Dat veel ouders destijds (jaren 60) dit soort bands helemaal niets vonden, kon ik wel begrijpen. Het was allemaal zo anders dan wat ze gewend waren. Vooral de lange haren vond men niets. Ik herinner me nog leerlingen die van school gestuurd werden, vanwege hun haardracht; te lang. Ze mochten pas (via de conciërge) terugkeren als ze naar de kapper geweest waren. The Pretty Things stond bekend als de band met de lelijkste kerels. Vele malen erger dan The Rolling Stones om maar te zwijgen over de meer aantrekkelijk ogende leden van The Beatles.
Vanwege de bezwaren op school hadden de jongens van de 3e klas van de Mulo op een dag uit protest de haren naar voren gekamd. Toen de lerares Engels de klas binnenkwam schrok ze niet alleen, ze begon ook te huilen, draaide zich om en vertrok.
Ze had beter kunnen ingaan op de situatie door te gaan praten over The British Invasion of Pop Music. Dat had haar toen onsterflijk gemaakt. De zanger Phil May overleed een paar jaar geleden naar aanleiding van een ongeluk op de fiets. Hij werd 75 jaar. Jaren later werd deze band door een jongere generatie gezien als de eerste punk band.