Meestal in het weekend, 's morgens vroeg, als het nog stil was ging ik op pad. Broodje en een thermoskan met koffie mee. Dan zat ik langs de waterkant in de polder en genoot van de rust en de natuur, terwijl ik de spanningen van vijf werkdagen van me af liet glijden. Dat ik geen vis ving was niet belangrijk. Soms was het zelfs storend, zo'n glibberding aan de haak. Ik was vaak zover weg met mijn gedachten, dat ik schrok als ik beet had. Aan de andere kant was zo'n vis weer een onderbreking die tot andere gedachten leidde. Ik viste ook wel met Sonja en kinderen, maar dat was meer een uitje. Een soort vermaak, samen iets leuks doen. er kwam echter een periode waarin ik niets meer leuk vond.
Na een aantal traumatische ervaringen is het voor mij en stuk lastiger geworden om rust te vinden. Het leeg maken van mijn hoofd duurt veel langer. 'Dan ga je toch even vissen', hoor ik denken. Maar het vissen is bij mij tot nul gedaald en ik weet niet waarom. Anderen vinden vissen nog steeds leuk. Al tikkend bedenk ik me : Het wordt tijd om van het vissen een mix te maken van rust en vermaak. Dus niet alleen, maar samen vissen en toch ook tot rust komen.