De Groene Draeck

Na veel commotie in de media maakte koningin Beatrix in 2010 bekend dat ze het onderhoud van de Groene Draeck voortaan zelf zal betalen.In een tijd van bezuinigingen lijkt me dat een goed plan. Op het werkeiland werd Koninginnedag altijd uitbundig gevierd. Het was een echt kinderfeest met koekhappen, zaklopen en een heuse optocht, met versierde fietsen en wagentjes. Mijn vader had voor deze gelegenheid een replica van de Groene Draeck gebouwd, omdat die nog maar kort geleden aan de kroonprinses (Beatrix)was geschonken. Aan de optocht was ook een prijs verbonden voor het origineelste ontwerp. De jury heeft die helaas niet aan mijn "Groene Draeck" toegekend. Waarschijnlijk wisten ze toen al dat de kosten uit de hand zouden gaan lopen. Ik zelf en mijn vrindjes hebben nog heel lang met het scheepje kunnen spelen. Dit in tegenstelling tot de prijswinnaar, want die moest zijn fiets weer aftuigen om er gewoon mee te kunnen rijden.

Tekst en foto Luijt Postma

Singing the blues

Een mooi en gedateerd nummer dat mijn ouders thuis op een singeltje hadden van Guy Mitchell. Deze zanger kende ik als kind ook al van de nummers Pittsburgh Pennsylvania en My heart cries for you. Hier een mooie cover. Yeah, it's the 50's!

Hell Ships

Van het Veteraneninstituut ontving een bericht :

Op woensdag 15 augustus 2012 vindt vanaf 12.30 uur de jaarlijkse herdenking plaats van de capitulatie van Japan en daarmee van het einde van de Tweede Wereldoorlog op 15 augustus 1945. De herdenking vindt plaats bij het Indië-monument in Den Haag. Deze herdenking wordt live uitgezonden door de NOS, die na de herdenking een documentaire over de Hell Ships zal uitzenden. De documentaire is gemaakt door Kees Maaswinkel, die o.a. bij Ed Kraak en mij op bezoek is geweest voor informatie en foto's.

De documentaire vertelt het verhaal van 6600 Nederlandse en Britse krijgsgevangenen die met deze Hell Ships van Java naar de Molukken en Flores werden verscheept, waar ze voor de Japanners vliegvelden moesten aanleggen. Circa 2200 van hen overleefden dat niet. Ze stierven door gebrek aan water, voedsel en medicijnen en door mishandeling. Ongeveer 1500 van hen stierven op zee, waarvan ruim 1000 als gevolg van torpedering en bombardementen van de schepen door geallieerde onderzeeërs en vliegtuigen. Onder hen een broer van mamma, de vader van Hank, C. G. Sebo (zie link Loopbaan van mijn vader).

Onderzoek voorafgaand aan het maken van de film toont aan, dat de geallieerde leiding op de hoogte is geweest van de menselijke lading van die schepen, maar desondanks de aanvallen erop liet doorgaan. Daarnaast wordt aandacht besteed aan een Japanse moordpartij op zee van 250 Nederlandse en Britse militairen, waarvan de daders weliswaar zijn opgespoord,  maar die nooit werden bestraft. Over deze oorlogsmisdaad zijn de nabestaanden nooit geïnformeerd. Ten slotte komen Molukse ooggetuigen aan het woord, waarvan er één de tot nu toe onbekende rustplaats bekend maakt van drie op gruwelijke wijze geëxecuteerde Nederlandse militairen.

Geld voor NOP

Omdat de gemeente Noordoostpolder het 'nieuwe werken' invoert, moet de gemeentesecretaris vertrekken. Dat gaat de belastingbetaler een kleine 300.000 euro kosten, want meneer Van Boven krijgt een jaarsalaris en een of andere vergoeding mee. Over dat laatste wil de gemeente NOP niets zeggen, want zo transparant is men niet bezig in Emmeloord. De burgemeester wil het hele gebeuren het liefst stil houden. Blijkbaar weet Van Boven meer dan de gemeente lief is en krijgt hij enig zwijggeld toegestopt en dient hij het gebouw voor 1 juni a.s. te hebben verlaten. De gemeente NOP heeft begin dit jaar de onroerendezaakbelastingen fors verhoogd (met zo'n 65%) zodat ze dit soort ontroerende zaken kan financieren. Je zou maar in de NOP wonen.

Tot op de millimeter nauwkeurig

Vandaag heb ik tijdens het sleutelen een bloeduitstorting op mijn duim opgelopen. Die zat klem tussen een standaard en een ringsleutel. Dat krijg je als je nooit eerder een omafiets met zo'n ouderwets standaard onder handen hebt genomen. Ik mag wel zeggen, dat ik steeds meer mijn draai begin te vinden in de werkplaats. Alleen het slagvrij maken van de velgen, is een nog lastige klus. Elke fiets die ik rijklaar heb gemaakt, wordt door een deskundige gecontroleerd. Ik maak dan melding van eventuele bijzonderheden. Dit keer betrof het een slag in de velg. Mijn controleur had na oplevering van de fiets gezien, dat er inderdaad nog een zeer kleine slag in het achterwiel zat. Die slag was eerst flink groter. Maar het lukte me niet dat laatste halve millimetertje eruit te krijgen. Dus toog hij aan het werk en begon aan bepaalde spaken te draaien. Na zo'n 5 minuten zag ik zijn hoofd rood worden en nog een paar minuten later zei hij balend : "Die slag is nu veel groter!" We besloten eerst maar te gaan lunchen. De boterhammen met boerenmetworst en paprika hadden de van origine Hongaarse controleur blijkbaar goed gedaan, want weer terug in de werkplaats werd het wiel binnen een paar minuten slagvrij gemaakt.
Toen die klus geklaard was, zag ik opeens in mijn gedachten de jongedame op haar nieuwe fiets de stoep op- en afrijden : kedoenk! kedoenk! Daar gaan mijn slagvrije velgen.

Brief van Apotheek De Haven

Van een wijkbewoonster kregen wij de brief, die klanten van de Havenapotheek hebben ontvangen. In de brief wordt melding gemaakt van de op handen zijnde sluiting per 1 juni a.s. van Apotheek Service Punt De Haven, onderdeel van het Gezondheidscentrum De Haven aan de Binnendijk. De brief vertelt o.m. dat in het 2e halfjaar van 2011 en na het 1e kwartaal 2012 een evaluatie heeft plaatsgevonden met als gevolg sluiting van de ASP De Haven. Men gaat de activiteiten overhevelen naar Kringapotheek 't Woud, dat aan de Griend in Lelystad is gevestigd.
In de brief wordt gesproken over de komende situatie. Daarin vermeldt men "U kunt dan de volgende werkdag na 11.00 het medicijn afhalen in Kringapotheek 't Woud. Kunt u het niet afhalen, dan is er een mogelijkheid tot bezorgen." Verder geeft de brief voorbeelden van herhaalrecepten bestellen en afhalen in de Griend.
Gezien de afstand tussen Haven en de Griend, zal het dus aan huis bezorgen worden in Haven. Hopelijk zonder bijkomende kosten / voorwaarden. De brief vermeldt niets over het postagentschap, dat ook per 1 juni de deuren sluit. Logisch, want de brief is van de Eerstelijnsgezondheidszorg. Blijkbaar is het 'Ieder voor zich' en Post NL laat het dus afweten. Ze heeft wel bij de balie een mededeling over de sluiting liggen. Eigenlijk had de Wijkpost de sluiting publiekelijk bekend moeten maken. Het betreft toch zeker belangrijke wijkvoorzieningen?

Tweede Pinksterdag

Tegen het middaguur arriveerden Jan en Petra hier aan de Ringdijk. Niet veel later gevolgd door Tineke, Sjaak en Hanny. Het was merkbaar leuk de voormalige buurmeisjes weer bij elkaar te zien. Later in de middag kwamen toch nog Karly en Ben met Tim en Jill (helemaal uit de Achterhoek, waar ze de Trekker Trek hadden bezocht) en ook Robert en Carina. Al met al een vol huis, of beter een volle tuin want we zaten natuurlijk buiten. Net als de dag eerder was er een lopend buffet met gado gado en soto ajam en natuurlijk de kip saté. Mike hoefde dit keer niet zo lang te werken, dus ook hij kon de verjaardag van zijn mamma meevieren. Vooral voor de anderen was het natuurlijk ook erg leuk om al onze kinderen en kleinkinderen eens bijeen te zien. Zelfs Fenna kreeg bezoek, want Robert en Carina hadden ook hun pup Lilly meegenomen. Voor eenieder wat wils dus. Net als gisteren was het weer een geslaagde, gezellige dag.

Ongewenst bezoek

Gisteren had ik de CBX buiten geparkeerd, omdat ik wat ruimte nodig had in de garage. Vanwege de warmte heb ik de garagedeur open gezet. Toen ik 's middags na een wandeling in de garage kwam, zag ik dat iemand op bezoek was geweest. Een stootblok dat in de garage lag, was voor het voorwiel van de motor buiten geplaatst. Terwijl ik in de garage sta, komt een tweetal kinderen (een jongetje en meisje) de garage in. Als ik hen vraag wie van hen in de garage is geweest, roept het ventje direct : "Ik niet!" Het meisje kijkt hem wat verbaasd aan en zegt : "Wel waar! Jij hebt dat ding weggepakt en aan andere dingen gezeten." Het jochie draait zijn hoofd weg en blijft op wat zachtere toon volhouden dat hij niets gedaan heeft. Het meisje vertelt, wijzend naar buiten, dat hij het blok heeft gepakt en buiten voor dat wiel heeft gelegd. Het jongetje voelt de bui hangen en wil vertrekken. Maar dat gaat niet voordat ik hem educatief heb toegesproken, dat hij nooit zomaar in andermans garage of schuur mag komen of aan andermans spullen mag zitten. Dat hoort niet en het kan gevaarlijk zijn. Het gereedschap ligt bij ons niet achter slot en grendel en de gevaarlijke stoffen (remolie, chloor enz.) ook niet.

De sperziebonen van Aldi

Het was weer zover. Voor de derde keer overkwam het ons, dat de inhoud van een zakje gebroken en kleurig groene sperzieboontjes tot een grote teleurstelling leidde. Zodra de gebroken boontjes gekookt worden, slaan de uiteinden ervan bruin uit. Afgezien daarvan begint het kooknat ook een naar luchtje van rottend groen te verspreiden. Dit keer betrof het twee zakjes, waarvan we het koken moesten onderbreken, om de boontjes in de vuilcontainer kieperen. De houdbaarheidsdatum was nog een week en het vervelende is dat je in de winkel niet aan de inhoud kunt zien of ze al dan niet bruin gaan uitslaan. De boontjes zijn na het kopen direct in de koeling gezet. Het heeft niets met de warmte te maken, want in eerdere gevallen was het koud buiten. Zo te zien gaat het bij het breken van de bonen verkeerd. Net alsof de boon aan beide kanten zwaar geneusd is. Tijd voor een briefje aan de Duitse grutter.

Eerste Pinksterdag

Op zondag hebben we al een beetje Sonja's verjaardag gevierd. 's Middags kwamen Carla met vriend Ton en zoon Rik op bezoek. Ze hadden ook Sonja's moeder opgepikt. We hebben uiteraard buiten gezeten, in de schaduw van het zonnescherm en een enorme parasol.
In de loop van de middag heb ik samen met Rik Fenna uitgelaten. Ik heb Rik de Noordersluis laten zien en hij kon ook zien hoe alles in z'n werk gaat. Er werd een schip geschut naar het Markermeer en een drietal zeiljachten keerde terug van het Markermeer. Het is en blijft een bizar gezicht als je het niveauverschil ziet tussen de waterstanden boven en beneden. Rik heeft ook het Wortman gemaal bekeken. Door de ramen.
's Morgens had Sonja al wat voorbereidingen getroffen voor het eten. Het werd een lopend buffet met soto ajam en gado gado als hoofdgerechten. We hebben ook wat kip saté op de bbq gelegd. Aan alle gezelligheid komt een eind en dus ook aan deze. Tegen 10 uur vertrok het gezelschap weer richting de Randstad. Het was een heel gezellige dag!

SV Lelystad 67 degradeert

Uit het archief

Na een jaar in de 1e klas te hebben mogen voetballen is SVL gistermiddag in en tegen Benschop uit deze klasse gezet. SV Lelystad verloor met 3-0 nadat een week eerder het degradatie-/promotie duel thuis in een 2-2- eindigde. Zoals bij Oranje het geval was tegen de Bulgaren, was SVL weliswaar de bovenliggende elf, maar de tegenstander was slimmer en efficiënter.
Ergens was de degradatie te verwachten, gezien de veranderingen in het elftal van Lelystad. Van de samenstelling van het vorig (promotie) seizoen is weinig over. Het oude elftal had zich met zijn speelwijze probleemloos in de 1e klas kunnen handhaven. Het vernieuwde elftal is nog niet van dat niveau. Ik hoop dat met de degradatie ook de toegangsprijs zal kelderen. Want die 5 euro is vergeleken met andere clubs aan de zeer hoge kant en roept dito verwachtingen op. En om nu te zeggen dat de 'gratis' (wat heet) koffie of thee alles goedmaakt, nee! Terug naar 2 euro.

De botervloot

Als ik te veel boter aan mijn mes had, mocht ik van mamma niet het restant terugdoen in de botervloot. Dat was een speciaal doosje met deksel, waar het pakje margarine, ontdaan van het papier met de blauwe strik,  in gedaan werd. Dat terugdoen hoorde niet. Dat was niet netjes. Ik mocht ook geen gaten in de boter maken. Ik moest met mijn mes de benodigde boter van het blokje afschaven, zodat er een krulletje boter aan het mes zat.  En dan mocht er niet iets van beleg op de boter achterblijven. Dus geen (Betuwe)jam of (Rinse) appelstroopstrepen in de botervloot. Als ik mijn boterham met boter smeerde en dit wat slordig deed, zei mamma : "In de hoeken wonen ook mensen, Wimmie!" Of wel : de hele boterham moest met boter gesmeerd zijn. Het mes aflikken was ook uit den boze, al was dat iets waar ik wel begrip voor kon opbrengen. Aan tafel moesten we stil zijn. Dus met volle mond praten, was helemaal niet aan de orde. Oud brood werd nooit weggegooid. Het belandde op de kachel om daar later paneermeel van te maken in de vleesmolen. En anders was er nog altijd Bles, het paard van boer Braat dat tegenover het huis in de wei liep. Maar vaker werd het brood gestoomd. Dan kregen wij van die warme slappe boterhammen op tafel, die gek genoeg in no time verorberd waren. Vooral met boter en suiker, vond ik dat een lekkernij. Er waren ook dagen dat we het brood in een beker chocolademelk sopten en dat opaten. Zonder beleg of zo. Ik denk dat het de periodes waren, waarin de bodem van mamma's portemonnee te vroeg zichtbaar werd.  Veel regeltjes zijn bij mij diep ingesleten. Dus boter terugdoen in het kuipje, doe ik in principe niet. En als ik het doe, dan doe ik het bewust. Want dan hoor ik een mij heel vertrouwde stem zeggen : "Dat hoort niet, Wimmie!"

Even Apeldoorn bezoeken

Gistermiddag ben ik op de motor gestapt voor een retourtje Lelystad - Apeldoorn. Eerlijk gezegd had ik glad vergeten dat Pinksteren voor de deur staat. Op de heenweg was het vrij stil en kon ik rustig toerend genieten van de omgeving. Ik moest wel blijven rijden, want de temperatuur was hoog en het motorblok warm. De weg tussen Harderwijk en de rotonde richting Apeldoorn vind ik niet zo lekker rijden. Ik weet niet precies waarom. De weg naar Apeldoorn vanaf de rotonde bevalt me beter. Aan de weg is te zien dat je in heuvelachtig landschap terecht bent gekomen. Bij de Julianatoren is het ook vrij rustig. De parkeerplaats is door een handjevol auto's bezet. Bij de Naald ga ik linksaf en vervolgens bij het verkeerslicht rechtsaf. Bij dat verkeerslicht zag ik bijna een aanrijding gebeuren. Het licht voor rechtdoor sprong op groen en de wachtende auto voor me (rechts voorgesorteerd) trok opeens op, reed pardoes door rood en sloeg rechtsaf. Daar stak een aantal fietsers over, omdat hun licht wel op groen sprong. Meneer remde uit alle macht en stond tussen de fietsers stil. Het was even schrikken en schelden geblazen door de fietsers. Meneer begreep er niets van. Een beetje dom. Afgezien van het feit dat het licht voor de fietsers goed zichtbaar was is het nog steeds zo dat afslaand verkeer doorgaand verkeer voorrang moet geven, tenzij .....enz.
Op mijn bestemming aangekomen was ik uiteraard benieuwd of tante Carla thuis zou zijn. En dat was ze. Ze had me al gezien, toen ze een kopje thee op de tafel had gezet. Na een zeer hartelijke begroeting, wat is het toch een lief, opgewekt mensje, gingen we in de tuin zitten. Daar hebben we gezellig zitten kwekken, chocolade gesnoept en thee gedronken. En opeens was het half zes! Oeps, gezelligheid kent geen tijd. Ze kreeg net bezoek van de wijkverpleegster, dus die heb ik maar even verzocht een foto van ons beiden te maken. Daarna kwam het afscheid en reed ik tussen de vakantiegangers (wat een drukte) terug naar Lelystad.

Weg met die oude zooi!

Sinds kort ben ik weer in de tweewielerwereld aan het werk. Gevolg is dat ik in detail kennis neem van de huidige stand van zaken rond met name de fiets, de accessoires en de onderdelen. Kijkend naar onze eigen fietsen besloot ik wat zaken rigoureus te veranderen. Ik doel met name op die ergerlijke verlichting met draadjes en die wapperende dynamo. Erg ouderwets en met een grote kans op storingen. Zelfs op de elektrische fiets van Sonja word ik met die maffe draadjes geconfronteerd. Van mijn eigen fiets doet het achterlicht het niet. Het lampje is goed en de aarding ook. Er moet ergens een breukje in de bedrading zitten, maar die loopt voor een groot deel door het frame. Zoek het maar uit. De dynamo wiebelt nogal en loopt zwaar. Ik heb al die oude troep eraf gesloopt. Van bedrading tot dynamo en lampen. Ik heb ze vervangen door twee draadloze lampen die voorzien zijn van batterijtjes. Zo'n set heeft ook het voordeel dat ze blijven branden als je stilstaat. Ik heb geen Action of Kruidvat setje gekocht, maar spul van een goede kwaliteit. Dus de achter- en koplamp geeft een zee van licht en zitten muurvast gemonteerd op de daartoe bestemde plaatsen.

Het gaat nog steeds over geld

Al dat gedoe rond de euro begin ik knap zat te worden. Er verdwijnt meer geld naar Brussel en landen die erg gemakkelijk met geld omgaan (en dus in de problemen zitten), dan dat in eigen land aan de problemen besteed wordt. De afspraken rond het zogenaamd helpen van anderen landen rammelen aan alle kanten. Al was het alleen maar door veranderende politiek en inzichten. Miljarden verdwijnen zo in bodemloze putten. Nu gaan we een noodfonds oprichten, zodat we nog meer miljarden kwijtraken, omdat anderen het niet goed doen. Het lijkt verdacht veel op het bonusconcept : Ook al bak je er als land niets van : je krijgt altijd geld, want de euro moet blijven.  De werkloosheid in ons land stijgt, net als de kosten voor de zorg. Maar daar is geen geld voor.
Wie goed naar Brussel kijkt weet dat daar vele miljarden opgevreten worden door de EU parlementariërs met hun fratsen en grollen en onzinnige toelagen. Als ik de dames en heren politici moet geloven, draait ons bestaan en de hele wereld om een muntje dat Euro en een club die EU heet. Beide door dezelfde soortgenoten bedacht en ingevoerd.
Er zijn ergere dingen op de wereld. Zoals armoe, gebrekkige zorg en werkloosheid in eigen land. Wie niet goed voor zichzelf zorgt, kan niet anderen op een gezonde manier helpen. Dat blijkt maar weer.

Bij de tandarts

Velen vrezen een bezoekje aan de tandarts. Ik zag deze week hoe iemand die grote angst had voor de tandarts, zich liet overhalen om toch de stap te wagen. Zijn gebit vertoonde nogal wat gaten. Het viel me op, dat de jongeman in de tandartspraktijk op zijn wenken werd bediend. Hij kreeg zelfs een ongevoelige verdovingsprik toegediend. Ook de rest van de behandeling verliep pijnloos, zodat de patiënt van zijn angst werd afgeholpen. Het kan dus wel. We hebben andere ervaringen met tandartsen. Terugkijkend waren de meeste technisch gezien zeer goed onderlegde mensen. Alleen hebben ze niet in de gaten, dat aan het gebit ook nog een mens hangt. We hebben een tandarts gehad, die beweerde dat het boren geen pijn doet. Zodra je liet merken dat het pijn deed zei hij op verwijtende toon : "Kom op zeg, stel je niet aan! Dat doet helemaal geen pijn." Terwijl je zelf zowat met je kop tegen het plafond stuiterde. Dus wat mij betreft was dat geen prettige tandarts. Bij een andere tandarts moesten we onze tanden even laten zien. We zaten soms anderhalf uur in de wachtkamer te knarsetanden en wanneer ie met de behandeling begon, wilde hij niet zeggen wat hij ging doen. Gelukkig pakte de man onze klachten goed op. Aan de andere kant zijn er ook prutsers. Tandartsen die hun vak niet goed beheersen en weigeren hun tanden eens flink in de klus te zetten. Of erger, ze maken er een potje van. Er zijn ook tandartsen die steevast weigeren een patiënt voor de behandeling te verdoven. Louter omdat ze het zelf onzin vinden. Misschien verandert die houding, als de patiënt na zijn behandeling de tandarts onder handen mag nemen. Oog om oog, tand om tand. Kortom, veel tandartsen gedragen zich zoals veel specialisten in ziekenhuizen : autoritair, arrogant en onmenselijk. Wie zonder angst naar de tandarts wil, moet eerst zijn tanden laten zien.

Bij het KNIL -2-

Opa David Oudshoorn heeft zoals geschreven, ook onderscheidingen en vermeldingen verdiend. Ik heb een paar foto's van een paar van zijn certificaten gemaakt. Als ik zijn staat van dienst doorlees, dan is opa's loopbaan vergelijkbaar met die van mijn vader : veel van huis en in oorlogsellende. Ze zijn beiden ook sergeant geworden. Ik vraag me af in hoeverre mijn vader een goed voorbeeld  van vaderschap heeft meegekregen in zijn jeugd. Aan de andere kant weer veel respect voor mijn opa, die ook op jonge leeftijd van huis ging en zich bij het KNIL in militair opzicht goed heeft ontwikkeld. Zou opa zelf zijn biologische vader gekend hebben? En hoe was de dagelijkse situatie thuis, bij opoe Beth? Allemaal vragen waarvan we de antwoorden niet meer te horen zullen krijgen.

Leen(tje) Verbeek

Leentje Verbeek

Ruud

Snuffelend tussen oude foto's uit de nalatenschap van mijn lieve mamma, vond ik twee piepkleine foto's uit de jaren 50. De foto's zijn gemaakt toen de schoolfotograaf in 1954 (schat ik) een bezoek bracht aan de kleuterschool Marijke aan de Hoofdstraat in Leiderdorp. Op dat moment zaten zowel mijn broertje Ruud als ik op die school. Ik heb zo'n fotootje ook van mijzelf met dezelfde kleding aan. Mijn broertjes en ik kleedden ons toen vaak het zelfde. Op de ene staat dus mijn broertje Ruud afgebeeld. Hij was toen al bevriend met een jongetje uit de buurt : Leentje. Vandaar dat ze een foto met elkaar uitgewisseld hebben. Mamma heeft dat fotootje al die tijd bewaard! Niet wetende dat hij nu weer zou opduiken, want Leentje is nu Leen. Leen Verbeek is onze Commissaris der Koningin van de provincie Flevoland geworden. En dus geen techneut, zoals toen.

Fenna's dagboek -5-

Fenna is al een paar keer het bos in geweest. Ze leeft zich daar heerlijk uit. Ze is constant aan het rennen (wat een energie!) en snuffelt overal. Ze luister goed als we haar roepen. Dan komt ze mooi voor ons zitten. Onlangs is ze ergens van geschrokken. Mike was met een frisbee bezig, toen ze opeens er vandoor ging. Omdat Mike haar terugriep, sloegen een paar honden in de buurt aan. Dat maakte haar nog banger. Gelukkig wist Mike haar toch te pakken te krijgen. Die angst voor het blaffen heeft ze van begin af aan. Ze schrikt niet voor elke hond die blaft. Maar er schijnt een soort blaf te zijn, waar ze het niet zo op heeft. Zelfs als ze in de tuin is en ze hoort dat typische geblaf, rent ze naar binnen. Zelf blijven we rustig en proberen haar te laten wennen aan dat typisch geblaf. Dan blijven we net zo lang stilstaan tot ze tot rust is gekomen. Dat deed ik ook toen ze schrok van een hijskraan, waarvan de laadbak tegen het ruim van een binnenvaartschip bonkte. Dat gaf een garde dreun. Ik liet haar tot rust komen en zien waar het lawaai vandaan kwam. Na zo'n 10 minuten was ze eraan gewend. Voor de rest gaat het prima met de inmiddels al behoorlijk gegroeide Friezin. Ze is erg slim en neemt niet alles zomaar van je aan. We zijn benieuwd hoe het straks met het zwemmen zal gaan. Ze heeft al een paar keer met de poten in het water gestaan. Ze vindt het wel wat. Maar echt zwemmen, is nog net te veel gevraagd,

Glasvezel in Lelystad Haven!

Het is gelukt. De laatste benodigde aanmeldingen zijn binnengekomen en dat betekent, dat we hier in de wijk de limiet gehaald hebben voor de aanleg en het gebruik van glasvezel.  Er werd volgens het elektronisch bord hier aan de Ringdijk wat lang gewacht op één aanmelding. Ik weet niet wie of welk gezin het betrof, maar ze hebben veel bewoners in spanning gehouden. Ik zou zeggen : gefeliciteerd en graven maar!

Dijksluiting Oost-Flevoland

"Dijksluiting Oost-Flevoland, 13 september 1956" aldus het opschrift aan de achterzijde van deze ansichtkaart.

In die tijd keek de jeugd van Lelystad op woensdag- en zaterdag middag naar de televisie. Deze stond op het toneel van de "Cantine". Er was ook een tafelvoetbalspel (inworp 1 stuiver) en een ping pong tafel. Opa Buiswater uit Dappere Dodo was een favoriet figuur onder de jeugd van toen. Niet vreemd natuurlijk met al dat water om ons heen.

Die gedroogde scharren doen me denken aan onze vroegere buurman, toen we nog in de NOP woonden. Die man had een garnalenkotter en ving naast garnalen ook wel eens wat scharren. Die hing hij dan thuis te drogen aan de waslijn, maar vergat dikwijls om ze er weer af te halen. Als ze begonnen te stinken moest ik altijd vragen of hij ze weg wilde halen. Dan zei hij altijd "ja buurtjen elemaol vergieten".

Tekst en kaart : Luijt Postma

Apotheek en postagentschap dicht

Een aantal inwoners van Lelystad Haven heeft een brief ontvangen, waarin melding gemaakt wordt van de sluiting van Apotheek de Haven en het postagentschap. Uiteraard zal het wel weer om geld gaan, maar dat had men van tevoren kunnen inzien. En hoe zit het met de morele zorgplicht van dit soort instanties? Veel bewoners moeten nu elders hun zaken gaan halen /doen en niet iedereen is daartoe in staat. En dan zwijg ik maar over de belasting van het milieu. Geen duurzaam ondernemen dus. Hopelijk kan men voor de apotheek nog eventueel in het Gezondheidscentrum terecht. Daar had ik zo'n apotheek eerder verwacht. De pinautomaat schijnt te blijven. Gaat ook over geld.
En wat het postagentschap betreft :  wordt het niet eens tijd om de boel weer eens geheel opnieuw op te zetten?
Er is nu e-mail en veel stelend en slecht werkend personeel. Laten we eerlijk zijn : wie wil er in weer en wind voor nog geen 50 eurocent een brief aan de andere kant van Lelystad bezorgen? Niemand toch? Van mij mogen de tarieven best flink verhoogd worden. Zolang de verbeteringen van de service, de zekerheid van bezorging en de snelheid van  afhandeling ook fors omhoog gaan. Als je iets doet, doe het dan in één keer goed.

Bij het KNIL

Zoals geschreven heeft mijn opa Oudshoorn bij het Koninklijk Nederlands Indisch Leger, KNIL, gediend. In de beginperiode van het KNIL was men niet zo kieskeurig in het aantrekken van recruten. Gevolg was dat het leger een slechte naam kreeg. Eind 1800 begin 1900 kwam daar verandering in. Per 16 september 1902, op 19 jarige leeftijd, is David Oudshoorn een verbintenis voor de duur van 6 jaar aangegaan als vrijwilliger bij het KNIL. Een maand later vertrok hij vanuit Rotterdam met het ss. Sindoro naar Nederlands Indië, waar hij ruim een maand later arriveerde in Batavia. De Sindoro was een vrachtschip dat ook passagiers en militairen vervoerde. Gedurende de Eerste Wereldoorlog is het als troepentransportschip ingezet. Het KNIL kende onderdelen als de Cavalerie, Artillerie, Genie, Marine Luchtvaart en de Topografische Dienst. Pas in 1937 kwam het onderdeel Vechtwagens (voornamelijk tanks). Opa David kwam bij de Infanterie terecht, waar hij  de meeste tijd zou doorbrengen. De Infanterie kende twee taken : strijd tegen buitenlandse vijand en handhaving van orde en rust. Opa David verlengde zijn verbintenis, wat hem weer een premie opleverde van zegge en schrijve 100 harde Hollandse guldens. Na weer een verlenging ontving opa zowaar 225 gulden, waarvan 75 gulden op de Rijksspaarbank werd gedeponeerd. Om een indruk te krijgen van het beloningsysteem : een soldaat ontving 45 cent per dag. Als pensioen gold voor de soldaat 144 gulden per jaar.
Opa was o.a. gelegerd te Djambi (Sumatra, 1903-1907) en Atjeh (1906-1910). De beruchte Atjeh oorlog was toen gaande. In eerste instantie betrof het de vrije vaart door de straat van Malakka (veel kapers), later het koloniaal gezag over Atjeh. Wat Atjeh betreft vertelde opa met trots in zijn stem, dat hij iemands hoofd kon afhakken met slechts één houw van zijn sabel. Waarschijnlijk was zijn Prevot Sabel ( een examenresultaat dat je kundigheid met het wapen aangaf) daarop gebaseerd. Andere tijden.
Het KNIL liet geregeld overal even zijn gezicht zien in het uitgestrekte Indië. Dat hield in dat de militairen en hun gezinnen zich om de zoveel tijd verplaatsten. De gezinnen woonden in kampementen en/of kazernes in de directe omgeving.

Oma en opa met Joop en Henkie

Tussentijds is opa weer in Holland geweest, getuige het feit dat hij met het ss Koning Willem 1 in Amsterdam aankwam in 1911. Een maand later vertrok hij weer naar Indië, waar hij in Sabang aankwam. Gedurende het laatste verblijf in Nederlands Indië trouwde hij met oma, Johanna Carolina van Suchtelen van de Haare. Dat was in Semarang op 12 december 1917. Het feest was van korte duur, want de volgende dag werd Opa ingedeeld bij het 5e bataljon Infanterie. Hij was inmiddels bevorderd tot korporaal. Opa is ook een tijd scherpschutter geweest. Uiteindelijk zou hij sergeant worden. In die rang is opa in februari 1924 met pensioen (1.176 gulden/jaar) gegaan. Natuurlijk is opa ook onderscheiden voor zijn inzet en trouwe dienst.
Een mooie foto zijn van opa in uniform is in bezit van tante Lies. De foto heeft decennia lang in de woonkamer aan de Koningstraat in Leiderdorp gehangen. Het zou leuk zijn, indien ik daar een kopie / foto van zou kunnen krijgen.
Hier een stukje van een soldatenlied uit die tijd, geschreven door een voormalig KNIL luitenant, H.C.C Clockerner Brousson :

"Naar Atjeh toe!

Wie suft nog langer stil tehuis,
Nu men weer kloppen gaat?
Voor Vaderland en Vorstenhuis
Vecht ieder flink soldaat.
En waar de strijd ons roepen mag,
Hier of aan het Indisch strand,
Wij zwaaien fier oud-Neerlands vlag
Voor Koningin en Land (bis)

Refrein :
En Toekoe Oemar die moet hangen
Naar Atjeh toe! Naar Atjeh toe!
En Toekoe Oemar gaan wij vangen,
Naar Atjeh toe! Naar Atjeh toe!"

Opa David Oudshoorn

Opa David en oma Johanna Carolina

Vanwege het feit dat de van geboorte af aan veronderstelde vader van J.P. F. van Oudshoorn (geboren 5 juni 1918, overleden 27 oktober 1997), David Oudshoorn niet zijn biologische vader is, heb ik geen diepgaand onderzoek gedaan in deze familietak. Een andere reden is, dat de moeder van David Oudshoorn, Elisabeth Oudshoorn, ongehuwd was, drie kinderen gebaard heeft waarvan de verwekkers onbekend zijn.

Elisabeth Oudshoorn heeft o.a. gewoond te Leiden aan de Langegracht naast de gasfabriek. Mijn vader, JPF, heeft haar nog gekend als opoe Beth (zie foto).

Opoe Beth heeft drie zonen gehad : David, Pieter en Hendrik. 

David Oudshoorn (begin jaren 70)

David Oudshoorn werd geboren op 5 juli 1883 te Leiden en overleed te Leiderdorp op 11 augustus 1973. Gedurende zijn werkzaam leven was hij onderofficier bij het KNIL. Hij trad in 1902 in dienst als vrijwilliger en verliet het KNIL als Sergeant 1^ste klasse der Infanterie.

David Oudshoorn huwde op 12 december 1917 te Semarang (nu Indonesië) Johanna Carolina van Suchtelen van de Haare, geboren 2 januari 1900 te Amboina (nu Indonesië). Pas in 1995 bleek dat zij op moment van trouwen al in verwachting was van haar eerste zoon, Johannes Pieter Frederik van*) Oudshoorn. JPF van Oudshoorn werd op 5 juni 1918 te Semarang geboren. Zijn biologische vader was, naar later zou blijken, meneer Jansen. Hij was de jeugdliefde van zijn moeder (mijn oma), maar ze mochten niet met elkaar trouwen.

Uit dit huwelijk zijn ook geboren :

Elisabeth Oudshoorn, opoe Beth

Hendrik Constans Karel Oudshoorn en David Abraham Willem Oudshoorn.

Een broer van David Oudshoorn was Pieter Oudshoorn. Geboren te Leiden op 27 januari 1889, overleden op 20 oktober 1973 te Renkum. Pieter was getrouwd met Annie Stropawiro geboren op 15 juni 1889, overleden te Renkum op 2 februari 2007. Uit dit huwelijk zijn geen kinderen voortgekomen. Beiden hebben tot begin jaren 60 in Indonesië gewoond.
De jongste broer, Hendrik (gehuwd met M. Tierolf), woonde in Leiden. Zij kregen kinderen.

Na het overlijden van mijn oma Johanna Carolina van Suchtelen van de Haare op 3 mei 1959, trouwde opa in november 1960 te Apeldoorn met Margaretha Postma (tante Griet). Zij was geboren op 1 november 1908 en overleed op 15 mei 1998 te Oegstgeest. In haar laatste levensfase leed zij aan dementie.

Robin Gibb overleden

De Bee Gees, Robin, Barry en Maurice Gibb. Ik herinner me hun eerste hit in de jaren 60. In die tijd was Nederland een soort proeftuin, waarin nieuwe popgroepen de primeurs van hun songs lanceerden. Voor de Bee Gees (Brothers Gibb) was dat Spicks and spacks. Ze scoorden er hoog mee. Snel groeide de groep uit tot een van wereldformaat. Begin vorige maand kwam het nieuws dat zanger Robin Gibb in coma ligt. Hij heeft leverkanker en kreeg ook nog een longontsteking. Robin is tot ieders verbazing nog bijgekomen, maar overleed gisteren.. Eerder, in 1988, overleed Andy Gibb aan zijn alcoholverslaving. Tweeling broer (van Robin) Maurice was ook alcohol verslaafd, maar kickte met succes af. Helaas kreeg hij in 2003 tijdens een operatie een hartstilstand.

Vijftig vragen -2-

Naar welke tv programma's keek je?

Ik was 10 jaar toen we een tv in huis kregen. In die periode keken we vaak naar de daken, om aan de hand van de tv antennes te zien wie er al een tv had. Dat aantal was op een hand te tellen. Voor die tijd luisterden we naar de radio. Naar Kleutertje luister met juf Lili Petersen, Paulus de Boskabouter, Barend Bluf enz. En natuurlijk naar de muziek van de Fourjo's, Teddy Scholten, Herman Emmink, de familie Doorsnee, Dorus enz. Soms was er film op school. Op de zolder. En met Koninginnedag ook. Dat vond ik altijd erg leuk. Als we tv wilden kijken mocht dat bij mensen in de buurt. We moesten dan wel betalen : een stuiver of een dubbeltje. Dan moesten de schoenen uit moest je op de grond zitten. Dan keken we naar Coco de IJsbeer, Dappere Dodo, Tinkeltje, de Verrekijker en  Pipo de Clown. Er was voor de kinderen alleen op de woensdagmiddag en zaterdagmiddag tv van vier tot vijf. De overige uitzendingen begonnen om acht uur 's avonds, als wij al op bed lagen. Later keek ik vaak naar muziekprogramma's waarin in mijn beleving als tiener oude knarren de muziek van de jeugd steevast afkeurden. In die tijd werden Elvis Presley en The Beatles lacherig afgeserveerd. Ik herinner me nog heel goed hoe Pim Jacobs na een nieuw nummer van The Fab 4 aangehoord te hebben zei : "Dat kan iedereen, ik ook." En de afgunst stroomde van zijn kalend hoofd. Pim is in tegenstelling tot The Beatles zelf lang geleden afgeserveerd.

Stiekem gedoe

Nog niet zo lang geleden hoorde ik in een tv show de volgende vraag gesteld worden : hoeveel procent van de Nederlanders leest weleens stiekem de mail van zijn/haar partner?
Er zijn mensen die dat doen. Ze gebruiken stiekem de gebruikersnaam en het wachtwoord om even in de mailbox van de partner te neuzen. Voor ons een vreemd gebeuren, want we hebben een gezamenlijk e-mailadres, dat voor iedereen toegankelijk is. En als er ergens wachtwoorden en gebruikersnamen ingesteld zijn, dan zijn ook die bij iedereen bekend. Of dat nu de foto's van het Kruidvat betreft of van een bankrekening. Voor zover mij bekend hebben we geen geheime toestanden voor elkaar. Dat vinden we niet nodig en eigenlijk onzin. Het is wel zo, dat post gericht aan een persoon niet door anderen geopend wordt. We gaan ook niet in Mike's mailbox kijken. Daar hebben we geen behoefte aan. Er zijn ook mensen die samenwonen of getrouwd zijn, die alles voor elkaar afschermen. Zelfs hun pc, laptop of mobieltje zitten op slot. In dat soort situaties krijg ik het gevoel dat ze zich bezighouden met zaken, die het daglicht niet kunnen verdragen en/of niet thuis horen in een wat ons betreft gezonde relatie.

Vlaggetjesdag op Urk

Vanmorgen hebben we de fietsen op de fietsendrager gemonteerd en zijn we naar Urk gereden. Aan het eind van de afrit op de Domineesweg richting het pittoreske vissersdorp stond al een file in de zon. Gelukkig hebben we een speciale strategie. We parkeerden de auto op de carpoolplaats bij de A6 en stapten daar op de fiets en peddelde in het zonnetje de resterende vijf kilometer naar Urk. We genoten van de file naast ons (wat een jaloerse blikken) en zagen dat de auto's naar een industrieterrein gedirigeerd werden. Daar kon de auto voor 5 euro geparkeerd worden en kreeg men gratis (bus-)vervoer naar Urk. De bussen zaten stampvol. Op Urk aangekomen zijn we naar de haven gewandeld. Daar was het weliswaar druk, maar je kon er nog gewoon lopen en rondkijken. We zijn een kotter opgegaan en hebben nieuwsgierig het schip bekeken. In het ruim viel het tegen, want daar hing de lucht van 'dooie vissies'. Er werd alom vis gebakken, verkocht en opgepeuzeld. Onze lunch bestond gewoon uit een broodje haring, omdat we bij dat tentje vrij snel aan de beurt waren. Bij alle tentjes waar vis werd gebakken, stonden dikke rijen mensen te wachten. We zijn al slenterend in de af en toe brandende zon richting de vuurtoren gegaan. Daar aangekomen gaf Sonja haar voeten rust op een bankje onder de toren, terwijl ik hem beklom.
Daarna hebben we nog een kop thee gedronken en zijn toen via de kern van het dorp terug gelopen. Onderweg tikte ik nog even op het raam van een voormalig collega van mij. Bert kwam enthousiast naar buiten. Na wat bijpraten zijn we doorgelopen naar een deel van de haven, waar we nog niet geweest waren. We hoopten daar weer een stalletje te treffen waar vis gebakken werd. Helaas was die er dit jaar niet. Dus voor ons dit keer geen gebakken vis. We sleepten onze vermoeide benen naar de fietsen en reden ontspannen terug naar de carpoolplaats. onderweg bezochten we nog een boerderijwinkel. Daar troffen we nog een paar wijkgenoten uit Lelystad Haven. Al met al was het weer een gezellige dag daar op Urk. Volgende week misschien weer naar Urk. Dan lopen alle Urkers die nog beschikken over de originele klederdracht, in hun specifieke kledij. Misschien is er dan wel een gebakken visje te bemachtigen.

Fenna's dagboek -4-

Het gaat goed met de kleine Fenna. Ze leert snel, al blijft het natuurlijk een pup. Een groeiende pup, want ze staat inmiddels hoog op de pootjes. Onlangs is ze spontaan het water in gerend. Ze ging kopje onder, maar echt bang voor water is ze er niet van geworden. Vandaag hebben we op een rustige manier haar het water in gekregen. Ik bedoel dan dat ze met de poten in het water stond. We zijn er zeker van, dat als we zelf het water in zouden gaan zij achter ons aan zal komen.

'Ben jij niet die dondersteen van de Ringdijk?"

Ze is en blijft nog steeds angstig reageren op geblaf van andere honden. Dan vertoont ze vluchtgedrag. Als zoiets gebeurt, blijven we rustig staan, tot ze enigszins gekalmeerd is. We zeggen of doen verder niets. Voor honden die bij haar in de buurt komen, is ze niet bang. In tegendeel, dan wil ze graag spelen. Ze eet erg goed. Al was het in het begin wat zoeken naar het juiste voer. Ze kreeg vaak last van diarree. Maar dat is nu over. Als ze losloopt leeft ze zich flink uit. Ze vindt ook dat we bij elkaar moeten blijven. Ze heeft duidelijk een soort drijf instinct. Ze loopt rondjes om ons heen om de groep bij elkaar te houden. Als iemand zich van de groep afscheidt, wordt ze onrustig. Dan rent ze heen en weer tussen de groep en de 'afgedwaalde' persoon. Ze heeft van die momenten waarop ze qua energie piekt. Gelukkig is de hondenspeeltuin vlakbij. Ze vindt het prachtig, om daar te zijn. Helaas gebruiken bepaalde mensen die speelplaats aan de Harderwijkstraat louter als uitlaatplek voor hun honden. Een meneer in de buurt houdt de boel schoon, waarvoor onze dank Robert! Fenna heeft zich ontpopt als een super slimme hond, die precies weet wat wel en niet mag en hoe je verboden kunt omzeilen.

Hoe was je week?

Mini Duitsland blijft gaan

Mini Nederland scoort tegen mini Duitsland

Ook tijdens de wedstrijden van de mini's hoorde ik een paar ouders tekeer gaan. Toen Tim's team al vrij snel met 6-0 achterstond, raakte een moeder enigszins oververhit. Ze begon op venijnige toon te schreeuwen, dat de kinderen 'harder moesten werken'. Ze schreeuwde daarbij de namen van de kids inclusief die van Tim. Voor mij en de anderen was het maar een spelletje. Gevolg was dat haar zoontje en een paar anderen het koppie lieten hangen. Dus riep ik tot ontsteltenis van de schreeuwlelijk : "Rustig aan jongens, het kan nog!" Maar het kwaad was al geschied. Het is in mijn beleving dan ook haar schuld dat Tim's Duitsland met 12-0 verloor.
Tegenover ons stond een vader enthousiast te genieten van de wedstrijden. Toen de bal ver achter het doeltje belandde, ging hij de bal halen en gaf die aan een spelertje voor de uittrap. Niets aan de hand zou je denken. Maar een andere vader werd daar boos om. Hij was van mening dat er gewoon doorgespeeld moest worden. Logisch, want het was zijn zoontje, dat de bal zo ver naast schoot. Na een korte woordenwisseling werd en boze vader door zijn partner (helaas niet aan zijn haren) weggesleept. Een moeder gedroeg zich als een autoritaire schooljuf, terwijl de 'coach' de 5 en 6 jarigen de tactiek voor de volgende wedstrijd uitlegde! Wie niet oplette kreeg van de juf een flinke uitbrander. Ze greep een speler bij de arm en schudde eraan. Een andere kreeg een por in de rug : opletten jôh! Er waren meer ouders, die nogal fanatiek of ziekelijk tekeer gingen. De kinderen werden daar zichtbaar bang van en ik zag bij sommigen de knop van het enthousiasme direct op de uit-stand overgaan. Helaas zei de scheids niets tegen die idioten.

Met Tim het bos in

Tegen de middag zijn oma en opa met Tim en Fenna het bos ingegaan. Dit keer weer het belevenisbos bij de Zuigerplas. In tegenstelling tot de vorige keer parkeerden we de auto aan de andere kant, waar o.a. de scouting (Ascanen) hun onderkomen hebben. Dat deel hadden we vorige keer overgeslagen en Tim wilde daar graag naar toe. Voor Fenna was het voorlopig de laatste gelegenheid om daar rond te rennen en te dollen. Vanaf zaterdag 19 mei is het niet meer toegestaan om daar met honden te komen. Dat stond (heel netjes uitgelegd!) beschreven op een geplastificeerd A4'tje, dat bij de toegang van het bos was te zien. Het gaf ook aan dat voor de honden en hun baasjes een apart stuk recreatieterrein zal komen. Dus daar boffen we dan maar mee. erg fijn te merken dat het niet beperkt blijft tot 'Verboden voor honden'. Daar is het gebied namelijk ook heel goed geschikt voor. Vanmiddag was het dus nog niet zover en dus genoten we volop. Tim had het erg druk met klimmen, klauteren en op allerlei  behendigheidsparcoursen. Tussendoor hebben we even een picknick gehouden om van de meegenomen lunch (opa had een bult op z'n rug) te genieten. Fenna heeft nader kennis gemaakt met het water. Op een speelse manier werd ze tot aan de poten het water ingeleid. Ondanks de wat mindere ervaring van de vorige wandeling, was ze zeker niet bang voor het water. Ook dit keer waren we in positieve zin onder de indruk van het belevenisbos. Een mooie natuurlijke omgeving met veel (sportieve / recreatieve) afleiding. Er waren geen afvalcontainers te zien en dat is voor bepaalde bezoekers reden om hun afval in die mooie omgeving te dumpen. Jammer. Ik had nog wat ruimte in de rugzak, maar die was te weinig voor de aangetroffen hoeveelheden.

Privacy verzoeken genegeerd

We krijgen soms e-mails van de secretaris van SV Lelystad 67. Hij heeft de nare gewoonte om alle e-mail adressen te tonen. Om spam te voorkomen hebben wij al een paar keer verzocht om de adressen in het algemeen en/of die van ons in het bijzonder te verbergen. Ik heb zelfs een voorbeeld beschreven, hoe hij dat kan doen. Maar meneer Schouten (hij zal zeker weten geen enkel bezwaar hebben tegen het noemen van zijn naam) heeft daar blijkbaar geen zin in en blijft ons e-mail adres en dat van alle overige leden aan iedereen binnen (en bij doorsturen buiten) de vereniging bekend maken. Jammer dat aan ons dringend verzoek om ons e-mail adres af te schermen geen gehoor wordt gegeven. Het is een kleine moeite.

Duitsland verliest flink

De mini's van ASV Dronten

Tim, 2e van linksboven

Vandaag speelde Tim een voetbaltoernooi op het terrein van SV Lelystad 67. Het was daar beredruk. De zon scheen en er was dus veel belangstelling. Tim was bij zijn ASV Dronten ingedeeld bij mini's van Duitsland (groen). ASVD had nog drie teams : Frankrijk(blauw), Engeland (wit) en Nederland (oranje). De groentjes van Duitsland kreeg flink wat klappen te verwerken. Zo verloor het in de eerste wedstrijd van ASVD Nederland met 0-3. Een goed voorteken voor het EK? Wie weet! Daarna, om 11.00 uur trad Tim met zijn Duitsland aan tegen de gastheer SV Lelystad 67 B. Ook deze wedstrijd ging verloren, zij het met een hogere eindstand : 0-4. Blijkbaar was de moed der pseudo-Duitsers in de voetbalschoenen gezakt, want de volgende wedstrijd tegen de mini's van Zeeburgia werd met liefst 0-12 verloren. Toch wist Tim en zijn team zich na de forse afstraffing te herstellen. Tegen het sterke Lelystad A wist het een verdiend gelijkspel, 1-1, uit het vuur te slepen.
Helaas hebben we de prijsuitreiking niet meer gehaald. Die zou om 13.00 uur plaatsvinden. Het werd wat chaotisch en onoverzichtelijk en aanvullende informatie werd niet verstrekt. Wel vreemde geluiden. Een meneer met een microfoon in zijn broekzak gedroeg zich als een klein kind door allerlei rare geluiden over het terrein uit te strooien. Of was ie gewoon dronken? Tim wilde nog graag een poster van het Nederlands elftal hebben. Die werden in een dubbeldekker uitgedeeld. Tenminste als je het lukte om met je ellebogen en knieën de meute van je af te houden. Men moest in de bus zijn en via dezelfde weg, tegen de stroom in, weer uit zien te komen. Vreemd, want er waren twee deuren, of wel een in- en een uitgang. Na het geworstel voor een poster werd het wachten en nog eens wachten op de prijsuitreiking. Uiteindelijk besloten we net als zoveel anderen maar naar huis te gaan. Niettemin een leuke, zonnige en sportieve Hemelvaartsdag

Berging Amandus

De beide pontons met bokken van Mammoet zijn vandaag gestart met het lichten van het binnenvaartschip Amandus. Eerder was de auto van de steven getakeld. Er is overigens weinig publieke belangstelling voor deze machtig mooie klus.

Klantonvriendelijk

Van de accu van Sonja's elektrische fiets is een van de polen afgebroken. Gelukkig zit er garantie op, dus even de fabrikant gebeld. Die vond het ook geen enkel probleem en noemde een paar dealers in Lelystad, waar ze met de accu terecht kon. Helaas is niet iedereen gecharmeerd van zo'n garantiegeval. "U heeft de fiets niet hier gekocht, dus hoef ik u niet te helpen", aldus een chagrijnige winkelier bij het station hier in de stad. Oké, het mag dan crisis zijn maar elke euro is er toch één zou je denken. Nee dus.
Zelf hadden we ten tijde van onze tweewielerzaak ook een paar keer te maken met garantiegevallen van tweewielers, die niet bij ons waren gekocht. Maar wij keken meer op de langere termijn, dus hielpen wij die klanten ook. We zijn uiteindelijk speciaal naar Dronten gereden, omdat daar een winkelier haar wel met alles kon helpen (=inclusief een tijdelijke accu). Bij de chagrijnige winkelier bij het station zullen wij voorlopig niets kopen.

Klaar voor de berging

Bij het transport en bergingsbedrijf Mammoet ligt een tweetal pontons met enorme bokken afgemeerd. Zo te horen worden ze ingezet voor de berging van het gezonken binnenvaartschip Amandus. Dat ligt zo'n 6 km zuidwesten van Lelystad Haven. Ik hoop wat plaatjes van de berging te kunnen schieten.

Over de N307 / N23

Vanmiddag zijn we met de auto vanuit Lelystad over de nieuwe weg naar Dronten gereden. Voor ons dit keer de meest gunstige route, want we moesten aan de andere kant van Dronten zijn. Het is een gloednieuw stuk autoweg (100km/uur), dat nagenoeg kaarsrecht is. We vonden het merkbaar sneller rijden dan de oude route, ook al scheelde het maar vijf minuten.
De weg is op 2 mei j.l. officieel vrijgegeven voor gebruik. Een dag eerder waren de afgedekte borden ontdaan van het folie en de tape en waren hekken verwijderd. Dat zorgde voor wat verwarring, want de nieuwe weg was al in gebruik bij skeelers enz. Die hadden die avond niet verwacht dat er auto's op hen afkwamen. Gelukkig deden zich geen ongevallen voor.

Post zoek

Het is ons opgevallen dat steeds meer sprake is van zoekgeraakte poststukken. Niet alleen wij, ook familieleden en kennissen in den lande beklagen zich erover. Opvallend is ook dat het niet om zomaar poststukken gaat, maar stukken met een zekere waarde. Zo kregen wij een gratis pakket toegestuurd vanwege de komst van Fenna. Het poststuk bleek geopend te zijn geweest en.... de meegestuurde waardebonnen (voor voer en accessoires) waren foetsie! Ik krijg de indruk dat Post NL langzamerhand een malafide postbedrijf aan het worden is. Zou dat komen omdat die ouderwetse postbode bijna uitgestorven is en dat iedereen postbode kan worden? Het gebeurt ook vaker dat binnenlandse post soms een week(!) onderweg is en dat post op een verkeerd adres wordt bezorgd. Aan de andere kant is de post nog wel erg goedkoop. En dus ook duurkoop?

Wandelen in het Zuigerplasbos

Glasvezel : nog maar 6

Tegen het middaguur werd een mobiel elektronisch bord geplaatst aan de toegang van Lelystad Haven. Nadat het bord in werking was gesteld, las ik dat de score v.w.b. de aanmeldingen voor glasvezel op dit moment op 29% staat. Er is 30% nodig om over te gaan tot aanleg van de kabel. Er zijn zegge en schrijve nog maar 6 aanmeldingen nodig om hier van start te gaan.
In de wijk Hollandse Hout staat een soortgelijk bord. Daar meldt het, dat er nog maar 4 aanmeldingen nodig zijn. Hopelijk schudden de borden nog wat mensen wakker, want de oude ziet niemand nog staan. Ik vind overigens dat 30% response vrij laag is. Ik had meer verwacht. De kabelaar wellicht ook.

Binnenvaartschip gezonken

Op het Markermeer, ter hoogte van de parkeerplaats op zo'n 6 km van Lelystad Haven, is zaterdagmiddag het binnenvaartschip Amandus gezonken. Het schip, dat geladen was met stenen kreeg door de golfslag veel water naar binnen en zonk vervolgens als een baksteen. Het verdween niet helemaal onder water, omdat de eigenaar het schip uit de vaargeul had gestuurd. De kajuit en het voorsteven steken zichtbaar boven het water uit. De drie opvarenden werden door een in de buurt varend schip opgepikt en in Lelystad aan wal gezet.
Vandaag is men begonnen met het lossen van de lading stenen. Men hoopt komende woensdag te beginnen met de berging van de Amandus.

Het Zuigerplasbos in

Vandaag zijn we met bijna de hele familie het Zuigerplasbos ingegaan. Alleen Mike was afwezig. Hij was aan het werk. Het Zuigerplasbos is behoorlijk op de schop gegaan en nu is het een bos waar je vooral als kind veel kunt doen. Het gebied is gevarieerd, met zowel bos als waterpartijen met strandjes en overal speeltoestellen, klauter- en klimmogelijkheden. Nu mag men nog met de hond los bijna overal lopen, maar dat zal straks behoorlijk beperkt gaan worden wist een bezoeker te vertellen. Al moet ik zeggen, dat gedurende de hele wandeling zich niets vervelends heeft voorgedaan met andere honden. Het was daar redelijk bevolkt, zonder dat het druk was. Daar is het gebied te groot voor. Het gebied grenst aan het terrein van de scouting (Ascanen). De beide pups gingen ook mee. De kleine Lilly in een wandelwagentje, waar ze af en toe uit mocht en Fenna gewoon los. Fenna maakte kennis met het water. Ze sprong enthousiast achter een stok aan, die Ben in het water gooide. Ze had aan de overkant een andere hond zien zwemmen, dus dat doe ik ook dacht ze. Gevolg was dat ze kopje onder ging en geschrokken aan de wal klauterde. Een nat pak, maar dat kreeg ze droog door door het zand te gaan liggen rollen. Jill kreeg ook een nat pak, maar om andere redenen. Ze hield tegen mamma Karly vol dat ze niet hoefde te plassen, totdat haar broek nat werd. Er was daar ook zoveel te doen. Gelukkig was het weer prachtig zonnig en was het tussen de bomen haast windstil. Het zal zeker niet de laatste keer geweest zijn dat we daar zijn gaan wandelen. Fenna en Lilly moesten flink getemperd worden. Lilly viel in slaap in de wandelwagen, terwijl Fenna geregeld weer aan de lijn ging om te voorkomen dat ze bleef gaan.