Omdat ik Sonja voor haar verjaardag wilde verrassen, heb ik in een restaurantje een tafel gereserveerd voor twee. Het moest er een keer van komen. Ik heb nog steeds moeite met dat soort besloten ruimtes, vanwege paniekaanvallen. We gaan daarom bijna altijd buiten zitten. Als het niet anders kan, dan vlakbij de deur.
Het ging vrij goed, mag ik wel zeggen. Niet dat ik er steeds mee bezig was, want ik laat het gewoon komen en dan zie ik wel. De reservering heb ik zaterdag gedaan. De tijd erna heb ik er nauwelijks nog aan gedacht. Tot gisteren, want ik had nog steeds geen bevestiging gezien. Die zou per mail gestuurd worden. Het was vrij rustig in het restaurantje. We kregen een tafel bij het raam. Een gesloten raam. Jammer, want ook een geopend raam scheelt voor mij een slok op een borrel. We hebben het erg leuk en gezellig gehad. En natuurlijk heerlijk gegeten. Pas toen ik toekeek hoe Sonja haar bordje leeg at, kreeg ik last van 'vluchtgedrag'. Ik werd wat onrustig en keek een paar keer naar de buitendeur. We zaten daar toen bijna een uur! Een record.
Ik was net op tijd weer in de buitenlucht. Gelukkig geen zware paniekaanval dit keer. Wel opluchting. Veel opluchting. Hoe dan ook, het was toch erg gezellig. Ik heb niet het idee zoiets nooit meer te zullen doen. Het is een drempel, meer niet.