Het bleken dus meer splinters te zijn. Na de behandeling en eenmaal weer thuis, begon de verdoving een uur later uit te werken. Toen begon mijn oog weer pijn te doen. Veel meer pijn, dan toen de splinters er nog inzaten. Logisch, want nu waren er wondjes overgebleven. Vooral het knipperen met mijn ogen was erg pijnlijk. Alsof er telkens naalden in mijn oog gestoken werden. Toch kreeg ik geen spijt van de behandeling en verlangde ik niet naar die splinters. 😏
Ik heb Sonja toen maar gevraagd een ooglapje te maken, om het ooglid gesloten te houden. Dat hielp vrij goed. Tegen 22.00 uur kon ik het weer verwijderen en was mijn oog blijkbaar enigszins gewend geraakt aan de wondjes.
De zalf, een combinatie van antibiotica en pijnstiller, maakt het beeld wel troebel. Maar dat is dan maar zo. Ik heb desondanks een goede nachtrust gehad. Ondanks het troebel beeld, zie ik de toekomst met een gerust gemoed in.