Ik kies niet voor een vaste plek naast mensen die ik goed ken. Dat vind ik niet aantrekkelijk. Ik wissel geregeld van plaats. Dit keer zat ik tussen twee dames. Met een van hen had ik een geanimeerd gesprek. Ik heb voor haar een keer een paar afgebroken palen van een schutting vervangen. Later liet ze mij de door haar gelakte schuttingdelen zien. Ik wist wel dat ze dat idee een keer had geopperd. Maar vanwege haar leeftijd (80+) had ik niet verwacht dat ze het ook echt zou doen. Het zag er erg mooi uit.
Toen ik naar haar gezondheid informeerde bleek ze sinds een paar weken diverse klachten te hebben. Een ervan betrof een hoge bloeddruk. Om het gesprek toch wat luchtig te houden zei ik refererend aan haar bloeddruk : "Je moet niet te veel aan mij denken, hoor!" Ze schoot in de lach en even dacht ik dat ze erin zou blijven. Ja, ze houdt ook wel van mijn soort humor.
Aan dezelfde tafel vroeg een andere vrouw mij, of ik voor haar een luifel voor boven de voordeur zou willen plaatsen. Na wat vragen van mijn kant, bleek dat de luifel ook nog uitgezocht moet worden. Door mij dus. Ze heeft links naast de voordeur een smal raam, dat grenst aan een muurtje van een baksteen breed, dat uit de buitenmuur steekt. He tis een soort koof, maar niet hol van binnen. Van muur tot muur (of buitenkant kozijn tot buitenkant kozijn) is het 1,37 meter breed.