Fan van 2011!

Het jaar 2011 was een vrij goed jaar. En dan spreek ik voor mezelf. We hebben veel leuke dingen gedaan, er zijn geen nare dingen gebeurd, ik heb weer iets meer gewerkt, meer drempels genomen en weer wat meer genoten. Voor mij is het belangrijk om af en toe even achterom te kijken, anders heb ik niet zozeer in de gaten of het wel of niet goed dan wel beter is gegaan. En natuurlijk is het achterom kijken belangrijk om zaken te verbeteren. Soms werd ik even door anderen de historie ingetrokken. Zoals laatst, toen ik een e-mail kreeg van Weblog.nl. Nee, het oude blog is nog steeds niet in orde. Men bood daar excuses voor aan. Ik dacht even : hé, bestaat dat nog? Of toen ik de administratie aan het opruimen was en een map vond met wat papieren van Superbikes, de tweewielerzaak. Die dateren nog van 2001! Het boekje met de 50 vragen die ik van Mike heb gekregen, voerde mij ook terug in de tijd. En hoe! Het begon direct al met vraag 1 : Hoe zag je huis en buurt eruit? Ik heb dankzij al die vragen een lange, leuke wandeling door mijn jeugd gemaakt richting het heden. Toen ik daarmee klaar was, kreeg ik via de post wat informatie over mijn uitvaartverzekering. Blijkbaar om het geheel compleet te maken. Pas toen ik die post in mijn handen had schoot het opeens door mij heen : 2011 was gewoon een prachtig jaar!

Handle with care

Toen ik het nawoord schreef van een boekje over mijn vader, concludeerde ik dat hij behoorlijk beschadigd is. Zowel in zijn jeugd als gedurende zijn loopbaan. Om die reden ben ik gedurende zijn leven me milder gaan opstellen in het algemeen en tegenover hem in het bijzonder. Zeg maar dat ik wat voorzichtiger en met veel meer begrip met hem ben omgegaan. Na mijn duistere periode besef ik des te meer, dat je blijvende averij kunt oplopen door traumatische gebeurtenissen. En dat het gevoel van eenzaamheid vaak toeslaat. Die schade is niet altijd zichtbaar en als dat het geval is, zal men er ook geen rekening mee houden. Maar om nu met een bord om mijn nek rond te gaan lopen met de tekst 'Handle with care' lijkt mij ook weer niet nodig. Ik ben allang blij dat er enkelen zijn die daar rekening mee willen houden en me altijd zullen steunen :

De treinreis

's Middags vertrok ik van het station in Leiden richting Utrecht. Vooraf had ik vooral al mijn reisdocumenten goed gecontroleerd. In Utrecht stapte ik over op de nachttrein naar Oostenrijk. Tot ver in (West) Duitsland kon ik van de voorbij glijdende landschappen genieten. Toen viel de avond in. 's Nachts werd ik wakker gemaakt door een conducteur, omdat de Oostenrijkse douane een paspoortcontrole hield. Na deze onderbreking werden slaap en reis voortgezet. De volgende ochtend arriveerde ik in Wenen, waar ik moest overstappen. Hoewel ik ruimschoots de tijd had, kon ik helaas niet het centrum bezoeken. Ik had twee volle koffers bij me en de kluizen op het station waren alle bezet. Dus moest ik in de stationshal wachten op mijn aansluiting. Zo'n anderhalf uur later had ik me in de trein genesteld, die mij richting Hongarije en de Roemeense grens zou brengen. Het landschap was prachtig, vooral het stuk langs de Donau, de beroemde rivier die ik slechts uit de atlas kende. In de namiddag kwamen we bij de Hongaarse grens aan. Nors kijkend, zwijgend en gewapend douane personeel griste de paspoorten uit de handen van de buitenlanders en liep er vervolgens mee weg. Voor het eerst kreeg ik het wat benauwd.

Meer schooluren?

Vorige week wilde Mike met zijn klas in Amsterdam gaan protesteren tegen de uitbreiding van het aantal lesuren op school. Naar mijn inschatting heeft Mike nu al 60 uur per schooljaar niets te doen op school. Die uren moet hij gebruiken voor studie, zonder docent. Je begrijpt dat gedurende die tijd weinig gestudeerd wordt. De zogenaamde tussenuren vallen vaak ongunstig en dan is het wat hangen geblazen op en rond de school. De studenten zien een uitbreiding van die zinloze tijd niet zitten. Maar volgens de minister worden ze daar nog wijzer van. Misschien doelt de minister op ledigheid en het oorkussen van de duivel, maar of je daar wijzer van wordt is nog maar de vraag. Het gat tussen Den Haag en de werkelijkheid is nog erg groot.
Mike is niet naar Amsterdam gegaan. De reden was dat hij de reis zelf moest betalen en 'pas' om 12 uur weg mocht. Dus bleef hij maar weer wat tussenuren op school rondhangen. Overigens is het met de kwaliteit van het onderwijs in Nederland slecht geteld. Hij holt achteruit en een diploma halen heeft steeds meer weg van een afhaal Chinees : via een achterdeur.

Kinderarbeid ook in Nederland

Natuurlijk is het zinvol om via reclamespots te wijzen op de kinderarbeid in andere landen. Daar moeten kinderen werken, zodat ze niet naar school kunnen. Maar vlak ons eigen landje niet uit. Hier zijn het de leerlingen, die door het bedrijfsleven in een wurggreep gehouden worden. Vooral in supermarkten en horeca is het soms bar en boos. Het zijn erg goedkope krachten, die jongeren. De helft goedkoper dan de goedkoopste Pool. Wat dacht je van 3 euro netto/uur? Ondanks een getekend contract, worden jongeren vanaf 15 jaar vaak gedwongen om meer uren te maken. Zonder enig overleg. Het gaat zelfs zover, dat je als ouders niet meer met je werkend kind op vakantie mag! De weken waarin de schoolvakanties vallen, worden door werkgevers gewoon geblokkeerd. Iedereen moet paraat zijn voor de vakantiedrukte. Natuurlijk met inbegrip van de reguliere feestdagen, Pasen, Pinksteren, Hemelvaart en Kerst. Alleen de zomervakantie biedt nog wat ruimte. Niet veel, want twee weken is meer dan genoeg, vindt het bedrijfsleven. En wie zich hier niet aan houdt : voor jou tien anderen. Daar zit je dan met je contract voor enkel de zaterdagen. En tegen de tijd dat je 18 wordt, krijg je een schop onder je kont. Dan word je te duur, ook al heb je stinkend je best gedaan. Moderne kinderarbeid.

Verrassing!

Rond het middaguur liep de huiskamer bij ons opeens vol. Alle kinders en kleinkinders waren aanwezig. Eerlijk gezegd dacht ik aan een toeval. Maar toen Sonja even uit beeld verdween, werd plots een mooie elektrische fiets de huiskamer ingedragen! Toen even later Sonja weer verscheen, kreeg ze te horen dat de fiets een cadeau is van de kinderen. De lieverd schoot even vol, toen ze dat hoorde. Maar nadat ze van de verbazing wat was bijgekomen, ging ze in de regen een proefrit maken. Na zo'n twintig minuten kwam ze met een big smile weer terug : Proefrit geslaagd. We hadden al eerder naar een andere fiets gekeken, maar Sonnepon vond het lastig een knoop door te hakken. Dat hebben nu dus de kinderen voor haar gedaan. Nogmaals kinderen, hartelijk dank voor dit mooie gebaar!

Een stukje Kersttaart?

Vandaag ontvingen wij een bijzondere kerstkaart. Helemaal uit het buitenland. We hadden al een leuke e-card gekregen van die zeer energiek dansende en zingende familie (waarvoor onze dank). Afgezien van de leuke tekst op de kaart, had men ons ook een stukje van hun Kersttaart toegestuurd. We waren natuurlijk aangenaam verrast. Toen ik het pakketje geopend had, zag ik geen taartpunt, maar een soort bruine poederachtige stof. Met onze (zeer beperkte) kennis van geestverrijkende middelen besloten we om dat stofje na enig stampwerk met een rietje op te snuiven, zoals we dat op de tv vaak zien. Wat denk je? Niet veel later zweefden Sonja en ik gierend van het lachen rond de Kerstboom! We hadden veel plezier tot we er letterlijk bij neervielen. Het zal wel een vergissing zijn geweest. En daar hebben wij alle begrip voor. De afzender is immers ook al op leeftijd. Het was namelijk geen Kersttaart, maar volgens een bekende gebruiker hier in de wijk een Spacecake....  We hebben nog wat bewaard voor vanavond. Dan gaan we weer vliegen.

Dat was de Kerst

Op dinsdag, na Tweede Kerstdag, werd een aantal kerstbomen al het huis uitgezet. Waarschijnlijk door de Oliebollenbakker of zelfs de Paashaas (mag ie nog wel het land in?). Sommige mensen houden zich stipt aan de beide Kerstdagen. Tussen Kerst en Oud en Nieuw is het weer een gewone dagelijkse sleur. Iedereen heeft zo zijn beleving van de Kerst. Er zijn er ook die helemaal niets met deze dagen hebben. Maar ja, die vrije dagen pikken ze wel graag mee. Christen of niet. Misschien wordt het Kerstfeest binnen afzienbare tijd ook verboden. Vanwege vrouwonvriendelijke elementen, een getinte wijze uit het oosten (bestaat niet, zegt men hier), de belasting van het milieu en de erbarmelijke huisvesting van het Bijbels stel met kind.
En dan zijn er altijd nog mensen die schijt hebben aan dit alles. Maar zelfs voor hen is er een oplossing.

Co verliest van boxer

Co Stompé, je weet wel de bekende darter die hier in de wijk woont, is tijdens de Kerst door een hond in zijn hand gebeten. Ik ken niet alleen Co, maar ook die hond! Die hond ken ik van mijn werk als postbode. Het is een zeer energieke en tamelijk dominante boxer, die ik vaak in de Hollandse Hout op nr 52 tegenkwam. Daar woonde namelijk voormalig stervoetballer Aron Winter. Toen ik Aron voor het eerst tekeer hoorde gaan, dacht ik : "Zo Aron, jij durft tegen je vrouw." Maar hij bleek het tegen zijn hond te hebben. Dat beest liep los in de tuin, achter een stevig hekwerk. Ik wilde een keer met Aron op de foto, maar zijn hond vond dat helemaal geen goed idee. En Aron luisterde altijd heel goed naar zijn hond. Dus ging die foto niet door, ondanks dat ik zei helemaal niet bang te zijn voor dat kwijlende blafgeval. Dat blaffen had niets met agressie te maken, maar meer met dominantie en angst. Aron is met zijn gezin naar Canada (Toronto) vertrokken en de hond hier achtergelaten. In een goed tehuis overigens. Co is dus gebeten. Co was het even ontgaan, dat de hond op dat moment niet blafte. En dat een hond in een hand die hem niet voedt, gerust mag bijten. Volgende keer een hand in je zak en een dartpijltje in de andere, Co!

Met terugwerkende kracht

Vanmiddag belde een meneer van de Milieupolitie aan. Het ietwat zenuwachtig heerschap vroeg naar de parkeervergunning van de aanhanger. Ik geef direct toe, het is pas drie jaar geleden dat die aanhanger verkocht is, dus meneer is net te laat. En ook de ontheffing om zo'n ding op straat te parkeren, die elk jaar verlengd moest worden, is beëindigd. Maar nogmaals, dat is pas drie jaar geleden. Voor die tijd gebruikte ik de aanhanger voor het ophalen en rondbrengen van postbakken van Selekt Mail. Die kar stond nooit drie dagen achtereen op straat, dus was er feitelijk niets aan het handje. Volgens de plaatselijke verordening mag je namelijk een aanhanger of caravan niet langer dan drie aaneengesloten dagen buiten parkeren. Maar ja, er zijn altijd weer zeurpieten die uit verveling de telefoon maar weer eens oppakken. Meneer de Milieuagent werd toch maar vriendelijk bedankt voor zijn inzet en een goede jaarwisseling toegewenst. Met terugwerkende kracht. Beginnend met drie jaar geleden dus. Zijn we weer helemaal b(l)ij.

Een kerstcadeau

Op Tweede kerstdag besloot Sonja haar moeder te gaan bezoeken. Toen ze mij dat mededeelde, zat ik even met een mond vol tanden. Ik had namelijk een verrassing voor haar in petto. Geheel in Kerstsferen verkerend (soms moet een man tot het uiterste gaan) had ik stiekem mijn schoonmoeder uitgenodigd. Ik wist dat Sonja dat leuk zou vinden. Vooral omdat haar moeder sinds het overlijden van haar man, er alleen voorstaat. Noodgedwongen moest ik Sonja dus een bekentenis doen en nog geen 5 minuten later stond schoonmama al voor de deur! Ze was veel eerder opgehaald door de taxi dan was afgesproken. De taxichauffeur kon echter in Lelystad niet de Ringdijk vinden. Ook de TomTom wist het niet, maar dat kwam omdat de vrouwelijke chauffeur de stem van een of ander dom blondje als reisbegeleider had geselecteerd (denk ik). Bellen lukte ook niet, want haar baas had slechts drie nummers in het toestel opgeslagen. That's all, girl! Tja, een kwestie van wantrouwen. Dus Sonja was zeer verrast en blij met mijn kerstcadeau. Schoonmama heeft een nachtje bij ons geslapen en is vanmiddag weer met de taxi naar huis gebracht.

De voorbereidingen

Begin jaren 70 was het een hele onderneming om een land achter het IJzeren Gordijn te gaan bezoeken. Ondanks de diverse waarschuwingen besloot ik toch door te zetten. Het was zo'n situatie waarin ik de voorkeur gaf aan zelf zaken te ondervinden. Ik ben begonnen met het uitzoeken van benodigde visa (Hongarije en Roemenië) en of mijn militaire dienstplicht (net volbracht) mij misschien parten kon spelen. Ik was immers nog steeds oproepbaar. Maar er deden zich geen belemmeringen voor. De volgende stap was de treinreis uitstippelen. Op naar het station in Leiden, waar ik keurig geïnformeerd werd. Ik kon 's middags vertrekken en in Utrecht op de internationale slaaptrein stappen, die mij naar Wenen zou brengen. In de Oostenrijkse hoofdstad moest ik overstappen en zou ik kunnen blijven zitten tot in de Roemeense plaats Arad. Mijn eindbestemming, het dorp Pecica, ligt niet ver van Arad. Een retourbiljet kostte mij zo'n 145 gulden.  Omdat ik van de situatie in Roemenië via Olga (foto) al een en ander wist, nam ik extra bagage mee : (spijker)kleding, muziek en wat souvenirs. Nadat ik het visum voor Hongarije had ontvangen (voor Roemenië kon ik het aan de grens krijgen), was ik gereed voor mijn bijzondere reis. In augustus 1971 vertrok ik. Volgens mijn pa zou ik niet meer terugkeren.

Een boodschap doen

Als jochie werd ik nooit om een boodschap gestuurd. Dat had ook geen zin, want er waren geen winkels laat staan een winkelcentrum. Eén maal per week deed mijn moeder een boekje voor de kruidenier uit Harderwijk in een speciale kist, daarin stond geschreven welke artikelen er in de kist moesten worden gedaan. In het boekje werd dan tevens het geld van de vorige bestelling gelegd. De kist werd met de "Dr. C. Lely" naar Harderwijk gevaren en weer terug gebracht. Als de boot aanlegde was het altijd een drukte van belang, want die was het enige contact met de vaste wal. Tijdens de bouw van het Wortman-gemaal raakte een deel van bewoners tijdelijk geïsoleerd van het andere deel van het eiland vanwege de sluis. Dit probleem werd opgelost door het aanleggen van een tijdelijke brug over het achterste deel van de sluiskolk. Op de bijgaande foto staan mijn opa en mijn vader, die op de fiets deze brug passeren. Voor mijn opa een extra attractie, omdat hij gedurende zijn hele werkzame leven brugwachter en sluismeester was.
Tekst en foto : Luijt Postma 

Eerste Kerstdag

Het was een aanzienlijk rustiger dag dan de zaterdag. Omdat Robert en Carina met Carina's ouders Kerst vierden, kregen wij Puk op bezoek. Puk is een goed handelbare hond, die zich ook bij ons erg thuis voelt. Al is het wel zo, dat wij nog wat andere dieren in huis hebben waaraan Puk nog niet zo gewend is. Zoals een houdvis, die achter het glas vandaan steeds zijn bek opentrekt zonder een geluid te maken. Daar wordt Puk soms wat warrig van : "ben ik doof?" En we hebben en kanarie, die met zijn gefladder van stok naar stok Puk's aandacht trekt. Maar al met al leverden beide geen probleem op.
's Avonds hebben we met z'n drieën Monopoly gespeeld. Mamma zou dat niet goed gevonden hebben : tijdens Kerst om geld en huizenbezit spelen. Sommigen zijn daar heel fanatiek in. Die brengen zelfs vals geld in omloop en kraken je huizen en/of hotels. Maar daar hadden wij geen last van. Het is maar een spelletje. Rond een uur of half elf hebben we Puk weer naar huis gebracht. Daarna probeerden we het Monopoly-spel af te maken, maar dat duurde tot 01.00 uur! Toen heeft de slaap er een eind aangemaakt.

De Polderdreef

Gisteravond laat reden wij over de Polderdreef. De weg waar nog niet zo lang geleden een meisje doodgereden is op en zebrapad. Toen we die dreef opreden, viel mij direct de kaarsrechte, vaag verlichte rijbanen op. Er is weliswaar oranje, fluorescerende verlichting maar echt verlicht is wat anders. De kaarsrechte weg nodigt ook uit tot hardrijden. Ondanks dat ik weet dat daar zebrapaden zijn, moest ik heel goed opletten om ze niet ongemerkt voorbij te rijden. En dat met een snelheid van slechts 50 km/uur. Het enige wat erop duidt dat er een zebrapad is, is een heel onopvallend vierkant blauw bord. De witte vlakken van het zebrapad zij nauwelijks te onderscheiden. De verlichting ter plekke valt volledig weg in de overige, omdat die de zelfde kleur heeft. Er zijn verder geen extra aanduidingen, zoals bijvoorbeeld waarschuwingen op het wegdek. Soms zie je een soort witte bliksemschicht op het wegdek, die aangeeft dat je een gevaarlijk punt nadert. De zebrapaden verdwijnen in het algemene wegbeeld.
De zeer slechte zichtbaarheid van de zebrapaden is al eerder geconstateerd, maar tot op heden is er na het dodelijk ongeluk niets aangedaan. Of moeten er soms meer ongevallen gebeuren, voordat men ingrijpt? Drie maal is scheepsrecht? Hopelijk niet!

Een nieuwe statiefoto

Gisteravond was het een gezellige boel hier aan de Ringdijk. Terwijl de jeugd in Amsterdam plezier maakte, bereidden wij thuis het kerstdiner voor en pasten op Jill en Tim.Tegen een uur of vier kwamen de kinderen terug uit Amsterdam. Sonja en ik kregen cadeautjes aangeboden, inclusief een Kerstpakket. Onze tweede pakket, want we kregen al eerder van (nog steeds) dankbare mensen een Heineken pakket. Voordat we aan tafel gingen hebben we weer een foto gemaakt. Iedereen was present, dus zo'n kans moet je benutten.

Vrolijk Kerstfeest, Merry Xmas, Joyeux Noël

Naar Amsterdam

Mike had nog een uitstapje tegoed vanwege zijn verjaardag. Zijn broers en schoonzusters hadden hem een dagje Amsterdam aangeboden. Het heeft even geduurd, Mike is een zeer druk bezette tiener, maar vandaag was het zover. Vanmorgen om 9.00 uur was de groep op het station van Lelystad bijeen, om gezamenlijk naar de hoofdstad te reizen. Wij, oma en opa, passen op Tim en Jill en beginnen vanmiddag met de voorbereidingen van het Kerstdiner. Op het station kwam opeens een oudere vrouw tussen ons in staan. Ze zwaaide met een kaartje en vroeg : "Weet u soms waar ik die ergens kan insteken?" Zo'n vraag kan je beter niet aan ons Van O'tjes stellen en helemaal niet als Robert in de buurt is. Die begon al direct aan zijn broekriem te sjorren.....  Mike voorkwam een zeker opstootje door haar vlug op een zuil te wijzen, waar ze haar kaartje kon afstempelen.

Pedo in gemeenteraad Arnhem

In Arnhem is de veroordeelde pedofiel Martin van Meurs (goed onthouden die naam!) ondanks vele protesten teruggekeerd in de gemeenteraad, waar hij de belangen van de inwoners van de stad weer gaat behartigen. Martin heeft zijn straf wegens het in bezit hebben en verspreiden van kinderporno uitgezeten. Misschien denkt Van Meurs : "Zo, dat was dat." Maar zo zit het wat mij en vele anderen betreft niet in elkaar.
Mensen als Van Meurs hebben weliswaar hun straf uitgezeten, maar genezen zijn ze allerminst. Dat geldt trouwens voor veel zedenmisdadigers in het algemeen. Dus zo'n straf zegt mij niets. Ik zou de straf voor dat soort misdrijven liever vervangen zien worden door een verplicht TBS. Deze psychisch gestoorden blijven zonder behandeling een gevaar vormen voor de maatschappij. Ik zou ook graag willen weten waar zo'n onbehandelde gestrafte gaat wonen. Daar heb ik als vader en opa recht op. Maar dat mag ik niet weten, omwille van de privacy van de pedofiel. Die van mijn kleinkinderen zijn van geen belang. Misschien moeten we toch maar aan tuigdorpen beginnen, waar we dit soort wezens onder toezicht laten verblijven.
Premier Rutten laat onderzoeken of de RK pedo-geestelijken alsnog gestraft kunnen worden. Volgens de huidige wetgeving zijn hun misdrijven verjaard. Dat geldt niet voor het leed van de vele slachtoffers. Die hebben levenslang. Rutten geeft in elk geval blijk van een juiste moraal, iets wat de paus op dit punt duidelijk niet heeft. Zelfs al zal het misschien niet lukken om die RK-smeerkezen alsnog gestraft te krijgen. Ik ben ook blij met de aanklacht die ingediend is tegen het bisdom Rotterdam. De geestelijken die het misbruik in de doofpot hebben gestopt zijn kompanen van de daders. In wezen werden de daders door hen aangemoedigd. Tja, gezien de hele gang van zaken is de term 'criminele organisatie' wat mij betreft een logische.

De december rituelen

De maand December heeft voor ons een aantal feestelijke dagen in de hoed. Verjaardagen van familieleden, Sinterklaas, mijn verjaardag, onze trouwdag, kerst en oudjaarsdag. We volgen deze feestelijke dagen stap voor stap. Zo is het onze gewoonte om pas na mijn verjaardag de kerstversiering van zolder te halen. Dat spul ligt verborgen onder het dakbeschot, waar nog veel meer spullen liggen. Van het een komt het ander. Dus besloten we, nadat Sonja de kerstversiering aangebracht had, de zolder maar eens flink uit te mesten. Onder het hellend dak bevinden zich aan beide kanten bergruimten, die door gordijntjes aan het zich worden onttrokken. Door de jaren heen verdwenen steeds meer spullen achter die gordijntjes. Sonnepon en ik hebben al die spullen door onze handen laten gaan, het stof eraf geblazen en beoordeeld of het bewaard of opgeruimd moest worden. Uiteindelijk ben ik ben twee keer naar de kringloopwinkel gereden om een auto vol nog bruikbare spullen weg te brengen. We kunnen de kerst met een opgeruimde bovenkamer beginnen.

Een halfjaar boekje

Coach Ronald heeft weer eens zijn best gedaan. Hij heeft een fraai boekwerkje gemaakt over de verrichtingen van 'zijn' SV Lelystad 67 A3 elftal gedurende 2011. Het is leuk om al die foto's en verslagen bij elkaar te zien, compleet met statistische informatie en (tussen)standen. Bedankt, Ronald!

Een dagje Jill

Vanmorgen kwam de jongedame bij oma en opa binnen. Ze moet telkens even acclimatiseren, maar dan gaat ze lekker haar eigen gangetje. Ze kijkt naar een videootje van Dora, speelt wat op de 'piano', kijkt weer even Dora, tekent en kleurt, kijkt in een boekje, oefent met tellen (kan Jill al behoorlijk goed) en gaat met opa eendjes voeren totdat een stoute zwaan haar wil 'happen' en speelt in de speeltuin. Jill is een goede eter, dus dat is ook geen enkel probleem. Vanavond blijft ze slapen, want haar broer Tim viert Kerstfeest in de kerk. Slapen doet ze hier ook erg goed. Ze vindt dat ze een lekker zacht bedje heeft.

Aviodrome gesloten

De Aviodrome bericht mij het volgende :

De curator maakt bekend, dat de onderhandelingen met een belangrijke partij niet hebben geleid tot een overname van de Stichting Nationaal Luchtvaart-Themapark Aviodrome. De partij waar al sinds enkele weken mee werd gesproken heeft verklaard, dat de noodzakelijke financiering via een bank onhaalbaar is.

De Aviodrome zal met ingang van zaterdag 24 december 2011 voorlopig voor het publiek gesloten zijn.

De curator onderzoekt nu andere mogelijkheden om een doorstart te bewerkstelligen.

Tegelijkertijd worden maatregelen genomen om een veiling van de collectie en de gebouwen voor te bereiden.

Ajax - AZ en Bas Nijhuis

Eerlijk gezegd schrok ik me kapot, toen ik die zogenaamde Ajax-fan tijdens de bekerwedstrijd tussen Ajax en AZ het veld op zag rennen. Nog meer toen hij probeerde AZ keeper Esteban een karatetrap in zijn rug te geven. Het incident had tot gevolg, dat de keeper een rode kaart kreeg van scheidsrechter Nijhuis. Voor AZ was het incident reden om de Arena uit te stappen. Men voelde zich er niet veilig.

De rode kaart van Nijhuis sloeg nergens op. Hij liet zien over weinig inlevingsvermogen te beschikken en met het begrip 'noodweerexces' niet bekend te zijn. Het betreft immers een heuse topper, waar spelers en begeleiding zich flink voor opgeladen hebben. Het voetbalveld stroomt over van de adrenaline. Komt bij dat je je ook als scheids voor moet kunnen stellen wat een karatetrap in de rug voor met name een keeper kan betekenen : einde loopbaan. Dat Esteban door het lint ging was volgens mij dus heel logisch. Het was niet zo dat Esteban wegliep en vervolgens weer terugkwam om nogmaals te schoppen. Een pianist zou hetzelfde gedaan hebben, als men zijn vingers zou willen breken. En Esteban weet niet wat die alcoholist nog meer in petto had. Misschien een mes of zo? Wie goed naar de beelden heeft gekeken, zal gezien hebben dat Esteban zich eigenlijk best nog inhield. Kortom, gezien de omstandigheden had Nijhuis een eventuele straf voor Esteban en Ajax aan de KNVB moeten overlaten. Nu handelde hij naar zeggen volgens het boekje. Een reddingsboei voor Nijhuis zelf in dit geval?
AZ trainer Gertjan Verbeek dirigeerde zijn spelers naar de kleedkamers en dus werd de wedstrijd bij een stand van 1-0 gestaakt. Reden voor zogenaamde Ajax supporters om rond de Arena tekeer te gaan. Woonde daar soms die achterlijke collega-fan van hen die zo nodig met een dronken kop het veld op moest rennen? Dacht het niet. Get a brain! (staat op de reclameborden rond het veld). Het gerucht gaat dat deze idioot al een stadionverbod heeft.

Willem in Pecica

Deze foto is genomen begin jaren 70, toen ik door mijn Roemeense vriendin Olga naar het station in Arad werd gebracht. We staan bij de bushalte in Pecica, het dorp waar ze woonde. We waren beiden wat verdrietig. Er was iets gebeurd waardoor er sprake was van verkoeling in onze relatie. Ik wist niet de reden. Olga wilde er niet over praten. Ik had twee weken in Roemenië doorgebracht op uitnodiging van haar. Die twee weken waren bijzondere weken, die ik bij haar thuis doorbracht. Gewoon tussen de mensen, die mij erg gastvrij en sympathiek overkwamen. Heel anders dan mij vaak voorgehouden werd tijdens van de Koude Oorlog. In Arad namen we afscheid. Voor hoe lang? Ik stapte in de trein, die mij richting Hongarije zou brengen. Een spannend gebeuren, want op de heenreis ben ik door Hongaarse douanebeambten (of waren het militairen?) bij de Oostenrijkse grens op een tamelijk onvriendelijke manier uit de trein gezet. Mijn visum (in Holland geregeld) bleek toen niet in orde. Gevolg was dat ik de aansluiting naar Arad miste en in Boedapest strandde. Daar heb ik overnacht in een trappenhuis van een appartementengebouw bij het station. Maar de terugreis verliep probleemloos. Het Roemeens treinpersoneel was erg vriendelijk en behulpzaam. Op naar Hongarije....

Veel woningen te koop

Hier in Lelystad Haven zien we het aanbod van woningen dat te koop wordt aangeboden, gestaag groeien. Ja, hier is het ook crisis. Sommige huizen staan al meer dan 4 jaar te koop. Maar ja, wie geeft er 4 ton uit voor een vrijstaand huis met uitzicht op een garage? Veel van het aanbod staat al een tijd leeg. Vaak betekent dat dubbele lasten. Sommige bewoners lijken gevlucht. Althans, zo ziet de achtergelaten woning en tuin eruit. De post stapelt zich op en gaat soms jaren terug in de tijd, zoals een kaart met de tekst 'Gelukkig 2008!' doet vermoeden. De makelaars varen er wel bij. Hoewel, ze moeten wel eerst verkopen. De advertenties vliegen je om de oren. Ze geven ons via de vraagprijs wel een indicatie van de waarde van het aanbod. De advertenties zijn niet altijd even zorgvuldig opgesteld. Zo zag ik laatst een woning hier in de Beemster te koop staan met in de advertentie de bijzondere vermelding, dat de in woonkamer een 'houten kachel' is geplaatst. Misschien in de hoop iemand extra warm te krijgen voor deze woning?

Dora in Holland!

Nee, dit is geen berichtje voor onze kleine lieve Jill. Het betreft een andere Dora, namelijk onze nicht uit Djakarta. Uit het hoge noorden kreeg ik van mijn lieve tante een tip over haar komst. Dora is op 11 december j.l. in ons land aangekomen en verblijft tot 6 januari 2012 bij Ali en Ruud in Amstelveen. Ze is niet alleen gekomen. Kinderen en kleinkinderen zijn ook mee. Die gaan nog meer reizen, maar Dora geeft er de voorkeur aan in Amstelveen te blijven. Ik heb haar gebeld, om haar in Amstelveen eens op te zoeken. Dora hoopt hier een echte Hollandse winter mee te maken.

Die ouderwetse regenkleding

Je kent het vast wel. Het bekende tienerprobleem : geen regenpak willen dragen. Dat staat immers niet cool. Nee hoor, dan maar een dag met zeiknatte kleren op school doorbrengen. Er zijn uitzonderingen. Sommigen van hen trekken dat ding zo'n honderd meter voor school uit en op dezelfde plek weer aan. Ik moet toegeven dat die regenpakken verre van modieus zijn. Bijna iedereen draagt tegenwoordig een spijkerbroek. Zo'n regenbroek kan toch zeker een jeans-look hebben? En zo'n jasje kan toch ook met de mode meegaan? Desnoods met een imitatie bontkraag erop. En natuurlijk een bijpassend petje. Dat moet toch niet zo moeilijk zijn? Of heb ik nu een gat in de markt weggegeven? Maakt niet uit. Goed voor de economie en de gezondheid van onze jeugd. Zo'n setje mag best wel wat kosten, want voor goedkoop gaat de jeugd niet. En plak er maar een logo van Adidas of Nike of O'Neill op. Altijd goed.
Zelf heb ik nog zo'n grijs tweedelig zeilpak van canvas. Waterdicht, dat wel. Maar het ziet er niet uit. Wat wil je na 40 jaar? Mij maakt het niets uit. Als ik maar droog blijf. Ik heb zelfs een paar keer met een vuilniszak om mijn lijf op de motor gezeten. Daar had ik wegens een onverwachte plensbui een soort poncho van gemaakt. Een gat in de bodem voor mijn kop en de zijkanten losgescheurd en met tape dicht gesnoerd. Rijden maar! Ik heb daar nog nooit iemand iets over horen zeggen. Of was het aanzien te traumatisch?

SV Lelystad 67 verliest

Nee, het gaat dit keer niet om een voetbalwedstrijd. Donderdag j.l. kregen we een uitnodiging voor de algemene ledenvergadering. Die is vanavond in de kantine van de club gehouden. Daar kregen de leden tot hun grote schrik te horen, dat de penningmeester geld verduisterd heeft! De vereniging is zo'n 120.000 euro lichter en heeft aangifte gedaan. De verduistering is enkele weken geleden geconstateerd. Volgens de officiële website van de vereniging is een vacature ontstaan voor de functie van Penningmeester. Een antecedentenonderzoek maakt deel uit van de procedure. Denk ik. De oud-penningmeester heeft toegezegd het hele bedrag binnen een half jaar terug te betalen. Hij heeft al direct 20.000 euro teruggestort op de geplukte bankrekening. De rest volgt dus. Ahum, dat geeft te denken. Hoe dan ook, de bal is en blijft rond.

Alvast een kerstliedje voor de kleintjes

Phishing bij ABN AMRO klanten

De notoire oplichters varen er nog steeds wel bij. E-mails met oproepen om even je gegevens in te toetsen. Veel ontvangers trappen daar blind in. Hoewel de bankwereld zijn best doet (zeggû ze) blijft de stroom e-mails aanhouden. Vaak compleet met logo van de bank. Zo'n phishing e-mail is gemakkelijk te herkennen aan het afgrijslijk taalgebruik en de schrijfwijze :

Beste ABN-klant,
nieuwe beveiligingsmaatregelen rekening is gehouden door ABN AMRO Bank te behoeden voor zijn klanten steeds meer gevallen van identiteitsdiefstal en online fraude. Daaronder is de nieuwe beveiligingsmodule geïntroduceerd door ons team online veiligheid permanent beveiligen en klanten beschermen tegen deze bedreigingen. Wij smeken u overeenkomen met uw informatie van correct tijdens dit proces. Meld u hier. Dank u voor het helpen ons u beter te dienen.
Internet Banking Service Team
ABN AMRO Bank.

En vervolgens afwachten tot men beet heeft. En er wordt flink toegehapt. De schade bedraagt jaarlijks enkele miljoenen euro's.

Gezellig koopzondag

Zondag deed ik tijdens mijn fietstochtje even het centrum van Lelystad aan. Het was koopzondag. En dan niet een zoals voorgaande edities, met een paar geopende winkels en wat verdwaald publiek. Dit keer was een groot aantal winkels geopend en er heerste een ware kerstsfeer. Er waren kramen waarvan veel in kerstsfeer. Hier hoorde ik, in tegenstelling tot een dag eerder bij de Bataviahaven, wel johoho, zag kerstmannen, zelfs een arrenslee en een stal met levende have. Zonder Maria en Jozef, want die zijn natuurlijk nog onderweg. Hoewel... hun ezel was er al (?). Ik zag wel iemand die op Jozef leek, maar dat bleek een ordinaire hondeneigenaar. Hij liet zijn loslopende hond lekker zijn warme hap doen tussen het winkelend publiek. Helemaal niet nodig, want er waren warme hapjes genoeg verkrijgbaar. Al was het bij sommige kramen erg druk en hoorde ik soms wat stressig gemopper vanwege het lange wachten. Blijkbaar kan het toch. Ik bedoel een gezellige invulling geven aan een activiteit.

TVoH Marloes toch door

De opening was spetterend te noemen met Marloes van Ommen in een duet met Jessie J. Soms zag ik Marloes wat verschrikt kijken naar de vreemde capriolen van Jessie. Ondanks haar goede performance moest Marloes toch nog flink aan de bak, om de jury ervan te overtuigen dat ze een ronde verder wilde. En dat mocht ze. Maar dat ging wel ten koste van collega kandidaat en muzikaal talent Danjill Tuhumena. Waar ik bang voor was gebeurde. Ondanks zijn zeer mooie stem moest ook krullenbol Rodney Elzer TVoH verlaten. "Rodney zong veilig binnen de grenzen  waar Laura Estévez wel risico's durfde te nemen", aldus coach en jurylid Angela.
Ik hoorde een opvallende uitspraak binnen de groep van Nick en Simon : 'Al onze kandidaten zingen stukken beter dan ik'. Dat vind ik een respectvol stukje openheid en eerlijkheid van een coach. Ben benieuwd hoe boos de kijkers zijn vanwege de keuze van Nick en Simon. Logisch, want het wordt steeds moeilijker om criteria te vinden op basis waarvan men keuzes zal maken. Misschien wordt het straks wel een verkeerd model schoen. Zo goed zijn de kandidaten. Al zet ik soms vraagtekens bij de manier waarop men van tijd tot tijd Charly Luske onder de aandacht brengt. Ik kan me vergissen hoor. 

Kerstmarkt Bataviahaven

Vanmiddag reden we naar de paginagroot aangekondigde Kerstmarkt aan de Bataviahaven. Van ver zagen we vlaggen strak in de wind wapperen. We dachten ons eerst vergist te hebben, want van een kerstsfeer was bij de haven geen sprake. Geen dennengroen, geen kerstverlichting, geen johoho maar slechts vijf kramen, waarvan drieënhalf gevuld. En van die drieënhalf was er maar één met kerst gerelateerde waar. In een van de andere lagen tijdschriften inclusief wat pornoblaadjes. Het bleek een dooi boel te zijn daar aan de haven. Boven waren nog drie tentjes met etenswaar en een stand van de scouting, waarvan de leden de boven een houtvuur zelf gebakken pannenkoeken, wegens gebrek aan klandizie maar zelf zaten te verorberen. Nou ja, verorberen. Met een blauwe bek en stijve vingers van de kou viel ook dat niet mee. In de snijdende wind luisterden ze weggedoken in hun kragen naar kerstliedjes, die vanaf een driemaster over de kille kade klonk. Het geheel deed ons denken aan een naar sprookje, dat een triest afloop staat te wachten. Alleen een ruimte met kunst kreeg enigszins aandacht, al was het aantal bezoekers daar op een hand te tellen. Ik durf te wedden, dat de meesten niet voor de kunst maar voor de behaaglijke temperatuur kwamen. Kortom, doffe ellende daar bij de Bataviahaven.
Eerlijk gezegd ontbrak de hele entourage, die een kerstsfeer moest weergeven. Het leek of een stel illegale handelaren zich daar had genesteld. Een flinke afknapper dus. Zelfs als het weer had meegewerkt, zou er geen mens op afgekomen zijn. Daarvoor waren de marktkramen te saai(niet in kerstsfeer), het aanbod schrikbarend en de locatie te afgelegen (ver buiten het zicht van de bezoekers aan Bataviastad). De aanwezige standhouders klaagden steen en been. De kerstmarkt zou twee dagen duren, maar de tweede dag is vanavond geschrapt.
Deze kerstmarkt getuigde van een groot gebrek aan commercieel inzicht, creativiteit en gezond verstand van de organisator. In dit geval bood Lelystad gebakken lucht. Misschien volgend jaar beter. Vooraf eerst maar even bellen.

Kolibrie in de polder

Als je vandaag de dag door de polder gaat, dan kun je nauwelijks geloven dat in het begin het landschap één groot moeras was. De kanalen waren er al wel, want die zijn gegraven met baggermolens toen de polder nog vol water stond. De sloten konden pas later worden aangelegd toen de bodem voldoende droog was. Omdat te bereiken werd de polder eerst volgezaaid met riet. Riet heeft de eigenschap om heel snel water op te nemen en vlug te laten verdampen. Omdat zaaimachines vanwege de slappe bodem niet konden worden ingezet, werd het rietzaad met een helikopter verspreid. Dagen achtereen vloog de helikopter -van het type Kolibrie- van af het werkeiland over de polder om het zaad uit te strooien. De Kolibrie is een Nederlandse uitvinding, waarvan de hefschroef met straalmotoren -die aan de punten van de wieken zaten- werd aangedreven. Dat maakte dat deze machine een zeer apart geluid veroorzaakte. Op de foto -door mijn vader gemaakt- is duidelijk de grote vierkante kist te zien waarin het zaad zit. Als er niet werd gevlogen werd de helikopter in de werkplaats van het Wortman-gemaal gestald.

(foto en tekst : Luijt Postma)

Koningin op bezoek

Afgelopen donderdag was koningin Beatrix in de Flevopolder. Ze kwam naar Lelystad om het jaarlijks Koninkrijksconcert bij te wonen. Het was immers 15 december, Koninkrijksdag. Op die dag wordt stilgestaan bij de banden tussen Nederland en de Caribische eilanden (voormalige Antillen). In Nederland wonen bijna 125.000 mensen die uit dat gebied komen. Ik weet dat de Koningin bij velen van hen erg geliefd is. Het concert werd in het Agora theater gehouden. Je weet wel, dat oranje gekleurd blik in het centrum van de stad. De architect schijnt een groot fan van het nationale elftal te zijn. Ik hoorde iemand op het nieuws zeggen, dat je Beatrix niet zomaar mag aanspreken. Wat een ouderwets Calvinistische kul, zeg. Tijdens haar bezoek aan het Werkeiland was dat geen enkel probleem. En geen hoogheid of zo, maar gewoon mevrouw, majesteit of koningin. Ze is eigenlijk toch gewoon een werknemer van ons? Of eh...

De kindermoorden van de RK kerk

De resultaten van het onderzoek van de commissie Deetman naar kindermisbruik binnen de RK kerk liegen er niet om. De beerput is open, maar niet alles is zichtbaar geworden. Tien- tot twintigduizend kinderen zijn misbruikt! Onvoorstelbaar. Zeg maar gerust een ware genocide onder kinderen. De RK kerk was er als de kippen bij om haar excuses aan te bieden. Nu wel. Maar de aanwezige slachtoffers en hun vertegenwoordigers in het actualiteitenprogramma waarin de kindermoorden behandeld werden, accepteren die excuses niet. Logisch, want de daders ontspringen de dans. Wegens verjaring en wegens de houding van de RK kerk zelf. En dan de houding van de kerk zelf. Zelfs tijdens de uitzending liet de aanwezige bisschop blijken dat gewoon luisteren naar slachtoffers en een antwoord geven nog steeds niet aan de orde is. Hij kwam louter voor zijn eigen verhaal en draaide om gestelde vragen heen. Dus wat moet zo'n slachtoffer dan met een  excuus? De daders die nog in leven zijn tonen ook geen berouw en/of medeleven. Ze verschuilen zich en nemen een ontkennende houding aan. Het geeft wat mij betreft aan, hoe het met deze vertegenwoordigers van (hun) God gesteld is. Zelfs bisschoppen, zoals Gijsen hebben gelogen en wat mij betreft dus meegedaan. En de paus? Onlangs gaf een vader zijn zoon aan bij de politie, omdat hij een misdaad had gepleegd. Zo hoort het. Maar de RK vader liet / laat zijn 'kinderen' ongemoeid. Ook hij is schuldig. Sommige verhalen over het misbruik heb ik aangehoord. In die gevallen kon het niet anders zijn, dan dat alle in dat gebouw werkzame geestelijken betrokken waren bij het misbruik. En dit is nog slechts de situatie in Nederland.

IJspret in Leiderdorp

In het oude Leiderdorp schaatsten wij 's winters bij de gereformeerde kerk aan de Hoofdstraat, recht tegenover ons huis. Vanuit de woonkamer op één hoog was de kerk goed zichtbaar.
Op het ijs was een heuse baanveger bezig om de ijsvloer met een bezem van wilgentakken schoon te houden. Een ondernemend iemand had een kraampje met warme chocolade- en anijsmelk. Maar een dubbeltje was in die tijd veel geld. Op dat bevroren water rond die kerk maakte ik mijn eerste slagen, terwijl ik een krukje voortduwde. Een hachelijke onderneming, want ik was als de dood dat ik zou uitglijden en mijn melkgebitje in de houten zitting van dat krukje zou slaan. Dat zou zonde zijn van dat krukje. Mamma was namelijk altijd erg zuinig op haar spullen en die melktanden zou ik hoe dan ook toch een keer kwijtraken. Ik droeg Friese doorlopers met oranje gestreepte bandjes. Het leuke van die schaatsen was, dat ik op mijn enkels over het ijs kon glijden. Zowel aan de buiten- als aan de binnenkant van mijn  voetjes! Ze waren veel te groot. Een paar sokken deden dienst als handschoenen. Daar schaamde ik me voor, maar met beide handjes in mijn zakken schaatsen ging mij niet goed af.  Het voelde behoorlijk hulpeloos en pijnlijk toen ik viel. Mijn Bijbelse opvoeding en goedgelovigheid brachten me soms tot experimenten. Zo ploeterde ik na een indrukwekkend verhaal op de zondagsschool over de verovering van Jericho een aantal keer rond de kerk. Maar na zeven rondjes bleef het imposante gebouw tot mijn verwondering gewoon rechtop staan. Toen ik de juf op zondagsschool daarmee confronteerde bleek dat ik dat een week had moeten volhouden, blazend op een trompetje en met de Ark op mijn rug. Zo'n trompetje heb ik wel weten te vinden, maar die Ark is een probleem gebleven.
Later kregen we in het dorp een echte ijsbaan. Die bevond zich aan het eind van de BG Cortslaan. Die baan was een stuk minder gezellig dan het ijs rond de kerk. Lang heeft de ijspret niet mogen duren, want ook daar begon men te bouwen aan de toekomst van het dorp. De A4 deed de kerk halveren, het knusse en de gezelligheid moesten, koste wat het kost, uit het dorp verdreven worden. 'Vooruitgang' noemden grote, wijze  mensen in het dorp het.

Een valse start?

In de FlevoPost las ik dat de gemeente Lelystad een omgevingsvergunning wil afgeven aan Ringdijk 64. Dat is het adres van het afgebrande café, dat inmiddels is opgeknapt. Helaas kon ik niet zien wat de aanvraag inhoudt. Zodra inzage mogelijk is, zal de gemeente Lelystad haar bewoners daarover informeren. Aldus het bericht. Het vermeldt ook dat het 'Handelen in strijd met regels ruimtelijke ordening' betreft. Is dat niet een valse start voor iets nieuws?

Onze trouwdag

Aan de Langegracht

Vandaag, precies zesendertig jaar geleden in de vorige eeuw (het lijkt wel een geschiedenisboek) zijn mijn lieve Sonnepon en ik in het huwelijksbootje gestapt. En weetje? Dat ding vaart nog steeds! Ahoi!! Oké soms was het pompen of verzuipen. Achteraf gezien zijn stormen best goed voor de relatie : alle hens aan dek! Er zijn er genoeg die in paniek over boord springen. Vaak in een ander bootje dat ze 'toevallig' hebben zien voorbijkomen. Wij dus niet. Zoals toen afgesproken en beloofd : in voor- en tegenspoed.
Het was een behoorlijke frisse 15e december in 1975. 's Middags om twee uur in het oude stadhuis aan de Hoofdstraat in Leiderdorp. Het was nog volop zwart-wit in die tijd, met soms wat kleur. Ja was ja en nee was nog nee. En geen ja of nee en later gevolgd door maar.... Die jaren moesten nog komen. We waren plotsklaps getrouwd. Drie maanden eerder hadden we onze verlovingsringen gekocht en laten graveren in de veronderstelling dat we een jaar later de volgende stap zouden maken. Het werd daarom een sober feestje. Gewoon met vier voetjes op de grond. We kropen in een pas gebouwd, knus appartementje aan de Langegracht in Leiden. Tegenover de gasfabriek. Saillant detail : naast die fabriek heeft mijn opa als kind nog gewoond. Het werd een bijzondere periode. En dan doel ik niet op de diefstal van onze giro- en kascheques. Sommigen zullen nu denken : huh? wat zijn dat? Bij deze, ze vormden de voorloper van het huidige pinnen. Met roze kascheques kon je geld opnemen aan de balie van het postkantoor (saldo werd op een lijst gecontroleerd) en met de blauwe cheques (kreeg je als je voldoende saldo had) betalen in de winkel. Een lelijke bouwvakker had ze gejat om een bloemenzaak in Schoonhoven te beginnen. Maakt niet uit, wij hadden ons eigen optrekje waar we in een zee van rust ons gezamenlijk leventje gingen opbouwen.

Rawagede, eindelijk!

Eindelijk heeft de Nederlandse regering voor de genocide in het dorp Rawagede officieel haar excuses aangeboden. Een goede stap. Hoezo? Volgen er meer? Er is in de naoorlogse periode veel meer gebeurd in het verre Indië. Totdat de VN ons land op de vingers tikte en 'opstandeling' Sukarno zijn gang mocht gaan met een zelfstandig Indonesië. Het ware beter geweest als Nederland in het algemeen haar excuses zou aanbieden voor al het leed gedurende die nare periode en hier en daar wat voorbeelden aangehaald zou hebben. Ik heb het niet over 'normale' (wat heet) oorlogshandelingen, maar misdaden tegen de menselijkheid.. Straks komt weer weer wat bovendrijven en dan kan men opnieuw gaan beginnen. Dus wat mij betreft een eerste stap. Maar wel een belangrijke. Nederland kan vaak zo belerend het vingertje heffen als het om misstanden gaat. Maar de hand in eigen boezem steken lukt niet zo best. Logisch, de arm staat na decennia immers bijna stijf vanwege dat opgeheven vingertje.

Lelystad Haven centrum brugbediening

Nieuws van de Provincie Flevoland. Met ingang van 2013 zullen alle bruggen en sluizen van Flevoland bediend worden vanuit een nieuw centraal bedieningsgebouw hier in Lelystad Haven. Gisteren werd op het provinciehuis in Lelystad het ontwerp gepresenteerd van het nieuwe gebouw. Het centrale bedieningshuis wordt in 2012 gebouwd bij de Noordersluis waar nu het huisje van de sluiswachter staat. We krijgen hier ook glasvezel. De bediening op afstand gebeurt straks namelijk met behulp van glasvezel. Tot de bruggen en sluizen behoren onder meer de Vollenhoverbrug, de Kampersluis en de Elburgerbrug. De Ketelbrug en de Roggebotssluis zijn in bezit van Rijkswaterstaat en zullen dus niet vanuit Lelystad bediend worden. Dus dat blijft tobben geblazen met die bruggen.
De provincie hoopt het vaarplezier in Flevoland te vergroten door de bruggen en sluizen op afstand te bedienen en de openingstijden te verruimen. Hopelijk niet tijdens spitsuren. Er is straks ook minder personeel nodig en dus lagere koste. Tenzij er nog meer files gaan ontstaan dan nu al het geval is.

Urk zoekt burgemeester

De gemeente Urk is op zoek naar een nieuwe burgemeester. De huidige, Meneer Kroon, wil namelijk van zijn pensioen gaan genieten. Dat kan, want hij heeft geen woekerpolis. Urk gaat op zoek naar een integere, onafhankelijke bruggenbouwer en netwerker, die stressbestendig is, een bindend vermogen heeft en transparantie belangrijk vindt. Dat is nogal wat voor een gewoon mens. En o ja, hij moet ook van vis houden. Wat zeg ik, hij moet gek zijn op vis! Toch valt één specifieke eis mij op. Namelijk die van 'bruggenbouwer'. Volgens mij wilde Kroon juist af van bruggen. Vooral van die nare Ketelbrug. Die moest van Kroon vervangen worden door een tunnel. Dus een 'tunnelgraver' lijkt mij passender dan een 'bruggenbouwer'. Over de aanpak van het bovenmatig alcohol gebruik en de bestrijding van drugs op het voormalige eiland wordt niets gemeld. Zal dus nog wel even zo blijven.

Gevaarlijke stoffen over Hanzelijn?

Met de aanvang van de aanleg van het nieuwe spoor in 2007, had ik al eens geschreven dat ik het verdacht vond dat met geen woord gerept werd over het vervoer van goederen en dus ook gevaarlijke stoffen over de nieuwe verbinding. En wat las ik vorige week? Daarover zijn in het verleden al stiekem afspraken gemaakt! De medelanders op de Veluwe willen af van al die herrie en gevaar. Ze zijn van mening dat het straks de beurt is van de Hanzelijn, conform eerder gedane toezegging. Als dat het geval is is de kans groot dat de Flevolanders de overlast en risico's op hun bordje krijgen geschoven. Gelukkig ligt het spoor ver van onze bedden.

Niet in de Playgirl

Vanmorgen kwam de fotograaf op bezoek. Geheel volgens afspraak. Ze kwam wat foto's maken voor het magazine waar ik voor geïnterviewd ben. Dat interview verliep telefonisch en dat was minder dan ik had verwacht. Inhoudelijk viel het mee al waren de vragen soms wat sturend. Op zich kan dat goed zijn, maar soms leidde het tot een lichte koerswijziging die tegen de afspraken was. Al met al is het toch een aardig interview geworden. Na een kop koffie gingen we aan de slag. Ik had mezelf voorbereid. Dus zelf ben ik als visagist opgetreden (vanmorgen gewoon douchen en scheren en mijn haartjes gekamd) en heb mezelf ook gekleed. Sonja keek toe en maakte wat foto's van de sessie. Het geheel duurde twee uur! Dat is weer eens wat anders dan een pasfotootje opsturen. Anderhalf uur binnen en een halfuur buiten aan het Bovenwater. Ik mocht gewoon alles aanhouden en van een verleidelijke pose was geen sprake. Dus de Playgirl zal niet op me staan wachten. Het was zelfs zo dat de fotograaf zei, dat ik de rits van mijn vest best wat omhoog mocht trekken! Maar dat kwam wellicht, omdat ze zelf steeds meer opgew enthousiast werd. Ze vond mijn donkere kop zo mooi tegen die gele achtergrond afsteken. Het leuke was dat ik vaak aan haar gezicht kon zien of ze tevreden was over een opname of niet. Ze slaakte af en toe opgewonden kreetjes. Let wel, van enthousiasme over haar eigen prestatie. Het was ook interessant om te zien hoe ze mij in scène zette. Ze lette erg goed op de lichtinval, de achtergrond en omgeving. En dan zoveel als mogelijk natuurlijk overkomen. Dat deed ze door tijdens het fotograferen met mij te praten. Een heel leuke ervaring, maar ook wel wat vermoeiend. Zo lang kan ik niet stil zitten. Vandaar. En nu wachten tot het magazine uitkomt.

Leuke cadeaus

Velen weten dat ik verslaafd ben aan chocolade. Dus was dat te merken op mijn verjaardagsfeestje. maar ik kreeg ook andere leuke cadeaus, zoals een houtblok dat je als een soort kaars moet aansteken. Gezellig voor in de tuin. Natuurlijk ook muziek : een cd en boek met zeer uitzonderlijke foto's van artiesten (jaren 50) en met bijbehorende cd. En natuurlijk felicitatiekaarten, waarvoor mijn dank. Mike gaf mij iets heel anders. Hij wil (nog) meer weten over zijn vader. Dus gaf hij mij Het Pappaboekje, waar 50 vragen in staan. Die ga ik alle beantwoorden. Het begint over mijn jeugd en mijn ouders en dan verder de toekomst in. Ook vragen over mijn liefhebberijen, mijn welzijn en mijn idealen. En natuurlijk ook over de liefde. Eigenlijk zouden die boekwerkjes meer uitgedeeld moeten worden, om zodoende wat bewaard te houden voor het nageslacht. Ik had het graag aan mijn opa en oma en ouders willen geven. Er kunnen ook foto's in en er is veel ruimte voor teksten. Ik kan desnoods nog tips krijgen via het internet. De komende winter is er genoeg tijd voor. Veel verhalen heb ik al, dus dat scheelt. Kan ik toch nog wat wintersporten.

Een parel op straat

Soms hoor ik wonderbaarlijke verhalen. Ook in de muziek. Zoals in Zuid Korea, waar een jongeman, die tien jaar moederziel alleen op straat leefde nadat hij uit een kindertehuis was gevlucht, aan een talentenjacht meedeed. En dan blijkt er al die tijd een parel op straat te hebben gelegen :

TVoH leuke leerschool

Afgezien van al dat zangtalent is het programma The Voice of Holland voor de kandidaten een interessante leerschool. Voor een kandidaat krijgt zo'n optreden extra toegevoegde waarde in de vorm van adviezen en begeleiding door professionals. Wie louter meedoet om de eerste plaats zal na uitschakeling zeer teleurgesteld reageren. Maar wie verder kijkt ziet meer positieve dan negatieve kanten lijkt me. Contacten met medekandidaten, een professioneel oordeel over het niveau van je prestatie (doe er je voordeel mee) en de opgedane ervaringen. Natuurlijk zijn er wat mij betreft bedenkelijke kanten. Soms vind ik de keuze van de liedjes te veel sturing geven aan het geheel. Zo kan je als jury ook bepaalde kandidaten het voordeel of nadeel schenken. Het lijkt erop alsof de stemmen allround moeten zijn, En dat hoeft voor mij niet. Een goede soul, pop, R&B of C&W stem is ook mooi. Zelfs kandidaten die in de eerste ronde afgevallen zijn, hebben mijn respect. Ze zingen per slot van rekening nog altijd beter dan ik. Soms komt er iemand tussendoor, waarvan ik denk : Hé, zo zing ik ook! En als ik dan om me heen kijk, zie ik nog net de hond de huiskamer uitrennen. Ik durf niet eens onder de douche te zingen. Ik heb het al twee geprobeerd en beide keren viel spontaan de cv ketel uit. Of viel eerst de ketel uit en begon ik daarna te zingen? Zou zo maar kunnen.

Voor opa

Gisteren kreeg ik van Tim en Jill alvast voor mijn verjaardag een mooie tekening. Die van Tim viel mij direct op vanwege de tekst, die hij zelf geschreven heeft. Prachtig hè? De tekening doet me denken aan zijn vader Ben. Die maakte ooit eens een tekening met een mooie, groene krokodil erop. Daarop had hij met grote blokletters geschreven : KROOKOODIL. Kleine Ben was toen 4 jaar. Ik heb die tekening op mijn kantoor opgeprikt. Toen hij een jaar later mij voor het eerst als zeer junior computeroperator hielp, moest die tekening van de muur. Bennie schaamde zich voor zijn schrijfkunst  : Zo schrijf je toch niet 'krokodil'!

Chr. Lyceum Visser 't Hooft

De oude hoofdingang in de Kagerstraat

Tijdens mijn bezoekje aan de verjarende oom Ed (ziet er goed uit!) raak ik in gesprek met een familielid van hem. Meneer vertelt dat hij zijn dagen slijt met het schrijven van verhalen. De geboren en getogen Leidenaar weet veel van de stad en heeft er uiteraard ook op school gezeten. Ook op de Christelijke HBS in de Kagerstraat. En daarmee hadden we een gemeenschappelijk verleden en interesse. Later is de school een lyceum geworden. Het leuke is dat, hoewel meneer ruim 20 jaar ouder is dan ik (ja, zo oud kan je dus ook worden)  we beiden een paar docenten kennen. Zoals meneer (Andries) Middeldorp. Hij werd tijdens mijn lyceum-periode conrector. De rechterhand en vervanger van meneer  Steenkamp. In diezelfde periode vond de uitbreiding van het oude, statige schoolgebouw plaats. Het eerste jaar, 1965, zat ik geregeld in de noodgebouwen voor les. Mijn gesprekspartner vroeg mij of ik ook het jubileumboekje van de school heb. Nee dus. En wat blijkt? Hij heeft nog een paar exemplaren thuis liggen. Hij ging direct een exemplaar voor mij halen. Thuis heb ik het boekwerkje van het 75 jarig bestaan van de school (1919-1994) doorgelezen. Het extra leuke is dat er een foto uit 1967 van het docentenkorps in staat. Helaas staan er geen namen bij. Ik mis wel de docenten Van der Werf (Aardrijkskunde), Griffioen (Economie) en Tieleman (Scheikunde). Veel docenten gaven aan verschillende scholen les. Meneer Augustein (Geschiedenis) staat er wel op. Hij was een goede vriend van dr. Soumokil, die voor een vrij Molukken heeft gestreden. Soumokil is later gevangen genomen en na een langdurig gevangenschap en een schijnvertoning die rechtspraak werd genoemd geëxecuteerd. Later is een dependance van het lyceum gebouwd in Leiderdorp. Er was al een dependance in Leiden (zuid-west). Een aantal uren tussen het Leids accent verkeren was erg leuk. O ja dan? Ja.

Kassa!

Wie goed oplet zal gemerkt hebben dat die torenhoge boetes nergens voor nodig zijn. De staat kan genoeg aan boetes innen als ze de handhaving op het juiste niveau uitvoert. Tijdens een korte rit van een uur, zag ik heel veel overtredingen. Zoals gewoon lekker doorkachelen over een rijbaan met een rood kruis vanwege die vrije baan (haast, haast, haast) en (vooral) lak hebben aan snelheidsbeperkingen bij wegwerkzaamheden. Als men bij de laatste situatie een flitser plaatst is het slapend rijk worden : 'kassa!'. Nu moet een relatief klein aantal overtreders met zeer hoge boetes de staatskas spekken. Dat zet voor wat betreft de verkeersveiligheid en de schatkist toch geen zoden aan de dijk?

Een hondenbaan

Zonde! Tijd voor een ander (honden)baan