Babi Ketjap op de camping

Koken op de camping, daar doen we natuurlijk niet zo moeilijk over. Met een beetje creativiteit is er altijd weer iets lekkers op tafel te krijgen. En natuurlijk moet het koken geen uren in beslag gaan nemen. Net als thuis, moet het niet alleen lekker maar ook leuk blijven. De zondag is vaak bij ons de vaste prik om iets oosters te eten. Dit keer hebben we gekozen voor nasi goreng met babi ketjap. De nasi hebben we kant en klaar gekocht. Ik zei toch : niet zo moeilijk doen. Voor de babi ketjap hebben we ingevroren spare ribs gekocht. Ze zijn al gegaard. Wat de ingrediënten betreft : we hebben bijna niets meegenomen. Wel een flesje ketjap. Dus gewoon even een boemboe van Conimex gekocht. Het koken beperkt zich tot het schoonmaken van een ui en het scheiden van de ontdooide spare ribs in aparte ribbetjes. De ui even in grove stukken snijden en met wat zonnebloemolie fruiten. Dan de ribbetjes erin en die ook even aanbakken. Vervolgens gaat de boemboe erbij met een kleine hoeveelheid (100cc) water. Het geheel laat ik lekker sudderen. Af en toe even omscheppen. Het gewicht van de spare ribs bedraagt 850 gram. Da's best wel veel. Maar vergeet niet dat we een hongerige tiener in de tent hebben, die bijna de hele dag eet. Het leuke van koken op de camping is, dat je andere gasten met hun neuzen ziet snuiven. Sommigen komen even langs om te zien wat ik aan het doen ben. Ze krijgen ook tekst en uitleg van mij. En steevast hoor ik : "Gôh, wat gemakkelijk!" Inderdaad en zo hoort het.

Daisy's dagboek -5-

Opa Willem is net terug uit het washok. Als ie neerploft in een stoel vertelt hij over een kwaaie Limburger :

"Het is een schande!", briest een man met een Limburgs accent. Ik sta voor de wastafel de opkomende haargroei van mijn gezicht te schrapen en kijk hem vanuit mijn ooghoeken verwonderd aan. "Ze hebben hier niet eens wc papier op de toiletten", briest hij verder, "dat is toch niet normaal?! Elke camping heeft dat, behalve deze. Ik vind het echt een schande!" Ik hum slechts wat, om aan te geven dat ik naar de briesende Limburger luister. Dan valt hij over het feit dat bij de wastafels ook geen zeep aanwezig is. Meneer is nu nog bozer dan hij al was toen hij van het toilet kwam. Als hij zijn handen zonder zeep gewassen heeft, geeft hij nog even te kennen, dat hij zijn klachten op het internet kenbaar zal maken. "En die meneer bij de receptie is ook een chagrijn! Wat denken ze wel?!", roept de kwade Limburger terwijl hij stampvoetend de wasruimte verlaat. "Prettige dag!", roep ik nog, maar dat zal ie niet gehoord hebben. De deur van het gebouw gaat met een luide knal dicht
Het is zondagochtend, half tien. De dag moet voor velen nog beginnen. Het is droog, een beetje bewolkt en verder stil op de camping in Quartier d'Hiver.  Ik ben benieuwd wat meneer in het gastenboek van de camping gaat schrijven. Immers, op het www kan je lekker anoniem tekeergaan.
Als opa klaar is met vertellen, slaak ik een diepe zucht. Draai me op mijn rug en zet mijn slaapje voort. Ik hoor nog net opa zeggen : "Sorry Dees." Zzzzzz...

Buurthuis moet bezuinigen

Ook het buurthuis De Windhoek moet gaan bezuinigen. Een aantal subsidies van de gemeente Lelystad is komen te vervalen. Het blad Havenklanken zal daarom nog maar één keer verschijnen. Men overweegt de invoering van een website en het huis aan huis overhandigen van het programma, zodat men met de bewoners in contact komt. Dit om te voorkomen dat folders e.d. ongelezen direct in de oudpapierbak terecht komen. Hopelijk leidt dit tot meer bezoekers voor het buurthuis. Al moet ik zeggen dat ik zo mijn twijfels heb. Het is sowieso (sorry!) al lastig om mensen in de wijk in beweging te krijgen. Afgezien van goede pr is ook het te bieden programma van essentieel belang. Als ontmoetingscentrum functioneert het gebouw eigenlijk ook niet naar wens. Er is een komen en gaan van vrijwilligers. Veel gasten maken van hun eerste bezoekje geen permanente. De Wijkraad lijkt op een eiland te zitten. Ik ben bang dat het geheel een radicale koerswijziging moet ondergaan. Begin maar met een schone lei en probeer niet steeds voort te borduren op het bestaande. Probeer een antwoord te vinden op de vraag : waar is in de wijk behoefte aan? Zelf vind ik het aanbod van activiteiten voor bijv. ouderen en jeugdigen erg achterhaald. Ouderen zijn veel vitaler dan 30 jaar geleden, de middengroep is met de loopbaan bezig en de jeugd bevindt zich op de digitale snelweg.  Tot zover de analyse van een buurtbewoner, die betere tijden van het buurthuis heeft meegemaakt.

Addergebroed

foto mag gedownload worden

Er is in dit land een aantal beroepsfotografen, dat er een sport van gemaakt heeft om argeloze mensen kaal te plukken. Wat is het geval? Op het web staan veel foto's afgebeeld. Stel je kind heeft een eigen website over zijn lievelingssport, voetbal. Een sport waar het helemaal gek van is. Ter verfraaiing plakt hij een foto van een bekende voetballer uit de jaren 60 op zijn homepage. Het nietsvermoedende 14 jarige kind, krijgt vervolgens van de beroepsfotograaf een claim aan zijn broek van ruim tweeduizend euro, wegens illegaal gebruik van zijn foto!! Je zou maar zo'n fotograaf als vader hebben.  Dat noem ik nou buitensporig geweld en/of kindermisbruik van die fotograaf. Ik weet dat er 'mensen' zijn die vervolgens gaan mekkeren over auteursrechten. Als die zo zwaar wegen, dan had de fotograaf de betreffende foto's en eventueel andere dusdanig moeten laten opnemen, dat ze niet gedownload kunnen worden. Of een waarschuwende tekst als je de foto wilt downloaden. Maar nee hoor, hij plakte zijn foto's als lokkertjes op het web. En als iemand zo'n foto download springt deze fotograaf als een gifslang uit het hoge gras omhoog en slaat medogenloos toe. De fotograaf heeft ook getracht het geld bij de provider en de ouders van het kind los te peuteren. Maar dat vond de rechter niet terecht, omdat a. de provider niet verantwoordelijk is voor de inhoud van sites en b. de jeugd veel meer van computers en dergelijke afweet dan de gemiddelde ouder. De rechter vond het wel terecht, dat de 14 jarige 2.000 euro moet ophoesten. Dat de 14 jarige weinig tot niets van auteursrechten af weet, laat staan van dit soort boevenpraktijken, speelde bij deze rechter geen enkele rol. Noch het feit dat het een pas 14 jarig kind betrof en dat de fotograaf bewust afgezien heeft van de mogelijkheden om downloaden te voorkomen.  Erger, sommigen gebruiken speciale programma's gekoppeld aan die foto's om downloaders te betrappen en op te sporen. Dat arme ventje had beter een juwelier kunnen overvallen. Dat levert bij de rechtbank hooguit een taakstrafje op. Dat is overigens geen tip hoor. Niet alleen de jongen in dit voorbeeld, ook volwassenen worden door dergelijke beroepsfotografen kaal geplukt. De beroepsfotograaf heeft het ventje al direct op een maatschappelijke achterstand gezet. En dat alles om een fotootje.
Een soortgelijke actie wordt ontketend als een fan van een popster foto's van haar/zijn idool op de eigen site plaatst. Weliswaar ook niet met de bedoeling om er geld mee te verdienen, maar zo kijkt de ster of diens manager er niet tegenaan. Zo is een tiener een boete opgelegd en bijna 10.000 euro wegens illegaal gebruik van foto's. Ik ben benieuwd wanneer de overheid gaat optreden tegen dergelijke boevenpraktijken en men verplicht wordt beschermd materiaal op sites niet downloadable te maken of op z'n minst van een waarschuwing te voorzien. Wie dan toch download, doet dat willens en wetens en is de pineut.

Een paard in de voortuin -2-

De gemeente Noordoostpolder is niet van plan op te treden tegen de eigenaar van een paard dat in de voortuin van een rijtjeswoning in Rutten is gestald.Volgens de gemeente is het paarden houden een hobby en dus toegestaan. De paardenstal die voor het beest is opgetrokken, valt onder de vergunning vrije bouwsels. Dus er is volgens de gemeente niets aan de hand. Dat omwonenden klagen over stank, geluidsoverlast en ongedierte, is voor de gemeente Noordoostpolder van geen enkel belang. Dat verandert ongetwijfeld zodra een buur van een gemeenteambtenaar een paard in zijn voortuin stalt. Want dan is alles immers opeens 'anders'. Volgens mij gaat het hier gewoon om het woongenot. Maar daar heeft de gemeente NOP blijkbaar niets mee.

Mr. Keb Mo sings Folsom Prison Blues

Het is natuurlijk een hit van good old Johnny Cash. Maar deze blues versie is wat mij betreft net zo mooi :

Daisy's dagboek -4-

Toen hij de eerste keer voorbij liep, dacht ik : "Wat een macho!" Ik heb het over Piko, een stoer hondje dat met zijn bazinnen in een camper op ons veld verblijft. Hij liep blaffend voorop, terwijl de beide dames hem volgden. Ik sprong direct overeind om hem even aan te spreken, maar opa Willem was mij weer een slag voor. Die was bang dat mijn vermanende knuffel Piko zou verpletteren.
Piko is zeven jaar en al een aantal keren geopereerd aan tumoren. Daar is ie telkens goed vanaf gekomen. Piko is dus een sterk beestje. Hij is ook het troetelkindje van zijn bazinnen. En toch is ie niet jaloers of dominant. Je kunt hem gewoon aaien als ie in de armen van zijn bazin ligt. Piko ziet er wel wat vermoeid uit. Maar wat wil je, na dergelijke medische ingrepen. En toch : Der Piko ist immer dabei! Het kostte enige moeite om Piko digitaal vast te leggen. Hij is erg beweeglijk. Er is gisteren een hond bijgekomen. Een pikzwarte labrador. Ook een reu! Maar deze reu houdt de nodige afstand. Net als ik. Als ie voorbijloopt snuif ik extra lang met mijn neus in de lucht. Hij ruikt erg aantrekkelijk. Wie weet.

Wel of geen koopzondag

De koopzondag heb ik altijd al een typisch Hollandse maatregel gevonden, waarin de betutteling van onze overheid tot uiting komt. Bepaalde supermarkten wel, andere niet. En gewone winkels maar een beperkt aantal keren per jaar. Zo bepaalt de overheid wanneer en bij wie ik op zondagen mijn inkopen mag doen.  Zo'n 200 winkeliers in Lelystad wordt gevraagd of ze op de zondagen hun toko wel of niet willen openen. Ik zou die vraag bij de inwoners hebben neergelegd. Daar ligt immers de behoefte of niet. Maar misschien gaan de winkeliers die vraag alsnog aan hun klanten stellen. Elke uur open betekent immers kosten.  De koopzondagen die ik tot op heden hier in Lelystad heb meegemaakt, hebben zeer weinig publiek getrokken. Ik had meer de indruk dat her en der een winkelier op de zaterdagavond vergeten was zijn deuren te sluiten. Een regelrechte verliespost voor de middenstanders. De zaterdagen zijn volgens mij duidelijk de winkeldagen voor de inwoners. Maar hoe je het wendt of keert, het publiek bepaalt of een koopzondag nodig is. Niet de winkelier en helemaal niet de overheid. Het publiek neigt steeds meer naar on line kopen. De leegstand aan winkelruimte bedraagt al zo'n 2 miljoen m2. En die hoeveelheid zal alleen maar toenemen. Niet alleen vanwege de kosten per m2 in het centrum van de stad en de crisis, maar ook vanwege maatschappelijke veranderingen.

Ouderwetse gedachten

Er zijn mensen die vinden dat je je naar je leeftijd moet gedragen. Vandaar bijvoorbeeld de uitnodigingen aan 55 plus'ers om te komen kwartetten of bloemstukjes maken of koffie te leuten. Die ouderwetse mensen vinden ook dat je als zestiger achter de geraniums moet zitten gluren en niet in weer en wind aan een fietstocht mag meedoen. Volgens hen had ik mijn motoren al op mijn 40 ste moeten verkopen, want vitaliteit kennen ze niet. Onlangs zag ik iemand van mijn bouwjaar lopen. Nou ja, lopen. Het leek meer op de gang van een zieke 90'er. Hij vindt ook dat je je naar je leeftijd moet gedragen. Mijn spijkerbroek en t-shirt vindt ie niks. Ik op mijn beurt zijn kleding ook niet : gedateerde broek tot onder de oksels omhoog getrokken door een bretels, lelijk wit (?) overhemd met brandgaten en  stropdas uit 1982, zwarte kousen en pas gepoetste schoenen. Daar zit meneer de hele dag mee thuis achter het raam, dat door de nicotine een wazig uitzicht geeft en elke dag er grauwer doet uitzien. Vandaar zijn mening.

Huize Winter te koop

Het is alweer een tijd geleden dat stadgenoot Aron Winter een contract tekende bij de Canadese voetbalclub FC Toronto. Als alles succesvol verloopt voor Aron, zal hij met zijn gezin drie jaar in Canada vertoeven. Het optrekje van Aron en Yvonne in de Hollandse Hout staat te koop. De enorme villa ligt op een kavel van ruim 3600 m2. 
Via een doodlopende weg kom je bij de oprit naar de garage met twee elektrische deuren. Zodra ik daar was kwam de hond (een boxer) al luid blaffend op me af. Een hek voorkwam erger. Voor de hond.  De garage biedt plaats aan 8 auto's, of (in mijn geval) 14 grote motoren!  De woning heeft een hek met 2 elektrische poorten.  De entree bevindt zich in het midden van de woning en leidt naar de enorme hal met garderobe, toilet en fraaie trap.  Vanuit de hal kan je naar de living, een  werkkamer, zitkamer, keuken en eetkamer. Alle kamers zijn voorzien van teak of merbau parketvloeren. De keuken en bijkeuken bevinden zich in de zijvleugel. Daar is ook een enorme fitnessruimte met stoomdouche en sauna. De zeer grote tuin om het huis omvat ook een buitenkeuken en een verwarmd zwembad die voldoet aan de eisen van het Olympisch Comité. De vliering boven de garage is zo groot, dat ze desnoods tot nog meer extra woonruimte verbouwd kan worden.

Via een centrale trap kom je op de verdieping. Vanuit een grote hal zijn 5 slaapkamers en drie badkamers te bereiken. In de ouderslaapkamer is een grote inloopkast met mini Sprinter voor hen die slecht ter been zijn. Verder is er (hoe raad je het) een badkamer en een prachtig terras, dat uitkijkt over de tuin en het bos van het Hollandse Hout. Alle badkamers zijn voorzien van toilet, dubbele wastafels en douche en de grote hebben ook nog een tweepersoonsligbad. Er is een was- en cv-ruimte en een mega grote hobbykamer, met een vaste poolbiljart-opstelling. De hobbykamer kan eventueel omgebouwd worden tot een overkapt voetbalveld met kunstgras.
Op de tweede verdieping bevinden zich twee slaapkamer en een vijfde badkamer. 
Als postbode kwam ik nooit verder dan de poort, waar een kleine brievenbus altijd stampvol was. Maar gelukkig liep Aron nog weleens buiten. Hij leegde dan toch nog even de bus, voordat hij naar zijn werk in de Arena vertrok. Het lijkt me dat je in zo'n omgeving een TomTom nodig hebt om in de juiste badkamer of slaapkamer te komen. O ja, de vraagprijs is 2,5 miljoen euro en o ja, de kosten zijn voor de koper. Ach het is maar een vraagprijs, dus er kan nog wat van af.

De pot en de ketel

Na de schokkende gebeurtenissen in Noorwegen maakt menigeen van de gelegenheid gebruik om op allerlei manieren naar elkaar te wijzen. Vooral de uitspraken van Cohen verwijzend naar o.a. de PVV vind ik erg gênant. De pot verwijt de ketel. De links partijen hebben jarenlang de deuren wagenwijd opengezet voor buitenlanders. Ze zijn er ook de oorzaak van dat veel vluchtelingen meer dan tien jaar wachten op een verblijfsvergunning. De problemen in de samenleving zijn te wijten aan de linkse politiek, die doordrenkt is van misplaatst medelijden . Door hun immigratie- en integratie gestuntel is de PVV zo hard gegroeid. Overigens, in de jaren 60 en 70, toen de linkse partijen zo tegen de 'kapitalisten en gevestigde orde' schopten, ontstonden ook extreem linkse groeperingen, zoals de RAF (West Duitsland) en de Brigate Rosse (Italië). Die hebben heel wat onschuldige mensen vermoord. Toen is er nooit een onvertogen woord over of een relatie gelegd naar de linkse partijen. Cohen geeft nog maar eens zijn brevet van onvermogen af. Trappen en wijzen naar anderen, maar zelf iets fatsoenlijks presteren : ho maar. Kijk maar naar zijn Amsterdam.

Daisy's dagboek -3-

Toen ze aan kwam lopen, kreeg ik opeens een raar gevoel. Ze deed wat vreemd. Ik vertrouwde het niet en wilde opspringen, maar opa Willem was me net een slag voor. Dus bleef het bij een ruk aan de riem. Ik bleef alert, want die mevrouw straalde iets uit wat mij niet beviel. Niet veel later gaf ze te kennen dat ze een hekel heeft aan honden. Dus dat was het. Gek mens! Mike heeft samen met opa voor het eten gezorgd en als goede kok moet je tussentijd even proeven. Ze hebben gebakken aardappelen met sla, waar de heerlijke tomaten van Jan en Petra in verwerkt waren, en vis klaargemaakt. Het smaakte blijkbaar prima, want alles ging op. Zelf eet ik trouw mijn brokjes. Het liefst als iedereen aanwezig is. Dat vind ik prettigere en smakelijker eten.
Vanmiddag zijn we naar het strand geweest. Er was een hond in het water gevallen. Hij spartelde met de poten en kwam zo weer op de kant. Maar eenmaal op de kant, sprong dat gekke beest zomaar weer in het water! Wat een lef zeg. Zelf ben ik niet verder gekomen dan tot aan de rand. Heel even maar, want toen wilde ik weer snel terug. Gelukkig respecteerde iedereen mijn afkeer van het nat. We hebben daarna even met de bal gespeeld. Ik kreeg het behoorlijk warm. Er was erg veel water vlakbij, maar ik koos ervoor dorstig te blijven tot we weer bij de hut op wielen waren. Ik heb trouwens een vakantievriendje. Hij heet Bono en is 2 jaar. Hij is dus mijn boy toy. Bono vindt mij erg lekker ruiken. Maar daar blijft het bij. Jammer. Bono is sinds drie maanden bij nieuwe baasjes. Zijn eerste waren hem zat. Bono lag vaak opgesloten in een bench. Hij moest dus nog van alles en nog wat leren. Misschien had ie daarom geen belangstelling voor mij en wist hij met mijn speciale geurtje geen raad.

Voor geen goud

De goudprijs breekt alle records. Voor zo'n dertig gram krijg je 1.000 euro! Veel mensen komen in de verleiding om hun goud te verkopen. Zelfs het symbool van hun onderlinge relatie, de trouwring, moet eraan geloven! Zo zie je maar weer, alles heeft zo z'n prijs. Zelf komen we niet in de verleiding om ons goud in euro's om te zetten. We hebben gouden kinderen, (schoon-)dochters en kleinkinderen. Ook een gouden broer, zusters, schoonzusters en zwagers. En dan ook nog vrienden en kennissen die goud waard zijn. Nee, die ruilen we niet in. Voor geen miljoen.

Weekend in Zoeterwoude -3-

Zaterdagochtend, tijdens een gesprekje met gastheer Hans, kregen Petra en Sonja de tip om eens aan de Noord A nr 2 of 4 aan te bellen. Daar woont een meneer Van Leeuwen die veel van de bewoners van Zoeterwoude afweet. Na een korte fietstocht en een vraag aan een bewoner, bleek dat ze op nr. 2 moesten zijn. De beide zusters belden brutaal aan. Een oudere vrouw deed open. Nadat ze haar de reden van hun komst hadden uitgelegd, werden we hartelijk uitgenodigd binnen te komen. Haar zoon wist veel meer, zo vertelde ze. Op de eettafel lag een mapje met een foto van een schilderij van Adrianus Slingerland! Toeval, of...? De zoon bleek een expositie voor te bereiden over bewoners van Zoeterwoude, die iets meer voor het dorp hebben betekend. Het gesprek liep uit op een win-win situatie, waarin zowel Van Leeuwen als de beide kleinkinderen van opa Slingerland over en weer veel informatie uitwisselden. Meneer werd uitgenodigd om in het b&b huisje de meegebrachte schilderijen en tekeningen te bewonderen. Na dit leuke gesprek reden we naar de boerderij van Van Rijn. Die ligt recht tegenover het voormalige huis van oom Aar Slingerland.
In de namiddag, terwijl Jan een visje probeerde te verschalken en ik toekeek, is meneer van Leeuwen even langs geweest. Hij heeft een aantal foto's gemaakt ten behoeve van de expositie, die in september a.s. gehouden zal worden. Tussentijds genoten we van de heerlijke hapjes die Petra en Jan hadden meegenomen.

Weer de Ketelbrug

De Ketelbrug vertoonde maandag rond het middaguur weer eens kuren. Dit keer bleef de brug op de laatste centimeters van het neergaan hangen. De storing leverde de automobilisten een extra wachttijd op van een halfuur. Omdat de brugwachter cq Rijkswaterstaat geen koffie en koek of een dvd met de film 'Een brug te ver' aan de gedupeerden uitdeelde, begon het autovolk te morren. Na deze storing borrelen weer veel verhalen naar boven over mogelijke oorzaken. Hoe men ook wendt of keert, software, hardware of onoplettende brugwachter, blijft onverlet dat Rijkswaterstaat zelf de hoofdschuldige is. Die heeft te lang het onderhoud uitgesteld en zodoende mensenlevens op het spel en haar eigen personeel voor schut gezet.

Uit beeld

Het is eindelijk tot de projectontwikkelaar doorgedrongen dat het reclamebord een landschap ontsierend onding is. Het aluminium frame is verwijderd, zodat het zicht op en vanaf het werkeiland weer is zoals het was : vrij. Het is heel verleidelijk om iets wat hoge kijkcijfers heeft te misbruiken voor reclamedoeleinden. Veel mensen ergeren zich al bont en blauw aan storende reclames. Ook het Werkeiland werd geteisterd door marketing-tuig met een hoog SBS6/RTL promillage in het bloed. En omdat de gemeente weinig op heeft met het erfgoed, al beweert ze van wel, werd dit lelijke bord toegestaan. Want geld is toch belangrijker dan de historie van Lelystad. Dat bord had beter bij Bataviastad of de Aviodrome opgetuigd kunnen worden. Daar verstoort het niet het beeld en komen veel 'boertjes van buten'. De werkwijze komt overeen met die van het plakken van de slogan 'Lelystad geeft lucht' op de plaatselijke stadsbussen. Alsof we geïndoctrineerd worden.
Het frame is nu bij de ingang van de jachthaven geplaatst.

Daisy's dagboek -2-

Ik mocht op de bank slapen. Maar dat doe ik liever als het niet mag. Dus heb ik gewoon op de vloer op mijn kussen liggen maffen. 's Nachts ben ik wel even gaan kijken of die twee nog in bed lagen. Je weet maar nooit. Ze gingen toch zeker ook plotsklaps van huis weg? Gastheer opa was vrij vroeg op. Samen zijn we een wandeling gaan maken. Ik liep al snuffelend langs een grote plas. Opa stond even stil bij het meer en ik keek ietwat bedenkelijk naar het water. Het zal toch niet....?? Maar nee, we liepen weer verder. Overal rook ik nieuwe geurtjes, die ik heel nadrukkelijk in me opnam. De reu van de overkant rook ook zo'n geurtje toen ie langs onze tent liep. Hij werd er behoorlijk wild van. Zijn baas had grote moeite hem in bedwang te houden. Opa zei dat het kwam omdat ik loops begon te worden. Ja hoor, geef mij maar de schuld! Ik rukte toch zeker niet zo aan die riem? Onderweg zagen we nog een paar konijnen. Als ik ooit de kans krijg, dan grijp ik ze. Maar vanmorgen hebben ze geluk. Ik liep aan de riem. Weer terug in onze hut, maakte opa het ontbijt klaar. Even later was oma Sonja ook uit bed. Mike niet. Die was bij zijn vrienden geweest en zou pas tegen het middaguur zijn tent uitkomen. Mike heeft in Assen een heel leuke vakantie gehad. Hij heeft veel geleerd. Vooral over dingen die je beter niet moet doen. Zoals een fiets die op slot staat (sleuteltje kwijt) kilometers lang voortslepen. Daar gaan zowel de buiten- als de binnenband van kapot. En dat het niet leuk is, als je tegen je gastheer moet vertellen dat de wc verstopt is geraakt. En nog minder leuk is dat je de vraag moet beantwoorden hoe dat zo gekomen is. 'Ik had een héééle grote boodschap....Een olifant zou er jaloers op geworden zijn'. En dat je patat die in frituurvet van 80 graden heeft gelegen, beter niet kunt eten. Anderhalve dag op het toilet en krampen in je buik is geen pretje. Maar ja, wie niet luisteren wil... Gelukkig hoefde Mike zelf niet dit soort kwellingen te ondergaan.
Er kwamen een paar mensen even een praatje maken. Het waren gasten die vorig jaar ook hier waren. En ze hebben ook een tijd een rottweiler gehad. Dus waren we direct vriendjes.
's Middags zijn we met z'n vieren gaan wandelen. Dat was erg gezellig. Mike hield mijn riem vast. Dat was wel zo plezierig, want nu kon ik veel meer gaan en staan waar ik wilde. We zijn weer naar het water geweest. Zouden ze soms wat van plan zijn???

Weekend in Zoeterwoude -2-

Na aankomst hebben we eerst, gezeten in de mooie tuin, van een kop koffie met appeltaart genoten. Niet veel later zijn we op de fiets gestapt. We zijn richting Leiden gereden. Toen we de A4 ter hoogte van Zoeterwoude passeerden, konden we zien hoe het met de verbreding van dat stuk snelweg staat (foto 3). Onze gids Jan leidde ons langs de stille kant van de Nieuwe Vaart, waar we o.a. een voormalige vuilstortplaats bezochten. Die was later veranderd in een heus park. Het weerzien met dit stukje Leiden deden veel herinneringen opborrelen. We reden langs de vaart naar Leiden, waar we net voor de Wilhelminabrug en de majestueuze watertoren het Utrechtsjaagpad namen richting Leiderdorp. Als kleine jongen heb ik vaak zo langs de Rijn gestept en later gefietst, om voor mijn lieve mamma in Leiden boodschappen te doen. Bij de Bruggestraat, waar ooit de oude Leiderdorpse brug lag, staken we de Hoge Rijndijk over. Daar was geen officiële oversteekplaats, dus dat was even goed opletten en rennen voor je leven geblazen. Ook de Bruggestraat was zo'n herkenbaar punt (foto 1). Op de hoek de rijwielzaak van Van Groeningen, ook wel de dove genaamd. En aan beide kanten het kanon dat in de grond gestoken was om de gevel van de hoekwoningen enigszins te beschermen tegen de voertuigen, die daar in een zeer scherpe bocht de Hoofdstraat en/of de Bruggestraat opdraaiden.We zetten onze fietstocht voort, richting Zoeterwoude. Nog voor de fameuze Heineken fabriek sloegen ze rechtsaf, richting de Weipoort. Daar herinnerde Petra zich een boerderij waar zelfgemaakt ijs verkocht werd. Sonja vroeg de vrouw achter de balie of ze ook raketten verkochten. De vrouw moest er wat om lachen, immers ze maakten hier heel lekker ijs! En dan is een raket volgens haar maar een ordinair ding. Als ware liefhebber van de raket, hield ik mijn lippen maar stijf op elkaar. Het werd dus een paar bolletjes zelfgemaakt schepijs. Zittend op een bankje genoten de beide dames van hun ijsje en het uitzicht (foto 4). Jan zat achter de zwaluwen aan, die door de open schuren scheerden. Zelf genoot ik van de boerderij en het polderlandschap. Er stond een aantal koeien op stal. De geuren en geluiden brachten me terug naar mijn jeugd, toen ik op de boerderijen van De Graaf, Rijnsburg en Hogewoning kwam aan de Munnikenweg in Leiderdorp. Het polderlandschap was mijn uitzicht als ik uit het raam van ons huis aan de Resedastraat keek. Weiland, hazen, koeien, vogels en in de verte een molen. Het polderwater herinnerde mij aan het flappie draaien, vissen, salamanders vangen en slootje springen.  Intussen begon het zachtjes te regenen. Later was het een flinke bui, die gelukkig niet al te lang duurde. We stapten droog weer op de fiets en namen een smal pad dat ons terug naar de Zuidbuurtseweg leidde.

Daisy's dagboek

Zondagmiddag kwam er bezoek. Hé, oude bekenden!! Opa Willem en oma Sonja! Daar heb ik al eens eerder gelogeerd. Dat was erg leuk, dus begroet ik ze vrolijk. Als ze weer weggaan, mag ik mee. Blij toe, want thuis werd het een wat zenuwachtig gedoe. Ze zijn koffers aan het pakken, want mijn baasje gaat met vakantie. Gelukkig hoef ik niet alleen thuis te blijven. Ik ga weer logeren. Na een lange rit (ik rij niet zo graag in een auto) ruik ik dat we er bijna zijn. Als ik even later de woonkamer betreed, begroet ik uit beleefdheid even Mike en ren vlug naar de speelhoek in de keuken. Daar trek ik alles uit de kast, om iets leuks te vinden. Na het eten maak ik samen met opa een wandeling. Toen ze later in de avond een paar stoelen op de beide banken legden, wist ik dat het bedtijd was. Ik heb lekker geslapen, al hoewel ik 's nachts een paar keer mijn ronde heb gedaan. Het leven van een waakhond is nu eenmaal zo. De volgende dag gebeurde er allemaal dingen waar ik geen riem aan kon vastknopen. Ze begonnen ook te pakken en te sjouwen. Ik voelde het : we gaan hals over kop weg! Wat nu? Zouden ze de huur niet meer kunnen betalen? Slaan ze op de vlucht? Ze verruilden hun huis voor een hutje op wielen en daar ging wat kleding, voedsel en wat andere spullen in. Daarna moest ik in de auto gaan zitten en samen met oma,opa en Mike begon de rit naar een mij onbekende bestemming. Halverwege was het even pauze. Ik heb maar even van de zon genoten, zodat ik thuis ook kan laten zien, dat ik op vakantie ben geweest. Ik was wel wat zenuwachtig in de auto, maar ik heb het keurig schoon gehouden.
Na zo'n twee uur rijden kwamen we op een groot groen gazon terecht. Daar werd het hutje op wielen neergezet, Toen begon het uitpakken. Ze maakten een tent vast aan de hut met daarvoor een afdak. Wat een gedoe zeg! Er zijn toch ook hotels? Toch heeft het wel wat. 'Kamperen' noemen ze het. Allemaal mensen in korte broeken. Waarschijnlijk wegens de regen. Dat voorkomt een natte broek als je over het doorweekte gras loopt. Het was trouwens bijna de hele dag zonnig. Maar toen alles klaar was, begon het zachtjes te regenen. Maar gelukkig was er een tent, luifel en de hut. In die hut heb ik geslapen. Spannend hoor. Ik hoorde allerlei vreemde geluiden. Vooral het gesnurk van opa. Geen gehoor! Dat die anderen dat allemaal maar goed vinden zeg.

Weekend in Zoeterwoude

 Waar een blog al niet toe kan leiden. Het afgelopen weekend waren Sonja en ik te gast bij Jan en Petra. Niet in Anna P, maar in Zoeterwoude! Naar aanleiding van een paar berichtjes over ons verblijf te Zoeterwoude toen Jason en Marie Louise vorig jaar in het huwelijksbootje stapten, ontvingen wij een tip over een bed and breakfast mogelijkheid nota bene bij de voormalige boerderij (foto 1 en 2) van oma en opa Slingerland, de grootouders van o.m. Sonja en Petra. Dat heeft ertoe geleid dat Jan en Petra ons uitnodigde daar een weekend door te brengen. Ondanks de sombere voorspellingen, waren de weergoden ons gunstig gezind. Dus hebben we toch kunnen fietsen in de omgeving. Natuurlijk zijn we naar de Noord A gereden (foto 3). Maar ook naar andere plekjes. Sonja en Petra hoopten meer te weten te komen over de familie Slingerland. Ze hadden speciaal daarvoor wat aandenken aan oma en vooral kunstschilder opa meegenomen. De eigenaar van de b&b wist wel iemand die veel meer kon vertellen over de families in Zoeterwoude. De beide dames trokken brutaal bij de lokale historicus aan de bel en werden overvallen met een stortvloed aan informatie en verhalen. Het werd een weekend vol toevalligheden (voor zover die bestaan) en verrassingen voor hen. Vergelijk het maar met een hunkerende vraag naar een beetje warmte en je krijgt een warme douche over je heen uitgestort. Maar daarover later meer.
De b&b was eigenlijk een zo goed als nieuw vrijstaand huisje, dat volledig is ingericht. Met veel privacy, in een oase van rust en omgeven door een fraaie tuin. We voelden ons daar direct op ons gemak. Onze zeer vriendelijke gastheer Hans verzorgde twee keer een heerlijk ontbijt. Speciaal voor mij erg bijzonder, helemaal op de zondagochtend. Maar als ik had mogen kiezen, dan had ik natuurlijk niet Hans, maar  bijvoorbeeld Chantal Jansen het ontbijt willen laten bezorgen.

Aan de kust

Na al die kermisherrie zijn we naar de Bataviahaven gefietst. Daar genoten we van de ondergaande zon.  Daar aan het water heerste een serene rust. Even op adem komen na het bezoekje aan de kermis. Het water was bijna rimpelloos. Een krijsende meeuw recht boven ons doorbrak de stilte. Gelukkig liet ie niet wat vallen. Hoewel het water mij altijd al getrokken heeft, ik ben er slechts een keer ongewenst in terecht gekomen, word ik al zeeziek in een roeiboot. En toch telkens weer naar schepen kijken en me onrustig voelen. Gek is dat. Ik heb dat ook met mijn hoogtevrees. Als ik een hoge toren zie, of een hijskraan, dan wil ik naar boven. Terwijl ik hoogtevrees heb. Ik heb het ook een aantal keren toch gedaan. Net als varen. Als ik de stap gemaakt heb, dan heb ik er vaak spijt van, maar achteraf nooit. Inmiddels was de zon verdwenen achter een wolkendek. Wat overbleef was een warme, kleurrijke gloed die het kunstwerk Exposure nog nadrukkelijker tegen de achtergrond deed uitkomen. We stapten weer op, want we gingen aan de koffie. Voordat we de haven verlieten keken we nog even achterom en maakten een foto van de weer even zichtbare zon.

Een spiritueel leven

'Zijt gij een volgeling van Deepak Chopra?', vroeg een Vlaamse medewerker ooit aan mij. Voor ik het besefte antwoordde ik á la Petrus toen hem gevraagd werd naar zijn relatie met Jezus : 'Deepak Chopra? Ik ken den mensch niet!' Geen haan die daarna(ar) kraaide, want ik sprak de waarheid. Pas toen mij die vraag een aantal jaren later weer werd gesteld door een andere medewerker bij een andere opdrachtgever, ben ik op zoek gegaan naar Deepak. Weer later heb ik een tv uitzending gezien met Deepak. En ik moet zeggen, dat veel uitspraken van hem mij niet verrasten. Integendeel, ik vond zijn visie heel gewoon. Deze week was op de Boeddhistische dagkalender op ons toilet te lezen :  'Als iets je uit je evenwicht brengt, vraag je dan af waarom.' Geloof me, ik heb de afgelopen jaren mezelf heel vaak afgevraagd : 'Waarom?' Eerder stelde ik me die vraag ook wel, maar in mindere mate.Soms is zo'n vraag zinloos (waarom zijn de bananen krom?). In andere gevallen bracht het antwoord op de vraag mij een les. Een les over mijzelf. Bijvoorbeeld dat ik beter niet boos kan worden. Of dat het beter is om te vergeven dan wrok te koesteren. Dat ik me beter niet te veel aan iets of iemand kan hechten, om later na verlies niet te verdrinken in verdriet. Dat ik geen gevangene van het verleden wil zijn. Dat ik mijn zwakke kanten moet accepteren en ze zoveel als mogelijk moet mijden. Dat iedereen zich op dezelfde weg bevindt, maar dat de een verder op weg is dan de ander. Dat geluk in jezelf zit en niet in de dingen of mensen om je heen. Kortom, het gaat altijd over mijzelf.
Dagelijks heb ik zo'n moment van bezinning, want ik heb een vrij regelmatige stoelgang. Alleen in het weekend is het wat minder. Ik bedoel de bezinning. De dagkalender kent dan maar één blaadje voor twee dagen. Ter compensatie lees ik dan de Donald Duck. Het liefst over de grote Boze Wolf. Ook ter bezinning : Je hele leven achter iets aanhollen wat je nooit krijgt.

Even naar Dronten

Vandaag pasten we weer op Jill. Vanwege de drukte en het feit dat oma Tim iets had beloofd, besloten we halverwege de middag naar Dronten te gaan. Daar haalden we eerst Tim van school. Het was een leuke ervaring om als ouderen tussen al die jonge ouders, voornamelijk moeders, te staan wachten. Tja, die tijd van jonge ouders hebben we achter ons (zucht). Tim kwam uit school en keek zoekend tussen de wachtende moeders. Met het beeld van mamma Karly in zijn hoofd, keek hij een paar keer glad over ons heen. Ondanks dat oma stond te zwaaien. Het duurde even voordat Tim ons ontdekte. Zijn gezicht laaide op van blijdschap. Toen Tim vlakbij ons was, zagen we dat hij een flinke bult bij zijn linker oog had. Iemand had per ongeluk met een stoel tegen Tim's hoofd geslagen, zo vertelde Tim. 'Ja ja', dacht opa, die menig knokpartij in café's heeft meegemaakt. Niet dat opa dacht dat Tim met een stoel in elkaar geslagen is, hoor. Het is een nette school.  Tim heeft nauwelijks gehuild. Wat een bikkel is dat jochie toch. Opa zou een week ziek thuis geweest zijn, maar Tim niet. Met z'n vieren reden we naar het winkelcentrum van Dronten. Oma had Tim een kadootje beloofd als hij zou slagen voor zijn zwemdiploma. Omdat oma en opa niet aanwezig kunnen zijn bij het afzwemmen, koopt oma alvast Tim's presentje. Tim zwemt maandag af en als hij dan slaagt, mag hij het openmaken. Jill kreeg een paar nieuwe crocs. Daar hoefde ze niets voor te doen. Verschil moet er zijn. Ze wilde ze zelfs niet even afstaan om ze bij de kassa te laten scannen.
Als we de speelgoedwinkel verlaten is het tijd voor een ijsje. Als we net begonnen zijn met het likken en soppen, wil Tim zijn ijsje ruilen met die van opa. Opa's ijsje was weliswaar groter, maar toch ruilde hij zijn ijsje met Tim. Zo is opa dan ook wel weer.  Na het ijsje hebben we beide kinderen teruggebracht naar mamma Karly. Vlak voordat we weer naar Lelystad vertrokken kwam pappa Ben van werk thuis. Onderweg naar Leystad heeft opa echt niet gezeurd over zijn kleine ijsje. Echt waar niet.

Vissende leerlingen

Maandagmiddag schaarde een groep leerlingen van de basisschool De Sluis zich om het Bovenwater. Ze wierpen de hengel uit. Daarvoor had iemand al wat voerplekken gemaakt om de vis te lokken. Al het benodigde visgerei was geregeld en het weer werkte zowaar mee. Het was droog, maar er stond wel een flinke wind. Over het algemeen wordt in het Bovenwater alleen op karper gevist. Ik heb nauwelijks vissers gezien, die met een vaste hengel aan het Bovenwater zaten. Toch zie ik vaak kleine, jonge vis in scholen zwemmen. Hopelijk heeft de jeugd er toch nog een paar aan het haakje weten te slaan.

Terug van weg geweest

Sjaak heeft zijn best gedaan. We beschikken sinds zaterdag j.l. weer over een fatsoenlijke pc. Maar daarmee was het leed nog niet geleden. Nadat ik Mike's folders heb bezorgd, het joch geniet van zijn vakantie ondanks de regen, ben ik in de middag op de Citta in de regen naar de stad getuft om wat inkopen te doen. De externe harde schijf was dus nog in orde. Alleen de netvoeding (240V naar 12V) was naar de bliksem gegaan. Gelukkig zijn die netvoedingen volop te koop. Voor de harde schijf uit de kapotte computer heb ik een behuizing gekocht. Omdat die schijf niet als 'slave' door de pc werd geaccepteerd, heb ik hem als 2e externe schijf aan de pc gekoppeld. Zodoende hebben we nog alle foto's, video's, documenten en muziek (mp3) on line. Natuurlijk moest ik het email programma even instellen, zodat de mail op de pc kan binnenstromen. Het enige wat me niet gelukt is, is het terughalen van de e-mail adressen. Dus mocht je even niets te doen hebben : stuur ons even een e-mail s.v.p. Hoeft niets bijzonders in te staan, maar een berichtje is altijd leuker. Of anders een tip waar ik die adressen kan vinden en hoe ik ze kan overhalen. Desnoods druk ik ze af om ze vervolgens handmatig in het adresboek van MS Outlook te plaatsen.
Het hele gebeuren heeft tot nogal wat extra snoeren en kabels geleid. Die heb ik zo goed en kwaad als het ging keurig uit het zicht weggewerkt. Rest mij nog de tijdelijke computer weer naar zolder te brengen. Die zal ik daar geregeld starten om de software up to date te houden.

Een gezellige zaterdag

Zaterdag hielden Rita en Emile hun jaarlijks terugkerende gezellige dag. In eerste instantie reden we Voorhout voorbij. We wilden nog even een bloemetje leggen op het graf van Joop. Toen ik die begraafplaats (Rijnhof) de eerste keer betrad, kwam hij mij wat groezelig over. De laatste keer, tijdens het afscheid van tante Sannie Kraak, zag ik dat de entree helemaal opnieuw ingericht was. Dat oogde al erg mooi. Toen we de trap op gingen om de begraafplaats te bezoeken, zag het er in eerste instantie een stuk beter uit. Later viel mij de grote grijze grafzerken op, die in een halve cirkel waren opgesteld. Dat kwam erg grauw en somber over. De verzamelgraven gaven mij dezelfde indruk. Erg rommelig ook. Van die plekken had men een gazonstrook moeten maken, met de gedenkstenen verzonken in het gras. Zoals ik dat via de tv  in Amerika wel eens zie. Dat staat mooier en verzorgder dan deze lelijke oplossing. Het graf van Joop lag er mooi bij. De uitgebloeide rozen op beide hoeken van het graf, hebben we verwijderd. We hebben een vers boeket neergezet. Dat gaf kleur aan al het groen. Op Joop's dag van overlijden zijn we niet in de gelegenheid om even langs te gaan.

Daarna zijn we naar Voorhout gereden, waar we een warm onthaal kregen. Na een kleine rondleiding door het huis dat net verbouwd is, werden wij vrijwillig naar de keuken gedirigeerd. Daar hielpen we Rita en Emile met het voorbereiden van allerlei lekkere dingen. We waren de eerste bezoekers, maar weldra liep het huis vol. Nou ja, bijna vol want niet iedereen was gekomen. Dat deed verder niets af aan een leuke, gezellige middag in een nat Voorhout, waar het laatste nieuws werd uitgewisseld en heel lekker gegeten. Wat het nieuws betreft : Marathon Maurice gaat komende week aan de 4 daagse in Nijmegen beginnen. Niet hard, maar gewoon lopend. Jason en Marie hebben een heel leuke vakantie gehad in Frankrijk.  Sjaak stopt volgend jaar met werken en heeft onze pc in orde gemaakt (dank!). Tineke wacht op haar elfde..., Mandy gaat graag om met bejaarden ...(?), Rita en Emile gaan naar de Chinezen (één was niet genoeg) en Hanny doet het elektrisch. Fietsen, denk ik. En wij? Sonja heeft hard gewerkt in de keuken en ik heb alleen geluisterd, wat foto's gemaakt en gegeten. Mocht het nieuws niet helemaal goed zijn weergegeven : ik ben tamelijk (Oost-Indisch)doof. Sorry! We gingen met ronde buikjes weer naar huis. Bedankt iedereen en vooral Rita en Emile!

Kermis bij Bataviastad

Gisteravond zijn Son en ik op de fiets gestapt en naar ons nog onderontwikkelde kust gereden. Het was heerlijk weer en zo'n tochtje in de frisse lucht hadden we wel nodig na een dagje autorijden. Vanuit de verte zagen we al een groot ronddraaiend geval, waarin gillende mensen zaten. Meneer Lely keek in eerste instantie onverstoorbaar toe. Later probeerde hij het onding met harde hand te stoppen, maar tevergeefs. Het was redelijk druk op het kermisterrein. Na sluitingstijd van Bataviastad, moeten de klanten uit Lelystad zelf komen. En dan ligt de kermis niet bepaald gunstig ten opzichte van de woonwijken en het centrum. Dat is trouwens ook merkbaar in het hoogseizoen. Weinig recreatieschepen doen de haven aan om even in de stad te gaan kijken of, nog onbereikbaarder, naar de Aviodrome te gaan. Op zo'n mallotig vouwfietsje zijn de afstanden heel erg groot. De stad heeft onlangs het advies gekregen de kustlijn meer te ontwikkelen. Een efficiënte aansluiting met het centrum is daarbij van levensbelang. Na de overdosis aan lawaai (elke exploitant heeft zijn eigen muziek en dan was er ook nog een zanger aan het optreden...) zochten we de rust van de kust op.

Weer uitzicht

Een oplettende passant zal het al opgevallen zijn. Het grote spandoek op het Werkeiland, dat het omgezaagde (enorm grote) reclamebord verving, is ook niet meer. Het is al weer een behoorlijk aantal dagen geleden, dat ik daar opeens een kaal frame zag staan. Ik had direct een foto gemaakt, maar van een berichtje is het niet gekomen. De bliksem had andere plannen met mijn computer. Ik dacht eerst dat alle woningen al verkocht zouden zijn, of dat de prijs ervan veel te hoog was. Maar de reden is een heel andere. Het Bevrijdingsleger van het Werkeiland heeft weer toegeslagen. Een aantal elastieken is doorgeknipt, waarschijnlijk om een beginnetje te maken voor de algehele verwijdering. Het staat wat kaal zo'n frame, maar het uitzicht voor de mensen die erachter wonen is bijna schitterend te noemen. Alleen dat frame nog. Met die hoge prijzen voor aluminium is het linke soep om dat daar zo in de aanbieding te laten staan.....

Pubers kamperen -3-

's Morgens las mamma Sonja op haar mobieltje, dat zoonlief Mike in nood verkeerde. Zijn tentje was afgelopen nacht compleet lek geslagen! Mamma Sonja maakte zich direct ernstige zorgen. Pappa Willem niet. In tegendeel. Hij had net als mamma genoeg achter zoonlief aangezeten de afgelopen weken. Maar ja, het moest en zou op het laatste nippertje gebeuren. Met gevolg dat Mike geen fatsoenlijke tent had geregeld en een huis-tuin en keuken tentje had meegenomen. Pappa wilde wel naar Biddinghuizen rijden om de echte tent uit de caravan te halen, maar daar hield het wat hem betrof mee op : Wie niet luisteren wil moet maar nat worden. Hij zou de tent via Post NL (á 6 euro 75) verstuurd hebben en weer lekker achterover gaan zitten in de tuin op deze enige zonnige dag van de week. Mike moest tot ontvangst van het pakket maar bij een vriend in de tent slapen.

Maar ja, moeders reageren anders. Soms heel anders. Dus werd het na Biddinghuizen toch (weer) richting Assen rijden. Ook omdat mamma Sonja dan met eigen ogen kon zien hoe zoonlief erbij zat. In Assen hebben we de goede tent opgezet en de speeltent (droog) opgeruimd. Daarna zijn we na een plechtige uitspraak / afscheid ('we hopen jullie tot zaterdag over een week niet te horen noch te zien') weer teruggereden naar Dronten om de sleutel van de caravanstalling terug te brengen bij Karly. Die was de week aan het afsluiten met wat kennissen. Na een koel drankje zijn we verder richting huis gereden, waar we vermoeid arriveerden.

Een oud gebouw

Vanuit Assen ben ik binnendoor naar Lelystad gereden. Het eerste deel van de rit ging via o.a. Smilde langs de Drentse Hoofdvaart. Een route die ik me herinner uit de tijd dat de A28 nog niet helemaal tot Groningen liep. Voor Assen moest ik op mijn Benelli van de weg af, om vervolgens langs de vaart verder naar het noorden te rijden. Richting Zuidlaren waar de Adolf van Nassau kazerne zich bevond. Voor een deel herkende ik het tweede deel van de route vanwege mijn motorrit naar Zuidlaren, eerder dit jaar. Ik wilde persé halverwege Wolvega en Kuinre een foto maken van een oud pand. Maar voordat ik daar was, moest ik even wachten voor een geopende brug over de Helomavaart. Daar varen veel zeil- en motorboten door. Vooral zomers. Ongeveer een kilometer verderop staat een café restaurant, gevestigd in een oud pand. Komende vanuit de tegenovergestelde richting (Kuinre), trok dat gebouw telkens mijn aandacht. Al die keren heb ik nooit een foto gemaakt. Maar dit keer dus wel. Helaas ontbrak mij de tijd om even naar binnen te gaan, om onder het genot van een drankje het interieur te bewonderen en wat vragen te stellen over de geschiedenis van het gebouw. Maar ik blijf toeren, dus wie weet.

Geen tijd

Sinds de herstelwerkzaamheden aan het voormalige café De Haven, is een hek geplaatst. De hele doorgang ter plekke is sindsdien geblokkeerd. Het hek dwingt voetgangers dagelijks gebruik te maken van de drukke rijbaan in een onoverzichtelijke z-bocht. Hieronder zijn ook kinderen en ouderen. Toen de verbouwing het stadium bereikte waarin met minder werkruimte kon worden volstaan, bleef het hek staan, cq de blokkade gehandhaafd. Vanmorgen zag ik een oudere vrouw met rollator, die over de straat moest. Ik besloot telefonisch contact op te nemen met de aannemer, De Combi hier in Lelystad.

Nadat ik de situatie had uitgelegd en had voorgesteld het hek een paar meter op te schuiven kreeg ik van de overigens vriendelijke telefoniste na ruggespraak te horen, dat komende week het hek zal worden verwijderd. Ze wist niet wanneer. Dat kan dus maandagochtend of vrijdagmiddag zijn. Wel jammer dat niemand bij De Combi 15 minuten de tijd heeft om vooral ouderen en kinderen ter plekke een veiliger gevoel te geven. Ik zie dagelijks wagens van het bedrijf over de Ringdijk rijden. Het lijkt me voor de sterke inzittenden van die De Combi auto's geen enkel probleem om op weg naar huis even de hekken te verplaatsen voor hun buurtgenoten. Afgezien van het algemeen belang is er ook sprake van eigenbelang. Immers, het reclamebord van het bedrijf krijgt nu een negatieve lading.

Rottweiler zoekt baas

Via een kennis kregen we te horen dat de eigenaar van een 2,5 jaar oude rottweiler reu een nieuwe omgeving voor zijn hond zoekt. De nieuwe eigenaar (geen handelaren!) moet bijvoorkeur iemand zijn die ervaring heeft met het onder controle houden van grote honden. De hond is weliswaar in gezinsverband opgegroeid, maar vertoont, afgaande op de opmerkingen, trekken van jaloezie / angst. Maar wie daarmee op de juiste manier weet om te gaan, krijgt een mooie, betrouwbare, brave rottweiler daarvoor terug. Mailen aub.

Pubers kamperen -2-

Vandaag heb ik een lading pubers naar Assen vervoerd. Een dag eerder hadden zij hun bagage moeten inleveren bij de ouders van een van hen. Die zouden namelijk ook naar de plaats van bestemming rijden. Omdat (zoals verwacht) een aantal toch niet alles had meegegeven of zelfs helemaal niets (vergeten, meneer) moest ik toch aardig wat bagage meenemen. Gelukkig had ik een goede oplossing voor het probleem, zodat de ouders van de betreffende puber niet alsnog op vrijdag de bagage van zoonlief naar Assen hoefden te brengen. Ik had immers een opbergbox omgetoverd tot extra bagagebak! Die kreeg vandaag zijn vuurdoop. Alles paste erin en exact om 11.00 uur vertrokken we richting Assen. Onderweg vroeg een van de boys of het raampje open mocht, zodat hij wat afval kon lozen. Er zijn niet veel domme vragen, maar dit was er dus een. Helaas heb ik geen knopje op het dashbord dat de betreffende stoel kon veranderen in een schietstoel. Dus ik wees de jongeman erop, dat hij zo'n vraag nooit moet stellen aan een vrijwilliger die bijna dagelijks zwerfvuil opruimt. En helemaal niet aan een verwoed motorrijder, die weleens een peuk in de helm en een appel op zijn kuip heeft gekregen. Verder verliep de reis voorspoedig. In Assen aangekomen werden we hartelijk onthaald met een kopje koffie. Daarna sloegen de jonge woudlopers in een grote tuin hun tentjes op. Opa en oma wonen vlakbij een camping. Daar mogen de jongens gebruikmaken van alle faciliteiten. Oma en opa stellen ook hun keuken, toilet en douche ter beschikking. Ik hoop dat ze openingstijden hanteren, want kamperende pubers hebben een heel andere biologisch uurwerk dan normale mensen. En een huisreglement zou ook handig zijn. Ik heb het volste vertrouwen in opa en oma. De pubers staan onder curatele. Mocht dit niets worden, dan wordt het nooit iets. Het was nog steeds vrij droog toen ik afscheid nam en binnendoor naar Lelystad terugreed.

Blauw in bed

Een wijkagent in Almere Buiten heeft in de Bouwmeesterbuurt een aantal vrouwen lastig gevallen. Hij stuurde seksueel getinte sms’jes via zijn diensttelefoon, ging een langdurige relatie aan met een vrouw zonder te zeggen dat hij getrouwd was, intimideerde buurtbewoners en verzaakte zijn werk. De seksmaniak is inmiddels geschorst. Ook drie andere agenten zijn door de korpsleiding wegens ’onvoldoende professionele afstand’ (is dat de nieuwste omschrijving voor crimineel gedrag?) bestraft. De agenten in kwestie hebben eigenlijk gewoon gedaan wat op kantoor gebruikelijk is. Daar zijn deze handelingen normaal en horen bij de politiecultuur in Flevoland, zoals hun eigen commandant ooit verwoordde n.a.v. soortgelijke klachten van collega's.


Drie vrouwen hebben hun verhaal gedaan tegenover een landelijk ochtendblad. Ze willen anoniem blijven uit vrees voor represailles. Eén van hen vertelde : "Vanaf het allereerste moment was hij opdringerig, kwam vaak bij mij thuis en liet dan zijn 'pistool' (huh?!)zien. Hij liet me niet met rust door steeds maar sms’jes te sturen. Je werd er gek van." Ahum. Hier klopt iets niet. Of was die vrouw zo gek om de agent telkens weer in haar bed te laten kruipen? Zo'n agent laat je toch niet meer binnen, tenzij.....? De politie is is op de hoogte van de beschuldigingen. En nu maar afwachten of de politie de aangifte van de vrouwen wil honoreren en hun aangifte tot vervolging gaat leiden. In dit gekke landje weet je immers maar nooit.

Beter een goede buur

Er wordt aangebeld. Als ik over mijn leesbril heen kijk, zie ik een man voor de deur staan. Omdat hij de bel buiten niet kan horen (dankzij het ++ glas), kijkt hij door het raam van de woonkamer. Dan zie ik wie het is : Erik, die een blokje verderop woont. Ik heb Erik gesproken over onze zoektocht naar een campingtafeltje. Dat moest bij de Aldi te koop zijn, maar die hebben we vanaf het begin van de aanbieding nooit gezien. Erik heeft toen beloofd zijn ogen en oren de kost te geven, want hij komt beroepshalve bij veel Aldi's langs. Erik heeft goed nieuws. De Aldi hier om de hoek (!) heeft de tafel staan. Hij was samen met zijn vrouw aan het winkelen, toen hij de tafel ontdekte. Erik heeft hem direct verborgen tussen een stel dozen. Samen stiefelen we door de miezerige regen naar de Aldi. En ja hoor, als Erik de verstopte doos tevoorschijn trekt herken ik de tafel uit de advertentie. Het is de enige tafel die er is. In de overige Aldi vestigingen is de tafel volgens klanten nooit verschenen. Met de grote doos op mijn hoofd wandel ik terug naar huis. Erik, bedankt! Iets nieuws voor in de caravan betekent ook dat er gewicht uit de caravan moet. Dat wordt de eettafel met (vaste) stoeltjes.

Moody Blues

Deze maand is het 5 jaar geleden dat mijn broer Joop overleed. Ik mis hem. Het was een zeer warme maand juli in 2006 toen het noodlot toesloeg. Veertig jaar eerder, in 1966, kocht Joop een lp van de Moody Blues. Een Engelse band met in die tijd veel hits. De lp die Joop gekocht had was een verzamel lp getiteld 'On Boulevard de la Madeleine'. Op die lp stonden twee nummers die ik nog steeds mooi vind : de titel song en het nummer 'I don't want to go on without you'.
Joop vond de titelsong het mooist. Die draaide hij grijs. Niet vermoedend dat dat nummer een tiental jaar later voor hem een speciale betekenis zou krijgen :

Goed idee, voor later

In het verleden zag ik mensen van de gemeente een paar keer terugkomen om dezelfde bestratingswerkzaamheden uit te voeren. De stenen werden iedere keer weer losgepeuterd door de jeugd. Ik ben toen naar de betreffende ambtenaar gestapt, die daar op zijn knieën aan het Bovenwater bezig was. Na een praatje opperde ik het idee, om de stenen te voegen met cement. Dan kond de jeugd ze niet meer lospeuteren. Maar dat was geen goed idee, vond hij. De man zei dat het onderhoud dan lastig zou worden. Welk onderhoud vertelde hij niet en ik vroeg er maar niet naar om de gesprekssfeer niet te verstoren. Ik had ook kunnen zeggen : "Hier is verder nooit onderhoud aan".

Nu, jaren later, is mijn idee door dezelfde man toch opgevolgd. Op de speelweide, waar geregeld de bestrating werd losgetrokken, zag ik dat na het zoveelste herstel de bestrating gevoegd is met cement! Zo gaat dat bij ambtenaren. Het duurt even. Je moet hen de indruk geven dat zij zelf met ideeën komen. Maar hoe dan ook, ook dit keer werd mijn idee alsnog uitgevoerd. En ook dit keer na ruim een jaar wachten. Want pas dan is het een idee van de ambtenaar geworden.

Een paard in de voortuin

De paardenbak in de tuin van een rijtjeswoning aan het Ruttensepad bij Rutten is een aantal bewoners een doorn in het oog. De bak beslaat de hele voortuin. Een bewoner stelt alles in het werk de paardenbak te doen verdwijnen. Volgens de gemeente NOP is de paardenbak toegestaan. Omwonenden bestrijden dat de paardenbak voldoet aan bouwbesluit, welstand en bestemmingsplan. Zij willen dat de gemeente optreedt, anders stappen ze naar de rechter.

Zo'n knol stinkt een uur in de wind en trekt vooral vliegen aan. Om maar te zwijgen over paardenpoep, het gehinnik en een winderig paard. Als iemand zonder vergunning geen 12 honden mag houden, waarom dan wel één paard? En dan ook nog in een rijtjeswoning! En zoals gewoonlijk verschuilt de gemeente zich achter geschreven regels. Over fatsoen, respect, hygiëne enz. hoor je haar en de paardenliefhebster niet. De klagers zullen in dit geval zowel letterlijk als figuurlijk geen enkele moeite hebben met het trekken aan een dood paard.

Geëmmer in het stadhuis

Niet alleen financieel kent Lelystad diverse lekkages, ook het pas gerenoveerde stadhuis heeft er een aantal : Het dak is zo lek als een mandje. Her en der heeft men emmers geplaatst. Wel schokkend als je weet dat de renovatie van het stadhuis ruim 40 miljoen euro heeft gekost. Zelf heb ik het dak van de garage ook gerenoveerd. Dat kostte slechts 260 euro, waarvan het meeste naar een erkend dakdekker ging voor een waterdichte aansluiting. De rest betrof materiaalkosten. Mijn dak is al 4 jaar waterdicht. Niet gek voor een amateurtje. Misschien moet de burgemeester het tv programma SOS Verbouwing maar eens inschakelen. Schijnt niets te kosten.

Zuinig op jezelf

Vanmorgen heb ik de Seeley even op de brug gereden voor een kleine controle. Hier en daar heb ik wat vuil verwijderd en de lak wat bijgewerkt. Natuurlijk heb ik ook het oliepeil gecontroleerd en de remmen. Vanwege de wat vreemd geplaatste uitlaatbochten, heeft de motor een zeer kleine grondspeling van zo'n 8 cm! Dus dat is goed letten op verkeersdrempels en daar zijn er nogal wat van in ons land. Soms moet ik zo'n drempel schuin nemen, omdat anders de uitlaat de grond raakt.

Vanmiddag heb ik het blok even laten draaien. Ik ben een klein stukje richting Almere gereden langs het Markermeer. 'Over de dijk', noemen we die route, die parallel aan de A6 loopt. Het was kwart voor vier toen ik de weg opdraaide. En binnen 10 minuten had ik bijna een frontale aanrijding met een dwaas in een zilverkleurige Amerikaanse pickup. Je weet wel, zo'n grote brandstof slurpende asobak. Ik zag die wagen al aankomen, rijdend op de linker weghelft. Hoewel het eigenlijk niet kon, besloot hij toch ook maar even een vrachtwagencombinatie in te halen. Dus ik zag die bak recht op me af komen. Hij gaf nog meer gas, om nog voor mij weer naar zijn eigen weghelft te duiken. Ik ging zelf helemaal rechts rijden en liet het gas los. De berm was een optie, dus ik was al voorbereid op eventueel grasmaaien en kunststof paaltjes platrijden. Vlak voor me, we reden in mijn beleving een fractie van een seconde met z'n drieën naast elkaar, hoekte de pickup naar rechts. Hij sneed de vrachtwagen daarbij af. De vrachtwagenchauffeur toeterde luid en langdurig en knipperde met zijn lichten. Het was dus kantje boord en ik moest toch even stoom afblazen na die regelrechte moordaanslag. Op die 80 km weg wordt heel vaak veel te hard gereden. Vooral in de spitsuren. Voor de herinrichting van de dijk reden ze veel vaker met z'n drieën naast elkaar. Dat werd ook uitgelokt door de vluchtstroken aan beide zijden van de toen 100 km weg. Met z'n vieren naast elkaar heb ik toen ook een keer gezien. Zo zie je maar weer. Ben je zelf heel zuinig je motor, zou zo'n aso de motor met jou erop zo van de wegrijden. Zo'n incident leert je dat je hoe dan ook zuinig op jezelf moet zijn. Ongeacht de omstandigheden.  Een motor is toch maar een ding.

Een koele duik

Met de hogere temperaturen is de fietsbrug over de Lage Vaart erg in trek bij de jeugd. Ze springen van de brug in de vaart zoals (wat lastig) te zien is rechts op de foto. Dat is verboden, maar er is zoveel verboden. Zelf zou ik zoiets niet doen. Niet omdat het verboden is, maar omdat je nooit weet wat er in de voorgaande tijd in de vaart beland is. De vaart geldt namelijk ook als dumpplek voor van alles en nog wat. Van fiets tot schoonmoeder, al heb ik tot op heden nog niets over de vondst van laatst genoemde gehoord. Er zijn mensen die vanwege de hoge marktprijs op metalen vissen. Oude fietsen, winkelwagentjes, velgen enz. Ze leveren een aardig centje op. Onlangs was een stel mannen om die reden het Bovenwater aan het uitkammen. Gewapend met een sterke magneet aan een touw en een dreghaak, speurden ze het water af. Ze haalden aardig wat metalen voorwerpen naar boven. Ze visten zelfs een afdekplaat van een gasfornuis op. Alles verdween in een aanhanger. Ook het overige afval dat ze hadden opgevist. Het meisje dat hier van de brug sprong kwam gezond en nat weer boven.

Crossen met de scootmobiel

Deze oversteekplaats is ooit gemaakt vanwege de ouderen die aan de overkant wonen. Ook zij wilden veilig oversteken. Aan deze kant bevindt zich een bushalte en er is een aansluiting op het fietspad. Lekker handig zou je denken. Dat is het ook. In de oude situatie, waarin voor beide rijbanen het licht op rood gezet werd, moesten de oudjes al  zowaar een sprintje trekken om met groen licht aan de overkant te komen. De meesten hebben die situatie overleefd. Later is per over te steken rijbaan een bedieningsknop gekomen. Die is er nu ook. Alleen.... die knoppen zijn met name in een rolstoel of scootmobiel nauwelijks te bedienen. Ze staan zo ver van het bestrate pad verwijderd, dat je even moet crossen door onverhard terrein, ook wel openbaar groen genoemd. Zijn die mensen daar niet een beetje te oud voor?

Puk is jarig!

Vandaag is Puk, de rottweiler van Carina en Robert, jarig. Het ventje is één jaar geworden. En honden van die leeftijd verkeren dan in de puberteit. En dat is ook aan Puk te merken. Hij heeft zo'n beetje lak aan alles en iedereen en gaat z'n eigen weg. Tenminste, dat probeert hij. Op cursus is het ook helemaal niets met Puk. Net een brugpieper, die geen zin meer heeft in school. Puk maakt alleen nog maar herrie door flink te blaffen en hij houdt iedereen en alles in de gaten. Straf(werk) of in de hoek staan helpt nauwelijks. En toch heeft het wel iets, dat gepuber van een hond. Misschien omdat je dan de echte hond terugziet. Voor even maar. Dan moet ie weer in het gareel. Net als bij kinderen.

Een feestje aan boord

Gisteren waren we te gast op het verjaardagsfeest van een paar buurtbewoners. We hebben het leuke stel via het honden uitlaten en het weblog leren kennen. Er waren meer mensen uit de stad, maar ook van buiten. Dat krijg je als je roots in Hoogkarspel ('aan de overkant') en in Breda liggen.
Het feest werd gehouden in het Paviljoen De Lucht. Dat is een vrij nieuw horecabedrijf tegenover de Bataviahaven. Het gebouw werd een tijd gebruikt als mobiele horeca- en ontvangstruimte bij grote zeilraces. Het werd telkens weer opgebouwd en weer gedemonteerd en getransporteerd naar de betreffende wedstrijdlocaties. De huidige eigenaren hebben het gekocht en hier opgebouwd. Staande op de beide terrassen heeft men het idee alsof je op de achtersteven van een schip bent. Boven- dan wel benedendeks. Het geheel is niet alleen een restaurant. Er is ook een ruimte voor bijeenkomsten. We hebben daar een zeer gezellige middag en avond gehad met leuke mensen en lekker eten.

Extra informatie

Van Lia, een bewoonster die zich sterk maakt voor o.m. het Werkeiland, kreeg ik de volgende tip. Op het voormalige Werkeiland is naast het informatiebord bij de dukdalf een paal geplaatst. Wie over een Iphone en de benodigde app beschikt, kan via deze paal informatie gedownload krijgen over deze historische plek. Op de site van xwashier.nl is te zien dat je daar geweest bent. Er zijn in Nederland zo'n 50 van deze informatiepunten. Nu alleen nog even een Iphone aanschaffen....

In stijl

Wie op of in een klassiek voertuig rijdt, wil vaak gekleed gaan in de stijl die overeenkomt met het bouwjaar van het voertuig. Voor op mijn Seeley (bouwjaar 1977)heb ik daarom een ouderwets ogende jethelm met bril op de kop. Natuurlijk hoort daar het bekende monddoek bij, die ooit leidde tot het ontwerp van de integraal helm. In het verre verleden droeg men een leren 'muts' die met een bandje om de kin vastgesjord werd. Later kwam de pothelm met aan de zijkanten leren flappen die de oren bedekten. Weer later kwam de jethelm, een model dat de leren flappen overbodig maakte. Weer later kreeg de jethelm een heus vizier, wat ik zelf geen gezicht vond en een klep.
Maurice is op zoek naar zo'n ouderwetse jethelm. Toen hij dat laatst aangaf, stond ik er niet bij stil dat ik zo'n helm in de garage had liggen. Toen ik deze week op die helm stuitte, heb ik Maurice direct ingeseind en hem de helm aangeboden. Het is weliswaar een jethelm, maar dan voorzien van een klep en een vizier. Maar beide onderdelen zijn te demonteren, zodat een jethelm overblijft. Daarmee kan Maurice trots op z'n Kreidler rondtoeren. Mijn jethelm is van het zelfde merk en zag er standaard ook zo uit : met vizier en klep. Ik gebruik de helm ook wel op de CBX. Vooral als het warm weer is. Hij geeft meer verkoeling dan een integraal helm met geopend vizier.

Spookrijden op de A6

Een vrouw uit Urk is zaterdagochtend vroeg ernstig gewond geraakt nadat zij was gaan spookrijden op de A6. Zij reed op de A6 uit de richting van de Ketelbrug tegen het verkeer in naar Lelystad-noord. Op de A6 waren op dat moment wegwerkzaamheden aan de gang.

De vrouw raakte een auto van de wegwerkers, die moesten springen voor hun leven. Later botste ze op een tegemoetkomende auto. De spookrijdster raakte daarbij bekneld in haar eigen auto. Personeel van een gewaarschuwde traumahelikopter heeft haar uit de auto bevrijd. Zij is gewond per ambulance naar het ziekenhuis gebracht. In de auto waar zij tegenaan botste zaten twee personen. Die raakten slechts licht gewond. Hoe en waarom de bestuurster op de verkeerde weghelft terecht is gekomen is een raadsel.

Rob's grote

Bouwen en verbouwen hebben altijd mijn belangstelling. Als verwoed doe-het-zelf'er (dhz) geniet ik van de vaklui. Zo'n programma over halfbakken klussers vind ik alleen interessant vanwege het werk dat verricht wordt. Niet vanwege de verhalen er omheen. Een programma als Spoorloos vind ik interessant vanwege de achtergronden en gevolgen van adopties en/of scheidingen. Het feit dat veel zoekenden de drang krijgen om hun biologische ouder(s) proberen te achterhalen omdat ze vragen hebben over hun eigen persoonlijkheid. Of omdat ze hun feitelijke ouder(s) missen. En meer van dat soort verschijnselen die zich bij die mensen manifesteren. Zou mijn vader daar ook last van gehad hebben? Het is te laat om hem dat te vragen, maar ik vermoed van wel.

Ik volg trouwens niet alle klusprogramma's. Sommigen staan te ver van mijn realiteit. Zoals een huis kopen voor 1 miljoen en dat voor nog een miljoen verbouwen. Niet bijster interessant. Waar ik tot op heden ook nooit naar gekeken heb is een dhz programma van ene Rob. Als ik zit te zappen (doe ik heel soms hoor), dan kijk ik onderaan in het beeld naar de naam van het programma. Dat verschijnt maar een paar seconden op het scherm. Het programma van Rob heet : "Rob's grote". Ach ja, moderne televisie. Als ik dat in een flits zie staan zap ik subiet verder. Ik heb echt geen zin om een uur lang tegen Rob's grote aan te zitten kijken en tot op heden is me dat bespaard gebleven. Ik kijk toch liever naar het klussen.