Voor mij verging de wereld rond 12.12 uur vanmiddag. Niet op de Maya manier, maar anders. Ik lag op dat moment op de bank bij de fysio. Ik had net wat oefeningen gedaan met mijn schouder. Hij wilde daarna weten, waar voor mij het pijnput lag als ik mijn arm boog. Dit keer kon ik echter zonder pijn ter hoogte van mijn elleboog, mijn arm buigen. "Wacht even" zei hij, "ik moet toch het pijnpunt weten, dus geef ik je een gewichtje." Hij kwam terug met een kleine halter, die naar mijn gevoel niets woog. Ik moest mijn arm 90 graden gebogen houden en hem vervolgens langzaam neerlaten tot ie horizontaal zou liggen. Ik gaf gevolg aan de eenvoudige opdracht, die probleemloos leek te verlopen. Totdat mijn hand zo'n 5 centimeter boven de bank kwam. Toen schoot een enorme pijnscheut door mijn arm. Ik liet het gewicht los, leek door de grond te zakken, terwijl ik begon te zweten als een otter. Het leek of mijn wereld verging.
De fysio schrok zichtbaar, maar wist nu waar het pijnpunt zich bevond. Na een korte pauze vervolgden we de oefeningen. Het was inmiddels 12.20 uur en de wereld draaide nog steeds door.