Zaterdagmiddag was ik in een bloemenwinkel. Ik werd geholpen door (zo te zien) de jongste medewerker, een tiener. Ze groette mij beleefd en vroeg of ze mij kon helpen. Ze luisterde aandachtig naar mijn wensen en ging aan de slag. Ik wilde een amaryllis in een pot of glas. Ze selecteerde een mooie bol en liet me de potten en glazen zien. Toen ze vroeg of ik de bol in water of in aarde wilde houden, riep haar oudere collega plotseling bits : "Stomme pannenkoek, een amaryllis plant je niet in aarde!" De jonge medewerkster zei geschrokken, dat ze elk jaar thuis ook een amaryllisbol hadden staan en dat die in een pot met aarde stond. Maar volgens haar collega was ze een idioot, want zo'n bol hoort in het water te liggen.
Ik zei geruststellend dat beide methoden mogelijk zijn. Ik ging voor de methode met water. Samen zochten we een mooie glazen pot uit. Toen ze die wilde inpakken, barstte haar collega weer los. "Dat is toch geen mooie pot, stommerd! Je moet die nemen!", riep ze. Ze pakte een grote maat jampot en deed de bol erin. De bol leek drie keer kleiner door de grote pot. Ik haalde de bol eruit en zei : "Sorry hoor, maar ik vind dat geen gezicht in die reuze jampot, we nemen gewoon de pot die we hebben uitgezocht. De klant is hier toch ook koning?"
De schreeuwlelijk beende weg en ging bij de kassa staan pruilen. De bol en pot werden vervolgens feestelijk ingepakt en ik rekende af. Ik wenste de tiener veel succes toe en zei ook nog : "Laat je niet op je kop zitten, want je doet het heel goed." Want dat had ze wel even nodig.