Gisteren sprak ik een man die niet alleen zelf maar ook zijn tweede vrouw eerder gescheiden zijn. Beiden hebben hun eigen twee kinderen. Hij vertelde mij over z'n samengesteld gezin. De door hem beschreven situatie kwam mij bekend over. Niet eerder heb ik erbij stilgestaan, hoe lastig het kan zijn aan een samengesteld gezin te beginnen. Totdat het geen ver van mijn bed gebeuren meer was.
Vooral als de manier van opvoeden erg verschilt. Die kan variëren van extreem vrij tot extreem streng. Hoe verder de beide stijlen uiteen liggen, des te lastiger het wordt om op één lijn te komen. Helemaal als kinderen pubers zijn.
Zaak lijkt me om als ouders eerst op één lijn te komen. Als dat niet lukt kan je beter stoppen. Ik ben blij dat wij op veel hoofdlijnen op dezelfde manier opgevoed zijn. Dat maakte het opvoeden van onze kinderen stukken gemakkelijker. Of ze nu aan pa of ma iets vroegen, het antwoord was hetzelfde. In samengestelde gezinnen hangt het antwoord vaak af aan wie je iets vraagt. Dat werkt niet voor de sfeer, de relaties onderling en het kind. Voor je het weet verschuilen kinderen zich achter de ouder die hen het meest vrij laat en/of zich niet wil conformeren aan de vooraf afgesproken basisregels. Tja, dan breekt de pleuris uit tussen ouders onderling en het kind.
Ik ben steeds vaker ouders tegengekomen, die thuis nooit iets hebben hoeven doen. Het jong geleerd is oud gedaan is hen totaal onbekend. Met gevolg dat bijvoorbeeld het huishouden erbij hangt, terwijl de tieners lui op de bank hangen met hun telefoon, een zak chips en een blikje cola. Hun eigen kamers zien er niet uit. Dat zelfde gedrag duurt voort tot in hun 'volwassen' periode. Ze voeden later hun kinderen net zo op. Vooral in situaties waarin een vader ontbreekt (of hij is er wel maar mag zich niet met de opvoeding bemoeien), is sprake van verwende, lastige kinderen. Ze worden / zijn vanuit een emotie 'opgevoed' en niet met verstand en realisme. Oké, dat zijn mijn ervaringen. Ik ga er vanuit dat het in de meeste gevallen goed gaat.