We kamperen voor het eerst sinds decennia zonder hond(en). Wat een rare gewaarwording, zeg. Ook nu mist deze dauwtrapper het ’s morgens vroeg uitgaan. Dus blijf ik wat langer in bed liggen.
Ook tijdens het bezoeken van familie, winkelcentra enz. is het raar. We kunnen beiden gewoon ons gang gaan, zonder rekening te hoeven houden met een hond.
We doen nu net als thuis samen de vaat. Voorheen deden wij dat om beurten : een de vaat, de ander paste op de hond(en).
Tijdens het doorzoeken van een bagagebak, trof ik nog een opbergdoos aan met spullen van Fenna. Eh… slik. We dachten nog even aan haar toen het onweer zo tekeer ging. Ze zou als de dood geweest zijn. Tegen halfzeven klaarde het weer op. Tijd voor de vaat!