Nee, ik heb geen officieel afscheid genomen van de onlangs overleden buurtbewoonster. Ik heb nog steeds heel veel moeite met het bijwonen van zo'n dienst / gelegenheid. Dat doe ik liever alleen, in stilte.
We hebben veel leuke en interessante gesprekken gevoerd. We konden elkaar alles zeggen. Omdat ze heel soms zich beklaagde over haar enige zoon, vroeg ik een keer "Wie heeft dat joch zo opgevoed?" Daar ging ze niet omheen. Ze vertelde dat haar zoon (enig kind) na de scheiding haar alles was. Dat ze hem veel te veel verwend heeft. En dat hij nu vergeten is, waar ie vandaan gekomen is.
Ze is de oma die 24/7 op de vier kleinkinderen paste. Niet alleen bij haar thuis. Ze fietste in weer en wind naar de kinderen om hen 's morgens(!) naar school te brengen. Daar ophalen en naar huis. Ze overnachtten ook vaak bij oma. Vooral in de periode voorafgaand aan de basisschool en in vakanties. Haar zoon zei dat ie ook in de weekends recht op rust hadden. Ten tijde van de corona gekte, schreeuwde hij tegen zijn niet-gevaccineerde moeder : "Ik hoop dat je doodgaat!" Maar....., ze moest wel nog steeds op zijn kinderen passen. Ja, hij schreeuwde en snauwde vaak tegen zijn moeder en schold haar uit.
Oma zat er wat armmoedig bij. Ze kreeg een gekorte AOW uitkering met een aanvulling, omdat ze uit het buitenland gekomen is en hier geen pensioen opgebouwd heeft. Haar zoon heeft haar wat dat betreft nooit geholpen. Niet met geld en ook niet met spullen. Vandaar dat ze dagelijks op een oude fiets reed, die steeds vaker om reparaties vroeg. Die deed ik dan voor haar. Ook de fiets van zijn zoontje heeft hier gratis reparaties ondergaan. Zijn pa vond die keren, dat ie maar zo'n 8 km naar huis moest lopen met zijn fiets. Zelf rijdt meneer in de Tesla rond en pocht hij bij zijn over zijn hoge inkomen. Hoewel ik hem diverse keren ontmoet heb, heeft hij mij ook nooit ergens voor bedankt.
Oma was een goed mens. Te goed, vond ik. Hopelijk vindt ze, al fietsend over de wolken, de rust waarnaar ze vaak verlangd heeft.