Hahaha, arme Kiessling!

'jammer van die goede netten'

Gisteren had ik behoorlijk last van leedvermaak. Ik keek naar B. Leverkusen dat tegen Man United voetbalde. De Duitsers werden overspeeld (verloren met 5-0), wat op zich al droevig was voor alles wat Leverkusen was. Maar wat wil het geval? De Duitse speler Kiessling was geregeld slachtoffer van (lichte) overtredingen. En gek genoeg moest ik telkens glimlachen. Ook als hij duels verloor. Ik geef toe, het was leedvermaak van de bovenste plank. Normaal niet mijn gewoonte, maar dit keer kon ik me niet bedwingen. Waarom? Stefan Kiessling kopte in een wedstrijd in de Bundesliga tegen Hoffenheim een keer de bal tegen het zijnet. Door een gat in het net verdween de bal toch in het doel.
Kiesling liep eerst teleurgesteld (handen voor het gelaat) terug naar zijn eigen helft, maar zijn medespelers begonnen te juichen. En wat deed Kiessling toen? Ook juichen! "Wat een onsportieve vent!" dacht ik. "Wat een onsportief misbaksel!", bromde ik toen ik zijn uitgestreken kop zag.
Oké, hij heeft later wel zijn excuses aangeboden maar dat was omdat ie behoorlijk onder druk kwam te staan.
Gisteren scoorde Kiessling niet. De doelnetten waren helemaal in orde.

Verroest!

Van mijn fietsendrager deed een lampje het niet. Het ging voorheen aan en dan weer uit. Maar nu doet ie helemaal niets meer. Ik heb het over het lampje van de rechter richtingaanwijzer.
Toen ik het glaasje eraf had geschroefd, zag en dacht ik : "VERROEST!!" Sodeju, wie heeft er in mijn verlichting zitten schijten? Dat had ik niet verwacht. Er zit een glaasje op en de drager hangt droog in de garage. En zo vaak heb ik niet in de regen gereden met dat ding. Ik heb voorzichtig de roest weggekrabt en met wat WD40 bespoten. Het lampje kreeg ik met moeite los. Ik heb de boel zo goed en kwaad als het ging van roest ontdaan door te krabben en te schuren en de lampjes weer gemonteerd. Alles doet het weer, maar het is wel duidelijk dat ik nieuwe verlichting moet monteren op de drager. De verlichting is los te koop, dus dat scheelt weer. Het worden twee nieuwe, want de andere kant was nog erger aangetast.

How I love them old songs

Die oude liedjes roepen stuk voor stuk leuke herinneringen op. Zelfs Mickey Newbury beaamt het :

Patatje oorlog -2-

Heeft Frank Patat toch gelijk gekregen. De gemeente Dronten heeft zijn vergunning ten onrechte ingetrokken. De Bezwaarcommissie stelde Frank in het gelijk en concludeerde dat de Gemeente Dronten haar huiswerk niet goed gedaan heeft. Maar ja, of Frank nu weer mag bakken is nog maar de vraag. Want de gemeente Dronten hoeft het advies van de commissie niet over te nemen. Dat zou tamelijk eigenwijs, zo niet arrogant overkomen, maar het gaat hier wel over ambtenaren. En veel ambtenaren zijn behoorlijk geconditioneerd. Los van alle emoties verwacht ik dat Frank gewoon weer gaat bakken en de betrokken ambtenaren gratis een patatje oorlog aanbiedt. De burgemeester krijgt een frikandel speciaal. Hoe die eruit gaat zien, laat ik dan liever niet aan Frank over, anders kost hem dat weer zijn vergunning.

Ajax - Barcelona

Na zeer lange tijd heb ik weer eens genoten van het spel van een Nederlandse voetbalclub. Eerlijk gezegd heeft Ajax met het vertoonde spel zichzelf verraden. Met andere woorden : ze kunnen het wel, maar ze laten het veel te weinig zien. Wat een mooie wedstrijd! Geen balletje breed en terug, maar in hoog tempo naar voren en er bovenop zitten. De Spanjaarden toonden zich slechte verliezers, want gaandeweg werden ze alsmaar vervelender. Toch heb ik trainer De Boer op een ernstige fout betrapt. Tijdens de eerste helft viel mij al het opvallend slechte spel van Van Rhijn op. In tegenstelling tot de haast overactieve, goed voetballende Blind, was Ricardo verre van wakker. Soms dacht ik dat Van Rhijn het verkeerde shirt droeg. Ik hoopte vurig dat De Boer hem zou wisselen of beter : verkopen aan een Franse club. Nee dus, met alle gevolgen van dien voor Ajax en Veltman (rode kaart). De Boer had Van Rhijn tien minuten na aanvang van de wedstrijd even naar de dug-out moeten laten komen voor een flinke knal voor zijn kop. Misschien was ie dan wakker geworden en scherp geweest. Gelukkig waren er nog net genoeg Ajax spelers die wel bij de les waren. Bravo!

Ga toch fietsen!

Hier in Lelystad is men enigszins ongerust,omdat de opbrengst van de parkeergelden tegenvalt. Blijkbaar is men niet op de hoogte van de landelijke trend, die aangeeft dat steeds minder mensen met de auto gaan winkelen. Veel te duur en.... er is internet! Niet dat je altijd goedkoper uit bent op het internet, want daar wemelt het het van de oplichters. Maar toch. Bij internetwinkels heb ik bestellingen voorbij zien komen, waarvan het totaalbedrag van de bestelde producten lager is dan de verzendkosten. Vreemd? Misschien wel, tenzij je weet dat de klant het razend druk heeft, geen tijd en parkeergeld wil verspillen door naar een winkel te rijden, waar een chagrijnige bediende hem met tegenzin helpt. De klant kan zijn boodschappen tijdens werktijd kan doen of zittend op een parkbankje. Voor 12 uur besteld, de volgende dag in huis. En wie goed oplet ziet steeds vaker busjes rijden die boodschappen aan huis bezorgen. Dus ook supermarkten zien fysiek minder klanten.
Hier in Lelystad wedt men op drie paarden als het gaat om winkelen in het stadscentrum : het OV, de fiets en de auto. Er is in mijn beleving geen voorkeursbeleid voor de fiets of het OV. In veel situaties heeft de auto verrassend genoeg voorrang boven de fietser. Hier denkt men dat de auto nog steeds verder leeg gemolken kan worden. Tja, en dan kan men voor verrassingen komen te staan. Het publiek bepaalt immers hoe men naar de stad gaat en niet het aantal parkeermogelijkheden en helemaal niet de parkeertarieven.  Maak een keus en kies voor het OV en de fiets. Wie op de fiets gaat krijgt te maken met het gezeur over zoveel fietsen. Over beperkte parkeermogelijkheden voor fietsen hoor ik bar weinig. Er is wel plek genoeg voor fietsen, maar dan moet men die willen zien. En kies dan een voor de hand liggende plek en plaats voldoende rekken en ga niet voor een locatie waar geen hond komt. Met name het station, het nieuwe stadshart en de bibliotheek gaan gebukt onder veel te weinig stallingsmogelijkheden.

Inhalen

Mistig, smal en glad : even wachten

Afgelopen zaterdag is een motorrijder omgekomen op de Houtribdijk. Dat is de verbinding tussen Lelystad en Enkhuizen. Het nieuws stelt dat de motorrijder wilde inhalen, maar dat een hem voorliggende auto dat ook ging doen. Gevolg was dat de motorrijder dodelijk ten val kwam. Ik kan me dergelijke situaties goed indenken.
Hoe haal je in als er een sliert motorvoertuigen achter bijvoorbeeld een trekker of ander traag voertuig aan kachelt? Bijna iedereen wil er voorbij en er zijn altijd bestuurders die willen voordringen en lak hebben aan zo'n rij. Wat ik bij kassa's ook soms zie. Ik heb mezelf aangeleerd om duidelijk kenbaar te maken dat ik wil passeren. Louter voor mijn eigen veiligheid als motorrijder. Zo kunnen de achter mij rijdende voertuigen zien wat ik van plan ben. Dat doe ik door tijdig mijn richtingaanwijzer te laten knipperen. Niet constant, want dat kan het tegemoet komend verkeer in verwarring brengen. Ik ga ook wat meer naar links, naar het midden van de weg rijden. Deze maatregelen moeten het achter mij rijdend verkeer erop wijzen dat ik van plan ben in te halen. Neemt niet weg, dat er altijd weer bestuurders zijn die toch eerst willen. Er zijn ook weggebruikers die liever niet inhalen en achter zo'n traag voertuig blijven rijden.
Degene die voor mij rijden gaan eerst, is mijn motto. Ik weet niet of dit soort situaties ook gebonden zijn aan bepaalde regels. Ze zijn mij niet bekend.

Zondag : Bami goreng

Het is nu stil in huis. De kids zijn gaan werken. Ja, op zondag. Een gevolg van de afnemende belangstelling voor het geloof, de beperkte vrije tijd (het zijn studenten) en de 24 uurseconomie. Als het zo stil is vind ik het heerlijk om iets voor mezelf te gaan doen. Maar dit keer is het nadrukkelijk voor anderen. Ik ga lekker koken. Op de zaterdag doen we meestal gemakkelijk. Dat is dan soep met brood, of shoarma. Zondags gaan we vaak op de Indische toer. Dan is het bami goreng of nasi goreng of een kleine rijsttafel. Schrijvend over rijsttafel : ik zag laatst een stukje op de website van de NOS. Het betrof het walgelijke gedrag van Gordon toen een kandidaat van Holland 's got talent met een Aziatische uiterlijk op het podium stond. Gordons opmerkingen vormen een typisch voorbeeld van iemand die zich nauwelijks verdiept in een andere cultuur. Ik vind Gordon toch al een weinig leuk mens, maar het andere jurylid, Chantal Janzen, liet zich ook flink in de kaart kijken. Dat stukje op de site van de NOS ging dus hierover en was voorzien van een foto van een portie nasi rames! Daarmee geeft de schrijver van dit artikel net als Gordon aan hoe serieus de belangstelling is voor andere culturen is.
Terug naar vandaag. Het wordt dit keer bami goreng. Als bijgerecht maak ik babi ketjap van spareribs (lekker kluiven!) en viskoekjes van (gestoomde) makreel. Het geheel wordt geserveerd met wat zuur van komkommer. En niet te vergeten de sambal en.... kroepoek. Ik weet nog niet of ik de gewone mie of de fijnere ga gebruiken. Het kan ook zijn dat ik spaghetti gebruik! Nee, geen macaroni. Hahaha! Hoewel....

Om bij de tijd te blijven

Voor Ben's verjaardag had ik me voorgenomen iets speciaals voor hem te maken. Zo kwam ik op het idee om een oude gitaar om te bouwen tot klok. Ik had er nog twee aan de muur hangen, dus als ik er een zou verknallen, dan had ik er nog een. Om in muziekstijl te blijven, het presentje moest als decoratie in zijn studio een plaatsje krijgen, heb ik er ook een oude lp tegenaan gegooid.
Het was wat passen en meten, maar uiteindelijk is mijn idee dan toch gelukt. De klus begon met het doorknippen van alle snaren. Poing! Poeing! Pang! Een leuk gehoor. Om voldoend ruimte op de klankkast te krijgen om da lp als ondergrond te gebruiken, moest ik wel een stukje van de hals afzagen. Een vreemde, maar toch ook weer leuke ervaring om een zaag in een gitaar te zetten. Het zaaggeluid klonk extra mooi vanwege de klankkast! Nadat ik een stukje had verwijderd, paste de lp precies tussen de kam en de hals in. In eerste instantie wilde ik het uurwerk door het midden van de lp monteren. Daar zit immers al een mooi rond gat. Helaas kon het uurwerk niet gedemonteerd worden en moest ik het geheel op de lp monteren. Ik ben een pietje precies en zag ik dat het gat niet overeenkwam met de plaats van het montage-oog op het uurwerk. Dat zat hoger. Dus moest er een nieuw gat geboord worden. Weleens in een lp een gat geboord? De stukken vliegen er vanaf voor je het weet. Dus dat moest heel voorzichtig gebeuren, met nauwelijks enige druk op de scherpe boor. In dat gat heb ik een telefoonhaak (met schroefdraad) geplaatst. Uiteraard met aan beide kanten een ringetje. De moertjes heb ik voorzichtig strak gedraaid. Nu kon het uurwerkje keurig in het midden van de lp opgehangen worden.
Daarna het ik de wijzerplaat gedaan. Gewoon met stickertjes van een groot vel met stickers voor een vuilcontainer. Een creatieve oplossing die ik niet zelf had bedacht (bedankt Son!). Vervolgens zijn de beide zwarte wijzers ook nog van een wit uiteinde voorzien, zodat ze beter opvallen. De lp is met contactlijm op de klankkast geplakt. Het uurwerk hangt ervoor. De witte grondplaat van het uurwerk is omgetoverd tot platenlabel. Dat was gewoon even een foto maken van het label, afdrukken (wederom bedankt Sonja) en die mooi rond uitknippen.
Een leuke bezigheid, waarvan het eindresultaat bij de jarige Job in de smaak viel. Eenmaal opgehangen in zijn studio, kan Ben tijdens het oefenen de tijd in de smiezen houden.

Buren

We hebben ook een paar jaar in een flat gewoond. In die tijd vond men dat betonnen blokkendozen, waar mensen in gehuisvest werden om een flatneurose op te doen. Van tijd tot tijd sprong er iemand naar beneden. Daar werd geen ruchtbaarheid aangegeven, want zelfmoord was en is een lastig onderwerp.

Lorre en zoon...

Ons flatgebouw was er een van drie, die in een soort driehoekopstelling stonden. In het gebouw tegenover ons had een stel een papegaai. Dat beest stond zomers altijd in een kooi op het balkon. Dat zou geen probleem geweest zijn,ware het niet dat de gekooide vogel de hele dag de buurt lastig viel met zijn gekrijs. Dat galmde behoorlijk tussen die drie hoge gebouwen. Over die overlast viel met de eigenaren niet te praten, want de schreeuwlelijk stond immers op hun balkon. Je weet wel van die mafkezen, die vinden dat ze in hun eigen huis alles doen en laten mogen wat ze willen. Lang heeft dat niet geduurd. Opeens was de kooi weg. Later hing er een briefje aan het prikbord in de hal van alle drie de flatgebouwen. Daarop stond te lezen : "Wie weet wie onze papegaai doodgeschoten heeft? Beloning 100 gulden." Maar blijkbaar vond iedereen de rust meer waard dan 100 gulden.

Apenkooien

De oude baas is niet thuis. Dat komt mooi uit, want dan kan ik even zijn ramen zemen. Die zien er niet uit. Het lijkt wel of er matglas inzit. Ik heb geen ladder, dus beperk ik me tot de begane grond. Ik heb mijn eigen spulletjes meegenomen, inclusief water. Daar hou ik wel van : geheel zelfstandig bezig zijn. Meneer heeft wel iemand die wekelijks langskomt, maar die hulp is bang voor spinnen. Daarom worden de ramen nooit door haar gezeemd.
Overal bevinden zich spinrag en poppen. En natuurlijk de kleine pikkels spinnenpoep, die schijnbaar de basis vormen voor de productie van 10 seconden lijm. Ik heb er rekening mee gehouden, want ik vooraf goed opgelet. Een schuursponsje dat geen krassen veroorzaakt verwijdert ze probleemloos.
Als ik bijna klaar ben, hoor ik een auto aankomen. Het is de oude baas. Hij heeft blijkbaar boodschappen gedaan. Na een vrolijke begroeting waarbij hij zijn waardering uitspreekt voor de wasbeurt, help ik hem door zijn boodschappen van de auto naar binnen te dragen. Ik neem de voordeur en die van de schuur ook gelijk mee.
"Zo, nu kunt u weer fijn naar buiten kijken", zeg ik als hij pontificaal voor het raam gaat staan. "Ja, maar zij ook naar binnen", mompelt hij wat treurig. Maar hij is toch tevreden, vooral omdat hij de volgende dag bezoek krijgt. "De ramen op de eerste etage heb ik niet gedaan. Ik heb namelijk geen ladder", leg ik uit. Maar dat was geen enkel probleem, want die doet hij zelf. "Huh..., hoe bedoelt u?", vraag ik nieuwsgierig. "Nou, ik doe het ene raam open en dan ga ik op mijn knieën op de vensterbank zitten. Dan ga ik door het raam half naar buiten hangen om het andere raam te doen. "Ik kan dan overal net bij", zegt hij triomfantelijk. "En daarna doe ik hetzelfde maar dan voor het andere raam", besluit hij op quasi onverschillige toon zijn uitleg.
Ik vind het maar een risicovolle, zo niet heel gevaarlijke actie. Helemaal als je de 90 gepasseerd bent. Maar ja, meneer is ook nogal .... standvastig, zal ik maar zeggen.

Zesendertig jaar geleden

Vandaag, precies 36 jaar geleden, ben ik om tien voor half negen naar mijn werk bij het ASB Computercentrum aan het Bredewater in Zoetermeer gefietst. Een paar uur later was ik weer thuis.Ik was door Sonja gebeld, die mij vroeg om met spoed naar huis te komen. Achteraf gezien had ik natuurlijk gewoon thuis moeten blijven. Maar wist ik veel? Ze had 's nachts weeën gekregen. Onze eerste kleine was namelijk in aantocht. Alles was er klaar voor, maar ik dus niet helemaal. We zijn samen in de Fiat 's middags naar de Azivo kliniek in Scheveningen gereden. Sonja mocht namelijk niet thuis bevallen. Daar, in die kliniek, kregen we onze eerste zoon, Ben. Na tien dagen mochten ze beiden weer naar huis. Het was een hectische, maar heel bijzondere periode. Vandaag 36 jaar geleden, op 22 november 1977, ben ik de trotse vader geworden van een prachtige zoon! Goed voor een feestje.

De dood van Kennedy

In de Koningstraat

Er zijn veel momenten in mijn leven die ik me heel goed herinner. Leuke en nare gebeurtenissen. Vandaag is het precies 50 jaar geleden, dat ik in de Koningstraat in Leiderdorp in de achterkamer naar de zwart-wit beeldbuis zat te kijken met mijn broers en zus. De kleine Rita lag al op bed. We waren net terug van een verblijf van drie jaar op Curaçao en woonden tijdelijk in bij opa en tante Griet.
Alsof er een bom ontplofte, zo kwam het nieuws de huiskamer binnen, dat de Amerikaanse president John F. Kennedy neergeschoten was in Dallas. Waarom was dat zo'n grote schok voor mij? Kennedy had in zijn nog korte loopbaan als president heel andere geluiden laten horen dan zijn voorgangers. Hij was op zoek naar ontspanning tussen het Westen en de Communisten (tijdens de door hem gesuste Cubaanse crisis woonden we op Curaçao, waar we eerder ook over de invasie in de Varkensbaai hoorden), kwam op voor de burgerrechten in zijn strijd tegen de rassenscheiding en probeerde in Azië zonder militair ingrijpen hulp te verlenen. Het grote Amerika werd in mijn ogen aanzienlijk minder agressief en veel socialer.
Het begon trouwens niet zo goed met Kenendy. Hij zette aan het begin van zijn loopbaan een plan van zijn Republikeinse voorganger door en viel Cuba aan door een (mislukte) invasie in de Varkensbaai. Maar al snel kwam aan zijn leiderschap een eind. Kennedy heeft dan weliswaar niet veel bereikt, maar er was een andere geest ontstaan. Niet veel later werden ook andere mij aansprekende Amerikanen vermoord : dr. Martin Luther King (I have a dream) en broer Robert Kennedy werden vijf jaar later vermoord.

West coast promo man

De singel Satisfaction kende eigenlijk twee goede nummers. De B kant van de single van The Rolling Stones werd echter door het succes van de A kant naar de achtergrond geblazen. De A kant was rap grijs gedraaid, maar de B kant was zeker ook een lekker nummer :

'k Sag de son in de see sinke

Benelli of Ducati?

Toen ik nog spaarde voor mijn eerste motorfiets, heb ik lang zitten dubben : Wordt het een Benelli of een Ducati? Mijn voorkeur voor de Benelli had alles te maken met de wegracesport en dan met name de Italiaanse coureur Renzo Pasolini. Ik las geregeld over de gevechten met zijn vermaarde landgenoot Giacomo Agostini, die op de MV zijn rondjes maakte. Ik was altijd meer begaan met de underdogs dan met de bekende kampioenen. Renzo droeg een bril en daar overheen een witte skibril. Van hem heb ik jaren lang een poster op mijn slaapkamer gehad, waarop hij op de 350 cc groen/zilveren Benelli 4 met die gitzwarte uitlaatdempers half hangend naast de motor een bocht neemt. Later stapte Renzo over naar de renstal van Aermacchi. Helaas maakte een zwaar ongeluk een eind aan zijn leven en dat van Jarno Saarinen tijdens de GP in Monza in mei 1973. Renzo kwam ten val en Saarinen, die vlak achter hem reed, kon hem niet meer ontwijken. Zo'n tien a twaalf andere coureurs achter hen maakten de chaos compleet.
De Ducati stond ook hoog genoteerd in mijn boekje. Dat had te maken met de Nederlandse coureur Theo Bult. Die reed iedereen van het asfalt en de keien met zijn 250 cc Hill Ducati. Theo prepareerde het blok nota bene helemaal zelf. Later stapte hij over op de Seeley / Yamaha combinatie (YamSel) toen hij in het team van Riemersma ging rijden, waar hij later manager werd. Hij wist met name op Oulton Park indruk te maken. Theo beëindigde zijn carrière nogal abrupt. Een crash tijdens een race in Vessem begin jaren 70 deed hem besluiten te stoppen met racen. Iets wat hij zich altijd al had voorgenomen. Misschien werd de crash veroorzaakt, omdat Theo een klavertje drie op zijn helm had. Een blaadje te weinig.
En wat mijn keus betreft : uiteindelijk gaf het prijskaartje voor mij de doorslag. Ik had 18 maanden lang elke maand 100 gulden van mijn mager soldij opzij gelegd. Een simpele rekensom leerde dat ik geen Duc kopen kon. De 250 cc versie was bijna twee keer zo duur. Dus werd het toch een Benelli.

Hond zoekt baasje

Toen ik in de namiddag ter hoogte van de parkeerplaats van de Aldi liep, kwam ik een mij bekende hond tegen. Normaal loopt ie aangelijnd met een broer of zus. Tenminste, dat denk ik want ze lijken identiek. De lichtbruine krullenkop was zichtbaar op zoek naar zijn baasje. Ik riep hem nog. Hij kwam weliswaar naar mij toe, maar niet dichtbij genoeg om hem in zijn nekvel te pakken. Hij ging er direct weer vandoor en liep zigzaggend over de Ringdijk, waarbij hij duidelijk geregeld zijn kop omhoog stak om rond te kijken. Ik hoop dat hij zijn baasje weer gevonden heeft. Of andersom, want die zal hem ook wel gemist hebben. Dan kan ik ze weer samen voorbij zien komen wandelen.

Marc Marquez wereldkampioen

Wat goed is komt snel. Zo is het Marc Marquez tot nu toe in de motorsport vergaan. De pas 20 jarige Spanjaard is onlangs wereldkampioen in de MotoGP geworden. Een prestatie van wereldformaat. Hij is daarmee ook de jongste wereldkampioen in die klasse ooit. Zijn geboortejaar prijkt op zijn GP motor, een Repsol Honda. Marc wordt omschreven als een natuurtalent. Hij is niet alleen een snelle rijder, maar ook erg intelligent. Zijn leerproces in de motorwereld verliep tot nu toe net zoals zijn prestaties : supersnel. Hij doorliep alle klassen en sloot ze een voor een af met een kampioenschap. Hij is ook prima in staat om zijn monteurs aan te sturen bij het afstellen van de motor. Marc lijkt een superman. In veel bochten krijg je de indruk dat ie onderuit gaat. Maar schijn bedriegt. Het is zijn bijzondere rijstijl om ook in de bochten geen tijd en snelheid te verliezen. Wat dat betreft doet hij mij aan Casey Stoner denken, die ook glijdend door de bochten ging. Marc wil gewoon altijd winnen. Zodoende kent zijn carrière kent ook negatieve momenten. Zo heeft Marc een aantal keren collega coureurs letterlijk van de baan gereden. Er is zelfs door de media een nieuw strafpuntensysteem naar hem genoemd. Maar hoe je het went of keert, Marc is wereldkampioen.De jongste in de MotoGP klasse.

Fietsen in de herfst

Ook in de herfst is het best wel leuk fietsen. Het liefst met droog, zonnig weer. Maar dat is net altijd het geval. De herfst biedt heel mooie landschappen. Een vaak bonter landschap wat kleuren betreft. Voor kou hoef je niet te vrezen. Daar kan een fietser zich op kleden. En dan zijn er ook nog genoeg gelegenheden om met een hapje en/of een drankje weer wat op temperatuur te komen.
We kunnen ook het mini kooktoestel meenemen. Dat ding neemt nauwelijks plaats in. Lekker gemakkelijk om buiten een heet bakkie soep klaar te maken voor bij de lunch. Een vers bakkie thee en/of koffie maken is ook zo gepiept. Het leuke is dat veel mensen verbaasd staan te kijken als we dat kookplaatje gebruiken. "Jeetje! Wat handig!", wordt vaak geroepen. Tijdens de zomer hadden we dat ding meegenomen naar het strand. Daar bakten we pannenkoeken voor de kleinkinderen. En onszelf natuurlijk. Hahaha! De verpakkingen zijn tegenwoordig dusdanig dat ze veel minder ruimte vragen en afsluitbaar zijn. Ook de (vloeibare)boter en de pannenkoekenmix zitten in flesjes. De gedachte dat een passerende fietser in het bos opeens echte erwtensoep ruikt, daar geniet ik dan ook weer van.

Ledigheid

Als ik me als kind verveelde en dat kenbaar maakte, zei mijn moeder steevast : "Ledigheid is des duivels oorkussen." En dan had ze altijd wel weer een klusje voor mij. Gevolg was dat ik mezelf zoveel als mogelijk bezig ging houden. Er waren bij nader inzien immers leukere dingen te bedenken dan de klusjes van mamma.
Gelukkig kan ik niet zo lang stilzitten, dus van ledigheid heb ik geen last. En van dat oorkussen van de duivel helemaal niet. Als ik niets te doen heb, verzin ik iets leuks. Er zijn mensen die de hele dag niets kunnen doen. Dag in, dag uit. Elke dag lang in bed blijven liggen, een beetje voor de tv hangen, snacken, drinken en soms naar buiten om boodschappen te halen. Ze hebben geen liefhebberijen en.... vervelen zich mateloos. En vanuit die ledigheid gaan sommigen van hen over op het bedenken van nare dingen om te doen. Vaak gevoed door een bepaalde frustratie.  Ledigheid en het oorkussen van de duivel. Soms komen ze vol in beeld tijdens een tv programma. Mag heel het land via bijvoorbeeld de Rijdende rechter zien hoe vervelend ze zijn.
Als ik niets te doen heb en ik ga op de bank zitten en kijk ik of er nog nieuws is op de tv zenders. Maar binnen een paar minuten val ik in slaap. Films kijken, boeken lezen en meer van dat soort apathische bezigheden maken mij slaperig. Ik doe meestal even bewust niets, gewoon omdat ik moe ben. Moe van al die bezigheden. En ouderdom, denk ik. Nee, een hele dag niets doen zou voor mij een regelrechte straf zijn. En als die situatie te lang zou gaan duren, misschien ook voor anderen. Ledigheid.

KFC in Lelystad

Gisteren is hier in Lelystad een vestiging van KFC, Kentucky Fried Chicken, geopend. De zaak bevindt zich naast de McDonalds aan de A6. Het was gisteren een drukte vanjewelste. En het was niet eens gratis. Er moesten zelfs verkeersregelaars ingezet worden. En dat allemaal voor een beker gegrilde kipkluifjes. Gisteren bleek dat de toegankelijkheid niet bepaald ideaal is. Maar dat zal wel door de enorme drukte komen. Vorig jaar heet Wakker Dier een campagne gevoerd tegen de plofkippen van KFC. Ik weet niet of dat tot veranderingen heeft geleid bij KFC. Maar plof of scharrel, dat maakte de vele bezoekers niet zoveel uit. Zolang ie maar krokant gegrild is.

Veilig verkeer(d)

Al vaker verbaasde ik me over bepaalde reclame-uitingen. Zo zag ik een afbeelding van een bepaald merk buitenband, die me ook verbaasde. Het bandenmannetje smijt zomaar een band naar een voorbij razende motorrijder. Wat de gedachte hierachter is, weet ik niet.
Van een organisatie die zich met veilig verkeer bezighoudt, verwacht ik ook wat meer intelligentie. De laatste tijd zie ik spotjes die bedoeld zijn om het gebruik van smartphones enz. achter het stuur tegen te gaan. Dat is veel veiliger. Tot zover ga ik akkoord. Maar het spotje waarin een bestuurder door toedoen van een smartphone in de berm belandt, verbaasde mij weer. Met name zoals de bestuurder reageerde toen hij met beide wielen in de berm terechtkwam. Ik weet zeker dat hij met zo'n stuurcorrectie subiet naar de andere kant van de weg schiet om daar weer van de weg te raken. Het spotje doet nu vermoeden, dat je met zo'n abrupte stuurbeweging weer alles onder controle hebt en je weg verder kan vervolgen. Maar volgens mij is dat niet zo. Nee, de auto had volgens mij over de weg moeten schieten en daar er weer vanaf raken. En anders had de bestuurder beheerst (gas los) en geleidelijk de weg weer op moeten sturen. Dan gaat het meestal wel goed.

Dankzij Google Search

Handig hoor. Even met Google aan de slag en ik vind vaak wat ik zoek. Zolang ik maar kritisch de gevonden resultaten beoordeel op juistheid. Dankzij de zoekmachine zijn veel mensen die elkaar uit het oog verloren hadden, weer bij elkaar gekomen (zie filmpje). Maar zoals je weet heeft Google ook een andere kant. Alle zoekgegevens worden opgeslagen. En zo kan met elders zien dat ik geïnteresseerd ben in muziek en motorsport,  waar ik binnenkort naar toe ga, hoe vaak ik internet bankieren gebruik en bij welke bank en waarmee ik me dagelijks vermaak. Ik weet dat het zo gaat en dus maak ik me daar niet zo druk om. Immers, ik bepaal zelf wat ik wel en niet doe op het internet. Voor mij blijft Google gewoon lekker handig.

Moordwijf Melissa Bachman

Ze is een Amerikaanse tv presentatrice en heeft voor de zoveelste keer de dierenwereld leed aangedaan. Dit keer poseert ze met een door haar zelf doodgeschoten 'mooie mannetjes leeuw'. Een mooie en dus geen zieke. Eerder was het een zebra en een beer die ze afknalde. Ze gaat geregeld op jacht en dit keer was ze in Zuid Afrika. Ze is beretrots op haar afknalpraktijken. Ze wordt gesteund door veel Amerikanen, die net als zij ook van afknallen houden. Is ze soms een buitenechtelijk kind van wijlen prins Bernard? Melissa lijkt mij een goede aanwinst voor het personeelsbestand van Staatsbosbeheer. Komende winter zal er hier in de Oostvaardersplassen weer veel wild worden afgeknald. En uh... nee, daar komt geen film van.

Muziek uit mijn jeugd -6-

Zoals gezegd luisterde mijn moeder graag naar muziek. Zelf heeft ze ooit piano gespeeld. Ze keek graag naar films van oa. Romy Schneider, Audrey Hepburn en Doris Day. Dat vonden wij, tieners natuurlijk helemaal niks. Maar ja, wat te doen als zo'n oude taart opeens een leuk nummer zingt? Zoals Doris Day met 'Move over darling' (1964)? Dan luisterde ik als tiener stiekem toch via mijn transistorradiootje op de eigen kamer naar dat nummer. Het liedje was erg populair tijdens klassenavonden. Lekker even schuifelen.

Computergestuurde auto?

Afgelopen week las ik een berichtje over de komst van de computergestuurde auto. Volgens onze minister van Verkeer gaat het op termijn echt gebeuren.
Zelf heb ik het idee dat het nog wel zal meevallen. Veel voorstanders verwijzen naar de luchtvaart, scheepvaart en spoorwegen. Maar die bevinden zich in een andere omstandigheid dan een auto in hartje Amsterdam of op een snelweg vol verkeer. En dan heb ik niet eens over technisch falen. De huidige elektronica in auto's is verre van feilloos. Die zal eerst verbeterd moeten worden. En dan nog de interpretaties van verkeerssituaties. Die lijken mij nauwelijks te automatiseren. En last but not least : de mentaliteit van de automobilist. Daar kan zelfs een computergestuurde auto niet mee uit de voeten. Nee, dat wordt dus niets. Semi automatisch zou wel kunnen, maar dan ben je toch weer afhankelijk van de bestuurder met al zijn grappen en grollen.

Hyundai Matrix

Voor het eerst sinds ie in ons bezit is, heb ik wat olie moeten bijvullen in het blok van de Hyundai. Elk goed begin is het halve werk, dus verdween zo'n 800cc onder de bijvuldop.. Omdat de Matrix tussen de servicebeurten door al die jaren niet bijgevuld hoefde te worden, ben ik daarop minder goed gaan letten. Met gevolg dat hij nu een aardig slokje nodig had.
De Matrix is van 2005 en we hebben hem nu vier jaar in ons bezit. Het is een probleemloze auto (even afkloppen), die ook compleet en comfortabel is. Vooral de zithoogte bevalt ons erg goed. Voorin heb je een prima overzicht. Alleen de stijlen aan beide zijden van de voorruit belemmeren soms het uitzicht. Iets waar we gaandeweg rekening mee zijn gaan houden. Aan de andere kant helpt het om te anticiperen. Ook de ritten met de caravan gaan prima. Een rit met een maximaal beladen sleurhut leverde geen problemen op. Dus met minder lading is er niets aan het handje. Eigenlijk is er maar één probleem met die Matrix : hij verbruikt benzine als brandstof. Ik had liever een motor op water gehad.

ASV Dronten plet IJVV

2-0!

Oké, het was een eindje fietsen want ASV Dronten speelde een thuiswedstrijd. Ik wilde niet naar SV Lelystad gaan kijken, want dan was de kans groot dat ze weer zouden verliezen.
Bij de kassa moest ik vier euro neertellen. Het kaartje was niet alleen goed voor een toegang, maar ook voor een beker koffie. Of thee. Ik kreeg ook een programmablaadje, dat vertelde over deze unieke wedstrijd. De beide teams hebben niet eerder in competitieverband tegen elkaar gespeeld. Een slordigheidje deed een verkeerde naam boven de spelerslijst van IJVV vermelden, namelijk die van ESC. IJVV stond voor deze wedstrijd op de 2e, ASVD op de 6e plaats. Ik kwam op een koud veld terecht, waar beide partijen keurig op tijd aan de wedstrijd begonnen. Het was een wedstrijd waarin ASVD gevaarlijker was dan de hoger geplaatste mannen uit IJsselmuiden. Pas vlak voor het eind van de eerste helft begoin de doelpuntenmachine van ASVD op gang te komen. Ik zag tot het rustsignaal binnen nog geen 10 minuten drie doelpunten vallen! Helaas werd het te somber om leuke foto's te maken en... ik kreeg het koud. Het leek of de pauze uren duurde en ik ben toch maar weer op de fiets gesprongen. Later vernam ik dat ASVD na rust nog vijf doelpunten gescoord hebben. Al met al werd het dus 8-0! Een regelrechte domper voor de nummer twee en een opsteker vanjewelste voor ASV Dronten. OOk voor SV Lelystad, want het won zowaar met 2-1.

Een spraakverwarring

Het was geen Babylonische spraakverwarring, maar wel een die er verdacht veel op leek. Ik belde een verzekeringsmaatschappij om een offerte aan te vragen om een pensioen aan te kopen. Ik moest wat basisgegevens inspreken om naar de juiste afdeling doorverbonden te worden.  Het vreemde was dat de jongeman aan de telefoon gelijk midden in het gesprek dook, zonder mij eerst mijn zegje te laten doen. Het gevolg was een miscommunicatie die bijna een halfuur duurde! Meneer keek blijkbaar in zijn computersysteem en zag daar een pensioenvoorziening van mij. Daar ging hij op voortborduren. Maar die voorziening had een voormalige werkgever geregeld. Niet ik. Dus begon meneer te vertellen dat ik niet zomaar even geld in die regeling kon storten en/of andere pensioenen kon toevoegen. Tja, dat snap ik ook nog wel. Nee, ik wilde gewoon een offerte aanvragen voor een nieuw pensioen. Maar dat kwartje viel niet bij meneer. Halverwege ging bij hem een lampje branden. Hij stelde voor om helemaal vooraan te beginnen. Hij vroeg wat persoonsgegevens van mij en mijn adres en woonplaats. Maar in plaats van daarna mij de vraag te stellen wat ik van hem wilde, ging hij weer over mijn pensioen dat via zijn maatschappij liep te praten! Grrrr!
Ik onderbrak hem en zei dat hij niet naar dat pensioen moest kijken. Ik vertelde hem weer over het kapitaal dat vrijkomt en dat ik aan het shoppen ben, om de beste pensioenvoorziening te kunnen aankopen. Toen moest hij weer even ruggespraak houden. Tussendoor had ie dat ook al gedaan. Maar nu met resultaat. Hij formuleerde mijn vraag dusdanig, dat ik begreep dat hij mij nu echt begrepen had. Toen zei hij : "Dan moet u mijn collega hebben, maar die is momenteel niet beschikbaar." Ik zal zo spoedig mogelijk teruggebeld worden, zei hij nog. En aldus geschiedde. We waren binnen tien minuten klaar, dankzij een deskundig iemand die mij gerichte vragen stelde.

Russische papegaai

Afgelopen week zag ik een documentaire waarin een Britse homo op zoek ging naar de manier waarop in andere landen omgegaan wordt met het verschijnsel gay.
In veel landen is weliswaar officieel sprake van acceptatie, maar in de praktijk verloopt die moeizaam. Het meest onthutsende vond ik wel zijn interview met een raadslid van de Russische stad Sint-Petersburg. Dat heerschap gaf aan wat homo zijn inhoudt, hoe gevaarlijk dat is voor de mensheid en wat er met die mensen zou moeten gebeuren. Als ik het hoofd van die afgrijslijk klinkende man een spuuglok en een snorretje zou plaatsen, zou je denken dat Hitler achter dat bureau zat die over de Joden sprak. Hij vond het o.a. gewoon dat lesbische tienermeisjes verkracht werden om hen te genezen van hun ziekte. Die arme meisjes kunnen niet eens aangifte doen, want de politiefunctionarissen van die stad nemen een soortgelijke houding aan. Al doorvragend bleek dat deze Rus zijn ideeën nergens op gebaseerd had. Hij kon niets wetenschappelijk onderbouwen. Ik hoorde iemand die geïndoctrineerd was en niets anders deed dan papegaaien. Een typische Koude Oorlog Rus. En slapen deed hij prima, want hij ging voor het naar bed gaan eerst in gebed. Brrr!

KNVB goed bezig

Het doet me deugd dat de KNVB een lik op stuk beleid voert ten aanzien van agressie op en rond de voetbalvelden. De bond heeft al diverse clubs gestraft. Sommige zitten wat te mauwen. Zoals bij een vereniging uit Amersfoort waar blijkbaar als verzachtende omstandigheid werd gezegd, dat het handgemeen pas na de wedstrijd plaatsvond. Alsof dat wel normaal is en dus toegestaan moet worden. Ook elftallen die discriminerende opmerkingen maken zijn geschorst.
Gewoon zo doorgaan met het aanpakken van de agressie. En laat de vereniging de schuldigen zelf maar aanpakken door hen te schorsen en/of te royeren dan wel de toegang tot de velden te verbieden. Misschien wordt het voetbal dan weer gewoon een leuke sport om te bedrijven en naar te kijken.

Omdat ik het zeg....

Toen de jongens nog klein waren, kon ik als ouder gemakkelijk discussies over het waarom van beslissingen afdoen met de opmerking : "Omdat ik dat zeg." Gaandeweg probeerde ik ze uit te leggen waarop ik mijn besluit heb gebaseerd, in de hoop dat ze er begrip voor zouden krijgen en er iets van zouden leren. Weer later liet ik beslissingen aan hen zelf over. Er vanuit gaande dat ze genoeg te horen hadden gekregen, om zelf beslissingen te kunnen nemen. Toch zijn er ook ouders die hun oudere kinderen nog steeds autoritair aansturen. Hun wil is en blijft wet.

Mijn ouders lieten mij geleidelijk met vertrouwen los. En zo heb ik het dus ook gedaan. Ik ben wel wat soepeler omgegaan met de overdracht van mijn eigen overtuigingen. Zo hebben de kinderen mogen ruiken aan de zondagsschool en kerkdiensten. Maar toen ze daar weinig tot geen interesse in hadden, heb ik hen niet gedwongen. Ze zijn al 16 maar ook pas 16. Ik denk dat het met meer zaken zo moet gaan. Of je nu gelooft in een God, profeet, vegetarisch, biologisch, kort haar, geen jeans, de tv, de auto of wat dan ook, eens komt de tijd dat je het kind geleidelijk los moet laten. Dan kan het zelf invulling geven aan zijn eigen geloof. En dan mag je slechts hopen, dat zijn geloof in zijn ouders blijft.

Herfst in de Flevopolder

Zelfspot

Zelfspot is mij niet vreemd. Ik geniet er vaak van,omdat in veel gevallen mijn toehoorders grappig reageren. Hun reacties vertellen  mij een en ander.
Als iemand mij vroeg hoe ik mijn koffie wil, heb ik soms geantwoord : "Doe maar mijn kleurtje." Het leuke is dan dat de een wat aarzelend vroeg : "Eh...zwart dus?", terwijl de ander stellig en met een lach zegt : "Aha, met melk." Degene die voor zwart wilde kiezen, had het moeilijk.
Ik heb ook mensen ontmoet die niet zo letten op de uiterlijke kenmerken van de verschillende mensenrassen. In België (waar anders) ben ik geregeld als 'neger' gekwalificeerd. Anderen dachten dat ik van Indianen afstamde. Toen mijn zwager Jan V samen met mijn broer Ruud een concert van Mickey Newbury bijwoonden spraken ze de Amerikaanse liedjesschrijver en zanger achter de coulissen. Mickey vroeg mijn broer of hij soms uit Zuid Amerika afkomstig was. Ruud had eigenlijk verontwaardigd moeten reageren met : "Por vavor signor, no!! Dat is pas humor.
Soms herkent iemand Moluks bloed in mij. Dat vind ik knap. Vooral als ze beginnen met de opmerking dat ik van Indische komaf ben. En als iemand daarbinnen dan nog details weet te ontdekken, dan weet ik dat het op kennis dan wel gemeende belangstelling  berust.
Het is mij ook opgevallen dat wanneer donkere mensen onder elkaar grappen maken over het eigen uiterlijk, het vaak gebeurt dat blanke mensen die het horen zich niet op hun gemak voelen. Een blanke medewerker die vanwege zijn verjaardag wilde trakteren vroeg mij, wat mijn Antilliaanse collega Richard voor gebak wilde hebben. Ik antwoordde hem : "Maakt niet uit, als het maar geen moorkop is want die ziet ie elke ochtend al in de spiegel." De kantoorruimte met ruim 10 mensen gevuld, hulde zich opeens in een grote schaamtevolle stilte. Richard zelf en ik hebben samen achteraf in een deuk gelegen  vanwege die reactie.
Toen dezelfde Richard na een maand vakantie op Curaçao weer op werk kwam, zei ik dat ie behoorlijk bruin was geworden. Nu werd er wel gelachen, maar het was helemaal geen grapje van mij. Men had niet gezien dat het echt zo was. Want ook bruine, donkere menen kunnen nog bijkleuren. Maar ja, als je dat niet weet..... Gedurende mijn leven heb ik heel vaak de overgevoeligheid gemerkt zodra het over donkere mensen gaat. Of men is overgevoelig, of men weet bar weinig van andere mensen en culturen. Beiden kunnen een bron van ellende zijn.
Laatst vroeg iemand mij : "Hoe vind je het hier in Holland?" Ik antwoordde met een zwaar tropisch accent : "Het is hier oewel een beetje koud hè." En met dat antwoord en dat accent voldeed ik geheel aan de verwachtingen van die persoon.

Tijd voor veranderingen

1969, voor het huis achter de VW van pa

Bijna tien jaar geleden besloten wij om het huis te verkopen in het jaar dat ik 65 zou worden. Toen was nog geen sprake van een crisis. We wilden kleiner gaan wonen. Dat zou praktischer zijn vanwege de reuma van Sonja. Afgezien daarvan, wat moet je als ouder stel met een grote eengezinswoning? Zo'n groot huis klinkt nogal hol en leeg. Luisteren naar je eigen echo, hahaha! Nou ja, zo erg groot is het ook weer niet. Maar je begrijpt wat ik bedoel. Het lastige is wel om iets anders uit te zoeken. Eigenlijk zou ik wel een grote schuur willen houden en geen fietsenhokje. Dan kan ik tenminste nog wat rommelen en mijn motor fatsoenlijk stallen. Als ik de motor elders zou stallen, dan zie ik het zelfde verschijnsel opdoemen als bij de caravan : een zeer beperkt gebruik. Ik ga toch niet in een leren pak op de fiets met mijn helm achterop naar mijn motor toe? Misschien is het ook wel weer een oplossing om af te kikken. Want hoe lang zal ik nog op de motor blijven zitten? Ik begin steeds meer op zo'n laffe mooi weer rijder te lijken. Je weet wel, in zo'n mooi pak als de zon schijnt en het boven de 20 graden Celsius is en dan maar zwaaien.
En als het toch een fietsenschuurtje wordt, zal het arme ding buiten moeten slapen. Onder een hoes, die katten uitnodigt om op je buddy te klimmen en daar te gaan zitten mauwen. En elke week flink poetsen om het roestmonster van je bike af te houden. Dan ben ik weer terug bij af, zoals het ooit eind jaren 60 begon. Met één verschil : toen leek het leven nog oneindig. Maar ach, elke verandering heeft weer uitdagingen in zich. Zoals het bedenken van creatieve oplossingen.

Muziek uit mijn jeugd -5-

Mijn pa hield naast blues en country ook van jazz. De lp waarvan de hoes hier staat afgebeeld had hij ook. Opvallend genoeg legden ook wij, kinderen van nog geen 10 jaar, dit stuk zwart vinyl ook geregeld op de Dual draaitafel. We vonden het toen al mooie muziek. En nu? Ik vind het nog steeds mooi om te horen. Het roept ook herinneringen op. Leuke herinneringen.

Klasema boom 2013

Klaar voor de winterslaap

De winterslaap van de CBX valt eigenlijk wel mee hoor. Als het even kan rij ik ook van tijd tot tijd in de wintermaanden. Als er maar geen pekel op de weg ligt. Dat spul vreet aan mijn blok. Vooral de aluminium delen zijn erg gevoelig voor dat bijtende spul.
Vanwege die ritjes ververs ik ook niet de olie. Nergens voor nodig. Ik gooi wel een additief in de tank en maak daarna een flinke rit. Dat spul helpt wel om de benzine in goede conditie te houden. Ik hoef in principe geen carburateurs af te tappen als ik na lange tijd weer ga rijden. De accu hangt ook niet aan een druppelaar om hem in goede conditie te houden. Soms, als er sneeuw ligt en ik weet dat er langere tijd niet gereden gaat worden, maak ik hem los en sluit ik de druppelaar aan. De CBX krijgt wel een goede smeer-, was- en poetsbeurt voordat hij zijn pyjama aan krijgt. Om die reden heb ik na de zomer de onderkuip niet gemonteerd. Zo links en rechts hoor ik dat het een strenge winter wordt. Niets mis mee. Dat is altijd beter dan het kwakkelen. Ook voor het weer geldt wat mij betreft : als je iets doet, doe het dan in één keer goed.

Tim's verjaardag

Jill zag het door een andere bril

Yeah!

Gisteren was het zover. Tim is 8 jaar geworden! Ja, ja, de tijd vliegt voorbij. Het was behoorlijk druk in Dronten met veel kinderen. Ook kleintjes, waaronder een tweeling van 8 maanden. Een mooie gelegenheid voor Robert om alvast even te oefenen met een baby. Hij moet nog ongeveer twee maanden wachten voor het zover is dat hij zijn eigen kindje zo mag vasthouden.
Natuurlijk werd Tim overstelpt met cadeaus, maar eigenlijk had hij daar niet zoveel tijd voor. Tim heeft ook een prachtige elektrische gitaar met versterker gekregen. Natuurlijk moest hij opa even laten horen hoe dat klinkt. Ik moet zeggen dat het spul tegenwoordig erg professioneel is. Een versterker met erg veel mogelijkheden tot zelfs het zelf in elkaar zetten van nummers toe. Daar had ik vroeger een taperecorder met meerdere sporen voor nodig. Samen met Sonja heb ik nog in de keuken gestaan om de erwtensoep en broodjes worst voor de bezoekers klaar te maken. Die traktatie paste wel bij het weer. Toen we rond zeven uur 's avonds weer naar huis reden, regende het pijpenstelen.

Help, ik krijg pensioen!

'Even' mijn pensioen regelen...

De afgelopen weken heb ik post ontvangen met vragenlijsten : Wat ik met mijn gespaarde pensioenvoorzieningen wil gaan doen. Wat denk je? Laten uitbetalen natuurlijk! Nu is het zo, dat ik dat niet zonder meer kan laten doen. Daarover moet door de betreffende verzekeringsmaatschappij eerst een advies worden uitgebracht. En voor dat advies moet ik natuurlijk betalen. Het nare is dat ik het geld niet bij een bank kan onderbrengen. Dat zou flink wat pensioengeld schelen. Maar die keus heb ik helaas niet. Vreemd, het is toch zeker mijn geld? Mijn pensioen moet dus uitbetaald gaan worden. Maar voor dat het zover is, moet ik eerst een administratiekantoor hier in huis gaan inrichten om vervolgens met al die formulieren en bijbehorende info aan de slag te kunnen gaan. Wat een gedoe! Ik heb in principe een half jaar de tijd. Maar mijn huidige uitkeringsinstantie niet. Dus ik moet direct aan de slag. Het liefst stop ik alles in één pot, maar dat gaat niet. De opgebouwde bedragen vallen namelijk niet allemaal onder één regime.  De een valt onder de Pensioenwet, de andere onder lijfrente. Het schiet allemaal niet zo op. De aanvraag van mijn AOW is nog het eenvoudigst. Stom hè? Ik ga ook nog uitzoeken of ik niet alles, AOW en pensioen(en), via de SVB kan laten uitkeren. Dat zou mij in de toekomst een rompslomp aan belastingtoestanden schelen.

Koning Albert van België

De Belgische koning Albert kan niet omgaan met geld. Hij heeft daarom de Belgische regering gevraagd hem financieel te steunen. Meneer geeft meer uit dan hij krijgt. Zijn zoon Laurent had wat handigheidjes bedacht om aan extra geld te komen, zoals belastingontduiking. Het Belgisch koninklijk paar behoort tot de rijkste families van onze zuiderburen en ontvangt jaarlijks bijna een miljoen euro van haar inwoners. Het gehele Koninklijk Huis kost de arme Belgen zo'n 30 miljoen per jaar.
Het grappige is dat de koning in zijn laatste Kerstboodschap (hij heeft inmiddels troonsafstand gedaan)  alle Belgen ( Vlamingen, Walen en niet-friet etenden) heeft opgeroepen om meer te besparen. En nu, bijna een jaar later wil Albert de opbrengst opstrijken. Eigenlijk is het nogal gênant, dat Albert zoiets durft te vragen. Maar aan de andere kant : Albert is en blijft een Belg. Het voorval doet me terugdenken aan de kreet van meneer Van Rossem tijdens de eedaflegging door Albert in de jaren 90 toen hij koning werd. Van Rossem schreeuwde toen : "Leve de republiek!" Het gepeupel echter reageerde direct en schreeuwde :"Leve de koning!" Daar zal men nu spijt van krijgen, dunkt me.

Brandend rubber

Op het industrieterrein Oostervaart, in de Pekstraat, is gisteravond een voorraad rubber in brand gevlogen. Er ontstond een flinke rookontwikkeling, die omliggende dorpen, Swifterbant en Dronten bereikte. De brand bij Flevorubber is op dit moment (vrijdagochtend 8.00 uur) nog niet geblust. De brandweer wil het brandende rubber uit elkaar trekken.....

Een nieuwe krantenbezorger?

Het lijkt erop dat we hier in Lelystad Haven een nieuwe bezorger hebben van de Krant van Flevoland. Ik baseer dit op het feit dat sinds kort het dumpen van deze krant gaande is. Het is al de tweede keer dat exemplaren van deze krant op of rond het speelterrein aan de Binnendijk worden aangetroffen. Ik moet bekennen dat ik dit keer een ietsepietsie minder teleurgesteld ben, omdat de kranten in/bij een vuilcontainer zijn gegooid. Hoe dan ook, ik vind het maar niets. Waarom gooit ie ze niet thuis in de papiercontainer? Waarschijnlijk weet ie dat zijn ouders dit niet zullen pikken. En zij zijn niet de enigen.

Muziek uit mijn jeugd -4-

Natuurlijk waren in de jaren 50 ook liedjes die voortkwamen uit de oorlogstijd, zoals veel marsmuziek. Sommige heeft men vertaald of alleen de melodie overgenomen en een eigen tekst toegevoegd. Andere worden doodgezwegen. Natuurlijk ontstonden ook affaires tussen beide kampen. Ook daarover werd gezongen :

Kort lontje en lange tenen

Tegenwoordig moet men steeds meer letten op het taalgebruik als men communiceert met iemand van de Hermandad. De lontjes worden alsmaar korter. Een advocaat kreeg een boete omdat hij in Breda een rechercheur tot zelfs twee keer toe 'sukkel' noemde. Nu heb ik mij laten vertellen dat als er een stad in Nederland is waar veel sukkels rondlopen, het Breda is. Maar toch, een politieman uitmaken voor sukkel is zelfs in Breda verboden. Misschien had meneer Sukkel wel twee enorm domme fouten gemaakt. Dan is ie toch gewoon een sukkel?
In Zeewolde mag je een politieman geen 'pannenkoek' noemen. Ook niet als je dat woord met de oude spelling gebruikt. Mag poffertje wel? Of juslepel? Ik zou het niet weten, want Zeewolde is een vage woonvorm. Ik ken trouwens een meneer Pannenkoek. Hij vindt het helemaal niet erg als ik of anderen hem zo noemen. "Hé Pannenkoek, doe 's normaal man!" is dan ook geen enkel probleem.
Volgens de Hoge Raad mag je een politieman wel 'mierenneuker' noemen. Geen vuile of vieze mierenneuker, maar wel een schone mierenneuker. Maar geiten- of andere dierenneuker dus niet. Discriminatie? Ja!
Volgens artikel 267 van het Wetboek van strafrecht mag je niemand beledigen. Als een politieman vindt dat je hem beledigt mag hij jou aanhouden. Op basis van een subjectief oordeel dus. Hij kan die subjectiviteit inzetten om zijn slimmere opponent de baas te blijven. Als iemand zich beledigd voelt door een agent, vangt hij of zij bot. Dat komt omdat de rechter van mening is dat de gemiddelde agent vaak een zeer beperkte woordenschat heeft.
Veel politiemensen kunnen nauwelijks fatsoenlijk uit hun woorden komen. Ze gebruiken graag ambtelijke, bombastische taal, wat nogal lachwekkend overkomt. Hij zou ook gewoon kunnen zeggen : "Dag meneer, mijn naam is Pannenkoek van de Verkeerspolitie Flevoland. Ik heb geconstateerd dat u te snel reed."  Gewoon in Jip en Janneke (wanneer gaan die twee zich gediscrimineerd voelen?) taal. Zelf ben ik een keer staande gehouden en beledigd. Die agent sprak mij als volgt aan : "Dag meneertje, het is in dit land niet de gewoonte om...." Deze sukkel dacht dat ik een buitenlander was. En dat 'meneertje' beviel me ook niet. Goed voor twee keer 'sukkel'. Maar om hem daarom nou sukkel te noemen, kan de man dus als beledigend ervaren. Is het eigenlijk wel handig om een politieman te corrigeren? Nee, tenzij hij geen lange tenen heeft.

Mond dicht en anders....

In Turkije is een kritische journaliste tot levenslange gevangenisstraf veroordeeld. Er wordt beweerd dat ze lid is van een terroristische organisatie. Waarschijnlijk de vakvereniging voor journalisten of zo. Wie kritiek uit op de Turkse regering of andere overheidsinstanties, wordt beschouwd en behandeld als staatsvijand. Om een dergelijk criticus te kunnen vervolgen wordt in de beschuldiging gemakshalve een draai gegeven richting staatsgevaarlijk. Zo doet men dat in bijvoorbeeld Rusland, China en Noord Korea ook. Ik vind het zorgwekkend, dat een land dat nota bene aan de EU deur klopt om te worden toegelaten dergelijke onmenselijke praktijken erop nahoudt. In Turkije zitten zo'n 70 journalisten in de gevangenis. De democratie en de mensenrechten staan in Turkije nog onmiskenbaar in de kinderschoenen.

Nieuwe tandwielen Noordersluis

Panamawielen links

De Noordersluis wordt van nieuwe tandwielen en motoren voorzien. Op de sluis staat een enorme kraan om de klus te klaren. Er zijn verkeersregelaars aanwezig om het verkeer veilig over de sluis te leiden. De beide oude knarren doen hun best, maar niet iedereen is van hun aanwijzingen gediend. Zo geeft een automobilist extra gas, ondanks dat de verkeersregelaar met handgebaren aangeeft vaart te minderen.
Als ik wat foto's wil maken, krijg ik te horen dat ik op afstand moet blijven. "U heeft geen helm op en dat is gevaarlijk", aldus meneer. Maar recht onder de kraan zie ik diverse mensen zonder helm staan. Ook passerende wandelaars en fietsers die vlak onder de kraan de sluis mogen oversteken schijnen immuun te zijn voor vallend staal. Overigens vraag ik me af of een helmpje iets uitmaakt als je een elektromotor van de sluis op je hoofd valt. Ik ben maar op gepaste afstand gebleven. De sluis is in verband met de werkzaamheden gesloten voor de scheepvaart. Later bleek dat het met name om de grote, halve tandwielen gaat, de zogenaamde Panamawielen.

Op herhaling of?

Of gewoon een andere kopen? Ik heb het over een motorfiets. Zal ik een andere kopen of mijn huidige CBX aanpakken? Om mij onduidelijke redenen heb ik zin om weer eens iets anders te gaan doen. Misschien omdat ik dit jaar 65 word? Ik ben zeker niet uitgekeken op mijn trouwe CBX 750. Maar ergens kriebelt het. Het zou leuk zijn om mijn laatste(?) motor weer een Benelli te laten zijn. Met dat merk is mijn motorleven in 1970 begonnen. Maar ik vind die moderne dingen van dat merk helemaal niets aan. De eveneens Italiaanse Moto Guzzi V7 Racer vind ik wel een gelikte retro racer.
In een Duitse catalogus zag ik een voorbeeld van een omgebouwde Honda 750. Het leuke was dat niet alleen de bike er gelikt uitzag, maar men had ook een complete onderdelenlijst toegevoegd, inclusief de prijzen. De Honda was in een prachtige caféracer veranderd.
Ooit heb ik dat zelf al eens gedaan met een oude Kawasaki Z400J en hem omgedoopt in Kasuwa vanwege de mix aan onderdelen.
Weer zo'n klus doen lijkt me wel wat. Het aantrekkelijke is ook dat ik niet in één keer alle benodigde onderdelen hoef te kopen en de werkzaamheden kan spreiden. Ik heb al eens naar de CBX gekeken. Ik kan me vrij goed voorstellen hoe hij er als caféracer uit zal zien. Het enige wat ik weer zal laten doen is het aanpassen van de sproeiers van de carburateurs zodat ik K&N luchtfilters kan monteren. Het liefst op een testbank natuurlijk.

Muziek uit mijn jeugd -3-

Mijn moeder vond dit een prachtig nummer, dus kocht ze deze single bij Hofenk op de Haarlemmerstraat in Leiden. Die platenzaak was voor ons tieners een walhalla. Je kon daar in cabines naar de nieuwste nummers op vinyl luisteren. Stiekem uit je dak gaan voor een nieuw Stones of Beatles nummer en dan zeggen dat het tegenviel. Anders voelde je je moreel verplicht dat plaatje te kopen.

Wachtkamer van de dood

De oude baas is blij verrast als ik hem een bakje erwtensoep overhandig. "Weer uit eigen keuken?", informeert hij nieuwsgierig. Ja, uit eigen keuken. Vorige keer, toen ik hem vroeg wat hij van de erwtensoep vond, zei hij lachend : "Heerlijk, maar wel wat weinig." Hahaha! Maar dit keer is het zelfde bakje meer dan voldoende. Hij hoeft het niet te delen. Hij vertelt me namelijk dat zijn vrouw onlangs is overleden en inmiddels is gecremeerd. Het overvalt me, ondanks de wetenschap dat ze hard achteruit ging. De crematie vond op dezelfde dag plaats van die van Jacques. Hij had mij nog gebeld, maar de boodschap voor mij is niet helemaal duidelijk overgekomen.
Als ik in zijn opgeruimde woonkamer plaats neem, vertelt hij over het wel en wee in het verzorgingstehuis. Vooral het 'wee', want volgens hem was er geen sprake van 'wel'. Hij vertelt over de rammelende zorg en de afstandelijkheid van de verzorgende. "Ze hebben nergens tijd voor. Je bent een ding waarmee op gezette tijden iets moet gebeuren.", klaagt hij. Dan loopt hij naar de eettafel en pakt een tot A4 gevouwen pagina van een ochtend blad. Als hij het openslaat, zegt hij verontwaardigd : "Kijk, het heeft ook in de krant gestaan!" Het betreft een artikel over de ervaringen in een zorginstelling. Het mij bekende verhaal over halfbakken zorg, venijnige verzorgers en eenzaamheid. Vooral dat laatste verontrust mij. Niemand heeft tijd voor je, iedereen heeft een eigen druk leven. Ik moet maar proberen om heel lang gezond en zelfstandig te kunnen blijven. Anders beland ook ik straks in de wachtkamer van de dood.

Drones

Oude Russische drone

In het lokaal nieuws las ik dat men regels wil opstellen voor het gebruik van drones, onbemande vliegtuigjes met een bepaalde lading aan boord. In dit geval een observatiecamera. Ze worden tegenwoordig ingezet door de politie te bestrijding van de misdaad. In Almere maakt men gebruik van zo'n drone. Amerika gebruikt ze voor verkenningen en precisie aanvallen. De drones beschikken dan over een springlading. Van Israël is ook bekend dat ze drones gebruikt. Daarmee worden Palestijnse verzetsstrijders geëxecuteerd. Een vreemd fenomeen als je bedenkt dat zo'n aanval op elk willekeurig moment kan plaatsvinden : "Hé pappa, een vliegtuigje!" Kaboem!! Weg pappa.
Ik weet niet of Justitie een dergelijk gebruik tegen de zware misdaad ook overweegt.
In het grote Amerika heeft een stad een aparte vergunning ontwikkeld, die het mogelijk maakt voor de ingezetenen om drones uit de lucht te schieten. Alsof je je ontdoet van een lastige wesp (drone = mannetjes wesp), al is die manier eigenlijk faliekant onnodig. Ergens kan ik het me wel voorstellen, zo'n vergunning. Ik bedoel ook gewone burgers kunnen drones kopen en gebruiken. Dus wie zegt me dat de drone boven mijn tuin van de politie is en niet van een nieuwsgierige burger? Die politielogo's kan immers iedereen namaken.Soms denk ik weleens aan het bezit van zo'n drone. Bijvoorbeeld wanneer ik in bepaalde bijzondere situaties een opname vanuit de lucht zou willen maken. Maar eerst vooraf flink oefenen :

Naar Mali

Lichting 69-4 is niet meer

Om de een of andere reden wil het ministerie van Defensie  het percentage militairen dat jaarlijks mag omkomen in stand houden. Soms vraag ik me af of het niet weer gewoon Ministerie van Oorlog worden. Hoe dan ook, we naar Mali. Wel wat vreemd zo'n bericht als je naar de discussie om Zwarte Piet luistert. Ik bedoel, aan de ene kant neemt men een groep overdreven in bescherming en in Mali gaat men op zo'n groep schieten.
De missie is een zoveelste gelegaliseerde interventie. Om mij onduidelijke redenen wil ons land maar telkens in oorlogssituaties geraken. Misschien lopen we te veel achter de Amerikanen aan.  Ik hoop niet dat we net als die Amerikanen gevangenen gaan martelen of misbruiken voor allerlei medische proeven. Heeft ons land daartegen wel eens geprotesteerd? We sturen straks een kleine 400 man naar dat land op het Afrikaans continent. Daarvan mag volgens de statistieken van Defensie zo'n 4% sneuvelen. Dus 16 doden is akkoord. Vanaf de zeventiende mogen we weer ach en wee gaan roepen. Overigens zal dat percentage lastig gehaald worden, omdat zo'n 30% van de beroepsmilitairen pertinent niet wil omkomen. Dat wordt extra opletten dus en eerst schieten en dan pas vragen stellen.

Opvallen in de regen

Vanmorgen ben ik gewoon weer vroeg uit de veren. Ik gluurde even naar buiten, want in de slaapkamer bleef het verdacht donker. Wat een nattigheid buiten! Als ik 's morgens op pad moet, zoals onlangs voor het appels plukken, sta ik een uur van tevoren op. Dan heb ik alle tijd om mijn ding te doen. Zoals gewoon rustig ontbijten en naar het nieuws kijken. Vanmorgen hoor ik op het nieuws dat zo'n kleine twintig procent van de kinderen 's morgens niet ontbijt, omdat de ouders daar geen tijd voor hebben. Zelf denk ik dat het gemakzucht of luiigheid betreft van die ouders. Als ouder moet je er zijn voor je kind. Tenminste, zo vinden wij. Over de 24 uur baan als moeder mogen deze moeders het dus niet hebben.
Het weerbericht geeft veel regen op. Maar gelukkig bestaat er nog zoiets als een regenpak en laarzen. Ik heb trouwens ook een echte zuidwester. Dus ik kan ondanks de regen gewoon zwerfvuil gaan opruimen.
Ik heb geen reflecterend regenjack. Dus trek ik over mijn regenpak gewoon zo'n reflecterend hesje aan. Dat is vooral op donkere dagen nodig. Ook op zonnige dagen draag ik reflecterende kleding. Dan voel ik me toch een ietsepietsie veiliger wanneer ik buiten aan het werk ben.
Het regent en dat is een mooie gelegenheid voor de gemeente om de verstopte rioolputten eens te inventariseren. Dan hoeft men alleen die putten te laten leegzuigen. Dat scheelt weer heel veel belastinggeld.
Vanmorgen werd het anderhalve zak.En dat betrof alleen de directe omgeving.

Een babyshower

Eerlijk gezegd had ik er niet eerder van gehoord. Toen ik het woord de eerste keer hoorde, zag ik een beeld waarin een moeder met een baby rondsjouwt. In zo'n draagdoek.
Maar het blijkt van origine een commercieel Amerikaans verschijnsel te zijn. Het betreft het een surprise party in het huis van de zwangere. De woning wordt versierd met ballonen en slingers en wat opgetuigd met allerlei zaken die te maken hebben met de zwangerschap en/of de (komst van de) baby.
Het was weer eens wat nieuws en ook leuk om mee te maken. Carina wist van niets en werd compleet verrast.

Collecte op de A1

In de file op de A1 werd gecollecteerd! Toen ik aan de collectant vroeg waar het voor was, zei hij dat terroristen Rutte en Samsom hebben ontvoerd. Ze eisen 1 miljoen euro en anders steken ze die twee in de fik.
Toen ik vroeg wat ze tot nu toe hadden opgehaald, zei de man bedrukt : "We hebben tot nu toe alleen 425 liter brandstof toegezegd gekregen......"
(met dank aan Hank).

Ritsen bij de kassa

Bij menige kassa verbaas ik me over de creativiteit van sommige klanten, om te kunnen afrekenen met de rij wachtenden voor hen.
Er zijn er, die het gewoon vinden dat ze voor mogen dringen, omdat ze maar een of twee producten hebben om af te rekenen. Sommige hebben het bedrag gepast in de hand en dus mogen ze als eerste, vinden ze. Ze vragen niets, maar lopen gewoon de rij voorbij en gaan vooraan staan.
Anderen zien opeens een kennis staan die vooraan staat. Onder het mom van even een praatje maken, sluiten ze achter quasi onopvallend hun kennis aan. Zo'n kennis trekt dan vaak een gezicht van : Ken ik u ergens van?
Nog niet zo lang geleden verscheen een nieuw fenomeen in de rijen voor kassa's. Zodra een wachtende in de rij bewust of onbewust wat ruimte openlaat, neemt een klant die aan komt wandelen en die eigenlijk achteraan moet aansluiten die ruimte in! Als daar iets van gezegd wordt, reageert de voordringer met : "Ik ben aan het ritsen hoor!"
Maar het ergste vind ik toch dat er nog steeds baliemedewerkers zijn, die dat soort klanten toch helpen in plaats hen aan te spreken op hun onfatsoenlijk gedrag en af te sluiten met : "Sluit u maar even netjes aan het eind van de rij aan. Dank u."

Unicum - BAS

Zaterdagmiddag zijn Mike en ik naar een voetbalwedstrijd van Unicum gaan kijken. Het was niet bepaald mooi weer, maar dat mocht de voorpret niet drukken. We reden het terrein op en zagen aan de drukte langs de lijn en de cameraopstelling van Omroep Flevoland bij welk terrein we moesten zijn.
Ik keek nog even goed om me heen, want ik had geen Kassa iets dergelijks gezien om de toegangsprijs te storten. En dus was deze wedstrijd blijkbaar gratis toegankelijk!
We zagen een op en neer gaande wedstrijd met weinig echte kansen. Die deden zich wel in de twee helft voor en dan met name voor de club uit Biddinghuizen. Beide partijen legden goed verzorgd voetbal op het kunstgras, maar het compacte spel bood weinig mogelijkheden. Er werd niet gescoord. Het blijft een opvallende situatie dat een dorpsclub (met alle respect) als Bas stadsverenigingen als SV Lelystad van het veld veegt en stadgenoot Unicum in bedwang weet te houden. Door het sombere weer slaagde ik er niet in om een paar fatsoenlijke foto's te maken.De SV verloor weer. Dit keer met 2-0 (zucht).

Voor hen die zichzelf wegcijferen

Er zijn veel mensen, vooral vrouwen, die zichzelf wegcijferen voor een ander. In de hoop dat de ander datgene bereikt wat ie wil. Ik kan me dat niet zo voorstellen, want ik ben niet zo'n iemand die zichzelf constant wegcijfert. En toch zijn ze er. Voor al die mensen die al die tijd in de schaduw van die ander staat zingt Bette Midler :

Onhandig voor senioren

Als het zo uitkomt, kom ik soms in een seniorenwoning terecht. Over het algemeen zijn die woningen goed afgestemd op de doelgroep. Toch zie ik ook delen van interieurs die mij verbazen.
Wat dacht je van een kast onder een trap in zo'n woning? Ik heb er een gezien, die blijkbaar bestemd is voor ouderen met een vergroeiing van de rug. Een half deurtje, waar je gebukt in en uit moet. Wedden dat je eerst tien keer je hoofd stoot? En wanneer je als seniore bewoner nog geen rugaandoening hebt, krijg je die zo wel. Hoe verzint men dit?
Een ander geval betreft het toilet. In deze seniorenwoning is het toilet zo klein, dat je achteruit moet inparkeren. En wie hulp nodig heeft bij het reinigen van de achterste, moet maar in de gang op de knieën gaan. Enigszins corpulente bewoners moeten eerst in de gang de broek laten zakken en hem daar ook weer ophalen. Wel eerst de kont afvegen natuurlijk. Al met al nogal vreemd voor een woning met een relatief grote badkamer (zonder toilet) en brede deuren voor mensen in een rolstoel.
O ja, in een badkamer zag ik een verwarmingsradiator, die tegen het plafond gemonteerd was. In dat plafond bevindt zich ook de afvoer van de ventilatie. Warme lucht stijgt en dus stoken deze senioren voor de mussen.

Rouwverwerking

Een verlies of verliezen lijden. Het gaat niet alleen om dierbaren, maar ook om bijvoorbeeld je baan. Zelfs het verlies van een huisdier kan hard aankomen.
Vaak ondervinden rouwenden hinder van goedbedoelde uitspraken, zoals : "nu is het wel genoeg geweest, het leven gaat verder hoor" en meer van dat soort uitspraken, die de indruk wekken alsof je als rouwende blijkbaar even een knop moet omzetten. Aan de andere kant weten mensen in de directe omgeving vaak niet hoe ze kunnen omgaan met iemand die rouwt. Om die reden verwatert het contact soms. Gelukkig is tegenwoordig allerlei informatie beschikbaar met tips voor beide partijen. Zoals dit foldertje dat ik in Arnhem in een display van een uitvaart bedrijf zag staan.