Steeds vaker komt het voor, dat politici bedreigd worden. Voor mij een logisch gevolg vanwege hun politieke houding, waarin zij burgers in hun bestaan bedreigen. Alleen al de lachende houding van politici tijdens debatten over armoede en oversterfte leidt bij velen tot boosheid. Politici lijken zich net als veel andere ambtenaren onaantastbaar en machtig te voelen. Maar de werkelijkheid leert hen tegenwoordig anders. De politiek heeft zich steeds vaker schuldig gemaakt aan misdaden tegen de menselijkheid en denkt ermee weg te kunnen komen vanwege hun 'onschendbaarheid'. Maar ja, die onschendbaarheid is een papieren tijger en geen kogelwerend vest. Plastisch gezegd : Gij zult niet stelen, maar doe toch maar een slot op de deuren.
In het algemeen geldt ook voor de dames en heren politici, dat wie wind zaait, storm zal oogsten. Omdat niet iedereen reageert op de politieke misdaden, moeten politici zich eerder zorgen maken over de zwijgende meerderheid dan over geuite bedreigingen. Blaffende honden bijten niet. Het zijn juist zwijgende mensen, die achteraf levensgevaarlijk bleken te zijn. Misschien is een koerswijziging in een gemeende, transparante sociale politiek met de hoogste prioriteit voor eigen land een goed idee om een eind te maken aan de bedreigingen. De huidige politiek en de houding schreeuwen om bedreigingen.
Nicaragua heeft Nederland de les gelezen. De Nederlandse ambassadeur voor Zuid Amerika, Christine Pirenne, meende in dat socialistische land (waarvoor Nederland zich jaren lang via dezelfde meneer Ortega hard gemaakt heeft) met het bekende belerende vingertje de les te lezen. Dat mag, want wij doen het zo goed met onze eigen voormalige koloniën in dat gebied? Pirenne mag ook goed oppassen, want in dat werelddeel gaat men heel anders om met vervelende politici. Daar helpt geen kogelvrijvest.