Een buurtonderzoek

Vanmiddag ben ik de rol golfplaat op de constructie van de overkapping gaan leggen. Toen ik tegen 5 uur 's middags van twee draagbalken nog de helft moest doen, besloot ik ermee te stoppen. Zoals gezegd gebuikte ik drie ronde palen van ruim 1 meter lang met daarop twee planken als zitplaats op het dak.
Toen ik aan het opruimen sloeg, stond ik op de ladder in de brandgang. Ik zette de drie palen tegen de schutting en besloot eerst de boor- / schroefmachines in de schuur te leggen. Omdat ik nog ene hand vrij had, nam ik een paal mee.
Toen ik de andere twee wilde pakken, waren ze verdwenen! Toen ik om me heen keek, zag ik een paal nogal opzichtelijk staan in de tuin van de achterburen. Daar woont en vluchtelingengezin, dat ik vaak help. Ik vroeg hen waar de andere paal was, maar ze wisten van niets. Dus ik loop naar het pleintje terug en zie daar twee meisjes staan. Ze waren al die tijd in de brandgang en op het pleintje aan het spelen. Ik vroeg hen of ze soms iemand met palen hebben gezien. De oudste van de twee zei dat ze een meneer met de palen gezien had. Dus ik weer terug naar de  vluchtelingen. Maar die hielden vol van niets te weten. Gezien hun reacties geloofde ik hen. Omdat op het pleintje een bewoonster voor een geopend raam zat, vroeg ik haar of ze soms iemand met palen had zien lopen. Ze zei : "Jazeker, twee meisjes waarvan de grootste in een rood jurkje met een paal liep." Toen ik deze getuige vertelde over de diefstal, zei ze : "Je mag gerust mijn gegevens noemen hoor! Ik heb haar met die paal gezien."
Na wat rond gelopen te hebben vroeg Sonja zich af of vlakbij in een hoekhuis soms ook kinderen wonen. Via dezelfde brandgang liep ik naar het hoekhuis. Vlakbij ontmoette ik een vrouw. Ik vroeg haar of ze soms de twee meisjes (ik beschreef ze) kende. Ze aarzelde even en wees toen op een wat geheimzinnige manier naar het hoekhuis. Ik bedankte haar en heb daar aangebeld. Een mevrouw deed open en ik deed mijn verhaal. Ze wist gelijk om wie het ging. Een vriendinnetje van haar dochtertje.
Omdat de moeder in mijn ogen (ik kan weer goed zien, trouwens) positief reageerde, liet ik de verdere afhandeling aan haar en haar dochtertje over.

Even later kwamen ze aan de deur. Het meisje had bekend dat haar vriendinnetje de palen had weggenomen. Ze begreep niet waarom ze een paal in de tuin van de vluchtelingen had gezet. De andere paal had ze onder een gesloten tuindeur door geschoven. Ze wees de plek aan. Ook daar woont een vluchtelingengezin. Navraag leerde dat daar de paal nooit gezien is. Na het eten zijn Sonja en ik een aantal tuindeuren gaan controleren. En ja hoor, bij onze Russische kennis lag de paal onder de deur geschoven.
Met de paal ben ik weer naar de moeder en het dochtertje gegaan. Ze bood haar excuses aan voor het ongemak. Haar dochtertje beloofde mij een tekening voor mij te zullen maken. De moeder zegde mij toe in gesprek te gaan met de ouders van het vriendinnetje. "Wat mij betreft komt ze er niet zomaar vanaf", zei ze op verontwaardigde toon. Ze had al wat twijfels over dat vriendinnetje, omdat haar dochtertje wat introvert is en zich gemakkelijk laat beïnvloeden.
Met de paal ben ik ook langs het vluchtelingengezin gegaan. Maar met een doos chocolade erbij. Voor de schrik. Ze begrepen mijn reactie wel gezien het feit dat bij hen in de tuin een van de palen was aangetroffen. Ze wilden graag weten, waarom het meisje een paal bij hen in de tuin geplaatst had. Maar daar had ik geen antwoord op. Mevrouw was erg opgelucht. Ze was bang dat ik de politie zou bellen. Ze herhaalde dat ze veel van ons hebben gekregen en dat ze niet de behoefte hebben om van wie dan ook iets te stelen.
Gelukkig hoef ik morgenochtend niet eerst naar de bouwmarkt. Ik kan gewoon mijn klus afmaken. Aan de voorzijde komt eerst nog een lijst / windveer. Daarna kan ik vanaf de voorkant de plaat pas verder vastzetten.