Velen vrezen een bezoekje aan de tandarts. Ik zag deze week hoe iemand die grote angst had voor de tandarts, zich liet overhalen om toch de stap te wagen. Zijn gebit vertoonde nogal wat gaten. Het viel me op, dat de jongeman in de tandartspraktijk op zijn wenken werd bediend. Hij kreeg zelfs een ongevoelige verdovingsprik toegediend. Ook de rest van de behandeling verliep pijnloos, zodat de patiënt van zijn angst werd afgeholpen. Het kan dus wel. We hebben andere ervaringen met tandartsen. Terugkijkend waren de meeste technisch gezien zeer goed onderlegde mensen. Alleen hebben ze niet in de gaten, dat aan het gebit ook nog een mens hangt. We hebben een tandarts gehad, die beweerde dat het boren geen pijn doet. Zodra je liet merken dat het pijn deed zei hij op verwijtende toon : "Kom op zeg, stel je niet aan! Dat doet helemaal geen pijn." Terwijl je zelf zowat met je kop tegen het plafond stuiterde. Dus wat mij betreft was dat geen prettige tandarts. Bij een andere tandarts moesten we onze tanden even laten zien. We zaten soms anderhalf uur in de wachtkamer te knarsetanden en wanneer ie met de behandeling begon, wilde hij niet zeggen wat hij ging doen. Gelukkig pakte de man onze klachten goed op. Aan de andere kant zijn er ook prutsers. Tandartsen die hun vak niet goed beheersen en weigeren hun tanden eens flink in de klus te zetten. Of erger, ze maken er een potje van. Er zijn ook tandartsen die steevast weigeren een patiënt voor de behandeling te verdoven. Louter omdat ze het zelf onzin vinden. Misschien verandert die houding, als de patiënt na zijn behandeling de tandarts onder handen mag nemen. Oog om oog, tand om tand. Kortom, veel tandartsen gedragen zich zoals veel specialisten in ziekenhuizen : autoritair, arrogant en onmenselijk. Wie zonder angst naar de tandarts wil, moet eerst zijn tanden laten zien.
