Als ik me als kind verveelde en dat kenbaar maakte, zei mijn moeder steevast : "Ledigheid is des duivels oorkussen." En dan had ze altijd wel weer een klusje voor mij. Gevolg was dat ik mezelf zoveel als mogelijk bezig ging houden. Er waren bij nader inzien immers leukere dingen te bedenken dan de klusjes van mamma.
Gelukkig kan ik niet zo lang stilzitten, dus van ledigheid heb ik geen last. En van dat oorkussen van de duivel helemaal niet. Als ik niets te doen heb, verzin ik iets leuks. Er zijn mensen die de hele dag niets kunnen doen. Dag in, dag uit. Elke dag lang in bed blijven liggen, een beetje voor de tv hangen, snacken, drinken en soms naar buiten om boodschappen te halen. Ze hebben geen liefhebberijen en.... vervelen zich mateloos. En vanuit die ledigheid gaan sommigen van hen over op het bedenken van nare dingen om te doen. Vaak gevoed door een bepaalde frustratie. Ledigheid en het oorkussen van de duivel. Soms komen ze vol in beeld tijdens een tv programma. Mag heel het land via bijvoorbeeld de Rijdende rechter zien hoe vervelend ze zijn.
Als ik niets te doen heb en ik ga op de bank zitten en kijk ik of er nog nieuws is op de tv zenders. Maar binnen een paar minuten val ik in slaap. Films kijken, boeken lezen en meer van dat soort apathische bezigheden maken mij slaperig. Ik doe meestal even bewust niets, gewoon omdat ik moe ben. Moe van al die bezigheden. En ouderdom, denk ik. Nee, een hele dag niets doen zou voor mij een regelrechte straf zijn. En als die situatie te lang zou gaan duren, misschien ook voor anderen. Ledigheid.