Toen de jongens nog klein waren, kon ik als ouder gemakkelijk discussies over het waarom van beslissingen afdoen met de opmerking : "Omdat ik dat zeg." Gaandeweg probeerde ik ze uit te leggen waarop ik mijn besluit heb gebaseerd, in de hoop dat ze er begrip voor zouden krijgen en er iets van zouden leren. Weer later liet ik beslissingen aan hen zelf over. Er vanuit gaande dat ze genoeg te horen hadden gekregen, om zelf beslissingen te kunnen nemen. Toch zijn er ook ouders die hun oudere kinderen nog steeds autoritair aansturen. Hun wil is en blijft wet.
Mijn ouders lieten mij geleidelijk met vertrouwen los. En zo heb ik het dus ook gedaan. Ik ben wel wat soepeler omgegaan met de overdracht van mijn eigen overtuigingen. Zo hebben de kinderen mogen ruiken aan de zondagsschool en kerkdiensten. Maar toen ze daar weinig tot geen interesse in hadden, heb ik hen niet gedwongen. Ze zijn al 16 maar ook pas 16. Ik denk dat het met meer zaken zo moet gaan. Of je nu gelooft in een God, profeet, vegetarisch, biologisch, kort haar, geen jeans, de tv, de auto of wat dan ook, eens komt de tijd dat je het kind geleidelijk los moet laten. Dan kan het zelf invulling geven aan zijn eigen geloof. En dan mag je slechts hopen, dat zijn geloof in zijn ouders blijft.