Sprekend over hond, we wilden een kar voor Fenna aanschaffen. Maar nu heb ik de folderkar maar even onderhanden genomen. De koppeling van de kar was een gammele constructie waarbij de trekstang met een klemsysteem aan de achtervork bevestigd moest worden. Zelfs al had ik die grote knop nog zo stevig aangedraaid, de koppeling kwam telkens weer los. Voor Sonja was dat aandraaien niet mogelijk vanwege haar reuma handjes. Dus moest er een andere koppeling komen.
Via internet heb ik gekeken naar de mogelijkheden. Een trekkogel onder het zadel was bij Sonja's fiets niet haalbaar. Maar ik zag wel een andere, eenvoudige koppeling. Dat ding kost gemiddeld 45 euro. Erg veel voor een eenvoudige constructie, dacht ik zo, gezien de prijs van oud ijzer. Dus ben ik zelf aan de slag gegaan. Het principe berust op een pijp, die aan de achteras gemonteerd wordt. In die pijp wordt de trekstang van de kar geschoven en met een pen gezekerd. Maar ik koos niet voor bevestiging aan de achteras, omdat de moer er dan niet helemaal opgedraaid zou kunnen worden.
Ik had toevallig wat onderdelen van de kar, waarmee ik zo'n koppeling kon maken. Meten, passen, zagen, boren, weer passen meten en ja hoor, na 2 uur was de fiets voorzien van een stevige, doch eenvoudige koppeling.
Het deel op de trekstang was ook zo gepiept. Nu nog de kar zelf geschikt maken. Dat is eenvoudiger dan deze klus. Leuk hoor, werken op z'n Japans. Dat is iets namaken, maar dan een verbeterde en goedkopere versie van het product opleveren. Zo hebben de Jappen na de oorlog met succes hun industrie inclusief kwaliteitszorg weer opgestart. En Fenna? Zoals gewoonlijk was ze flink aan het klieren. In de weg lopen en met gereedschap en onderdelen aan de haal gaan. Grrrr!