Een Russische camera!

Met mijn Zenith (zelfportret)

Begin jaren 70, na aan mijn wettelijke militaire verplichtingen jegens mijn vaderland te hebben volbracht, kocht ik een spiegelreflexcamera. Het was niet alleen qua prijs voor mij een bijzonder aankoop. Ook de makelij was bijzonder voor die tijd : een Russische camera! En dat midden in de Koude Oorlog. Ik heb het merk Zenith op die camera nooit afgeplakt of verwijderd. Iedereen mocht zien dat ik met de Russen, volgens velen nare Communisten, zaken had gedaan. Net als nu soms het geval is, had ik toen ook al geregeld commentaar in de zin van : "O jee, heb je hem weer met zijn camera!" Ik fotografeerde alles wat los en vast zat. Meestal om het rolletje even vol te maken, zodat ik de eerder gemaakte fraaie shots kon laten afdrukken. Haha! Ik nam daarom maar een rolletje met 12 opnames en dan meestal zwart wit. Voor kleurenrolletjes verdiende ik nog te weinig en veel kleur was er toen nog niet na mijn dienstplicht. Legergroen overheerste nog lang.
Mijn pa had een Voigtlander camera, een naam die ook niet bepaald leuke herinneringen opriep. Zeker niet voor hem. Hoewel, hij heeft nooit direct met Duitsers te maken gehad. Maar hij had het wel altijd over die rot moffen. En toch een VW en een Duitse camera kopen. Een Voigtländer Bessamatic. Een duur ding, dat op Curaçao een stuk (zo'n 40%!) goedkoper was. Daarvoor had hij een Rolleiflex. Zo'n zwart apparaat met twee lenzen en een openklappende bovenkant waar nooit een duveltje uit kwam. Er zat ook nog een slinger aan. Net zoals bij auto's uit die tijd.
Het gezeur over mijn Zenith camera is nu omgeslagen in : "Hé, hoe kom jij aan die leuke foto? Dat is toch jaren 70 of zo?" De Zenith heb ik een paar jaar geleden op een rommelmarkt verkocht aan een liefhebber. Een Rus, die het een zeer modern toestelletje vond. Dat ding deed het toen (jaren 90) nog steeds goed. Er zaten ook nog wat extra lenzen bij. Met het digitale spul van tegenwoordig, heb ik slechts één beperking : de capaciteit van het geheugenkaartje. Soms schiet ik op een gekke dag ruim 170 foto's. Daarvan blijven gemiddeld 15 over. Het zal hopelijk nog wel zo'n 30 jaar duren voordat ze zullen zeggen : "Willem is niet meer, maar gelukkig hebben we nog zijn foto's."