Aan de manier waarop kinderen met hun ouders omgaan weet ik de opvoeding af te lezen. Soms vertellen jongere ouders over hun kinderen. Niet alleen over hoe leuk, mooi en slim ze zijn. Ze vertellen ook over de weerstanden die ze ondervinden bij het opvoeden van hun kinderen. Al ik hoor dat een kind (onder de 12 jaar!) tegen zijn ouders schreeuwt en hen uitscheldt, dan weet ik dat de manier van opvoeden weinig grenzen en dito leerstof ten aanzien van respect bevat. Er zijn kinderen die het slaan en/of schoppen van hun ouders heel gewoon vinden. Net zoals de ouders zelf. Ik vind het als volwassene vernederend en respectloos overkomen.
Als ik een kind hoor zeggen 'ik moet .... hebben' of 'jij moet voor mij.... enz.', dan weet ik dat de regie niet in handen van de ouders is.
De keren dat ik een ouder een kind terecht verbaal zag corrigeren (rustig en in gewone bewoording), kijk ik vaak naar de reactie van het kind. Zodra het dan naar de andere ouder kijkt, weet ik genoeg; de opvoeders staan niet op één lijn. Hetzelfde concludeer ik als ik de reactie van de andere ouder zie. Zoals zuchten, met de ogen rollen en meer van dat soort uitingen, waarmee het kind signalen worden gegeven Signalen die zeggen : van de een mag het niet, van de ander wel. Kinderen zijn niet dom en gaan voor de weg met de minste weerstand. Ze gaan ermee aan de haal om er hun voordeel mee te doen. Met alle gevolgen van dien. Tot aan een echtscheiding toe.
Vaak zijn kinderen een afspiegeling van zowel opvoeding als ouders. Vandaar dat ik zeg : "Wie het over zijn kinderen heeft, spreekt over zichzelf."
Afgelopen week zei ik dat nog tegen een jonge, klagende ouder. Ik zei ook, dat het in onze ogen de bedoeling was om kinderen dusdanig op te voeden, zodat ze niet alleen op eigen benen kunnen staan, maar ook op een fatsoenlijke manier met anderen en met regelgeving kunnen omgaan. Zeg maar 'gesocialiseerd'. Van kinderen / mensen met een grenzeloze en respectloze opvoeding heeft onze maatschappij enkel last.