 |
| Uw schrijver als part time docent op een basisschool |
Nee, niet ik (zei de schlemiel), maar Mike. Mike is officieel Huiswerkbegeleider op zijn school geworden. Leuk hè? Hij begeleidt leerlingen van een lagere jaargang. Hij wordt er ook voor betaald! Ik vroeger ook als ik strafregels schreef voor een klasgenoot. We hadden beiden een krakkemikkig handschrift, dus dat kwam mooi uit. Hij betaalde mij per tien regels in natura. Nee, gewoon netjes. Met snoepgoed. Een manna korrel per regel, was het geloof ik. Mike is door zijn opdrachtgever, de school, ingeschreven bij en uitzendbureau. Hij kan zijn uren via het web registreren. Opvallend is dat hij bruto twee keer zoveel krijgt als in het restaurant. En toch in beide gevallen volgens een cao. Op de basisschool werd Mike ook
gebruikt om andere leerlingen te helpen. Daar kreeg hij niets voor terug. Het werd gebracht als een soort plicht. Het scheelde de leraressen wel veel tijd en energie. Zelfs een oorkonde of zoiets kon er na het schooljaar niet vanaf. Maar laten we eerlijk zijn, anderen helpen is een goede zaak. Voor zowel de ander als je eigen ontwikkeling. Misschien stemt het hem tot nadenken over wat hij later wil worden. Geen docent, want dat is een zwaar beroep met al die mondige, grenzeloos opgevoede jongeren.
Ik las vandaag dat een oudere docent een leerling z'n tanden uit zijn mond heeft gemept na een schoolreisje. De schooldirectie zegt hierover : "We zijn een leuke, aardige school, waar we met praten alles oplossen." Oké. En als een leerling dan toch met een mond vol tanden staat, zijn er andere manieren om hem te laten praten. De docent is geschorst. Terecht hoor, want slaan doen we alleen uit zelfverdediging. En dan ook nog niet buitenproportioneel. Ook dat is fout. Dus eerst goed nadenken en meevoelen en dan pas slaan. Lastig hoor. Vooral als je bedreigd wordt.
