto gaan zitten en naar de radio luisteren", was de reactie van een van hen. Nou ja, dat was in elk geval beter dan die suffe spelletjes spelen. Al vroeg ik me toen wel af welke reacties de beslagen autoruiten in Haven zouden losmaken.