Het is weer vrijdag en dat is geregeld een bijzondere dag voor mij. Ook vandaag weer. 's Morgens liep ik met labrador Max richting het Dorpsbos. Halverwege kwamen wij een man tegen met een Belgische herder. Ik zag aan de reactie van de man, dat er stront aan de knikker was. Hij gedroeg is erg zenuwachtig. Zijn herder viel erg agressief / beschermend naar ons uit, terwijl wij op zo'n 15 meter afstand liepen. Ik dacht : "Moet vandaag soms ik een hond gaan wurgen?" Een gedachte die steevast bij mij opkomt in dergelijke gevallen.
De man had de herder bij z'n halsband gegrepen en begon een ware worsteling met de hond. Hij had zijn armen om de nek van de wilde herdershond en probeerde hem zo in bedwang te houden. Voor hetzelfde geld wordt ie in zijn handen of gezicht gebeten en laat ie de hond los. Ik was erop voorbereid. Max en ik reageerden nauwelijks op die worstelpartij en liepen gewoon door. Toen we het vechtende duo gepasseerd waren kwamen we een vrouw tegen met een Jack Russel. Ook een bekende van ons en voorheen van Fenna. Dat mormel gromt en keft even, maar dat is alles. Hij doet het telkens weer, ook al weet ie dat het geen enkel effect heeft. De vrouw corrigeert hem niet. Zouden die honden soms iets tegen het chocoladebruine kleurtje van Max hebben? š Ik kan dat geblaf en gegrom niet vertalen, maar misschien wordt Max uitgescholden. Ik werd soms ook zo uit het niets benaderd.
De worstelpartij van de man met de herdershond deed mij denken aan een moeder en zoon. In een docu over opvoeding was een moeder ook zo fysiek met haar zoontje bezig. In plaats van hem te straffen en meer psychologisch aan te pakken, sloeg ze haar armen om hem heen. Zo kon ze het jochie in bedwang houden. Het ventje sloeg en schopte zijn moeder. Ze maakte zich ernstig zorgen, want zo zei ze : "Als ie groter wordt, dan houd ik hem niet meer." Ouders die wel verstand hebben van opvoeden, hebben enkel een blik en/of een woord nodig om een kind in bedwang te houden.