Vrijdag is over het algemeen een rustige dag. Veel mensen zijn vrij of werken alleen 's morgens.
Vandaag ga ik een buurtgenoot helpen. Ik ga het zicht naar buiten voor hem verbeteren. Of wel : zijn ramen zemen. Ze zien er niet uit, ondanks de aanwezigheid van een huishoudelijke hulp. Maar die vertikt het de ramen te doen, want madame is bang voor spinnen. Ook in de winter. Zelfs als het vriest. Als ik in het huisje rondkijk, gaat ze er blijkbaar vanuit dat ook in huis overal spinnen zitten. Achter het bankstel, onder het dressoir, in de wc, in de keuken en in de badkamer. Overal ligt stof. Eerlijk gezegd weet ik niet precies wat ze doet. Afgezien van koffie zetten, voor hem, en drinken. Op de vensterbank liggen bruine blaadjes van de planten. Ook op de witte plavuizen zie ik ze liggen. De poot van de draaistoel zit onder het stof.
In de keukenkast staat glaswerk dat bruin oogt. Nee, het is geen geleurd glas, maar aanslag van koffie of thee. Ik kan aan een dikke rand precies zien tot waar de glazen gevuld worden. De theelepels zijn van onderen ook bruin. Toch is madame elke week een ochtend druk bezig. Beweert ze. Ze neemt haar eigen thermos met koffie mee. En hij? Hij vindt het allemaal best zo. Ik denk dat hij blij is dat er weer eens iemand langskomt. Alleen is ook maar alleen.
En als hij straks vriendelijk vraagt : "Zin in een kop koffie, Willem? ", dan zeg ik toch ondanks de aangeslagen glazen gewoon 'Graag! Blijf maar lekker zitten, ik maak het zelf wel even. Wil je zelf ook?" Vervolgens sta ik op en ga naar de keuken. Terwijl het water kookt, maak ik twee glazen en een theelepel eerst heel goed schoon. Daarna vertelt de 97 jarige zoals gewoonlijk weer over zijn werk, zijn vakanties, de oorlog en zijn eenzaamheid. Happy Valentine.