donderdag 21 juli 2011
Aan de kust
Na al die kermisherrie zijn we naar de Bataviahaven gefietst. Daar genoten we van de ondergaande zon. Daar aan het water heerste een serene rust. Even op adem komen na het bezoekje aan de kermis. Het water was bijna rimpelloos. Een krijsende meeuw recht boven ons doorbrak de stilte. Gelukkig liet ie niet wat vallen. Hoewel het water mij altijd al getrokken heeft, ik ben er slechts een keer ongewenst in terecht gekomen, word ik al zeeziek in een roeiboot. En toch telkens weer naar schepen kijken en me onrustig voelen. Gek is dat. Ik heb dat ook met mijn hoogtevrees. Als ik een hoge toren zie, of een hijskraan, dan wil ik naar boven. Terwijl ik hoogtevrees heb. Ik heb het ook een aantal keren toch gedaan. Net als varen. Als ik de stap gemaakt heb, dan heb ik er vaak spijt van, maar achteraf nooit. Inmiddels was de zon verdwenen achter een wolkendek. Wat overbleef was een warme, kleurrijke gloed die het kunstwerk Exposure nog nadrukkelijker tegen de achtergrond deed uitkomen. We stapten weer op, want we gingen aan de koffie. Voordat we de haven verlieten keken we nog even achterom en maakten een foto van de weer even zichtbare zon.