Oponthoud in Hongarije

Op weg naar Roemenië strandde ik bij de Hongaarse grens. Buiten stond iemand met een soort tafeltje voor zijn borst. Het deed me denken aan de Chinezen die op het strand pinda's verkochten. Hij stempelde de paspoorten en visa formulieren een voor een na ze zorgvuldig gecontroleerd te hebben. Na een kwartier wachten verscheen een viertal Hongaarse douaniers in ons treinstel. Ze riepen op norse toon iets. Hun handgebaren maakten duidelijk dat ik samen met nog twee jongemannen mee moesten komen. Wijzend op onze bagage, gevolgd door dezelfde gebaren, namen we die ook mee. Gedwee volgden we hun instructies op. Met twee gewapende mannen voor en twee achter ons liepen we in hoog tempo naar een kantoortje. Daar werden we in een wachtruimte geplaatst. Na een kleine tien minuten zagen we de trein vertrekken, ons achterlatend in een grauwe wachtkamer. Niemand wist wat er aan de hand was en er stond te gebeuren. Dan komt er een vrouw binnen met een dikke map in haar handen. Ze begon in gebrekkig Duits te vertellen dat onze visa niet in orde waren. We moesten ter plekke nieuwe aanvragen. Ze dirigeerde ons naar een hal, waar een paar tafeltjes stonden. Uit de map kwamen onze paspoorten en blanco formulieren tevoorschijn.  Ik vulde het formulier zorgvuldig in. Ik kreeg het gevoel alsof ik aan een alles of niets examen begon. Toen ik klaar was, wees de vrouw op een vakje in de rechter bovenhoek van het formulier en vervolgens naar een kast met een gordijntje. "Foto!", was alles wat ze zei. De twee Groningers volgden mijn gang naar het hokje nieuwsgierig. Ik moest twee foto's maken in een verpauperde ruimte, die naar nicotine stonk. De vrouw nam de foto's uit de automaat. Het bleken twee velletjes van elk vier foto's te zijn. Ze deed ze bij het formulier en mijn paspoort. Ze wachtte tot de andere twee ook klaar waren en verliet de ruimte weer. Een kwartier later kwam ze terug. We moesten betalen. Gelukkig had ik wat geld gewisseld voor D-marken. Die werden zonder problemen geaccepteerd. In ruil daarvoor kreeg ik mijn paspoort en het nieuwe visum. Niet veel later stonden we weer op het perron om de eerstvolgende trein naar Boedapest te nemen.