Als ik zie hoe bepaalde producten gefabriceerd zijn, schieten mij de tranen spontaan in de ogen. Zoals bijv. een mooi hardhouten kozijn, waar met ordinaire spijkers de glaslatten op vast getimmerd zijn. De koppen van die goedkope spijkers gaan roesten, met gevolg : bruine vlekken in het mooie hout. Een kwestie van afwerking. Een soortgelijk iets zie ik bij onze tuinstoelen. Bijna alles is weerbestendig. Een aluminium frame met zitting en rugleuning van onverwoestbaar kunststof. Helaas zijn op diverse punten ordinaire ijzeren hulpstukken gebruikt. Die zijn flink gaan roesten. Ik weet, de fabriek wil ook weer nieuwe aan mij verkopen. Maar toch. Ik heb zo'n stoel vandaag even gedemonteerd. Ik kreeg gelukkig alle bouten los. Vooraf even met wat kruipolie behandeld en een flinke tik op de kop gegeven om hem te laten schrikken. Daarna draaide ik ze zonder al te veel kracht los. Vervolgens heb ik de geroeste delen ontroest (wat een pokkeklus!), in de grondverf gezet en keurig gespoten met grijze lak. De onderdelen bleken van het bekende Aziatische chroom te zijn voorzien. Dat spul begint al spontaan te bladderen als je zittend in zo'n stoel over water praat. Net als het chroom van de Japanse auto's en motoren in de jaren 60. Ik heb een van de vier stoelen gedaan en was daar zo'n drie uur mee bezig. Niet alleen opnieuw gelakt, maar ook alle scharnierpunten, bouten en moeren geolied. Het resultaat mag er zijn. Gelukkig maar, want ik wil er nog drie doen.
