Later, toen ik onze jongens zoveel tussendoortjes zag eten, drong pas tot mij door waar dat klok kijken vandaan komt. Thuis aten we op gezette tijden en tussendoor was er hoegenaamd niets. Ik herinner me nog heel goed, dat ik tussen de maaltijden door vaak trek had. En waarschijnlijk ben ik om die reden de klok in de gaten gaan houden : gaan we al eten? Gelukkig is het nu anders. De jongens eten wanneer ze trek hebben. Ook al hebben ze net naar mijn idee goed gegeten. Niet dat dat altijd goed is hoor, maar zolang ze op hun gezondheid letten heb ik er vrede mee. Ik gun het ze ook vanwege mijn eigen eetgeschiedenis.
Ook op ander gebied doen we het anders dan in onze jeugd. De deuren staan wagenwijd open voor vrienden en vriendinnen. En als Mike naar hen toegaat, neemt hij frisdrank en/of snacks mee. Deze week kwamen twee vriendinnen met Mike schaatsen. Hij is over het algemeen een goede gastheer wanneer hij bezoek heeft. Leuk om te zien. Doet me denken aan mijn tienertijd, toen ik ook geregeld door meiden werd opgehaald. Mijn lieve mamma had daar nogal wat moeite mee. "Eén is genoeg!", zei ze vaak wat kribbig. En een keer kreeg ik zowaar huisarrest, omdat er acht meiden voor de deur stonden. Ik was toen al 16! Hahaha! Ze begreep niet dat het puur om vriendschap ging. Nee, binnen kwamen ze niet. Dat was eigenlijk vanuit het verleden zo gegroeid toen mamma vaak ziek op bed lag en pappa weken, maanden of zelfs anderhalf jaar van huis was. Op velerlei gebied doen we het dus anders. Of het beter is, is maar de vraag. Dat zal later pas blijken.