Fruit plukken in de zon

Het plukproces verloopt met horten en stoten. Dat  heeft direct te maken met het rijpingsproces van het fruit. Maar vandaag dus weer lekker geplukt met prachtig weer. Het is 's morgens merkbaar kouder. Maar dat mag de plukpret niet drukken. We begonnen vandaag met het plukken van de peren. Die zijn er nu allemaal af. Afgezien dan van de Gieser Wildeman (stoofperen). Die komen later aan de beurt. Tijdens de pluk van de appels (Topaz) viel het al op, dat er niet echt veel 'rood en groot' hing. Tijdens de koffiepauze werd geopperd dat we pas donderdag hoefden terug te komen. Maar tegen het eind van de middag ging het gerucht dat we morgen toch ook weer gaan plukken. We moeten de mail in de gaten houden. Ik heb de hele dag in en uit een trekker gekropen. Om in die kleine ruimte achter het stuur te kunnen gaan plaatsnemen, moet je behoorlijk lenig zijn. De andere plukkers zagen daar nogal tegenop. Ik moet zeggen,ik ben leniger dan ik dacht! Hahaha!

Praten met je hond

Veel hondenbezitters doen het : praten tegen de hond. Ik praatte ook vaak tegen onze honden. Dat gaat eigenlijk van zelf. Op de een of andere manier lijkt het dat zo'n beest aanspreekbaar is. Dat ie begrijpt wat je allemaal zegt. Onzin natuurlijk, want zo'n hond houdt niet voor niets zijn kop schuin als je tegen hem praat : het ene oor in, het andere weer uit. En wij maar denken dat ie naar ons luistert.
Er zijn hondenbezitters die praten verwarren met commanderen. Die zeggen bijvoorbeeld tegen hun hond : "Ik heb al tien keer gezegd dat je niet moet blaffen." Alsof een hond daarvan gaat blozen van schaamte.
Of : "Hé, je mag me niet bijten! Dat doet pijn!" In dat soort situaties worden honden als kinderen behandeld. Ik hoorde iemand tegen een pup die voor hem op de stoep lag zeggen : "Zeg, ik heb wel wat anders te doen dan hier de hele dag in de regen staan! Kom op, ga eens lopen. Ik wil vandaag nog.... " gevolgd door een opsomming van activiteiten. Toen ik een halfuur later weer langsliep, was die meneer nog steeds in gesprek mijn zijn pup. De verleiding is groot, maar een hond is geen kind. Dus gewoon 'Zit!', Af!', 'Vooruit!', 'Foei!' enz. gebruiken. En met enige overtuiging in je stem en de juiste lichaamstaal. Net als bij je kinderen. Moet je eens zien hoe een hond daarvan geniet : Eindelijk iemand die de leiding heeft. Iemand met pit, die een hond honds behandeld.

Wat een boerenpummel

Gisteravond rond half negen kwam ik op de Runderweg achter een tweetal trekkers te rijden. De achterste, voor mij dus, was behoorlijk slecht zichtbaar. De twee speciale markeringsborden links en rechts aan de achterkant vielen in mijn koplampen nog wel op. Maar de verlichting leek nergens naar : Links een miezerig lampje en rechts niets. De trekker voerde ook geen oranje zwaailicht zoals zijn voorligger. De aanhanger betrof een landbouwmachine die breder was dan de rijbaan. Toen ik het gevaarte behoedzaam passeerde, kreeg ik halverwege de manoeuvre een felle schijnwerper in mijn gezicht. Die was bevestigd op de trekker en scheen schuin naar achteren. "Wat een boerenpummel!", mopperde ik. Aan de voorzijde ook een paar vreemd afgestelde(?) lampen, die alles behalve de weg beschenen.
Kijk, die boeren hebben natuurlijk ook hun werkzaamheden en mogen van mij ook de weg gebruiken. Ook al rijden ze soms tergend langzaam. Maar dat is dan maar zo. Maar al die overige gevaarlijke ongein, daar zit ik niet op te wachten. Opvallend zijn het vaak van die jonge pikkies, die zo rondrijden. Dat moeten ze gaan verbieden. Zo'n trekkerrijbewijs stelt niets voor vergeleken met een gewoon rijbewijs. Dus ook op de trekker alleen met een gewoon rijbewijs en vooral de voertuigen goed onderhouden. Over de modderwegen zwijg ik maar.

Heftafel te koop

Aan alles komt een eind. Zo ook aan mijn trouwe hulp, de mottorheftafel. Ik ga hem wegdoen. Ik heb hem elf jaar en hij heeft wat mij betreft zijn nut en geld opgebracht. Lekker staande sleutelen en/of poetsen, geen last van een kromme rug en/of koude kont en/of zere knieën.Ik heb de heftafel al die tijd in de garage weggewerkt in de vloer. Dus in ruststand was het oppervlak gelijk met de vloer. Bij de heftafel zit ook een inrijklem of voorwielklem. En een oprijplaatje, maar dat had ik dus niet nodig.
De laatste tijd kreeg hij wel wat last van ouderdomsverschijnselen. De CBX (200kg) kreeg ie niet meer omhoog. Dat wil zeggen, de eerste 30 cm niet, daar had ie hulp bij nodig. Maar als dat drempeltje genomen was, blies de compressor hem wel met gemak verder omhoog. Bij een lagere belasting (scooter) was dat geen probleem. Ook als ik er zelf op ging staan. Het kan zijn dat de slangetjes aan vervanging toe zijn, of dat wat onderhoud aan het luchtsysteem nodig is. Maar voor de handige dhz'er zal dat geen probleem zijn. Hij heft ongeveer 60 cm omhoog en heeft een vergrendeling / beveiliging tegen ongewenst naar beneden zakken. Wie belangstelling heeft mag de professionele heftafel voor een zacht prijsje (100 euro) komen ophalen.
5 oktober : De heftafel is inmiddels opgehaald.

De Bonuskaart ligt op straat

De gegevens van de Bonuskaart van supermarkt AH liggen op straat, zo schrijven diverse media. Ik moest er wat om glimlachen, want dat is al jaren zo. Bezint eer gij begint!
En al zouden die kaartgegevens wel goed beveiligd zijn, toch ligt veel van dat soort (koopgedrag) info gewoon op straat. Ik ken mensen die hun kassabonnen geregeld op straat gooien. Met gevolg dat iedereen kan lezen wat er gekocht is, wanneer, waar en hoe betaald is. Zo kan ik ook zien dat op vaste dagen bepaalde mensen naar 'hun' supermarkt gaan. En wat ze daar kopen. De kassabon vertelt ook iets over hun eetgewoonten. Nu is het niet zo dat ik geregeld op zoek ben naar kassabonnen. Ze worden mij, als vrijwillige zwerfvuilopruimer, dagelijks ter inzage aangeboden door steevast dezelfde mensen. Daar heb ik hun bonuskaart niet eens voor nodig.

In een ander oliebad

Omdat de koppeling van mijn Honda nog steeds de neiging heeft om te gaan slippen, vooral in het hoge toerengebied, heb ik besloten dit keer olie van een gerenommeerd merk erin te gooien. De goedkopere, die ik altijd naar tevredenheid heb gebruikt, moet dus naar het chemisch afval. Het kan zijn dat ik de laatste keer een 5 liter verpakking heb gekocht, die qua samenstelling iets afwijkt. Je weet maar nooit, want procesoperators zijn ook maar mensen met opstartproblemen op de maandag en weekend-euforie op de vrijdag. En dan heb ik maar niet over baaldagen. Ik heb tot nu toe alles van de koppeling vernieuwd. Dus nu nog de olie. Ik ben benieuwd in hoeverre de nieuwe olie het probleem definitief oplost!

Leuk!

Bij het buurthuis De Windhoek is een aantal blauwe bloempotten geplaatst. Zelfs zonder planten erin, staat het staat erg decoratief. Ze kleuren mooi bij het blauw van de kozijnen en deuren. Hopelijk zijn ze een lang en ongeschonden leven beschoren.

Geen grijpers meer

Ik ben al een tijdje door mijn grijpers heen en de SVZO kan mij ook al een tijdje niet helpen. De stichting heeft zelf ook geen grijpers meer. Het schijnt dat de gemeente Lelystad aan het bezuinigen is. Vanmorgen heb ik weer nee moeten verkopen en de vrijwilliger doorverwezen aan het of een buurthuis.
Willem Vos heeft tijdens de uitreiking van het boegbeeldje aan de wethouder om aandacht gevraagd voor dit punt. Misschien zijn die grijpers wegbezuinigd vanwege de crisis. Straks moeten we nog gaan demonstreren om vrijwilligerswerk te mogen doen. Het zal toch niet?
Dus mocht iemand een grijper willen : vraag het bij uw buurthuis of bij een ander in een andere wijk. Dit depot is helaas al een tijdje leeg.

De Oostvaardersplassen

Wel mooi in de Oostvaardersplassen

Zelf heb ik er helemaal niets mee. Ik vind het geheel net zo naar als menige dierentuin, varkens- of kippenschuur. Er zijn veel te veel grazers en veel te weinig voedsel. Laatst hoorde ik een Boswachter zeggen dat de afgelopen winter 1.700 dieren zijn afgeschoten. De presentatrice van het tv programma schrok zich een hoedje. "1.700?", vroeg ze geschokt. Zegt die maffe boswachter : "Ja, dat doen we uit liefde voor de dieren". Ja hoor, houd jezelf maar lekker voor de gek. Volgens mij willen die beesten net als mensen gewoon een leuk leven hebben met voldoende ruimte en eten. Dan hoeven ze niet afgeknald te worden. Maar helaas wordt hen niets gevraagd. Hun mening wordt verkondigd door o.a. boswachters. Gezien de recente gebeurtenissen vraag ik me af hoeveel wolven er nodig zijn om zoveel grazers in een jaar tijd weg te vreten. Ik denk te veel. Maar gelukkig zijn er dan nog te veel boswachters om het wolvenoverschot straks af te knallen. Uit liefde voor het dier natuurlijk.

Tim en Jill

Toen ik Tim zag vissen, viel mij op dat hij zo lang stil kon zitten. Normaal zit hij geen minuut stil en is sprake van een ware spraakwaterval. Maar als ie aan het vissen is, is Tim gehuld in een grote stilte. Geconcentreerd houdt hij zijn dobbertje in de smiezen.
Laatst won hij nog met vissen door de meeste te vangen. Omdat Tim telkens spullen van zijn pa moet lenen, dacht opa aan hem toen een lieve buurtbewoonster opa een aanbod deed.
Haar vader stopte met vissen en had zijn uitrusting aan haar gegeven. Zij vroeg opa of hij soms interesse had in de visspullen. Toen heeft opa voor Tim twee hengels en een visparaplu uitgezocht. De rest zou naar een goed doel gaan.
Eind vorige week heb ik Tim verrast met een eigen visuitrusting. Tim keek er beduusd van toen hij die mooie hengels en de paraplu zag. "Voor mij alleen, opa?", vroeg hij vol ongeloof. "Dan hoef ik niet meer aan pappa te vragen om een hengel te lenen!", juichte Tim.
Jill ligt al een tijdje in de lappenmand. Ze heeft een vreemde uitslag op haar lichaam. Ze is onder behandeling, al schijnt men niet precies te weten wat het is. Waarschijnlijk een allergische reactie. Hopelijk is het over als ze jarig is. En dat is komende zaterdag. Dan wordt Jill al weer 5 jaar.

Rory Gallagher - Bankers blues - Live 1976

Rory is niet meer. Maar zijn muziek wel. Soms rauw, dan weer rustig. Altijd doorspekt met schitterend solo's. Vooral zijn bluesnummers vind ik mooi.

Over de kling

Waarom ik zo over Prinsjesdag schrijf? De Troonrede doet me erg veel denken aan de Middeleeuwen met hun machtige heersers. Die lazen ook voor hoe het klootjesvolk moest worden kaal geplukt. Dat moest penningen betalen. Daarna stegen hun volgelingen te paard en terroriseerden de bevolking, die steeds meer belastingen moesten betalen. En wie niet kon of wilde betalen, werd over de kling gejaagd en zijn bezittingen werden verbeurd verklaard. We zijn inmiddels een paar eeuwen later, maar veel is er niet veranderd.

Brand in de Jol

Zondagochtend vroeg is een brand uitgebroken in de wijk Jol. Wat voorheen de werkplaats van een motorzaak was, is in vlammen opgegaan. Ik heb er niets van meegekregen, want ik sliep. Weliswaar met geopend raam, maar toch. Er zijn gelukkig geen slachtoffers gevallen.
In het pand schijnen nu andere ondernemers te zitten.

Burendag 2013

Gisteren was het Burendag en dit keer heb ik deze dag gevierd. Met buren. Overburen welteverstaan. Ik was namelijk uitgenodigd om deze dag mee te maken in de Stavorenstraat. Daar bevindt zich een woongemeenschap voor jonge mensen die lijden aan schizofrenie.
Het was de eerste keer dat ik daar  binnen de afgebakende ruimte was. Op het pleintje vlakbij het inloophuis, was de boel ingericht voor de ontvangst van de gasten en de bbq. met een kop thee en een vlaaipunt nam ik plaats en maakte ik kennis met een begeleidster en een bewoonster. Ik heb daar uitgebreid met hen en een paar andere bewoners en familie van een bewoner gesproken. Er is daar 24 uur/dag iemand aanwezig ter ondersteuning van de bewoners. Die permanente aanwezigheid heeft een positieve uitwerking op de bewoners. Het enige bijzondere dat ik aan de bewoners zelf merkte, was dat ze erg open zijn. Zo sprak ik iemand die graag actief wil zijn, maar al een paar keer vastgelopen is. Niet vanwege zijn ziekte, maar door vooroordelen en gemiste kansen. Een ander vertelde over haar leven dat, sinds ze in de Stavorenstraat is gaan wonen, in positieve zin veranderd is. "Erg fijn om een eigen plekje te hebben, waar ik zelfstandig kan wonen en leven met de wetenschap dat er hulp in de buurt is", aldus een tevreden bewoonster.
De meeste bewoners zijn tamelijk op zichzelf. Ze hebben geen behoefte aan andere contacten dan die in hun straat. "We hebben een gemeenschappelijk probleem dat zich per individu verschillend kan uiten en wij begrijpen elkaar", zo lichtte een bewoonster toe.
Een aantal van hen kende ik al van gezicht, omdat ik ze weleens zie op weg naar of van de Aldi of snackbar. De meeste kwam naar mij toe om zichzelf  voor te stellen. Leuk om nu persoonlijk kennis met hen te mogen maken. Het geheel ziet er verzorgd en schoon uit. Voor de komst van de woongemeenschap, was ter plekke sprake van verpaupering en overlast. Nu is het dus schoon, mooi en rustig. Tegen half zes begon men aan de bbq. Hoewel het aantal bezoekers minder was dan vorig jaar, was het toch een geslaagde Burendag.

Wanneer heb je genoeg?

In de discussie over de torenhoge bonussen komt te vaak het argument naar voren, dat we anders geen topbestuurders meer in dit land zullen houden. Op mijn beurt vraag ik me af, in hoeverre wij in dit land zitten te wachten op topbestuurders die nooit genoeg geld hebben. Zelfs na een wanprestatie krijgen ze bonussen. Ze zetten werknemers op de nullijn, terwijl ze zichzelf verrijken. Is het hebben van een beschamend hoog inkomen niet genoeg? Is 2 miljoen op je rekening nog steeds te weinig? Is hier nog wel sprake van een topbestuurder of iemand die verslaafd is aan geld en desnoods over lijken gaat? En zitten we op dit soort mensen te wachten?
Me dunkt dat er genoeg mensen zijn die met dezelfde kwaliteiten maar met een andere instelling en dus voor minder geld dit werk zouden willen doen. Maar ik ben bang dat men aan de kwaliteiten van een 'goedkope' bestuurder zal twijfelen. Een bestuurder moet immers miljoenen graaien. Wordt het niet eens tijd om van verdienend naar dienend leiderschap over te stappen. Dat is maar een paar letters minder.

Een Boegbeeldje!

Vanmiddag tegen 4 uur was ik op uitnodiging in de Waterwijk. Daar reikte wethouder Meta Jacobs (WMO) het Boegbeeldje uit aan de vrijwilligers die zwerfvuil opruimen. Meta kwam sportief op de fiets, net als ik. Maar die van mij heeft een 750 cc motorblok eronder hangen.
Er had zich slechts een handje vol vrijwilligers gemeld. Voor mij was het de eerste keer dat ik deze wethouder ontmoette. Een hartelijk, goedlachse en humoristische vrouw. Ze toonde zich ook een moeder, want ze deed mijn rugzak extra goed dicht. Het begon namelijk licht te regenen.
Ze sprak haar waardering uit voor ons werk en reikte vervolgens het Boegbeeldje uit aan SVZO man Willem Vos. Die nam het samen met een oorkonde namens alle opruimers in ontvangst. Natuurlijk moest het gebeuren even digitaal vastgelegd worden voor de diverse media.

Hoera, het is voorbij!

Hij leest zijn voorgekauwde zegje nog vanaf ouderwets papier voor. Zijn tablet is blijkbaar 'out of order'. Of wil ie niets van de moderne technologie weten? Het is, zoals te doen gebruikelijk de laatste jaren, een emmer vol treurige aankondigingen. Maar nu voor het eerst voorgelezen door een koning. Het is voor hem de eerste keer dat hij al die ellende over ons uit mag gieten. Voorheen deed zijn moeder dat. Vaak op een toon van een afstandelijke moeder. Volgens deskundigen leest haar zoon de trieste nota 'minder gedragen' voor dan zijn moeder.  Voor Jan met de pet : minder plechtig. Hij kijkt na elke twee zinnen naar rechts, dan recht voor zich uit en vervolgens naar links. Daar zit ik dan met mijn goede gedrag en vind de wijze waarop hij de ellende over het land uitstort erg mooi. Ik moet de broekriem nog strakker aantrekken zegt hij tot besluit. Ik heb al lang geen broekriem meer. Die is een paar jaar geleden kapot getrokken. Maar ik moet zwijgen. Dan staat iemand op en roept enthousiast :  'Leve de Koning, hoera, hoera, hoera!' Driemaal is immers scheepsrecht. Iedereen roept mee. Ik niet. Hij stapt in zijn gouden koets om, begeleid door honderden medewerkers, terug te keren naar zijn paleis. Pas dan roep ik : Hoera! Hoera! Hoera! Dan ben ik namelijk blij dat die geldverslindende ongein voorbij is.

Softies

In een tv programma over criminele buitenlanders hoorde ik iemand zeggen : "Iedereen is hier welkom, maar men moet zich wel aan de regels houden. Zo niet, dan moeten ze oprotten." De presentatrice knikte eerst instemmend, maar schrok zichtbaar van het laatste woord en zei corrigerend : "U bedoelt : Dan moeten ze maar vertrekken. Dat klinkt aardiger."
Volgens mij is dat het grote probleem in ons land voor wat betreft deze overtreders. Of het nu buitenlanders zijn of niet, ze worden zo 'aardig' behandeld. En dat is juist een van de belangrijkste redenen, waarom ons land zo aantrekkelijk is voor criminelen. Ons strafsysteem wordt ingecalculeerd in hun criminele activiteiten. Het is immers aanzienlijk 'aardiger' dan in het land waar ze vandaan komen. Tegen een buitenlandse crimineel zeggen dat hij moet vertrekken, zal m.i. weinig indruk maken. 'Oprotten' daarentegen klinkt toch dwingender en het woord geeft ook aan dat we boos en vooral stellig  zijn. We zijn toch geen softies?

Er was altijd al crisis

In de jaren 70 was er ook al een crisis. Die begon in de jaren 60. Of was het al in de jaren 50, toen jongeren door Rock & Roll gegrepen werden? Hoe dan ook de meeste last van de crisis hadden kappers en iedereen die autoriteit uitstraalde. Dat gold niet voor de Doobie Bros. Die maakten alleen leuke muziek.

Arme Amerikanen

In het grote Amerika heeft iemand weer eens om zich heen geschoten. En weer laaien de discussies over wapenbezit in dat land op. Als ik lees hoe vaak kinderen betrokken zijn bij 'ongelukken' met wapens, dan schrik ik me wild.
Ik schrik ook van de reacties van veel Amerikanen. Die zien dergelijke onthutsende voorvallen om zichzelf  te wapenen en dus tegen de ontwapeningsplannen van Obama te zijn.
Ik vind het een armtierige gedachte, waarin geweld blijkbaar de hoogste prioriteit heeft. Hoger dan een vreedzaam leven zonder wapens. De eerste Amerikaanse reactie op het geweld in Syrië is van dezelfde mentaliteit : niet ontwapenen en/of praten, maar met agressie de kwestie aanpakken. Het opvallende is ook dat de Amerikaanse presidenten met de meeste oorlogsslachtoffers op hun naam, de meest populaire zijn in dat grote land. Arme Amerikanen.

Gratis fietsonderdelen!

Hier kennen we de term 'stationsfiets'. Een goedkope, vaak slecht uitziend vehikel dat voor het pendelen tussen de woning en het station wordt ingezet. Sommigen staan vaak dagen geparkeerd bij het station, andere een weekend en weer andere een dag.
Ik ben nog geen stallingen tegengekomen, die genoeg ruimte bieden aan het enorme aanbod van fietsen. Rond menig station staat het stampvol. Soms wordt de bezem door de enorme hoeveelheid gehaald. Fietsen die duidelijk al een tijd niet in gebruik zijn, worden (al dan niet na een waarschuwing middels een sticker) verwijderd. Het periodiek verwijderen kan ook op een andere manier gebeuren. Per onderdeel. Er zijn lui, die zo'n stalling met heel andere ogen zien. Namelijk als een enorm aanbod van onderdelen.
Zo zag ik een paar jongelui door een fietsenstalling wandelen. Ze hadden zelf geen fiets en waren niet toegerust om een treinreis te gaan maken. Ze hielden de omgeving in de gaten. Na de wandeling liepen ze met een tevreden blik terug naar een auto. Daar aangekomen ging de achterklep open en kwam een boodschappentas (model shopper) tevoorschijn. Die bleek wat gewicht te hebben, gezien de houding waarin de ene jongeman liep.
Ze liepen terug naar de fietsenstalling om... De rest laat zich raden. Ik bedoel als je daar zit te sleutelen aan je eigen fiets, hoeft er niemand op de uitkijk te gaan staan. Toch?

Hoogste windmolen

De hoogste windturbine staat hier in Lelystad, op de testsite langs de Wisent weg. Het monster is zo'n 120 meter hoog en is daarmee de hoogste van het land.
De (test)turbine, een LTW101, een product van de firma Leitwind. Hij kan zo'n 3.000 Kw aan energie leveren. Er wordt ook een ander type getest, de LTW104. Op het moment dat ik de foto nam, stond de molen stil. Ik ben benieuwd naar het geluidsniveau van dat ding.

Kunst in Lelystad

Jammer dat het weer niet zo meewerkt. Maar toch is het best de moeite waard om even in het centrum van Lelystad rond te kijken en te luisteren. Vooral de kunstzinnige uitingen trokken mijn aandacht, met als top attractie de 3d tekening op de Agorabaan. Prachtig!

Ik kon eventueel ook ideeën spuien voor het herinrichten van het Stadhuisplein. Maar mijn ideeën zijn nogal rigoureus van aard. Ik zou van dat saaie plein een grote zitkuil maken met in het midden een carrousel van loketten waar je iets lekkers kunt bestellen. En die pilaar dan?, hoor ik iemand vragen. Geef die keien aan het Waterschap voor het onderhoud van de dijken en zet meneer Lely  aan de kant. Aan de waterkant. Er is natuurlijk ook muziek, sport en kraampjes met kunst.

Bliksemsmooi?

Ingezonden stukje n.a.v. onweerfoto's :

Inderdaad, hele fraaie, flitsende foto's!
Indrukwekkend, en wat een machts(krachts)-vertoon hé? Daar werd je zeker wel even stil van?: uit angst, bewondering, respect of ontzag vanwege onze menselijke nietigheid? Maar dat stil zijn viel natuurlijk niet mee met al dat gedonder!

Noem het maar een 'interessante afleiding', zo'n knetterende onweersbui! Jazeker; tót het moment dat de bliksem het 'interessant vind om in jouw woning wat ‘geleiding' te zoeken maar dan zijn wel de rapen gaar hoor, dát kan ik je wél vertellen! Een collega van mij zou tijdens een onweersbui nog gauw even de TV-antenneplug uit de contactdoos trekken maar terwijl hij met zijn hand naar de kabel reikte explodeerde de 220 Volts wandcontactdoos  ernaast, a.g.v. een blikseminslag, en deze belandde, samen met een paar brokken steen, midden in de kamer:  ,,... "*^@#%^&**...!! Toen het wit van zijn ogen weer op de juiste plek zat realiseerde hij zich dat hij dikke mazzel had gehad omdat hij niet door een 'zwerfstroom' was getroffen, want daardoor kun je behoorlijk in de war raken (óf erger) Dat was zéker het geval voor het TV-toestel want die was na het ‘bliksembezoek’ definitief uit beeld verdwenen en alle geluidsapparatuur in de directe omgeving werd eveneens het zwijgen opgelegd. Amper bekomen van de schrik hoorde hij een hels kabaal op het dak van zijn woning. Dat was niet Sinterklaas die van z'n paard was gevallen maar een deel van de schoorsteen, die door de bliksem getroffen was, dat met donderend geweld over de dakpannen omlaag stuiterde en in de dakgoot belandde. Na een flinke rekening voor nieuwe apparatuur vond hij weer interessante afleiding bij ‘flitsende’ radio- en tv-programma’s.

“Als ‘horen en zien je vergaan’”.
Een zus van mij stond op een avond tijdens een onweersbuit, eens te telefoneren, toen de bliksem 100 meter verderop in een nog boven de grond liggende telefoonkabel sloeg en, via die kabel, haar huisaansluiting, haar telefoontoestel en het telefoonsnoer, haar gehoor zodanig beschadigde dat ze nu jaren later nog steeds gedeeltelijk doof is. Aan de telefoonkabel  was overdag nog gewerkt door monteurs van onze "good old" PTT: "Putje graven, Tentje bouwen, Tukkie doen". Het werk was nog niet klaar, en het tentje stond er dus nog, maar het "Tukkie" deden ze gelukkig thuis; wél zo veilig!

“Als de gesmeerde bliksem ervandoor”
Vroeger werden we thuis als kind, door onze ouders uit bed gehaald als het 's avonds of 's nachts onweerde en, met onze jasjes over de pyjama heen, in een stoel gezet totdat het onweer voorbij getrokken was en je het alleen nog maar zag weerlichten van veraf door een spleetje tussen de gordijnen door. Tijdens zo'n stevige onweersbui werden de ramen en de deuren open gezet. Dat was a- om te voorkomen dat de ruiten zouden springen en b- om zo snel mogelijk het huis te kunnen ontvluchten als de boel na een blikseminslag in de fik zou gaan.

(bliksems, alwéér teveel tekst; wordt vervolgd met "Bliksems! (té) snel?")

Fan-tilator

Bliksems! (te) snel?

Ingezonden stukje n.a.v. onweerfoto's :

Op een avond reden mijn vrouw en ik op een donkere, onverlichte 80 km weg waarvan bekend is dat er vaak snelheidscontrole's worden uitgevoerd. Om die reden rijd ik op die weg altijd met de cruisecontrol aan; ingesteld op net beneden de 80 km. Op die bewuste avond moest ik heel even remmen voor een auto die voor mij reed en afsloeg en daarna gaf ik weer gas om weer op snelheid te komen maar daardoor had ik de cruisecontrol nog niet opnieuw kunnen instellen.
Nog geen vijftig meter verderop was er vlak vóór onze auto opeens een enorme lichtflits en ik verwachtte de typisch, knetterende donder na een blikseminslag heel dichtbij maar die bleef gelukkig uit. Ondanks een behoorlijke schrik hield ik de auto toch veilig op de weg en realiseerde mij dat hier sprake was geweest van een snelheidscontrole waarbij aan de voorzijde van de auto werd geflitst! Flitsen aan de voorzijde is toch zeer ongebruikelijk en naar mijn idee ook niet zonder gevaar en daarom diende ik een klacht in bij de politie. Van de 'fotografen' kreeg ik even later een boete van € 14,-- !!! voor het onbewust, ongevaarlijk overschrijden van de maximum snelheid terwijl dezen mensen m.i. dom- en doelbewust, levensgevaarlijk bezig waren. Na een tijdje kreeg ik van het Bureau Verkeershandhaving Openbaar Ministerie (BVOM) (sinds januari 2010 Landelijk Parket Team Verkeer) een lijvig verslag toegezonden van een rechtszaak, aangespannen door iemand met eenzelfde 'flitservaring' als ik, en daarin stond dat flitsen ‘van voren’ niet gevaarlijk was gebleken! En wát nou, als ik van schrik van de weg was geraakt, en wij beiden verongelukt waren?! Hadden ze dan voor de rechter óók hun standpunt kunnen 'handhaven' of zouden ze worden veroordeeld? In dat geval zou het flitsen bij avond, aan de voorzijde van een auto, waarschijnlijk bliksemsnel worden afgeschaft.

Wordt vervolgd; met “Unisex?" na donderbui”.

Fan-tilator

Gewoon een vraag

Mijn Antilliaanse kennis vraagt : "Willem, waarom zeggen jullie 'Nederland is wereldkampioen honkbal geworden', terwijl het team voor 90% uit Antillianen bestaat en spreken jullie wel over Antillianen en niet over Nederlanders als het om criminele zaken gaat?"
Willem : "Kijk, dat zit zo. Eh................."

Ik weet ook niet alles en daar kwam onze CdK Leen Verbeek ook achter. Ik kwam hem onlangs tegen bij de Praxis hier in Lelystad. Na het handje schudden  hield hij een flacon Terpentine omhoog en vroeg mij wat het verschil is tussen dat spul en gewone petroleum. Dat weet ik dus niet. Ik dacht 'hoogte van accijns?', maar twijfelde. Ik ben geen scheikundige, maar wel zwerfvuilopruimer en (nu) appelplukker. natuurlijk voelde ik me wel gevleid, omdat Leen blijkbaar dacht dat ik op dat punt meer wist dan hij. Andersom had ik hem zo'n vraag nooit gesteld. Omdat ik weet dat hij dat niet weet. Zo zie je maar weer, iedereen zijn ding.

Japan en excuses?

De Japanse regering is boos. Boos op een aantal cartoons dat in een Franse krant gepubliceerd is. Ze drijven de spot met de problemen rond de kerncentrale in Fukushima in relatie tot de Olympische Spelen die het land toegewezen zijn. Zo zijn er wedstrijdzwemmers afgebeeld in pakken die hem beschermen moeten tegen nucleaire besmet zwemwater. De Japanse regering heeft over deze ramp bewust heel veel verzwegen en gedaan alsof het allemaal wel meeviel.
Het lijkt erop dat de Japanners het publiceren van dit soort cartoons wil laten verbieden door de Franse regering en excuses eist van de betreffende redactie.
Japanners staan bekend om een heel andere soort van humor. Daarin gaat hen niets te ver. Ze lachen zich rot wanneer een bejaarde voor de grap van een trap geduwd wordt. Tijdens de oorlog gingen lachend, gierend en brullend alle remmen los. En excuses aan bieden? Japanners kennen dat fatsoensfenomeen niet eens. Heel jammer, want dat zouden niet alleen veel mensen, maar ook het milieu in het algemeen en de walvissen en dolfijnen in het bijzonder heel erg op prijs stellen.

Terug in de boomgaard -2-

Het ging vanmorgen gelijk mis. Ik was op een trekker geklommen om dat ding met de bijbehorende karren naar de plukplek te rijden. Toen ik een bocht nam, ging het mis. Ik lette weliswaar op, maar verwachtte gezien de ruime draai die ik maakte niet dat de laatste kar een stapeltje stoelen zou aantikken. Vreemd.
Ik kwam er ook achter dat de rem van de trekker pas op het allerlaatste moment aangrijpt. Opletten dus.
Tijdens het plukken moest ik de 'trein' zoals we zo'n combinatie van trekker en karren plegen te noemen, telkens corrigeren. De karren achter de trekker bleven naar links trekken.
In een andere bocht kantelde een karig gevulde kar bijna, zonder dat er sprake was van een kuil of bobbel. Kortom, allemaal rare toestanden. Tijdens de pluk kwam een bedrijfsleider bij ons kijken. We deden het prima en dat is altijd fijn om te horen. Toen hoorde ik haar opeens zeggen : "Wat is dat nou?" Toen ik omkeek zag ik haar achter de trekker staan. "Er is een bout weg!" riep ze verbaasd. De Y- vormige trekstang op de trekker zat maar aan een kant vast. Gevolg was dat de trekstang scheef stond. En het gevolg daarvan was, dat de karren naar links gestuurd werden.
Voilá de oorzaak van de slechte start, het lastige bochtenwerk en de onwillige karren.
Na het monteren van een nieuwe bout was het probleem opgelost. De trein reed weer als vanouds.

Wat is dat voor een God?

Ergens hoorde ik van iemand, dat hij als kind geregeld door zijn vader geslagen werd. Niet vanwege zijn gedrag, maar omdat het in de Bijbel staat. Ik geloofde mijn oren niet, maar de spreker zei ook nog dat zijn vader tijdens het slaan huilde. Hij vond het zo erg om zijn kind 'zomaar' te moeten slaan. Maar ja, het staat in de Bijbel en pa was erg gelovig. De vader refereerde aan teksten in het Bijbelboek Spreuken, waarin gesproken wordt over o.a. het gebruik van de gesel. 'Wie de gesel spaart is slecht voor zijn zoon', is onder andere te lezen.
Onlangs zijn in Duitsland kinderen weggehaald bij een sekte. Ook daar werden kinderen regelmatig gegeseld of met een roe geslagen. Ook omdat het in de Bijbel staat. Net als de andere wang toekeren na een klap. Arme kinderen. Die zullen ongetwijfeld denken : "Wat is dat voor een God?"
Niet dat de Bijbel een slecht boek is hoor. Zo denk ik er niet over. Maar er zijn mensen die graag zich beperken tot bepaalde teksten en daarmee aan de haal gaan.  Zo worden nog steeds mensen gestenigd. De tekst dat de eerste steen geworpen mag worden door hen die zonder zonden zijn, slaan ze gemakshalve over. Die heeft een spelbreker bedacht. Niet God.
Zelf zoek in ik dat soort teksten meer de gedachte dat je je kinderen goed moet opvoeden en er zoiets als straf bestaat of zo je wilt gevolgen. Dus dat slaan, stenen gooien, kruisigen, ledematen afhaken dan wel -snijden en dergelijke neem ik niet letterlijk. Misschien zullen al die kinderen later, als ze groot zijn, zich afvragen : "Wat was dat voor een vader?"

In varkensmanden gedeporteerd

In het algemeen is de aandacht voor datgene wat plaats heeft gevonden in het voormalige Nederlands Indië nogal onderbelicht. Het lijkt vaak alsof alleen in Europa oorlog en ellende was. Maar dat is niet zo. Ik geef toe dat ik zelf ook niet geheel op de hoogte ben van de toestanden in het voormalige Indië.
Zo las ik onlangs met verbijstering over de varkensmanden affaire in het blad PelitaNieuws. Het betrof een van de barbaarse methoden van de Japanse bezetters, om zich van krijgsgevangen te ontdoen.
 Krijgsgevangenen werden in kleine van bamboe gevlochten manden (oorspronkelijk bedoeld om varkens te vervoeren) gestopt en op mensonterende wijze vervoerd naar de kust. Daar werden ze levend in zee gedumpt. Dit brute optreden vond voornamelijk op het eiland Java plaats en naar zeggen op grote schaal. Het wordt bevestigd door meer dan honderd ooggetuigen. De meeste van dergelijke transporten werden in Soerabaja gezien. De gekooide gevangenen werden met treinwagons en vrachtwagens afgevoerd om vooral in de Straat Madura in zee gegooid te worden.
Aan deze oorlogsmisdaden is geen enkele aandacht geschonken. Op wat voor manier dan ook. Niet door het leger, niet door de overheden of internationale instanties en niet door historici. Aan de Universiteit van Tilburg wordt een promotie onderzoek gedaan naar de Varkensmanden affaire. Misschien komt er meer aan het licht.

Vandaag geen pluk

Toen gisteren een flinke bui boven onze hoofden losbarstte, zijn mijn collega en ik in de trekker gekropen. Dat ging niet zo eenvoudig als het klinkt. Het plaatsnemen in dat ding en het uitstappen heeft veel weg van apenkooien. Ik ben de hele dag dat ding in en uit geklauterd, maar vanmorgen voelde ik geen spierpijntjes. Yeah! De ouwe is nog lenig en soepel! Nu moet je je voorstellen dat de ruimte in zo'n ding volgens mij nog krapper is dan die van Alonso in zijn Ferrari. Overal hendels en knoppen en één zitje achter een groot stuur. Komt bij dat mijn collega een nogal flink postuur heeft . Ik zat zodoende bijkans bij hem op schoot! Hoewel ik het volste vertrouwen in hem heb, kreeg ik het toch benauwd toen de ramen besloegen. Op dat moment hield het ook op met regenen. Een nat regenpak uittrekken is een ware straf. Wat een ellende. Omdat de zon zich ook weer liet zien, zweette ik bijna dat pak uit.
Gisteren kregen we dus tijdens het plukken een voorproefje waarin we met bijna alle weersomstandigheden hebben mogen kennismaken. Afgezien van nachtvorst. Het is zaak om met dit soort weer de mail goed te volgen. Vanmorgen vroeg las ik een email waarin werd medegedeeld, dat we vandaag thuis mogen blijven. De boomgaard bevindt zich in zwaar weer. Onweer bedoel ik dus. Via Buienradar is dat goed te zien. Het komt mooi uit, want zo kan ook de pluk enigszins getemporiseerd worden. We hebben weliswaar veel geplukt, maar de hoeveelheid aan plukrijpe appels viel wat tegen. Dus een extra dag om te rijpen komt ook de teler goed uit.

Naïef?

Zelf heb ik nog nooit een flesje water in de super gekocht. Ik vind dat klinkklare oplichting. Toch zie ik veel, vooral jonge mensen lopen met zo'n drinkflesje. Ik kom ze ook erg veel tegen in de vorm van zwerfvuil. Ik weet nog wel dat in veel cafés en restaurants gesjoemeld werd/wordt met zogenaamd bronwater. Daar zijn diverse testen gedaan met als resultaat : gewoon leidingwater. Vooral als het in een glas aangeboden wordt.
Er is zelfs een merk dat volgens mij hierop inspeelt. Lees het maar eens van achteren naar voren. Naïef dus (in onze taal).

Terug in de boomgaard

Vanmorgen was het dan zover. tegen tien uur kwam ik in de boomgaard aan. Daar werd ik opgewacht door bijna al mijn collega-plukkers. Uiteraard was het eerst even bijpraten. Daarna kregen we koffie met een stuk heerlijke appeltaart, die de vrouw van de baas een dag eerder zelf had gebakken. We kregen eerst de status te horen van de boomgaard in het algemeen en de rassen in het bijzonder. Daarna, het was inmiddels half elf, begonnen we officieel met de pluk van 2013. In koppels van twee reden we met de treintjes door de rijen Santana's. Een speciaal appelras voor mensen met een appelallergie. Ja, mooi hè. Toch appels eten terwijl je er allergisch voor bent.
Na de lunchpauze hoorden we luide knallen. Links en rechts hoorde ik gemompel over Syrië. Maar de bron bleek anders. Het was het geluid van een zogenaamd hagelkanon. Er was een donkere lucht op komst, die nattigheid voorspelde. Het hagelkanon gaf aan dat hagel verwacht werd. Zelf wist ik niet van het bestaan van zo'n kanon. Mij werd verteld dat het kanon een omstreden apparaat is om hagelbuien tegen te gaan. Veel fruittelers geloven erin en zeggen er baat  bij te hebben, terwijl veel meteorologen het onzin vinden. Door met tussenpauzen het kanon af te schieten worden schokgolven gemaakt, die de opbouw van een hagelbui moet tegen gaan.
We hebben wel wat hagel gezien, maar die was zeer klein van formaat. Daarna brak de zon weer door en konden de regenpakken weer uit. Morgen mogen we wachten tot het droog is. Men verwacht dat het pas rond 10 uur zover zal zijn. Eerder hoeven we niet te komen. We gaan Buienradar maar in de gaten houden.

Geen extraatje

We hebben een nieuwe pinautomaat gekregen. De oude is vorige week vervangen. Ik mocht geen foto maken van de werkzaamheden, zei de man van ING die daar in zijn nette pak rondhing. Ik wilde weten of dat nieuwe apparaat qua hufterbestendigheid verbeterd is, maar dat is niet zo. Het heeft wel de nieuwste techniek, maar wat die precies inhoudt mocht meneer mij niet vertellen.
Op mijn vraag of het apparaat bij het uitbetalen 10 euro extra verstrekt vanwege de steun die wij als belastingbetaler aan de bank hebben moeten geven, gaf hij wèl antwoord. Hij zei enigszins geprikkeld : "Nee!" Het blijft echt niks met die banken. Even wat anders : die 100 miljoen kostende voetballer heeft Real Madrid (zelf een negatief saldo van 130 miljoen Euro!)  kunnen betalen dankzij de steun van een bank. Een bank die wij met z'n allen via de EU nog niet zo lang geleden met een paar miljard euro overeind moesten houden. Maar we krijgen ook geen gratis wedstrijdbezoek aangeboden. Wat een wereld! Hahaha!

Lelystad trendsetter?

Naast de evenementen gaat men hier in Lelystad een Evenenent organiseren. Misschien trekt zoiets (nog) meer publiek. Wie zal het zeggen. Dus vanaf vandaag even kijken!

Opa's grote kleine Tim

Samen fietsen we naar de grote weg. Daar moet hij oversteken om vervolgens alleen naar huis te fietsen. Tim wordt groot. Hij fietst alleen. Ik hoef niets te zeggen, want Tim voert het woord. De hele weg al. Zo is Tim, altijd aan het woord. Af en toe kijkt hij met een vrolijke grijns naar mij omhoog. Als we bij de grote weg zijn, stoppen we. Het regent. Ik zie kippenvel op Tim's armpjes verschijnen en trek mijn jack uit. "Kom Tim, doe opa's jack even aan", zeg ik. Hij kijkt mij verbaast aan en antwoordt : "Dat is toch veel te groot opa?" Ja, dat weet opa wel, maar die heeft liever dat Tim droog thuis komt. Tim trekt zonder morren mijn zwarte Aprilia jack aan.  Hij vindt het toch ook wel een beetje stoer. "Hij is lekker warm opa. Stroop je mijn mouwen even op?, vraagt hij. Ik rol zijn mouwen omhoog. Tim gaat rechtop staan en kijkt naar beneden. "Het lijkt wel een jurk opa", zegt ie vrolijk. "Maar wel een warme jurk, die je droog houdt", zeg ik. Tim vindt dat we het eerlijk verdelen : opa heeft het jack de eerste helft van de rit gedragen en nu mag hij het voor de 2e helft aan.
Als het veilige moment om over te steken daar is, neem ik afscheid van mijn grote Tim en stuur hem naar de overkant. Daar stapt hij op zijn stoere fiets en trapt naar huis. Terwijl ik hem nastaar zie ik opeens een klein mensje op een kleine fiets. Een zwart bolletje met een blonde stip erboven verdwijnt uit mijn zicht. "Wees voorzichtig, jongen!", roep ik nog even. In mezelf.

't Rijdt zo lekker

Het is me al twee keer overkomen dat ik op de Knardijk een motorrijder tegenkom. Nee, niet op de rijbaan, maar op het fietspad! Een rare gewaarwording als je zo'n ding op je af ziet komen. Ik weet best wel dat het op de klinkers niet lekker rijden is daar op die dijk. Je mag er overigens maar 60 km/uur. Maar om dan maar het fietspad te nemen?
Zo'n motorfiets is breder dan een fiets en het fietspad is relatief smal. Elkaar op de fiets passeren gaat goed, maar om nu te zeggen 'wat een ruimte!", nee.
Omgekeerd rijden sommigen op andere locaties op de rijbaan in plaats op het fietspad. Dan vindt men het fietspad blijkbaar niet goed genoeg. Het zijn meestal mensen op een racefiets. Dergelijke situaties leveren ook schrikreacties op van voornamelijk bestuurders van motorvoertuigen. Zo'n fietser verwacht je daar immers niet. In de wijk Jol stonden drie vrouwen met hun hondjes midden op het fietspad. Er is ook een stoep, maar daar moesten de fietsers overheen, want de dames weigerden plaats te maken. Zo gaat dat tegenwoordig. Het zal wellicht een kwestie van wennen zijn. We gaan steeds meer naar een ware anarchie op de wegen. Dus mocht je mij op m'n CBX over een fietspad zien rijden : niet zeuren. Ik moet me immers aanpassen om te overleven.

Creatief bakken

We beschikken over een simpele Twinny Load om onze fietsen te vervoeren. We hebben ook zo'n soort  'vork' waarmee we één fiets kunnen vervoeren. Dat ding is aangeschaft voor op de dissel van de caravan en heeft geen kentekenplaathouder noch verlichting. Soms gebruik ik hem toch voor achterop de auto. Alleen overdag hoor en voor kleine stukjes. Zoals laatst toen Mike een lekke band had.
De Twinny Load zit de laatste tijd niet echt stevig op de trekhaak. Een onderzoekje wees uit, dat de beide pennen van de drager net iets kleiner van diameter zijn dan de bussen van de houder op de trekhaak.
"Opvullen die hap!", dacht ik oplossingsgericht. Omdat het om millimeters gaat, was het niet mogelijk om een precies passend stukje pijp over de pennen te schuiven dat ook nog eens precies in de bussen past. Ik heb nog andere oplossingen bedacht, om de ruimte op te vullen. Maar uiteindelijk besloot ik te gaan lassen. Lassen is trouwens een groot woord voor een koekenbakker als ik. Maar goed. Ik heb beide pennen eerst schoon geschuurd en vervolgens met mijn zeer oude lasapparaat geprobeerd twee rupsjes neer te leggen. Bij zoon Robert, zelf een virtuoos in lassen,  zal ongetwijfeld spontaan de tranen in de ogen geschoten zijn, bij het zien van mijn laswerk. Maar ja, ik was tevreden. Ieder zijn vak. Daarna heb ik wat slakjes verwijderd en de boel met een staalborstel gereinigd.
Toen was het passen en meten en.... voorzichtig slijpen. Dat  deel van de klus duurde het langst, want ik wilde niet te veel van de lasrupsen af slijpen. Ik ging door totdat de beide pennen strak passend in de bussen verdwenen. En : zonder speling. Want daar ging het uit eindelijk om.
Kortom, de operatie is geslaagd en de patiënt leeft ook nog. Een luxere uitvoering lijkt me ook wel wat. Zo'n drager, die geïntegreerd is in de achterzijde van de auto en die de fietsen zelf even omhoog tilt. Nog luxer kan ook. Gewoon even met je vingers knippen en zeggen : "James, zet de drager en de fietsen eens op de Porsche!" Maar ja, daar moet je niet alleen geld, maar ook de instelling voor hebben.

NK Palingroken in Kortenhoef

Eindelijk Nieuwersluis -2-

Het gebouw is voorzien van mooie ornamenten. Boven wat oorspronkelijk de hoofdingang was (vermoed ik) staat dat het gebouw een Pupillenschool uit 1877 was. Koning Willem III was beschermheer. Ik weet niet of dat sec het gebouw betrof dan wel de inhoud. Of beide.
In de begintijd kregen zo'n 250 jongens daar les in lezen, schrijven, rekenen, aardrijkskunde, zwemmen en schaatsen. Ik weet niet of laatst genoemde twee lessen in en op de Vecht plaatsvonden. Hun ouders hadden meestal geen geld om hun opvoeding te betalen. Dus op naar Nieuwersluis, naar de Pupillenschool. Zodra een leerling 16 werd, ging hij over naar het leger, de krijgsdienst.
Later werd het gebouw een kazerne met als officiële naam : Militair Penitentiair Centrum. Militairen die 'Nieuwersluis kregen', mochten daar zich vermaken met stormbanen, hardlopen, zwemmen (hardlopen naar een zwembad in Utrecht)en andere bezigheden die in een zeker tempo en onder strenge discipline plaatsvonden. 'Dat zal ze leren!', dacht men.

Digi-kid Tim

Kleinzoon Tim (7 jaar)laat geregeld blijken een kind van deze tijd te zijn. Hij is helemaal los op games en alle moderne technologie. Laatst zei hij, dat hij best zonder zijn moeder kan.
Mamma Karly op haar beurt vraagt hem vervolgens : "En wie kookt er dan?"
Tim : "Dan kijken we gewoon even naar 24Kitchen." (een kookprogramma op tv)
Karly : "En wie doet dan je was?
Tim : "Dan kijk ik even op hoedoejedewas.nl."

Tim is dus niet alleen van deze tijd, hij is ook een jongen die geen problemen, maar uitdagingen ziet. Prachtig!

Mamma's rol is aanzienlijk duidelijker geworden. Dat kan een grote zorg minder zijn, maar ook een zorg meer. 't Is maar net hoe je daar als moeder in zit. Kleine kinderen worden groot :  Loslaten en je geleidelijk terugtrekken.

Rond de Loosdrechtse Plassen

Een deel van kasteel Sypesteyn

In een tijdschrift lazen we over een fietsroute rond de Loosdrechtse Plassen. Om nog van het mooie weer te kunnen genieten, besloten we de tocht deze week te gaan maken.
Met de fietsen achterop reden we via de Oostvaardersplassen naar de A27. Daar namen we de oprit bij Almere Hout.
Via de zuidkant van Hilversum ging het globaal richting Loosdrecht. Halverwege sloegen we af naar 's Gravenland, waar knooppunt 8 zich bevindt. Dat was weldra gevonden. We parkeerden de auto onder een rij mooie grote bomen, die met hun groene koppen het blik uit de zon hielden.
De tocht leidde via Kortenhoef (bekend bij vooral wielrenners), Oud Loosdrecht, de nieuwe versie (waar kasteel Sypesteyn zich bevindt)richting Breukelenveen. We reden door een mooi landschap met heel veel water, mooie optrekjes, legio zaken die alle betrekking hebben op varen of iets dat daarmee te maken heeft en soms wat fietsers. Via Breukelen ging het verder langs de Vecht richting Nederhorst den Berg. Met onderweg o.a. Nieuwersluis en Loenen a/d Vecht als tussendoortje. Een prachtige route met veel bezienswaardigheden en mooie landschappen. Om daarvan te kunnen genieten waren op veel plaatsen banken of zelfs speciale rustplekken aanwezig. Wat een luxe! Uiteindelijk kwamen we via Ankeveen (bekend van de ijs driedaagse) weer in 's Gravenland terug. Maar toen hadden we inmiddels  bijna 50 kilometer achter de wielen en was het zes uur 's avonds.

Verkeerd om

Had een rond bord moeten zijn...

Had een vierkant bord moeten zijn....

Fietsend tussen Nieuw Loosdrecht en het plaatsje Boomhoek stuitten wij op een paar verkeerd geplaatste verkeersborden. Ter plekke was een tweetal mannen met graafwerk bezig. Toen ik een van hen aansprak op de verkeerd geplaatste borden, keek hij mij aan alsof hij water zag branden. Maar het kan ook zijn dat mijn Leids accent hem overviel.
Hij zei niets, maar bleef alleen verbaasd kijken. Ook nadat ik mijn opmerking had herhaald en een toelichting had gegeven. Volgens het ronde bord met pijl, moesten we het erf oprijden. Ik vraag me overigens af wie er aansprakelijk is wanneer daar een aanrijding zou plaatsvinden. Mag elke stoethaspel zomaar verkeersborden plaatsen? Blijkbaar wel.

Eerst ikke!

Op weg naar de Loosdrechtse Plassen reden wij woensdagochtend j.l. tegen elf uur door de Oostvaardersplassen. Zoals gewoonlijk hield ik me als natuurliefhebber keurig aan de toegestane maximum snelheid van 60 km/uur. Bij de wildroosters aan de Praamweg aangekomen zag ik een paar groepen fietsers naderen. Scholieren zo te zien, die bepakt en gezakt op weg waren.
Achter de eerste groep naderde een witte bestelbus. De eerste groep was bezig het voor hen eerste wildrooster te nemen en bevond zich in de smalle doorgang. Dat was voor de bestuurder van de witte bus geen enkele reden om even te wachten. Hij perste zich gewoon er doorheen! Onverantwoord en asociaal. Ik bleef rustig voor 'mijn' rooster wachten. Het busje passeerde mij en ik zag op de zijkant een mij bekend logo met de tekst Waterschap Zuiderzeeland staan. Blijkbaar was de bestuurder daarvan niet op de hoogte.

In Nederhorst den Berg

Mijn Benlli in de Jamathi tijd

Tijdens die mooie fietstocht rond de Loosdrechtse Plassen kwamen we ook in het plaatsje Nederhorst den Berg terecht. De naam is voor mij net zo bekend als Leiderdorp, Leiden, Amsterdam, Rotterdam en Den Haag. En Lelystad natuurlijk.
Die bekendheid heeft het dorp vooral te danken aan mijn hobby : motorsport. Wie Nederhorst den Berg zegt, zegt Jamathi, TT, Paul Lodewijkx, Martin Mijwaart en Jan Thiel. De jaren 60 en 70. Toen ik in dat plaatsje luidt "Jamathi!" riep, begon iemand Engels te praten tegen mij. Hij dacht dat ik een Japanse toerist was die de weg kwijt was. Opvallend genoeg zeiden deze namen de eigenaar van het café, waar we even later wat dronken, helemaal niets! Hij bleek import te zijn. Nou, dan mag de gemeente Nederhorst den Berg deze middenstander die nota bene buitenlui ontvangt alsnog een inburgeringscursus laten volgen in lokale beziens- en wetenswaardigheden. Een misser van de hoogste orde!
Meneer voelde ook aan, dat hier iets ernstigs aan de hand was. Hij spoedde zich naar binnen, waar een kleine vertegenwoordiging van de inheemse bevolking rokend aan de zuchtende bar hing. Even later kwam hij even papegaaien wat hem gezegd was. Maar over Paul wist ie niets over diens trieste einde en over Jan bij Aprilia ook niks. Ik durfde niet eens meer over Martin te beginnen. Wat een doffe ellende. Weer geen gesprekspartner en/of wandelende informatiebron. Ik heb ook maar niet naar die oude schuur gevraagd. Wel naar de rekening. Teleurgesteld verliet ik Nederhorst den Berg. Geen Paul, geen Jan, geen Martin, zelfs geen Jamathi. Wel een cafébaas die van niets weet.

Eindelijk Nieuwersluis!

Gisteren was het dan zover. Zo'n 43 jaar na het geregeld aanhoren van het dreigement : "... en anders wordt het Nieuwersluis!!" kwam ik in Nieuwersluis aan. Op de fiets, als onderdeel van een fietstocht van ruim 50 km rond de Loosdrechtse Plassen.
Gedurende mijn militaire diensttijd werd vaak gesproken en gedreigd met Nieuwersluis. Dat was toen een strafinrichting voor onwillige militairen, die dienstbevelen weigerden op te volgen. Immers, ook zo'n dertig jaar na Wereldoorlog 2 was in ons leger Befehl noch immer Befehl. Ik bedoel : laten we elkaar geen mietje noemen.
Maar ja, je kunt niet altijd doen wat je opgedragen wordt. Zelfs niet in een tijd van Koude Oorlog. Wie in Nieuwersluis terecht kwam, moest de tijd die hij daar doorbracht nadienen. En vooral dat laatste deed velen zich netjes gedragen. Als het kader in de buurt was.
Het is een imposant historisch gebouw met nog duidelijk een functie waarin het element straf opgesloten zit. Ik ben niet aan de poort geweest. Ik bedoel : je moet de kat niet op het spek binden. Ik heb vanaf gepaste afstand wat foto's gemaakt. Het kwam mij over als een indrukwekkend gebouw met een onvriendelijke, kille, disciplinaire uitstraling. Heel erg knap van de architect. Dat wel.

Muziek van toen

Muziek uit mijn jeugd en tienerjaren.

Het Bovenwater

Dode vis in de erwtensoep

Sinds de bouw van woningen op strekdammen aan het Bovenwater, is de kwaliteit van het water flink achteruit gehold. Het water wordt al vroeg in de zomer groen van kleur,  ongewenste waterplanten groeien welig en elk jaar is sprake van blauwalg. Blauwalg is geen plantje of zo, maar een gevaarlijke bacterie.
Het komt mij daarom vreemd over wanneer gesteld wordt, dat men in geval van aanwezigheid van de bacterie wel mag windsurfen op het Bovenwater, maar niet mag zwemmen. Onzin!
De visstand is ook tot bijna nul gedaald. Alleen de taaie karper weet zich nog staande te houden. De tijd dat men veel witvis kon vangen en de snoek en baars volop aanwezig waren is allang geweest.
Er is tot op heden veel gedaan om de kwaliteit van het water van het Bovenwater te verbeteren. Tot het aanleggen van een pomp die water uit het Markermeer in het Bovenwater inbrengt toe. Maar sommige ingrepen hebben ook een negatieve uitwerking. Zoals het maaien. Na het maaien blijft veel maaisel in het water en ligt daar weg te rotten. Bewoners hebben zich daar jarenlang over beklaagd. Inmiddels is daar ook iets op gevonden : een speciale maaiboot die de troep zelf opruimt. Een genie die op dat idee gekomen is? Je rommel opruimen na een klus lijkt mij heel normaal. De ingrepen komen bij mij over als symptoom bestrijding.De feitelijke oorzaken van de verstoring van het watermilieu krijgen nog steeds geen aandacht.
In de hele aanpak mis ik nog steeds de situatie zoals ie was voor het bouwrijp maken van de grond in en rond het water, waarin vooral de (later verwijderde) rietkragen een grote waterzuiverende rol speelden. En wat de bestrijding van de blauwalg betreft : het is algemeen bekend dat een bepaalde mosselsoort een goede natuurlijke remedie is tegen blauwalg.