Iedere keer is het schrikken als ik lees of hoor over mensen die zo onverschillig een huisdier aanschaffen. Er wordt geen moment aan het dier gedacht, enkel aan henzelf; ik wil een hond, kat, konijn enz. Als dat beest vooraf zou weten wat voor een leven het staat te wachten, zou ie subiet zelfmoord plegen. Denk ik.
Vooral in de coronaperiode zijn op die egoïstische manier huisdieren aangeschaft.
Toen de ophokplicht van mensen voorbij was, werden die beesten net zo gemakkelijk en vaak met een enorme opluchting weer weggedaan.
Er zijn ook mensen die pas na de aanschaf van zo'n dier gaan nadenken. "Gossie, moet ik hem ook in de regen uitlaten?!" of "Jeetje, wat is zo'n dierenarts duur!" of "Verdorie, heeft ie weer in de huiskamer gepoept!" Of ze hebben een hond genomen die veel lichaamsbeweging nodig heeft, terwijl de eigenaren zelf lui / passief zijn. Die honden piesen en poepen in de tuin.
Het is zo triest voor die beesten dat ze bij mensen terechtkomen die alleen aan zichzelf denken met de bijgedachte : 't is maar een beest.