Onze trouwdag

Aan de Langegracht

Vandaag, precies zesendertig jaar geleden in de vorige eeuw (het lijkt wel een geschiedenisboek) zijn mijn lieve Sonnepon en ik in het huwelijksbootje gestapt. En weetje? Dat ding vaart nog steeds! Ahoi!! Oké soms was het pompen of verzuipen. Achteraf gezien zijn stormen best goed voor de relatie : alle hens aan dek! Er zijn er genoeg die in paniek over boord springen. Vaak in een ander bootje dat ze 'toevallig' hebben zien voorbijkomen. Wij dus niet. Zoals toen afgesproken en beloofd : in voor- en tegenspoed.
Het was een behoorlijke frisse 15e december in 1975. 's Middags om twee uur in het oude stadhuis aan de Hoofdstraat in Leiderdorp. Het was nog volop zwart-wit in die tijd, met soms wat kleur. Ja was ja en nee was nog nee. En geen ja of nee en later gevolgd door maar.... Die jaren moesten nog komen. We waren plotsklaps getrouwd. Drie maanden eerder hadden we onze verlovingsringen gekocht en laten graveren in de veronderstelling dat we een jaar later de volgende stap zouden maken. Het werd daarom een sober feestje. Gewoon met vier voetjes op de grond. We kropen in een pas gebouwd, knus appartementje aan de Langegracht in Leiden. Tegenover de gasfabriek. Saillant detail : naast die fabriek heeft mijn opa als kind nog gewoond. Het werd een bijzondere periode. En dan doel ik niet op de diefstal van onze giro- en kascheques. Sommigen zullen nu denken : huh? wat zijn dat? Bij deze, ze vormden de voorloper van het huidige pinnen. Met roze kascheques kon je geld opnemen aan de balie van het postkantoor (saldo werd op een lijst gecontroleerd) en met de blauwe cheques (kreeg je als je voldoende saldo had) betalen in de winkel. Een lelijke bouwvakker had ze gejat om een bloemenzaak in Schoonhoven te beginnen. Maakt niet uit, wij hadden ons eigen optrekje waar we in een zee van rust ons gezamenlijk leventje gingen opbouwen.