Ik las je stukje over "discriminatie" in het buurthuis. Ja, in de begin jaren van Lelystad was er een dorpshuis. Eigenlijk waren het er twee, de kantine van Splinter en het Stuurhuis. De kantine was het ontmoetingspunt voor bewoners en arbeiders en het Stuurhuis het bestuurscentrum (zeg maar gemeentehuis) waar de Landdrost zo af en toe kwam. Links van het Stuurhuis was de protestantse kerk en rechts die van de Katholieken. Gelovigen met een andere mening, hielden hun diensten gewoon thuis. Dus ook in die tijd bestond er een soort discriminatie, niet naar kleur (want we waren allemaal "wit") maar naar geest. Op zondag gingen wij (de hervormde kinderen) naar de zondagsschool. Mevrouw de Jong vertelde ons over het leven van Jezus en maakte dat aanschouwelijk met fleurige plaatjes die ze op een flanelbord plakte. Ook zongen wij liedjes uit de bundel "Kun je zingen zing dan mee" en met de Kerst kregen we een boekje van W.G. v.d. Hulst uitgereikt. Op vrijdag zag ons leven er anders uit, dan gingen we namelijk allemaal in bad. Als de arbeiders van de ZZW het weekend naar huis waren, dan mochten de bewoners het "badhuis" gebruiken. Helaas is ook dit deel van het stenenkamp afgebroken. Een kinderhand was gauw gevuld, we hadden geen i-pod of X-box. Super Mario heette toen "Dappere Dodo". Wij verveelden ons nooit, want langs de dijk vonden we van alles waarmee je heerlijk kon spelen. We bouwden hutten, maakten vlotten en rolden grote keien van de steenhopen en voeren mee met de boten. Op woendagmiddag werd de televisie -die op het toneel van de kantine stond- speciaal voor ons aangezet. Gespannen keken we dan -met een flesje Pepsi of Joy- naar "Tante Hannie". Op zaterdagavond was er televisie voor de ouderen en heel soms mochten wij een uurtje langer op blijven. We zagen het journaal en moesten na de show vlug naar bed. De rest van de week was de kantine voor kinderen taboe. Er stond een biljart, voetbaltafel, tafeltennistafel en een leestafel, maar de heer Splinter vond het niet goed als wij ons met deze spullen bezig hielden. Ga maar lekker buiten spelen riep hij dan en wij gehoorzaamden, zoals dat hoort. Gelukkig waren er nog geen mobieltjes, dus na school konden we ongestoord vuurtje stoken, zonder lastig gevallen te worden met digitale onzin.
(tekst en foto : Luijt Postma)