 |
| Ze zijn gewoon lekker aan het voetballen |
Gedurende een seizoen kende het elftal van Mike een speler, die zich vaak agressief gedroeg. Dat bleef niet beperkt tot schelden, maar ook (na)trappen en het uiten van bedreigingen (ik weet waar je woont!) was aan de orde. De vader van de jongen moedigde hem daarin aan. "Geef hem een rotschop!", riep zijn pa vaak en rende geregeld het veld op om de scheids even de waarheid te zeggen. Na de wedstrijd uitte zowel deze speler als zijn vader geregeld bedreigingen aan het adres van de tegenstander en de arbitrage. Ondanks deze ernstige zaken die weken duurden, werden de voorvallen nimmer doorgegeven door de elftalbegeleider en/of trainer. Hoewel men zei dat wel gedaan te hebben. Toen de situatie uit de hand dreigde te lopen (medespelers dreigden de dupe te worden van het agressieve gedrag in en om het veld), heeft een aantal ouders contact opgenomen met de jeugdleiding. Pas toen werden structurele maatregelen genomen : de speler werd verwijderd. Later bleek het om vriendjespolitiek te gaan. De betreffende speler en diens familie waren kennissen van de elftalbegeleider. Vriendjespolitiek is ook een bron van ellende binnen menige vereniging.
Van een paar scheidsrechters uit de jeugdamateursectie vernam ik de volgende uitspraken : 'thuis pak ik ze terug', 'gewoon vlaggen, ik fluit altijd', 'ik zorg ervoor dat we deze wedstrijd weer winnen' en 'als zij scoren ben ik blind'.