Een testrit

Afgelopen week heb ik de fietskar omgebouwd tot hondenkar. Vandaag hebben we hem uitgetest. Natuurlijk was Fenna eerst wat onrustig, wat ze liet blijken door gepiep en soms wat geblaf. Maar binnen een kwartiertje was dat zo goed als over. Halverwege de testrit hebben we nog een stukje met Fenna gewandeld. Ze was erg uitbundig toen ze uit haar rijtuig kwam, maar ze mocht ter plekke niet los lopen. Lopen mocht ze wel en dat deed ze naast de fiets. Ook dat deed ze keurig. Sonja had al een paar keer geoefend met haar en dat was te merken. Je moet haar wel goed in de gaten houden en á la seconde preventief corrigeren / afleiden. Een 'nee!' of klein rukje aan de riem was vaak voldoende. Vanwege haar loopsheid, kan ze haar energie voorlopig niet kwijt op de speelveldjes. Maar het lopen naast de fiets deed haar merkbaar goed. Ze ligt nu te slapen, moe en voldaan.
De akr ga ik wat smaller maken. We willen hem net zo breed maken als de breedte van de fiets (stuur/zijtassen). Dat zal het manoeuvreren, passeren en inschatten van smalle doorgangen een stuk gemakkelijker maken. de kar steekt nu links meer uit dan rechts. Voor de rest voldoet ie prima.

Jill is vier jaar!

Vandaag is onze kleine meid vier jaar geworden. Hartelijk gefeliciteerd, Jillie! Ze gaat nu naar de basisschool en daarmee komt een eind aan drie jaar wekelijks Jill op bezoek voor een dagje opa en vooral oma. We zullen eraan moeten wennen, aan een donderdag zonder Jill. Fijne verjaardag, Jillie!

Stuurloos

Vanavond, rond 8 uur,  reed een personenauto aan het begin van de Ringdijk richting de rotonde. Maar een meter of 50 voor de rotonde schoot de bestuurder van de weg af, reed een verkeersbord (einde 30km zone, moet toeval zijn) plat, schoot over het fietspad en kwam tegen een boom tot stilstand. Net naast de afwatering van de Hoornse Hop naar de Lage Dwarsvaart. Een geluk bij een ongeluk, net als het feit dat op dat moment geen fietsers op het fietspad reden.
Zo te zien deden er zich geen persoonlijke ongelukken voor. De ambulance was wel ter plaatse net zoals de politie.

Oldtimer foutje

Op de lokale zender las ik een vreemde kop in het nieuws : Oldtimers weer in Lelystad Haven. Ik kon me niet herinneren dat hier in Haven ooit een Nationale Oldtimerdag is gehouden. De tekst wees uit dat het om een foutje gaat. De N.O dag gaat weer naar de Bataviahaven. Een goede zaak, want ik heb veel tevreden geluiden gehoord over de eerste keer dat de NO daar gehouden werd. Op de Zuigerplasdreef was het maar zo zo. Vooral omdat geen winkels open waren. Hoe bestaat het.
Snel het laatste nieuws willen brengen levert nogal eens foutjes op. Heb ik soms ook last van.

Het mijn en het dijn

Mag je een inbreker je huis uit slaan? Naar mijn idee hebben inbrekers niet het besef, wat ze met hun daden aan leed veroorzaken. Van veel mensen bij wie een keer ingebroken is, is hun veilig gevoel in eigen huis verdwenen. Velen hebben een trauma aan een inbraak overgehouden. Om maar te zwijgen over overvallen.
Er gaan steeds meer politieke stemmen op om burgers het recht te geven op zelfverdediging. Een vreemde gewaarwording, want hadden we dat dan niet? Een grondrecht zo lijkt mij. Maar helaas gaat de aandacht nog te veel uit naar de dader en niet naar het slachtoffer.
Toen een familielid van ons op een zomerse dag rond het middaguur thuiskwam, trof hij in de woonkamer een inbreker aan. De crimineel had net de spaarpot van zijn zoontje in zijn handen. De jonge inbreker dreigde schreeuwend met een schroevendraaier. Niet veel later arriveerden de politie. En een ambulance. De jongeman lag kermend op straat met twee gebroken enkels. Volgens de inbreker was hij door de bewoner door het openstaande raam van één hoog naar buiten gegooid. Maar volgens de bewoner was de inbreker in paniek op de vlucht geslagen en door het gesprongen. "Had je hem beter niet gewoon kunnen laten vertrekken?", vroeg ik later. "Nee, zei het familielid, "dan was ie onherroepelijk zomaar van de trap gevallen en had waarschijnlijk zijn nek gebroken...." Waarvan akte.

De Milieustraat

Dankzij lezer Kees hebben we een indeling van de Milieustraat. Hoera! erg handig voor het op juiste volgorde (afval voor de laatste container eerst) laden van grofvuil in de aanhanger of auto.
Het leuke is dat HVC zelf beweert, dat er geen plattegrond is. Het document dat ik heb ontvangen is nota bene van HVC zelf afkomstig. Men beweerde ook dat de indeling telkens wijzigt. Maar volgens mijn slechte geheugen en wat oude foto's blijven de bordjes keurig op hun plek hangen. Omdat ik onlangs weer eens geweest ben, weet ik dat. Natuurlijk heb ik HVC op de hoogte gebracht van hun eigen documentatie. Oeps, dat was even slikken, een sorry en de mededeling dat men het hoofdkantoor in Alkmaar hierover zal informeren.
Zal de indeling nu wel op de site komen te staan? Laten we het hopen.

Een hondenkar

De fietsaanhanger waar ik folders mee bezorgd heb, ben ik aan het ombouwen tot hondenkar. Dus in plaats van kinderen en folders, komt er nu een hond in te zitten. Onze eerdere ervaringen met Fenna hebben ons geleerd dat ze een bijtertje is. Dus het canvasdoek van de wagen zou zonder bescherming in no time verscheurd worden. Ik heb de kar eerst wat kaal gemaakt. Zo kon ik beter zien wat er moest gebeuren, om hem om te toveren tot opvouwbare hondenkar.
De volgende dag ben ik naar de bouwmarkt gegaan om een tweetal gaaspanelen te kopen. Die heb ik op maat geknipt om ze tegen de wanden te monteren. Het dak eindigt in een klep / deur aan de voorzijde, zodat het beest zelf kan instappen zonder dat we haar hoeven optillen. Het originele dek kan gewoon gebruikt worden in geval van regen of kou. De achterwand wordt verstevigd met een plaatje hout. Van het zelfde hout wordt ook een vloertje gemaakt. De trekstang heb ik moeten inkorten, omdat de plaats van de koppeling op de fiets zo'n 30cm naar achteren is verplaats. Al met al een opvouwbaar, luxe karrertje voor een loopse teef uit Jubbega.

Vivacity -4-

Met dank aan Fenna

Zoals gezegd moest op de Vivacity een jiffy, zijstandaard, gemonteerd worden. Via een webwinkel heb ik het standaard besteld en binnen 2 dagen ontvangen. Het was keurig verpakt en voorzien van een handleiding. Ik begon maar met het demonteren van de onderkap. De handleiding, een roze A5 je, had ik naast me neer gelegd. Toen ik de kap eraf had, was de handleiding foetsie. Die vond ik wat later versnipperd in de tuin, wat me eraan herinnerde dat Fenna in de buurt was geweest.
Het standaard moest op drie punten op het subframe van de middenbok bevestigd worden. De benodigde drie gaten staarden mij uitdagend aan. Eerst maar even droog passen. En ja hoor, alle gaten pasten bijna. Zucht. Na wat gemorrel en geboor kreeg ik de gaten van het standaard precies op die van het subframe. Het standaard moest met bouten, ringen en moeren vastgezet worden. De bijgeleverde moeren heb ik vervangen door zelfborgende exemplaren.Toen kwam de grootste uitdaging : moeren op de bouten draaien. Eerst heb ik de gammele middenbok verwijderd. Dat gaf wat meer ruimte. Maar de moeren moesten in een onhandig kleine ruimte van het subframe geplaatst worden, waar ik maar net een vinger in kon krijgen. Met wat tape op mijn middelvinger, waarop ik de moer plakte, is het me uiteindelijk gelukt om de drie bouten vast te zetten. De onderkap moest wat uitgezaagd worden, anders paste ie niet meer. Iets wat niet in de versnipperde handleiding stond. Na een uur was het zijstandaard gemonteerd. Zo, nu kan ook Sonja de scoot gebruiken.

Herfst

Nat en gezellig

Regenwolken

Wilgen gesnoeid

Test site windturbines

De twaalf windturbines van bijna 200 meter die Wageningen University & Research van de gemeente Lelystad mag gaan bouwen aan de Edelherttocht en de Elandweg tussen Lelystad en Dronten worden hoog. Heel hoog, volgens de Raad van State. Een aantal agrariërs stapte naar de hoogste bestuursrechtbank om de plaatsing van windmolens, waarvoor de gemeente Lelystad een vergunning heeft afgegeven, te voorkomen. De twaalf windmolens met een maximale hoogte van bijna 200 meter vormen een bedreiging voor hun boerderijen, die op ongeveer twee kilometer afstand staan. Ze zijn vooral bedreigend voor het personeel dat in de buurt van de windmolens op het land moet werken. Drie van de twaalf turbines staan er al. De overige wil men nog bouwen. Het windmolenproject betreft een testlocatie om de mogelijkheden van opslag van windenergie te onderzoeken.

All the way home

Even terug naar begin jaren 90 naar het mooie nummer van Southside Johnny and the Asbury Jukes.

Hechten en onthechten

Volgens de Boeddha dagkalender bij ons op het toilet doet onthechten lijden. Een vreemde filosofie als je net een grote boodschap doet : plomp! en een opgelucht gevoel krijgt. Maar ja, Boeddha zal vast ergens anders hebben gezeten, toen hij dit overdacht.
Maar goed, als gevolg van de uitspraak van boeddha denk ik : je kunt je beter nergens aan hechten. Maar dan zijn er mensen die zeggen dat je bindingsangst hebt. 't Is nooit goed. Ergens begrijp ik de gedachte van Boeddha wel. Hoe meer je gehecht bent aan iemand des te erger is de pijn als je zo'n iemand verliest. Dat geldt ook voor spullen, zeg maar de materiële zaken. Boeddha geeft een lastige opgave : lief en aardig zijn voor anderen en je toch niet aan hen hechten.
Wat me wel helemaal duidelijk is, is de zienswijze dat geluk iets anders is dan genot. Veel mensen zeggen gelukkig te zijn met hun grote villa of nieuw huis of auto. Dat is geen geluk, maar genot. Men kan niet gelukkig zijn met materiële zaken. Men kan er wel van genieten. Het geluk komt pas als je bij voorbeeld al je welvaart deelt met anderen. Maar ja, dan moet je wel voor geluk willen open staan en wat genot willen inleveren.

Post verdwijnt

Het is ons opgevallen dat naar ons verzonden post geregeld niet aankomt. En dan hebben we het over post, waarvan we weten dat hij verzonden is. Van de overige post weten we dat dus niet en daarvan zal ook een deel niet aankomen, al merken we dat niet.
We hebben wel vertrouwen in de bezorgers hier in de wijk, maar minder in de sorteercentra. Al eerder schreef ik over geopende enveloppen, waar bijv. waardebonnen uit weggenomen zijn. Maar ook andere waardevolle zaken. Soms krijgen we zo'n geopende envelop, andere zijn nooit aangekomen.
Ook dit keer kwamen we achter een 'zoek geraakt' poststuk. In onze optiek geen waardevolle inhoud, het ging om een hypotheekverklaring. Het bedrijf houdt de verzendingen administratief bij en kon dus exact aangeven wanneer en hoe laat het stuk verzonden is. Dat was een week geleden. Het betreft telkens stukken die via PostNL zijn verstuurd.

Op z'n Japans

Omdat ik gestopt ben met folders bezorgen, besloot ik de fietskar maar te verkopen. Na een paar weken adverteren stond ie nog steeds hier in de garage. Ondanks de vele toezeggingen 'we komen hem halen', is geen hond komen opdagen.
Sprekend over hond, we wilden een kar voor Fenna aanschaffen. Maar nu heb ik de folderkar maar even onderhanden genomen. De koppeling van de kar was een gammele constructie waarbij de trekstang met een klemsysteem aan de achtervork bevestigd moest worden. Zelfs al had ik die grote knop nog zo stevig aangedraaid, de koppeling kwam telkens weer los. Voor Sonja was dat aandraaien niet mogelijk vanwege haar reuma handjes. Dus moest er een andere koppeling komen.
Via internet heb ik gekeken naar de mogelijkheden. Een trekkogel onder het zadel was bij Sonja's fiets niet haalbaar. Maar ik zag wel een andere, eenvoudige koppeling. Dat ding kost gemiddeld 45 euro. Erg veel voor een eenvoudige constructie, dacht ik zo, gezien de prijs van oud ijzer. Dus ben ik zelf aan de slag gegaan. Het principe berust op een pijp, die aan de achteras gemonteerd wordt. In die pijp wordt de trekstang van de kar geschoven en met een pen gezekerd. Maar ik koos niet voor bevestiging aan de achteras, omdat de moer er dan niet helemaal opgedraaid zou kunnen worden.
Ik had toevallig wat onderdelen van de kar, waarmee ik zo'n koppeling kon maken. Meten, passen, zagen, boren, weer passen meten en ja hoor, na 2 uur was de fiets voorzien van een stevige, doch eenvoudige koppeling.
Het deel op de trekstang was ook zo gepiept. Nu nog de kar zelf geschikt maken. Dat is eenvoudiger dan deze klus. Leuk hoor, werken op z'n Japans. Dat is iets namaken, maar dan een verbeterde en goedkopere versie van het product opleveren. Zo hebben de Jappen na de oorlog met succes hun industrie inclusief kwaliteitszorg weer opgestart. En Fenna? Zoals gewoonlijk was ze flink aan het klieren. In de weg lopen en met gereedschap en onderdelen aan de haal gaan. Grrrr!

Bumperklevende aso-Api

Het staat in de top drie van ergernissen in het verkeer : bumperkleven. Vanmorgen was ik op weg naar Dronten. Ik reed als laatste achter twee personenauto's. Mijn voorligger en ik hielden keurig afstand. Achter mij was de weg leeg en verlaten. Het was tegen half elf. Niet veel later zag ik in mijn spiegels een vrachtwagen naderen. Die moest aanzienlijk harder rijden dan de toegestane 80 km/uur, die wij met z'n drieën reden.
Het duurde dan ook niet lang voordat de neus van het bakbeest in mijn spiegels op doemde. Hij ging vlak achter mij rijden en gaf telkens wat meer gas en liet zich dan weer afzakken. Telkens kroop hij heel dicht achter me en nam daarna wat meer (maar nog steeds veel te weinig) afstand.
Om aan te geven dat ik het niet eens was met zijn rijstijl, zette ik even de alarmverlichting aan. Maar dat maakte geen indruk. Uiteindelijk besloot ik ter hoogte van de Lisdoddeweg bij een bushalte mezelf een 'stop and go penalty' te geven. De vrachtwagen passeerde mij en ik zette mijn reis voort. Dat gaf mij weer rust, maar mijn voorligger niet. Nu was het zijn beurt. De vrachtwagen kroop op zijn bumper. Bij Dronten reed de vrachtwagen richting het centrum. Ik weet nu dat ook het logistiek bedrijf API een aso-chauffeur in dienst heeft. Een aso-api dus.

Cajun Music one more time

Nog een nummer van Lee Benoit and The Bayou Stompers. Let maar niet op de mevrouw in haar soepjurk met de triangel. Ze was net de kippen aan het voeren, toen Lee haar erbij sleepte voor dit optreden. Zeggen ze....

Vivacity -3-

Het achterspatbord en de grijze stuurkap aan de binnenzijde zagen er niet uit. Ik ben eerst met het spatbord begonnen.Toen ik de kentekenplaat wilde demonteren stuitte ik op knoeiwerk. De houder was met veel te lange bouten door het spatbord heen vast gezet. Omdat er geen ringen of metalen montageplaatjes waren gebruikt, is een bout door het kunststof getrokken. Zonde! Na de houder met kenteken gedemonteerd te hebben (met een metaalzaag, want ze waren vastgeroest), heb ik eerst twee montageplaatjes gemaakt van de oude kentekenplaat. Die krengen roesten niet, zijn gemakkelijk te bewerken en kunnen eenvoudig gebogen worden.

Slordig

Daarna heb ik het achterspatbord gereinigd en zwart gespoten. Vervolgens heb ik de kentekenplaathouder weer gemonteerd, waarbij ik de metalen montageplaatsjes heb gebruikt. Een plaatje op de kunststof kentekenhouder en een plaatje aan de binnenzijde van het spatbord. Toen ik tevreden was met het resultaat, heb ik ook de stuurkap onderhanden genomen. Een heel gedoe, want de kap zit met veel schroeven vast. Het dashbordje moest er ook af. Daarna heb ik de kap vetvrij gemaakt en in de keuken een sopje gegeven. Toen ie weer droog was, heb ik hem zwart gespoten. En weer met succes. Gaandeweg gaat de Vivacity er steeds beter uitzien. Ik ga daarin niet te ver, want dan vinden anderen hem ook mooi. Mooi genoeg om hem te jatten.

Geen tandarts meer

Zo heb je een tandarts, zo had je een tandarts. Deze week ontvingen wij een koel briefje van onze tandarts. Hij deelde ons mede dat zijn praktijk met onmiddellijke ingang gesloten is. We zaten even met een mond vol tanden. Ik moest even denken aan een mededeling in een krant een paar jaar geleden. Ik zag toen dat de inboedel van deze tandarts werd geveild.
De beste man heeft daar zelf nooit iets over verteld tijdens onze halfjaarlijkse bezoeken. Robert, zo heet de tandarts, is een aimabele, grote man. Zijn achternaam was het tegenovergestelde. Hij was ook klant in onze tweewielerzaak. Vaktechnisch gezien was hij best wel patiëntgericht bezig. Voor wat betreft het gebit, was het vaak zelf goed opletten geblazen. Robert vergat nogal eens wat, of zag zaken over het hoofd. Dan moest je even je tanden laten zien. En soms doet ie rare dingen. Zoals die keer dat hij vrij onverwacht en zonder verdoving bij mij een kies trok! Toch lag ik daar vaak met open mond naar hem te luisteren.
We moeten op  zoek naar een andere tandarts, al geeft Robert ons wel een tip. Laten we hopen dat het verder goed met hem zal gaan. Robert bedankt, het ga je goed!

Dom verlies

Blik op het veld, voet aan de bal

Op de zaterdagen en zondagen kijk ik graag naar samenvattingen van respectievelijk de Bundesliga en de Premier League. Bijna het hele voetbalseizoen kan ik zien hoe de clubs spelen en met welk resultaat. Om die reden voorspelde ik afgelopen dinsdag halverwege de 2e helft, dat Ajax zou verliezen van de Borussen. Immers, Ajax ging in halverwege de tweede helft de bal rond spelen op eigen helft. Daarmee verdween de druk op de Duitsers op eigen helft en dat was nou net wat de Borussen nodig hadden. Met de hen overbekende speelwijze -breed en snel counteren (met 4 man naar voren!)- wisten ze in de slotfase de overwinning naar zich toe te trekken.
Ryan Babel was voor mij de man van de wedstrijd. Voor het overige zag ik een schrijnend gebrek aan balvaardigheid bij Ajax. Een bal aannemen en controleren, een van de basistechnieken, is met de tijd alleen maar zwakker geworden. Johan C, hamert daar al jaren op, maar dat heeft nog niet geleid tot verbetering. Misschien logisch, want wie luister er nog naar de verlosser? JC mag dan heel intelligent geweest zijn met de bal, maar met woorden en taalgebruik ligt dat wat anders.
Tijdens de wedstrijd vroeg ik me dus af : kijken de Ajax spelers soms nooit naar de wedstrijdstrijden in de Bundesliga? Ze kunnen het hele jaar door elke club en hun speelwijze leren kennen. Daarom vond ik het verlies niet alleen onnodig, maar ook tamelijk dom.

Lelystad Haven

Niet meer het want in, of met een stoeltje omhoog. Tijden veranderen

Fenna's dagboek -12-

Fenna is sinds een paar dagen loops. Ja,ja, ze wordt een grote meid. Ze was de laatste tijd overal nadrukkelijk aan het snuffelen. We werden er soms kierewiet van. Een paar dagen geleden zag ik al, dat een reutje op een heel andere manier belangstelling voor Fenna had. Het was een grijs/blauw kleurig hondje, dat Fenna bleef bespringen. Ik greep uiteraard in, want we zitten hier niet op blaffende koalaatjes te wachten.
Fenna is ook opeens waaks geworden. En Fenna is duidelijk van slag. Ze is wat futloos en slaapt veel.
Omdat ze ook wat onzeker is, heb ik Always ingezet. Dat maandverband schijnt loopse teven meer zelfvertrouwen te geven. Zeggen ze.

Vivacity -2-

Omdat Sonja zo'n scooter niet op het middenstandaard kan trekken, komt er een zijstandaard op. Het beugelslot van de Citta paste niet op de Viva, dus heb ik een speciaal scooterslot gekocht om hem aan de ketting te kunnen leggen.
De vorige eigenaar was zo eerlijk om te vertellen, dat hij de prop (een dikke metalen ring die de diameter van de uitlaatpijp verkleind) had verwijderd. Een veelvuldig toegepaste techniek om een scooter op zijn normale (= af fabriek) snelheid te krijgen. Die ligt vaak rond de 60 km/uur. Dus de Vivacity rijdt aanzienlijk harder dan de toegestane 25km/uur. Zo'n prop er weer in lassen is zo gepiept. Dat hebben we meer gedaan toen we nog de winkel hadden. Vaak van scooters die door de politie op de rollenbank waren gecontroleerd.
Ik denk echter aan een andere oplossing dan die prop. Technisch gezien is een uitlaat zonder prop gezonder voor het blokje. Met die prop wordt zijn keeltje afgeknepen, zodat hij slecht ademt en dus trager is. Een elektronische begrenzer is ook niet gezond. Die kan de elektrische installatie (bijv. cdi) verknallen. En de politie is op de hoogte van dat soort begrenzers. Dus wordt het een gezondere oplossing. Niet bij het gashendel, wat ook zou kunnen. Nee, ik heb de gasschuif wat langer gemaakt.
Op de gasschuif heb ik een pijpje (van 12mm koper leiding) geplaatst, zodat de originele schuif bij vol gas niet helemaal omhoog kan. Vooraf heb ik eerst de diameter van de gasschuif opgemeten en die kwam erg dicht in de buurt van de koperen leiding. En dan was het wat gokken geblazen om de juiste lengte van dat stukje pijp vast te stellen. Toen ik dat bepaald had, heb ik in het pijpje een zaagsnede in de lengte gemaakt, zodat de gaskabel er door kan. Natuurlijk moest het drukveertje dat de schuif naar beneden drukt ook door het pijpje gevoerd worden. Zo hoef ik de gaskabel niet te demonteren. Omdat het luchtfilter eraf moest, heb ik dat ding ook maar goed schoongemaakt. Dat was broodnodig want het leek van binnen op een zandverstuiving. Hierna heb ik de boel weer gemonteerd. En klaar was Willem. En zo heeft de Viva snor een gezonde ademhaling met begrenzer tot 25 km/uur gekregen.

Project X in Haren

Waar is het feestje? In Haren (Gr) dus. Nou ja feestje, het is behoorlijk uit de hand gelopen. Een simpele uitnodiging voor een paar vrienden op FeestBoek is uitgelopen op een slagveld in het Groningse Haren. Arme tante Pieng. Zou ze er iets van gemerkt hebben, of is ze vrolijk lempers gaan uitdelen om de jongelui tot rust te krijgen?
Misschien zien de bewoners van dat dorpje onder de rook van Groningen nu in, dat de overlast van de hangjongeren in het Boermapark peanuts was, vergeleken met dit.  Wat me opviel was dat er niet echt adequaat werd ingegrepen. Eerst de boel uit de klauwen laten gieren en dan gaan meppen. Men had veel bezoekers al veel eerder moeten afstoppen. Op diverse plaatsen, zoals stations. Iedereen met een kaartje naar Haren laten uitstappen en terugsturen. Of een wijziging via Facebook doorgeven : Sorry, het feestje is in Haren in Brabant. Onder de grote rivieren zijn ze namelijk gek op feestjes.

Cajun music

Prachtige muziek uit het zuiden van de USA. Lee Benoit and The Bayou Stompers

Vivacity -1-

Eigenlijk wilde ik eerst een snorscooter met een retro-look. Geen Chinees, made in Hong Kong Klang, maar een Jap of Europeaan. Bijvoorbeeld een Aprillia Habana of Mojito of Vespa dus. Maar die zijn gebruikt nogal duur. Trouwens, het is me opgevallen dat op retro scoots twee soorten mensen rijden : een mooie jonge vrouw of een oudere dikzak. Dus eigenlijk hoor ik niet op zo'n retro ding. Al zoekend kwam ik uiteindelijk bij een Peugeot Vivacity terecht. Zo'n scooter hebben we ook in de winkel een paar keer verkocht. Ik vond iemand die zo'n snor (blauwe kentekenplaat) wilde verkopen. Na een proefrit maakte ik een lijstje met de mankement. Geen ernstige, het blokje klonk zeer gezond, maar meer in de slijtage hoek : kabel kilometerteller, nieuw achterbandje, lager voorwiel en een setje spiegels. Die zaken heb ik in de onderhandelingen meegenomen. De verkoper heeft alle punten in orde gemaakt (!) en na weer een bezoekje met controle hebben we de deal gesloten. Tussentijds heb ik natuurlijk het kenteken en framenummer gecheckt. Je weet maar nooit.
Na het overschrijven van het kenteken heb ik de Vivacity ter plaatse verzekerd. Daarna ben ik van Almere naar Lelystad gesnord. Een rit in zon en regen met een tevreden ronkend blokje onder mijn nog droge kont. Zo'n scoot rijdt heel anders dan de Citta. Dat is wel even wennen.

Rotonde in bloei

De rotonde aan het begin van de Ringdijk ligt er fleurig bij.

Afscheid van de Citta

Vandaag hebben we afscheid genomen van onze trouwe Citta Gilera. Ze dateert uit 1990, dus ze is een oudje. Maar wel een goed verzorgd oudje. In bijna originele staat verkerend, wat soms tot neerbuigende opmerking leidde vanwege de 'rare' kleur. De enige pech die we hebben gehad was een lekke band.
Zoals vaker met iets wat je weg wilt doen, is het noodzakelijk onderhoud de laatste keer nagelaten. Remmen nazien, ontsteking afstellen, carburatie reinigen, kabels smeren, achterlichtje repareren enz. zijn dus niet gedaan.

De koper vertelde spontaan over zijn jacht op een Citta. De tekst van de advertentie sprak hem direct aan. Geen cowboy verhalen over snelheid, opnieuw gespoten, topsnelheid, sportuitlaat, grote carburateur, race krukas en dito cilinder, maar gewoon een open een eerlijk verhaal over de technische staat van een standaard Citta en het dagelijks gebruik ervan. Samen hebben we haar op de aanhanger gezet. Daar werd de Citta vastgesnoerd met spanbanden. Even hoorde ik haar kreunen. Althans, zo leek het. Daarna was het : Bedankt en Veel succes en toen vertrok ze richting Hoorn. Een vreemd gezicht. Dat wel.  Dag trouwe tweewieler!

Over leven en dood

Tijdens de bevallingen van onze kinderen kwam ik alle drie de keren tot de conclusie, dat ik voor Jan met de korte achternaam bij het kraambed zat. Tenminste, dat gevoel had ik. Terwijl Sonja lag te zweten, pijn te lijden en te persen, hield ik haar hand vast, probeerde ik wat mee te puffen -wat niet lukte vanwege de zenuwen-, veegde haar gezicht af met een koude, natte doek en hield een been omhoog. Ik had net zo goed een krantje kunnen gaan lezen, want dat had mij het zelfde gevoel gegeven : die van ongekende machteloosheid. Ik denk dat daarom sommige mannen flauwvallen. Vanwege die onbeholpen situatie. Veel mannen willen graag even de mouwen opstropen en zouden dat kind op een mannelijke manier (stuk touw en een tang) even uit dat warme nest gesjord hebben. Nee, op dat moment is vader worden een onwezenlijke en vooral eenzame gebeurtenis, die bevalling heet. Sonja deed het helemaal alleen. En naar mij werd niet omgekeken.
Een soortgelijke situatie, maar dan met een tegenovergesteld resultaat, deed zich voor toen ik voor het eerst betrokken was bij een overlijden. Ik weet niet hoe het is om in een sterfbed te liggen met mijn dierbaren om me heen. In eerste instantie lijkt het me dat hun aanwezigheid me een rustig gevoel zal geven. Maar als de doodsstrijd begint, ben ik helemaal alleen. Voor de dood is niemand bang, maar dat sterven dat lijkt me zo erg. Misschien vecht ik nog harder voor mijn leven dan ooit, terwijl de aanwezigen wachten op mijn dood. In aanwezigheid van mijn dierbaren in een donkere afgrond springen, zo lijkt me dat. Voor veel stervenden met de hoop daarna aan gene zijde oude bekenden weer terug te zien of in een soort paradijs terecht te komen. De aanwezigen slaan een zucht van opluchting als ik sterf, terwijl ik een zucht sla omdat ik de strijd verloren heb. De aanwezigen noemen die zucht mijn laatste adem. Maar in werkelijkheid adem ik nog als ik in een vrije val naar mijn volgende bestemming tuimel. Eenzaam en alleen. En dan ben ik dood. Maar daar ben ik niet bang voor.

Gezichtsbedrog

Vandaag was ik weer even in Almere. Sorry hoor, maar soms moet het gewoon. Helemaal als ik er zelfs wijzer van kan worden. Op de Grote Vaartweg, de weg langs de gevangenis, kreeg ik twee keer een verraderlijk beeld voor ogen. Een paar rotondes in die weg zijn namelijk doorsneden met een stuk wegdek. Als je niet goed oplet (verkeersborden!), zie je bij nadering van de rotonde geen rotonde. De weg lijkt gewoon rechtdoor te gaan. De borden geven aan dat het een rotonde is. Ik kan me voorstellen dat menigeen gewoon rechtdoor gereden is. Vooral als je daar niet bekend bent, of in het donker rijdt.Men heeft er ooit slagbomen geplaatst, maar die zijn verdwenen.

Nee toch?

Maandagmiddag werd aangebeld. Een keurig geklede jongeman met een map onder zijn arm, begroette mij vrolijk en stak zijn verhaaltje af. Meneer kwam namens Lijbrandt met de vraag of we geïnteresseerd zijn in een glasvezelcontract met dat bedrijf.
Toen ik hem vertelde dat hij de vierde verkoper was met exact hetzelfde verhaal en wij al in het begin van het glasvezelverhaal een contract met dat bedrijf hadden afgesloten, zakte zijn broek af. Figuurlijk; gelukkig maar, want Haven is klein. Ik begrijp niet dat Lijbrandt die studenten op pad stuurt met adressen waar reeds bestaande klanten op staan. Gisteren heb ik extra goed opgelet, om te zien of we wel aangesloten zouden worden of niet. Maar dat ging gelukkig wel goed.
Ik ben benieuwd hoe het straks gaat als we glasvezel hebben. Krijgen we dan vier facturen voor een en dezelfde rekening? In de Landstrekenwijk hoorde ik ook al dergelijke verhalen over de start van Lijbrandt. Maar ik hoopte op beterschap.

Terug in de tijd

De gravende Polen zijn gistermiddag in ons deel van de Ringdijk begonnen. Een van hen belde aan, met de vraag waar de meterkast zich bevond. Het was wel een wat on-Hollandse manier van contact maken, want ik deed de deur open en kreeg direct kortaf te horen : 'Waar meterkast?!' Voor mij aanleiding om nadrukkelijk 'Goede middag, meneer!' te zeggen, wat de Pool enigszins in verlegen bracht. Maar goed, meneer zette op aanwijzing van mij met een geel krijtje een kruisje op een tegel naast de deur en dat was het dan.
Vanmorgen is het graven begonnen. In de regen. De meters trottoir rollen gestaag onder de graafmachine door. Bijkomend plezierig verschijnsel is, dat vandaag geen fietsers voor de voordeur voorbij razen. Terug in de tijd. Wat dat betreft mag die geul dus open blijven.
Als ik zo naar de inzet kijk, zie ik het verschil tussen het arbeidsethos van de Polen en dat van de Nederlanders. Maar vergeet niet, dat in veel Nederlandse bedrijven de democratie is doorgevoerd. Dus lekker koffiepauze, kleppen met collega's en niets doen als het (weer) niet meezit. Ik heb ook geen Pool om de haverklap met zijn mobieltje bezig gezien, uitgebreid een peuk zien roken of te laat zien komen. En de enige kater die ik gezien heb, was die van de mevrouw verderop in de straat. Zijn de Polen dan zo perfect? Nee, want sommigen stoppen hun lege flesjes of blikjes onder de struiken. Uit het zicht, dat wel. Maar toch.

ABN Amro misleidt klanten

Met witte boord

Gisteren zag ik in het Tros  programma Radar een item over een variabele rente hypotheek van de ABN Amro, de Euribor hypotheek. Een chique naam voor een ordinaire variabele hypotheek met verborgen 'pluk de klant kaal' aspecten. De houders van een dergelijke hypotheek werden geconfronteerd met sterk (100%) verhoogde opslagkosten gedurende de afgelopen periode. Voor sommige klanten betekent het een onhoudbare financiële situatie, die in een aantal gevallen tot verkoop van de woning heeft geleid. Een witte boorden boef van de bank deed alsof er geen stront aan de knikker is en er geen sprake is van misleiding. Als ik goed geluiserd heb, staat ergens in de Algemene Voorwaarden van de hypotheek, dat de bank het recht heeft de kosten eenzijdig en naar eigen believen te verhogen. Het was één regeltje, verstopt in een document van ruim 40 pagina's.
Waarom staat dergelijke cruciale informatie zo verborgen? Dat soort informatie is van cruciaal belang voor het al dan niet afsluiten van een dergelijke hypotheek en behoort niet (in de 'kleine lettertjes') verborgen te zijn. Het zou beter zijn indien banken enz. dergelijke cruciale informatie apart en nadrukkelijk op de eerste bladzijde zouden vermelden onder het hoofdstuk 'Risico's'. In zo'n geval zou de bank nauwelijks klanten voor zo'n hypotheek hebben kunnen vinden. Nu riekt een dergelijk opgezet document sterk naar opzettelijke misleiding. Banken zouden veel meer gecontroleerd moeten worden op hun vaak perverse praktijken, waarbij veel onschuldige klanten het slachtoffer worden. Nu is zo'n variabele rente hypotheek erg aantrekkelijk, want de rent is nu laag. Maar dat betekent ook dat de rente en kosten alleen kunnen stijgen. Wat dat betreft is zo'n site als Independer ook onbetrouwbaar en misleidend. Maar ach, die wordt gefinancierd door de banken. Dat kan niet anders.

Grote brand

Aan de Eendenweg, schuin tegenover de testbaan van de ANWB, is afgelopen nacht rond een uur of twee een grote brand uitgebroken. Van een agrarisch bedrijf gingen twee grote en een kleine loods met landbouwmachines in vlammen op. Er was ook sprake van asbest, maar dat leverde volgens de brandweer geen gevaar op. De loodsen zijn geheel verwoest.

Oost-Indisch kookboek

Van een kennis kreeg Sonja een kookboekje. De titel op de bruin gebakken (?) of verweerde kaft luidt :
Groot Nieuw Volledig Oost-Indisch Kookboek. Het is geschreven door Mevr. J.M.J. Catenius- van der Meijden. Het is de derde druk en uitgegeven in 1925 door G.C.T. van Dorp & Co, Semarang, Bandoeng, Soerabaja.
Het boekje valt bijna uit elkaar, maar is nog goed te lezen voor wat betreft de gerechten. Er zit een vertaallijst in met Maleische woorden en benamingen en de Hollandse betekenis. Zo is het woord Brandal of Berandal volgens de lijst Muiteling of Roover.
Er is ook een lijstje met surrogaten. Voor taugé wordt vermeld dat ze vervangen kan worden door chichoreilof, die men half gaar kookt met suiker en vervolgens laat uitlekken.  Eerst maar ontdekken, wat die chichoreilof is. En natuurlijk is de schrijftaal nog uit de jaren 20, dus visch, benoodigdheden enz.
De komende weken ga ik de recepten eens lezen. Misschien komt er iets verrassends uit.

Tegenwind

Zondagmiddag zag ik van achter de geraniums een zeilboot op het Bovenwater ploeteren. De schipper probeerde de boot uit de kom te zeilen, maar dat lukte niet. Als voormalig windsurfer, viel mij direct op dat meneer alles net tegenovergesteld deed dan ik verwachtte.
Hij moest eigenlijk tegen de wind in zeilen door een zigzag koers te varen en op tijd overstag te gaan. Maar de schipper probeerde vol tegen de wind in te zeilen, waardoor hij veel te hoog aan de wind zat. Het zeil klapperde vaak en de boot dreef aan lijzijde richting de wal aan de Ringdijk en/of Schermer. Vooral bij de hoek tegenover het Buurthuis komt de wind van alle kanten behalve de goede. De kinderen aan boord vonden het maar niks, dat vooruit en weer achteruit gedoe. Ze probeerden met hun handen al peddelend de boot vooruit te krijgen. Even leek het erop dat de schipper de kom kon verlaten, maar weer stuurde hij verkeerd zodat de boot omdraaide. Na veel gedoe was de boot aan de overkant terechtgekomen, waar hij door de kinderen (met zwemvesten aan!) met handen en voeten om het strekdammetje getrokken werd, om vervolgens het ruime sop te kiezen. Maar dat was een half uurtje later dan gedacht.

Net even anders

Zowel in schrijfwijze als in activiteit

Op een steenworp

Het dumpen van groenafval in openbaar groen, oké tot daaraan toe. Dat spul vergaat op den duur. Zolang er maar geen plastic potten en bakken bijzitten. Maar een partijtje stenen even het hoekje omrijden en dumpen, vind ik net te ver gaan. Zoals te zien is langs het fietspad langs de Lage Dwarsvaart, ter hoogte van de Heembeton. Die zijn lastig op te ruimen. Daar scheurt mijn zak van. Als u begrijpt wat ik bedoel.

Reggefiber versus UPC

Zij zijn groot en ik is klein

Globestoffeerders

Zo zou je ze kunnen noemen, de stratenmakers die op de Knardijk bezig zijn. Ze zitten niet meer op de knieën, maar op een stoeltje.  Op een machine die het wegdek aanlegt. Alsof een breed tapijt wordt uitgerold. De mannen doen het voorbereidend werk en leggen de aangevoerde stenen in het patroon. De machine rijdt langzaam het goed voorbereidde zandbed af en legt het nieuwe wegdek neer.
Alleen de zijkanten moeten nog afgewerkt worden.
Technisch is alles mogelijk.

Lekker (on)handig!

Niet alleen bij de Tjalk (aansluiting op de Middendreef), ook op fietspaden hier in Lelystad worden we geregeld overvallen door afsluitingen. De borden of hekken zijn dan vlak voor de afsluiting geplaatst, in plaats van bij een splitsing zodat je een andere route kunt fietsen. Nu moeten we afstappen en rechtsomkeer maken. Als we de stratenmakers daarop vriendelijk aanspreken, krijgen we nog net geen klinkers naar onze hoofden gesmeten. Wel medeklinkers. Dus blijft het beperkt tot z**k t*ch n**t z*!!

Grasduinen

Natuurlijk is het crisis en wordt links en rechts bezuinigd. De vraag is hoever ga je daarin. Niet alleen de fietspaden zijn hier en daar lastig te berijden. De bushalte boven aan de Houtribweg wordt ook lastiger bereikbaar. Een paar jaar geleden is de trap gerenoveerd inclusief een rvs leuning. Ik weet dat iemand van rond de 90 jaar geregeld gebruik maakt van deze halte. Gelukkig komt ze van de overkant, van het werkeiland. De overige OV reizigers hebben meestal het Gezondheidscentrum bezocht. Nog even en ze moeten een kapmes meenemen, of omlopen.

LelystArt

In en rond het centrum waren zaterdag allerlei activiteiten te ontdekken die betrekking hebben op het LelystArt festijn. Natuurlijk de prachtige 3 en 4 D tekeningen, die zich langzaam ontplooiden op de straat. Maar ook de vele kramen met kunst, het muziek podium bij de Agora met uiteraard de tentjes met hapjes en drankjes. Het beloofde een heel gezellig gebeuren te worden.
Dat was ook zo, en hoe. Er kwamen veel meer bezoekers dan men verwacht had. Lijkt me ook lastig in te schatten.

Bad timing

De Noordersluis

De ene burgemeester wil dat de Ketelbrug minder vaak open gaat voor de pleziervaart, de ander wil dat juist wel. Zelf ben ik voorstander van voorrang geven aan de economie. Dus vind ik het niet nodig dat vracht- en werkverkeer moet wachten op ome Willem die op z'n vrije dag wil spelevaren. Men rept hier al jaren over aangepaste openingstijden, maar de vraag is wanneer het werkelijkheid wordt. De huidige bediening levert onnodig vertraging op.
Zaterdagmorgen was ik weer getuige van zo'n onnodige vertraging. Een scheepje op de Lage Dwarsvaart lag ter hoogte van de betonfabriek te dobberen. Ik zag dat de Noordersluis zich gereed maakte voor het schutten, omdat een witte kolkende massa water de vaart instroomde. Iets wat men vanaf het water goed kan zien.
Voor de beide opvarenden was dat geen signaal om wat dichterbij te komen. Ook toen de sluisdeuren openden, bleef het scheepje met de twee aan dek op z'n plek hangen.
Vervolgens gingen de slagbomen dicht en hees het brugdek zich omhoog. De beide mensen op het schip maakten nog steeds geen aanstalten om richting de sluis te varen, ondanks dat de situatie heel duidelijk zichtbaar was. Toen de brug zo openstond hoorde ik de blijkbaar zeer geduldige sluiswachter via de luidsprekers zeggen : "Goede morgen, wilt u a.u.b. naderen." Pas na deze oproep kwam het scheepje in beweging en koerste richting de sluis. Op de sluis was een aantal mensen uit de auto gestapt om even een kijkje te nemen. Het duurde hen blijkbaar te lang. Ook op de zaterdag gaan mensen aan het werk.
Het was geen kwestie van haast of ongeduld. Maar wel onoplettendheid van mensen die ogenschijnlijk helemaal in hun eigen wereld leefden. Als ik sluiswachter zou zijn, dan had ik de mensen eerder wakker geschu(d)t. En bij geen reactie de slagbomen niet gesloten. Graag of heel niet.

Minder speeltuinen in Lelystad -2-

Tijdens mijn ronde zwerfvuil opruimen, heb ik totaal vijf formulieren gevonden. Vier waren in een prop veranderd en blijkbaar dus bewust weggegooid, een was nog netjes en was blijkbaar per ongeluk in het milieu terechtgekomen. Het formulier maakt deel uit van de aanpak van de Inwonerspartij om het aantal speeltuinen in Lelystad terug te dringen vanwege de bezuinigingen.
Ik wist niet dat de aanpak zo ver zou gaan, maar getuigt wel van een grondig vooronderzoek. Verrassend om ook de 'eindgebruikers' hierin te betrekken. Dat is weer eens wat anders dan de 'wij weten wat goed voor u is' aanpak. Nog meer verrassend, omdat het hier nota bene kinderen betreft en geen volwassenen.

Als ik hier in de wijk rondkijk, dan zie ik alleen maar speeltuinen die er goed bij staan. Ze staan ook goed verspreid. Toch zijn sommige bewoners van mening dat er meer speeltuinen moeten komen. Maar dan wel vlakbij in hun woning, terwijl nog geen 100 meter verderop een speeltuin is. Gemakzucht of?
Als ik zou moeten kiezen, welke speeltuin(en) zouden moeten verdwijnen, dan zou ik het eerlijk gezegd niet weten. Dus rijst de vraag : wat houden de bezuinigingen in? Gaat het om het onderhoud / schoonhouden? Zo ja, kan dat niet bij de bewoners neergelegd worden? Ik bedoel, je kunt wel tegen het schrappen van speeltuinen zijn, maar wat hebben ouders en/of opa's en oma's ervoor over om ze te behouden? Lijkt me een legitieme vraag.