Op de camping maakte ik kennis met een mevrouw. Ze heeft een mooie camper! Ze vertelde dat haar camper eerst bij de appelboom heeft gestaan. Ze heeft al heel lang op de camping een seizoen plaats. Ik zei haar dat ik hem 2 jaar eerder daar gezien heb, maar haar niet. Dat klopte ook, want ze was toen met vakantie met een van haar kinderen. Ze doet ook nog mee aan lange fietstochten.
Afgezien van haar prachtige camperverhalen, maakte ze vooral indruk met haar manier van leven. Ze is 85 en fietst nog erg veel. Ze is erg actief en positief en nog zeer helder van geest. Ik hoop tegen die tijd er ook nog zo bij te staan. Ik zei tegen Sonja dat ik met zo'n iemand een hele dag koffie of thee zou kunnen drinken. Wat een verhalen!
Hoewel ze haar man verloren heeft en zelf geen rijbewijs heeft, besloot ze de camper niet weg te doen. Die kent een zeer hoge emotionele waarde voor haar. De camper is nu een mobiel vakantiehuisje geworden. Ze heeft hulp als de camper naar de garage moet of naar of van de stalling of camping gereden moet worden.
Ik moest onwillekeurig denken aan de mensen die nota bene stukken jonger zijn dan zij. Mensen die achter de geraniums gekropen zijn en klagen over hun eenzaamheid. Die niet meer willen fietsen of wandelen. Nee, dit is iemand met een heel andere instelling. "Ik blijf doen wat ik nog kan. Ik heb daar geen hulp bij nodig", zegt ze stellig. Ze woont nog op zichzelf in een wat (te) grote huurwoning. Die wil ze niet ruilen voor een appartementje, zoals de woningbouw dat graag zou willen. De 85-jarige houdt van tuinieren en zal in zo'n appartementje ook duurder uit zijn : "Dan zou ik me echt opgesloten voelen." Met andere ouderen om zich heen, zou ze zichzelf ook ouder gaan vinden en misschien zich er ook naar gedragen, vindt ze.