Worst van de notaris

In Leiderdorp is een notariskantoor van plan Hema worst te gaan verkopen. Dat zal aanzienlijk lastiger worden dan het verkopen van aktes. Wat dat betreft heeft de Hema het veel gemakkelijker met haar nieuwe notarisservice.
Om te kunnen overleven zullen de notarissen bij de verkoop van hun worst ongetwijfeld een akte van aankoop opstellen in de hoop zo grof te blijven verdienen aan een paar gekopieerde en enigszins aangepaste A4'tjes.
Het wachten is nu op de V&D makelaardij, het Kruidvat tankstation, het Wibra Ziekenfonds en de Zeeman Bank.

Ook discriminatie

Vanmorgen zag ik een meneer met een (aangelijnd) hondje lopen. Zo op het oog dacht ik dat hij bij iemand naar binnen stond te kijken. Maar toen ik de strak gespannen lijn afging, zag ik dat het zwart-witte mormel op de stoep zat te poepen! Meneer keek nog even schichtig om zich heen toen de schijter klaar was en liep toen door alsof er niets aan de hand is.
De discussie over honden belasting is nog steeds gaande. Omdat het geheven belastinggeld vaak naar andere zaken verdwijnt, zijn hondenbezitters gefrustreerd. "Laat de gemeente dat maar opruimen, want daar betaal ik voor", is de (logische) reactie. De gemeente weet welke inwoners hondenbelasting betalen. Waarom krijgen die niet periodiek gratis zakjes aangeboden? Dan zien ze nog iets terug. Of korting bij een dierenzaak? Of voor een gehoorzaamheidscursus? Hier in Lelystad zie ik soms de poepzuiger rond rijden. Er zijn ook gebieden gemarkeerd voor het uitlaten of loslaten van honden. Dus we zien hier al wat terug. Zelf beschouw ik hondenbelasting als een vorm van discriminatie. Wel het bezit van honden belasten en niet dat van katten?
Als de hondenbelasting naar de Algemene middelen verdwijnt, sla die inkomsten dan om naar alle bewoners. Zo lang dat niet gebeurt, is er ook sprake van discriminatie. Een kleine groep inwoners met honden betaalt voor zaken waar elke inwoner profijt van heeft. En dat hoort niet.

Storm

Amerika en de NSA

Weer is gebleken dat de Amerikaanse overheid niet te vertrouwen is. We waren decennia lang bang voor het communisme en de praktijken van de KGB. Maar de Amerikanen zijn net zo erg, zo niet nog erger. Ik kan de Amerikaan het best beschrijven als 'achterbaks'. Achterbaks op allerlei gebied.
Dat jan en alleman wordt afgeluisterd verbaast mij helemaal niets. Voor oorlogen heeft het land altijd geld. Voor een crisis onder de eigen mensen niet. Het land gedraagt zich arrogant en dominant ten opzichte van andere landen en is is verantwoordelijk voor een wereldwijde economische crisis. En toch winnen drie Amerikanen de Nobelprijs voor de Economie. Ik snap daar niets van. Het wordt tijd dat de USA vertrouwen in en respect voor andere naties wordt bijgebracht. Maar of dat zin heeft? Amerikanen willen anderen gewoonweg niet begrijpen en nemen direct een dreigende houding aan.....

Een wolf in Flevoland

Hahaha! Ik heb toch even moeten lachen om het werkelijke verhaal rond de wolf die hier gevonden is. Het beest bleek kogelgaten te vertonen en de bever was een soort dat alleen in Oost Europa voorkomt. En dan de quasi deskundigen met hun onderzoek en meningen. Wat een wanprestatie. Zeg maar gerust : "Een regelrechte blamage." De betrokken Polen zullen in een deuk gelegen hebben. Een complete provincie belazerd met een dode wolf. Die Poolse humor bevalt me beter dan de deskundigheid van de betrokken mensen en instanties die beweerden dat het beest lopend de polder binnen gekomen was. En dan de visioenen die men hier kreeg. Visioenen over troepen wolven die door Flevoland zwerven en de uitgehongerde grote grazers in de Oostvaardersplassen te grazen nemen, zodat Staatsbosbeheer de handen in onschuld kan wassen. Ik ben benieuwd wat er nu gaat gebeuren. Want zo'n gevoel voor humor heeft men hier niet. Ze zullen nu wel op Polen gaan jagen.

SV Lelystad verliest weer

Zo vrij als een vogel

Veel reddingen van de SVL keeper

Niet dat ik spontaan zin had in een potje janken, maar ik was gewoon wat nieuwsgierig naar de wedstrijd tussen SV Lelystad en ASV Dronten. SVL verliest de laatste tijd geregeld en wie weet, misschien kregen ze vanmiddag de geest. Bij het loket had ik een meevaller. De vier euro die ik verwachtte waren er vier geworden. Dat zal wel met de prestaties van de laatste tijd te maken hebben. De gratis koffie is ook van de kaart geschrapt. Logisch, want voor het spel van de SV is het beter om niet echt wakker en alert te zijn.
Ik was net te laat om het eerste doelpunt van ASVD te zien vallen. Dat was na zo'n tien minuten spelen. Weer tien minuten later viel de tweede treffer. Ook voor de Drontenaren. Er werd erbarmelijk gespeeld. ASVD had geregeld twee vrije mensen in de aanval. Waar de bijbehorende SVL verdedigers waren wist niemand. Bij het tweede doelpunt had de doelpuntenmaker de bal gerust kunnen aannemen , een aanloop kunnen nemen, tien keer diep adem kunnen halen en dan blind kunnen scoren. Wat een vrijheid had die spits!
Was de eerste helft nog om aan te zien (met één oog hoor), de tweede helft was helemaal prut. SVL kreeg nog wel twee kansen, maar wist niet te scoren. Aan de andere kant was het de doelman van SVL die erger wist te voorkomen. Hij redde een aantal keren subliem. Tijdens de wedstrijd moest ik onbewust aan onze 'topclubs' denken. Ik zag dezelfde fouten : te veel lopen/pingelen met de bal, slechte keuzes en slordige passes. Ik zag een SVL speler vanaf de kant van de tribune een bal geven, dat ik dacht : is ie soms van de tennisvereniging?
Vijf minuten voor tijd ben ik vertrokken. Ik hoopte nog twee euro terug te krijgen bij het loket. Maar mevrouw was net eerder dan ik al op de vlucht geslagen. En wat de tekst 'Tot ziens!' boven het loket betreft : dat zal wat mij betreft wel even gaan duren. Uiteindelijk won ASV Dronten met 1-3.

Op grote hoogte

Links de sluizen, rechts jachthaven Deko Marine

Houtribsluizen

Voor een goed doel, de Stichting Heppie, ben ik over mijn hoogtevrees gestapt en de hoogte in gegaan. Op de fiets ben ik naar de zendmast bij Bataviastad gereden. De wachtrij van belangstellenden viel mee. Ik hoefde slechts zo'n 20 minuten te wachten, voordat ik in een kleine lift mocht stappen. Er mochten per keer maximaal zeven volwassenen mee naar boven en/of beneden. Op de 23 ste etage (van de 24) stapte ik weer uit. Ik bevond me nu op de bovenste ring van de toren. Ik betrad een ronde ruimte met een glazen wand. Helaas waren de ramen niet gezeemd. Een bordje vertelde de bezoekers de reden : de glazenwasmachine was kapot. Het fotograferen van de kant van het Markermeer en IJsselmeer was wel mogelijk, maar mijn camera protesteerde toch vanwege de beslagen ramen.
De stadzijde was nog lastiger vast te leggen, omdat de zon recht op de ramen stond. Er was volop ruimte om rond te lopen en foto's te maken. Helaas was het zicht dermate beperkt, dat ik geen foto's kon maken van Lelystad haven. De beide silo's van de betonfabriek waren met het blote oog wel te zien. Maar de camera zag niets. Toch was het bezoekje de moeite meer dan waard. Het uitzicht is erg mooi. Het viel me op, dat ik zonder moeite naar beneden kon kijken. Echt hoogtevrees heb ik blijkbaar niet.
Na zo'n twintig minuten ben ik weer met de lift naar beneden gegaan. Dit keer was er veel meer ruimte beschikbaar, want we waren met  vijf personen. Al met al een leuk bezoek.

Over geld gesproken

De Rabobank moet een boete betalen van 1 miljard euro. "Daar gaat ons goeie geld", zal menige rekeninghouder en belastingbetaler denken. Een goede zaak dat het gesjoemel met rente eens wordt aangepakt. Maar de vraag is waar Rabobank de compensatie gaat zoeken. Het zal wel weer bij de klanten zijn.
Het mes gaat in de zorg. Volgens het nieuwsbericht gaat het 90.000 banen kosten. Ik heb nooit geweten dat zoveel oplichters en dure specialisten van de zorg genieten.
Meneer Oostrom, voorzitter van de Samenwerkende Gezondheidsfondsen, vindt dat ik niet voortdurend moet zeuren over de strijkstokken en graaiers bij organisaties voor goede doelen. Ik moet gewoon blijven bijdragen, anders komen hij en zijn graaimaatjes financieel niet rond. Oostrom pleit wel voor meer openheid, maar ik ben bang dat ik me dan helemaal doodschrik en nooit meer iets bijdragen zal. Of blijven de graaiers en strijkstokken dan toch nog buiten beeld?
Zo schrok ik ook van de Kerkbalans. Daaruit bleek dat er veel meer geld gaat naar het overeind houden van al die bakstenen, dan naar de hulpbehoevenden. Trouwens, wie geen lid is van die kerk en toch in armoede leeft, krijgt niet eens hulp.

Langs het Markermeer

Woensdag reden we even naar Noord Holland. Naar de overkant dus. Er stond een behoorlijk bries uit het zuiden. dat was niet alleen merkbaar aan de schuimkoppen op het water, maar ook aan de klappen die de auto kreeg zodra een tegemoetkomende vrachtwagen ons passeerde. Op de motor vormt een dergelijke wind een behoorlijke uitdaging. Dat gold ook voor twee bikkels die aan het windsurfen sloegen. Ze waren zo enthousiast, dat ze wat roekeloos de rijbaan overstaken met hun uitrusting. Maar ja, wat wil je op zo'n recht stuk dijk? De snelheid van het verkeer is dan lastig in te schatten. Gelukkig pakte het board geen wind, want dan waren de rapen gaar geweest.
Halverwege wordt in het Markermeer gewerkt aan de realisatie van de Marker Wadden. Het moet een gebied worden met wadden, moeras en bomen / bossen. Het gebied moet zo'n tienduizend hectare groot worden.  Men hoopt niet alleen veel dieren maar ook mensen met deze ontwikkeling een plezier te gaan doen. Eindelijk wordt het verwaarloosde Markermeer eens flink aangepakt.

Op m'n bek gaan?

Levensgevaarlijk, zo mag ik de situatie op bepaalde wegen hier in de polder ongerust noemen. Zowel op de Runderweg als op de Lisdoddeweg was het spiegelglad door modder op de weg. Dat er modder ligt vanwege de oogstwerkzaamheden kan ik nog wel begrijpen, maar plaats dan op z'n minst waarschuwingsborden. Die stonden er dus helemaal niet. Gelukkig had ik gekozen voor vier wielen in plaats van twee. Zucht...

Afscheid van Jacques Goey

Over de A12 reden we op een zonnige en kleurrijke herfstdag naar Arnhem. Daar vond de uitvaart van mijn neef Jacques Goey plaats. Op de locatie aangekomen zagen we veel bekende gezichten maar ook onbekende. Hoewel ik uit principe liever niet een laatste blik werp op de overledene (ik wil me iemand herinneren zoals ie was), heb dat ik dit keer wel gedaan. Jacques lag er vredig bij.
Ik had me voorbereid op een toespraakje en voelde weliswaar wat spanning, maar niet al te veel. Dat veranderde plotsklaps toen een kleindochter van Jacques haar afscheidsbriefje voorlas. Iets knapte in mij.
Omdat ik na een korte pauze de volgende spreker was, had ik behoorlijk last van mijn emoties. Maar het lukte me toch om mijn verhaal met mooie herinneringen aan Jacques te doen.
De overige toespraken gaven een treffend beeld van Jacques zoals ik hem heb mogen kennen.  Eén van de sprekers bevestigde mijn vermoeden omtrent Jacques geestestoestand toen hij in Het Dorp verbleef. Het Dorp was op zich een mooi initiatief. Maar toen ik daar voor het eerst kwam, schrok ik van de sfeer. Wat een somberheid! Wat een eenzaamheid! En weinig gezonde mensen om je heen. Geen omgeving die bijdraagt tot een snel herstel.
Tijdens de dienst keek de oudste kleindochter een paar keer stiekem naar mij. Later hoorde ik van haar moeder Jolanda, dat ze vond dat ik op haar opa leek. Een mooi compliment voor zowel Jacques als mij : dus toch een Oudshoorntje.
 Toen ik de kleine meid complimenteerde met haar voordracht en zei dat ze het stukje mooi had voorgelezen, zei ze : "Dat vond ik zelf ook!" Prachtig, zo'n spontane, zelfverzekerde reactie.
Na een laatste groet, nam ik definitief afscheid van mijn neef Jacques. Maar de herinnering blijft. Ik troost me met de uitspraak die mijn nicht Yvonne deed : "Daar boven zal hij worden opgewacht door veel bekenden van hem."

Afscheid van Jacques Goey -2-

Jacques Oudshoorn of Jacques Goey?

In mijn vroegste herinnering hoorde ik mijn oma roepen : “Sjááákie!!” Zo werd mijn neef Jacques, die ongeveer 8 ouder was dan ik, genoemd. Later werd het Sjaak. Hij nam mij wel eens mee op opa’s fiets. Dan zat ik steevast op de stang en reden we naar en door Leiden.

Tijdens een van die ritjes joeg Sjaak mij de stuipen op het lijf. Hij laveerde met hoge snelheid tussen de paaltjes op de Veemarkt door. Sjaak dacht dat ik uit enthousiasme gilde, maar ik deed het bijna in mijn broek van angst.

Eind jaren 50 was er een feestje bij opa en oma thuis. Jacques was geslaagd voor zijn Mulo diploma en dat werd gevierd. O.a. met een playback show, waarin Jacques met veel gevoel voor show nummers van Pat Boone en The Platters bracht. Jacques zong wel meer. Zijn duet van de Parelvissers met zwager Jan Verhoog was van hoge kwaliteit.

Jacques vertelde mij dat hij in 1944 als 3 jarig jongetje achter op de fiets door mijn oom Henk vanuit Den Haag naar Leiderdorp werd gebracht. Zijn moeder Eef kon wegens ziekte niet voor hem zorgen. Daar, in de Koningstraat bij zijn mamma Anna en pappa David groeide hij op.Meestal in het weekend kwam zijn moeder uit Den Haag over. Voor Jacques was zij een aardige tante; zijn ouders waren immers mama Anna en Pa David. In die tijd overheerste het Oudshoorn gevoel. “Ik was en voelde me Jacques Oudshoorn”, zo vertelde hij.

Jacques herinnerde zich nog het moment op de Lagere School aan de Kastanjelaan, waarop hoofdmeester van der Hoek tijdens het uitdelen van de rapporten, de namen van een ieder voorlas en vertelde hoe je gepresteerd had. Jacques zei : “Toen ik mijn rapport kreeg zei meester Van der Hoek : “Jacques Goey Tiauw Hong”. Niet begrijpend, zelfs geschokt moet ik hem aangekeken hebben. Ik kon wel onder bank kruipen. “Ik, een Chinese naam? Dat kon toch niet! Nee, Oudshoorn dus en verder geen gezeur. “

Hij staarde even stil voor zich uit en vertelde toen verder : 

“Oom Joop, Henk en Daaf en hun vrouwen en Hanny. Op Hanny werd ik later hevig verliefd, maar ik heb dat pas veel later durven vertellen.” Volgens mijn zus Hanny vormde haar komst in de Koningstraat voor Sjakie een bedreiging. Immers, de aandacht werd nu verdeeld. Sjakie sloot Hanny soms op in de kelder en saboteerde de schommel dusdanig, dat Hanny in de rozenstruik terechtkwam. Maar alles kwam toch goed tussen die twee. Als tiener trok Jacques soms truien van oma aan. Wel achterste voren om bepaalde vormen van oma in de trui te verbergen.

 Jacques vertelde: “Ik heb ze allemaal in de Koningstraat meegemaakt en natuurlijk alle kinderen die daar geboren zijn. Het waren mijn neefjes en nichtjes, ooms en tantes.

Jeugdjaren gekenmerkt door grote armoede en de vele pakken slaag die ik kreeg. En pa David, die het meestal voor mij opnam. Naarmate mijn tienertijd vorderde begon langzamerhand het besef te groeien, dat ik een geadopteerd kind was en geen volbloed Oudshoorn. Periodes van een dubbel gevoel volgden, waarmee ik het nogal eens moeilijk had. Totdat twee van mijn grote broers (Joop en Daaf) zeiden, dat ik een broer van hen was. Dat deed me heel erg veel goed. Ik voelde me weer Jacques Oudshoorn.”

Jacques was vaak een tijdje buiten beeld. Hij werkte na zijn Mulo examen op de wilde vaart. Als hij weer eens aan wal was, reed ik als tiener een paar keer met hem mee in zijn auto’s. Zo reden we in een zwarte dikke Amerikaan richting Den Haag. Onderweg drukte Jacques mij op het hart vooral niet naar politieauto’s en/of agenten te kijken. Op mijn vraag : “Waarom niet?”, antwoordde hij dat er iets met zijn rijbewijs aan de hand was… Als niet betalend passagier stelde ik verder geen lastige vragen. Met geopende ramen, armen nonchalant naar buiten hangend, reden twee stoere, bruine koppen met pikzwart haar en zonnebril door Den Haag. We kregen veel aandacht van vrouwelijk schoon. Mijn bewondering voor mijn neef Jacques steeg die dag tot grote hoogtes.

Toen wij begin jaren 60 op Curaçao verbleven, kwam Jacques onverwacht op bezoek! Een grote verrassing. Ook voor hem, want hij was de eerste van onze zeer omvangrijke familie, die de kleine Rita in levende lijve zag en in zijn armen nam. Jacques was trots als een pauw en genoot zichtbaar van dat bijzondere moment.

Bij zijn vertrek kreeg hij van mamma een paar potten sambal mee. Later schreef Jacques dat de sambal overheerlijk gesmaakt had. Alleen had hij langdurig problemen na een toiletbezoek. “Alsof ik een fles opgevreten heb, tante Cor”, zo schreef hij later. Zijn moeder, tante Eef maakte het in die tijd mede mogelijk dat mijn zus Hanny eerder terug kon keren naar Nederland.

Tijdens zijn opname in het ziekenhuis heb ik Jacques een paar keer bezocht. Ook later, in Het Dorp. Toen ik hem in zijn rolstoel zag zitten drong pas tot me door wat hem was overkomen. Mijn neef Jacques is voor mij immers altijd een soort Vrijbuiter geweest. Iemand die vaak zijn eigen gang ging en van niemand afhankelijk was. Tijdens een van die bezoekjes nam hij mij onverwacht in vertrouwen. Hij keek terug op zijn leven en sprak naast de leuke momenten ook met spijt van bepaalde zaken. Hij had zijn dierbaren de aandacht moeten geven die ze verdienden, zo zei hij. Jacques vond dat hij daarin tekort was geschoten.

Ik heb vaak met hem gelachen, maar ook van hem geleerd.

Dag Jacques. Dag Vrijbuiter. Bedankt voor alles.

Nee, dan liever PEC Zwolle

Heb net weer naar een wedstrijd van Ajax zitten kijken. Of was het Mens erger je niet? Wat een wanprestatie was dat weer. Van topclub naar tobclub. Telkens die ballen achteruit spelen en niet de intentie om aan te vallen en te willen winnen. Slechte voortzettingen, in de dekking blijven kuieren en vooral geen oog voor het spel hebben. Behalve in de laatste minuut toen Ajax scoorde. Toen wilde het opeens gaan voetballen. Maar ja, daar had Ajax al 90 minuten lang de tijd voor gehad! Celtic won verdiend, omdat hun spel net iets minder slecht en sneller was. En Celtic, met een schitterende Van Dyk, was een stuk gretiger. Nee, dan maar PEC Zwolle. Dat had zeker weten van dit Celtic gewonnen.PEC voetbalt nog zoals voetbal ooit bedoeld is : om doelpunten te maken. Gewoon recht toe recht aan richting het doel van de tegenstander. Trainer Frank de Boer ergerde zich ook mateloos. Met weemoed dacht ik even aan Louis van Gaal. Die zou dat zooitje tenminste flink op hun donder gegeven hebben. Dan was Andersen al na 20 minuten naar de douches gestuurd. Man,man, man, wat een slecht spel.
Sommige deskundigen zeggen dat PEC Zwolle niet in het linker rijtje thuishoort. Die deskundigen hebben blijkbaar nog steeds niet in de gaten, dat het niveau van onze eredivisieclubs aan het dalen is. Dan kan je als voormalig Jupiler League deelnemer  met gewoon gezond verstand voetbal gemakkelijk meedraaien in de top van de Eredivisie.

Talent

Oorspronkelijk een nummer van The Temptations. Maar sommige covers zijn beter dan het origineel. Zoals dit, vind ik :

Zakopenhouders

Hier met het handvat aan de bovenkant

Zo noem ik dat hulpmiddel, bestemd om zwerfvuil op te ruimen. Van de SVZO heb ik een doos met die 'zakopenhouders' ontvangen. Het is een dubbele, metalen ring met een handvat. De binnenste ring kan verwijderd worden. Daar kan je dan een vuilniszak omheen doen en hem vervolgens in de buitenste ring klemmen. Heel handig, want vooral als het waait is het lastig om vuil in een vuilniszak te deponeren. Ik ben benieuwd hoe zo'n ding in de praktijk werkt. Het handvat hoort aan de onderkant te zitten. Maar door de zak binnenste buiten te keren, kan je het handvat ook aan de bovenkant krijgen.
Wie (aantoonbaar) geregistreerd staat bij de SVZO, kan de 'zakopenhouder' bij mij komen ophalen. Ik heb er niet zoveel, dus op = op.

Brunei

Belangrijk nieuws voor decadente vakantiegangers en dito medewerkers van Shell. Brunei, je weet wel dat landje van die stinkend rijke sultan en veel arme inwoners waar onze Beatrix zulke goede banden mee heeft, heeft een wet aangenomen.
De nieuwe wetgeving voorziet onder meer de amputatie van ledematen bij diefstal, geseling bij alcoholgebruik en steniging in het geval van overspel. Over het liefhebben van vooral arme naasten, wie de eerste steen mag werpen bij een steniging en hoe het zit met het gebruik van wijn op een bruiloft meldt het landje niets. Dat geldt overigens ook voor het fenomeen 'taakstraf'. Allemaal zaken die mij als christen toch wel interesseren. Er is in Brunei jarenlang gedebatteerd over de invoering van deze regels. Het sultanaat Brunei telt iets meer dan 400.000 inwoners. Twee derde van hen zijn moslims, maar ook het boeddhisme (13 procent) en het christendom (10 procent) kent er heel wat aanhangers.

Nieuwe masten voor de Batavia

Gebroken mast wordt verwijderd

Met twee nieuwe masten

Op 8 oktober, toen ik nog druk in de appels bezig was, is een tweetal masten van de Batavia vervangen. In eerste instantie zou alleen de hoofdmast vervangen worden. Die was tijdens een storm begin januari 2012 afgebroken. Maar men heeft besloten ook de fokkenmast te vervangen door een nieuwe exemplaar.
Men was een hele dag bezig om beide oude masten te verwijderen en de nieuwe te plaatsen.  Het uitgekeerde verzekeringsgeld bleek niet toereikend te zijn voor de herstelwerkzaamheden. Maar dank zij giften van zo'n duizend particulieren is het de werf toch gelukt aan de slag te gaan.Naar verwachting zal in 2014 de renovatie afgerond zijn.

Jurre

Jurre

Mag ik even voorstellen? Dit is Jurre, de hond van de boomgaard. Jurre is een Friese stabij. Waaks en energiek. 's Morgens worden de plukkers op het erf verwelkomd door zijn luid geblaf. Gedurende de rest van de dag zie ik Jurre geregeld door de boomgaard rennen. Ik kom hem overal weer tegen. Als ie stil staat is dat steevast bij een boom. Niet om zijn poot op te tillen, maar om te snuffelen. En als dat het geval is, dan kan je er de donder op zeggen, dat er veldmuizen zijn. Want daar jaagt Jurre fanatiek op. De hond zier dan ook erg gezond uit.
Jurre heeft geleerd dat hij niet mag bedelen. Maar ja, al die lekkere geurtjes tijdens de koffie- en/of lunchpauze zijn nauwelijks te weerstaan. Maar aan zijn gedrag zie ik ook een zekere mate van behoedzaamheid. En ondanks het verbod is er altijd wel een plukker die stiekem bezwijkt voor zijn zielig kijkende hondenogen. Als het hapje op de grond ligt wil hij nog wel eens stiekem opeten. Maar als het hem met de hand wordt aangeboden, draait hij zijn kop weg. Zo werd Jurre tamelijk achterdochtig toen ik de camera laag bij de grond hield om hem even vast te leggen. Zijn kop laten krabben vindt Jurre heerlijk. Aan alles is te zien dat Jurre zich opperbest voelt in de boomgaard. De laatste plukdag zit er inmiddels op. Komende week is het plukfeest en dan mogen we weer wachten tot het voorjaar.

Omdat ik zwart ben

Discriminerende opmerkingen en/of gedrag heb ik vaak afgedaan met de gedachte, dat het louter domheid van die mensen betrof. Op jongere leeftijd schrok ik nog wel eens. Zoals toen een mevrouw in de volle bus niet naast deze tiener wilde zitten met de mededeling : "Ik zit liever niet naast een zwarte." De chauffeur reed niet weg van de halte, maar werkte mevrouw de bus uit. Bravo!
Ik ben geregeld mensen tegengekomen, die bijna alles wat hen gezegd wordt of overkomt op zichzelf en vooral hun kleurtje betrekken. Zo sprak ik een keer een medewerkster aan, omdat ze geregeld te laat op werk kwam. Haar reactie was : "Dat zeg je omdat ik zwart ben." Toen ik zei : "Cynthia, kijk nou eens naar mij!", zei ze doodleuk : "Maar jij bent overgelopen!" Ik heb meer situaties meegemaakt waarin getinte mensen vonden, dat ze gediscrimineerd werden als ze aangesproken werden op hun gedrag. Het is weer eens een andere manier om je aan je verantwoordelijkheid te onttrekken.
En als ik hen een werkopdracht gaf, hoorde ik maar al te vaak : "De slavernij is afgeschaft hoor, Willem!" Of ander gezeur over voorouders die gebukt gingen onder de blanke overheersing.
Mij is een keer openlijk gevraagd hoe het kan zijn dat een zwarte zo'n goede baan en dito salaris had. Ik werd daar weer niet boos om. Ik antwoordde rustig : "Omdat deze zwarte 's avond niet lui voor de tv op de bank ligt met een baal chips, maar aan het studeren is."
Daar werd de corpulente vragensteller wel boos over. De andere collega's niet. Die lagen in een deuk.Ach, ik heb zo vaak discriminerende opmerkingen moeten aanhoren. Maar dat heeft mijn vertrouwen in de medemens nooit geschaad.

Nieuwe wegmarkering

Vanaf de Durgerdamstraat gezien

Vanaf de Ringdijk gezien

Het gedeelte van de Houtribweg tussen de Rotonde aan de Ringdijk en die aan de Durgerdamstraat (aansluitend op de Harderwijkstraat) is opnieuw geasfalteerd en ingericht. De herinrichting behelst onder meer een inhaalverbod, dat aangegeven is door ononderbroken witte lijnen op het wegdek. Er heerste wat verwarring vanwege de plaatsing van omleidingsborden. Die deden vermoeden alsof de hele route richting Almere was afgesloten, maar dat was niet het geval. Via de Harderwijkstraat en de Durgerdamstraat kon men naar Almere rijden. Maar omwille van de verkeersdrukte in genoemde straten, had men liever dat men via de A6 zou rijden.
Ik ben benieuwd of de herinrichting bijdraagt tot een veiliger weg en rijgedrag. Op dat stuk hielden veel bestuurders zich niet aan de maximum snelheid van 50km/uur. En wie dat wel deed, werd vaak prompt ingehaald. Er heeft zich op dat stuk al een aantal ongevallen voorgedaan. Het is ook een stuk weg dat uitnodigt tot sneller rijden. Vooral motorrijders kunnen de verleiding niet weerstaan om even het gas open te trekken. Ik heb me daar zelf ook wel eens schuldig aan gemaakt. Niet goed natuurlijk.

Jacques overleden

Vanmorgen vernam ik dat mijn neef Jacques is overleden aan een hartaanval.
Zijn dood kwam onverwacht, want het ging ogenschijnlijk goed met hem. Ik heb mijn neef altijd gezien als een vrijbuiter. Hij heeft veel gevaren en de wereld gezien. Een keer bezocht hij ons toen zijn schip Curaçao aandeed.
 Als kind heb ik altijd tegen mijn grote neef (zo'n 10 jaar ouder) opgezien.  Hij woonde bij mijn oma en opa in de Koningstraat. Daar is hij na de oorlog als kind ooit terechtgekomen, omdat zijn moeder niet voor hem kon zorgen.
Jacques nam me mee op de fiets (naar Leiden) en later als tiener zat ik een paar keer bij hem in de auto. Toen Jacques aan wal ging werken kwam hij o.a. bij Digital terecht. Hij heeft ook in de ketjap gezeten. Hij heeft twee leuke dochters uit een huwelijk dat later strandde. Jacques was ook opa van twee kleinkinderen. Ik heb Jacques later, na zijn operaties ook van een andere kant leren kennen. Een gevoelige, eenzame persoonlijkheid die ook in de spiegel durfde te kijken. Rust zacht Jacques en bedankt voor alles.

Zwarte Pieten

Hij komt, hij komt,...

Wat een gedoe zeg om die oude traditie rond Sint en Piet. Wat is het eigenlijk? Overgevoeligheid van de mensen of racisme? En als dat 'zwarte' niet meer mag en gewoon Piet wordt, gaan dan naamgenoten zich beklagen over misbruik van hun naam? En dat kaartspel, Zwarte Pieten, en iemand de Zwarte Piet geven, wordt dat ook verboden?
Er zit een latente vorm van discriminatie in de Zwarte Piet. Een liedje zegt : 'zo zwart als roet'. Dus het is geen roet, al beweren anderen van wel. En waarom dat accent en die domheid waarmee Piet zich manifesteert? Het is allemaal wat twijfelachtig. Net zoals wanneer een zwarte Piet een moorkop eet. Is dan sprake van kannibalisme? Moet zo'n Piet worden aangeklaagd? Die Moren waren trouwens ook geen leuke zwarten (schrijft deze zwarte). Alleen Moriaantje, zo zwart als roet, was een aardige. Die mocht ik altijd zijn op de kleuterschool. Zodra het deuntje klonk, wezen alle kinderen naar mij. Trots als een zwarte pauw stapte ik rond, totdat dikke Theo (ik discrimineer ook) mij een keer uitschold voor zwarte. Ik ben thuis voor de spiegel gaan staan en warempel, ik ben zwart!! Al die tijd had ik het niet in de gaten, totdat dikke Theo mij erop attendeerde. Later brak me dat kleurtje ook een paar keer op. Maar telkens door discriminerend gedrag van volwassen witte mensen. Nooit door Zwarte Piet. Wel door Sint. Die hield stug vol dat ik jokte toen hij mij vroeg waar ik geboren was. "In Leiderdorp Sint", antwoordde ik beleefd. Maar volgens Sint jokte ik. Hij hield vol dat Wimmie uit een heel ver land kwam. Sint zette mij van zijn schoot en zei dat ik geen cadeautje zou krijgen. Sindsdien bestaat Sint niet meer voor mij. En daarmee ook zijn Zwarte Pieten. Probleem opgelost. Op naar het volgende : gaat men het Suikerfeest verbieden? Veel diabetici voelen zich gediscrimineerd.

In de mist

's Morgens op de motor in de mist naar de boomgaard. Nee, geef mij maar regen. Da's veel minder erg. In eerste instantie lijkt het mee te vallen in de mist, maar eenmaal buiten Lelystad, op de Runderweg, slaat de mist hard toe. Regendruppels waaien gemakkelijk van het vizier, maar mist is veel fijner en moet er af geveegd worden. Na verloop van tijd begint ook de binnenkant van mijn vizier te beslaan en vervolgens de brillenglazen. Het stuk over de Dronterweg duurt langer. Zo lijkt het. Ik kan me slecht oriënteren. Halverwege moet ik afslaan en laat om die reden behalve mijn richtingaanwijzer ook mijn remlicht geregeld even branden om het achterop komend verkeer alvast te waarschuwen. De polderwegen zelf zijn nog slechter te berijden. Niet alleen vanwege de mist en de breedte van de rijbaan, maar ook vanwege de modder op het wegdek. Het is erg vermoeiend rijden, vanwege de verhoogde concentratie die in dergelijke weersomstandigheden nodig is. Ik ben dan ook blij en dankbaar dat ik weer heelhuids ben gearriveerd voor een nieuwe plukdag. En die werd nog mooier toen de zon zich in de boomgaard liet zien.

Reclamespot Orgaandonor

Het viel mij ook op dat het reclamespotje over een orgaandonor wat vreemd is opgezet. Dat had wat mij betreft anders gemoeten.
Aan het begin van het filmpje moet die roekeloze wielrenner gewoon door de aanstormende trein dood gereden worden of met dodelijke afloop van die geopende brug gestort moeten zijn. Daarna worden zijn organen verwijderd en bij iemand met een betere verkeersmentaliteit getransplanteerd. Die persoon stopt dan wel keurig voor rode lichten en slagbomen en laat anderen zich niet doodschrikken.
Met zo'n opzet heeft dat spotje tenminste nog een extra boodschap.

Help, ik ga met pensioen

Alsof het gisteren gebeurde, zo herinner ik me nog de eerste keer dat mij iets over een pensioen gevraagd werd. Ik weet ook nog hoe ik reageerde : "Da's pas over 40 jaar jôh!" Het is alsof de jaren voorbij zijn gevlogen. Over een paar maanden word ik 65. Oké, ik zal nog een maandje moeten wachten voor ik mijn AOW krijg. Ik hoop maar dat die ouderdomsuitkering dan nog bestaat. Niets is zeker en alles is vergankelijk. De brieven beginnen inmiddels al binnen te komen. Brieven over al die premievrije pensioentjes. Op een gegeven moment kon ik het opgebouwde pensioen meenemen naar een volgende werkgever. Zei men. Nou vergeet dat maar. Er waren allerlei redenen waarom dat niet kon. En toen ik besloot dan maar een aanvullend pensioen op te bouwen, bleken dat om woekerpolissen te gaan. Kortom, lang gewerkt, veel premies afgedragen en dan...??? De tijd zal het leren. Ik maak me geen zorgen. Ik leef vandaag.

Julia Plaza vandaag open

Vanmorgen werd ik tijdens het zwerfvuil opruimen even binnen geroepen voor een kop koffie. Ik mocht voor de officiële opening vandaag alvast even een kijkje komen nemen in Julia Plaza. Ik zeg daar verder niets over dan alleen : verrassend leuk! Wie meer wil weten : om 11.00 uur is de officiële opening!

Joop en John Fogerty

Vandaag is de geboortedag van mijn broer Joop. Hij zou 66 geworden zijn, ware het niet dat... Ik mis hem dagelijks net als mijn andere broer, Ruud. Van Joop kreeg ik vlak voor zijn plotseling overlijden weer eens een cd. Die was van John Fogerty. Daar staat o.a.dit nummer op. Speciaal voor Joop :

KNRM Lelystad

Helaas kon ik er afgelopen zaterdag, 5 oktober, niet bij aanwezig zijn, toen het KNRM station hier in Lelystad officieel in gebruik werd genomen. Het is al weer zo'n twee jaar geleden dat ik de introductiebijeenkomst rond de komst van het station bijwoonde. Die werd toen in het pand van de brandweer gehouden.
De bouw van het boothuis is mede mogelijk gemaakt door een nalatenschap. Wijlen mevrouw Braal heeft als erfgenamen twee organisaties benoemd, waaraan ze goede herinneringen heeft : het Leger des Heils en de KNRM. Beide zag ze aan het werk tijdens de watersnoodramp in Zeeland in 1953. Voorwaarde was wel dat het een 'tastbare bestemming' moest krijgen. De tastbare bestemming is dus het boothuis hier in de Bataviahaven in Lelystad geworden. Het boothuis heeft de naam Boothuis Jan de Braal gekregen, genoemd naar de overleden echtgenoot van mevrouw Braal.
In augustus van dit jaar werd o.a. van de reddingboot voor Lelystad kostbare apparatuur gestolen ter waarde van ongeveer 17.000 euro. De boot lag toen nog in Volendam. Door de diefstal werd de aflevering van de reddingboot uitgesteld. Sinds afgelopen zaterdag is de KNRM officieel operationeel vanuit Lelystad. Het boothuis ziet er gelikt uit.

Outfit SV Lelystad 67

Je kent het vast wel. Ben je de zolder aan het opruimen, kom je veel spullen tegen die je niet meer nodig hebt. Weg ermee! Zo trof ik ook een bijna complete voetbaluitrusting van SV Lelystad aan. Keurig, in een Ajax sporttas. De (in goede conditie verkerende) kleding is gewassen en lag blijkbaar te wachten op de volgende wedstrijd. Maar die is vrij onverwacht nooit meer gekomen. Er zijn drie shirts, vier paar kousen en broekjes. Uit de tas kwam ook twee paar scheenbeschermers. De hele mikmak (ik denk maat M), mag voor vijfentwintig euro inclusief de tas weg.

Muziek uit mijn jeugd -2-

's Morgens vroeg stond de radio afgestemd op Radio Luxemburg, waar ook veel Country & Western muziek werd doorgegeven. Dat genre vonden mijn beide ouders ook erg mooi.  Zoals dit nummer. Het herinnert me aan de vroege ochtenden, toen pa nog rond kwart voor zes op zijn fiets stapte om naar het station te gaan. Op weg naar zijn werk.

Geen bui op onze kop

Rechts van de bui bevindt zich de boomgaard

Cijfers en aandacht

Als het over de Tweede Wereldoorlog gaat, komen steevast de 6 miljoen omgebrachte Joden ter sprake. En toch waren het er 'slechts' 6 miljoen. Het totaal aantal slachtoffers bedraagt wereldwijd zo'n 72 miljoen. Daarvan waren een kleine 50 miljoen burgers. Aan de kant van de geallieerden kwamen ongeveer 61 miljoen mensen om. Aan de andere kant dus11 miljoen. Het is maar dat je het weet.

Vreemde berichten

* Omdat een pater een zinnetje vergat uit te spreken tijdens de mis op Witte Donderdag, is de arme man voor een jaar geschorst. Ik dacht dat alleen de Paus onfeilbaar was. Je kunt als RK geestelijke beter een kind lastigvallen. Daar staat nauwelijks een straf op.
* Poetin is boos, omdat een lid van zijn CD hier door de politie gearresteerd werd. CD staat trouwens voor Corps Diplomatique en niet voor Criminele Diplomaten, zoals Poetin wellicht vermoedt. Poetin heeft het over internationaal recht en dergelijke. Opvallend voor iemand die weinig op heeft met rechtspraak in het algemeen en rechten van de mens in het bijzonder. Meneer begint nu ook te klagen over onze producten. En nu maar wachten tot onze regering zegt dat de Russische wodka en kaviaar radioactief besmet is.
* Tot slot : ik las een headline (sorry) die meldde dat de Hollandse marinier binnenkort geholpen gaat worden door een ezel. Dat geeft te denken.

Gewoon je werk doen

Als iemand gewoon zijn of haar werk doet, moet ie dan extra beloond worden? Zelf heb ik bij sommige bedrijven besparingen weten te behalen, die in de miljoenen liepen. Maar een bonus daarvoor was er niet. Dat was ook nergens voor nodig, want ik had immers gewoon mijn werk gedaan. Bedrijfsprocessen verbeterd, efficiënter en effectiever gemaakt en kosten verlaagd en de cultuur of mentaliteit wat bijgesteld. Niets bijzonders wanneer je je gezonde verstand gebruikt. Ik kan me nog de tijd herinneren dat de zogenaamde Yuppen bedrijven binnenstroomden. Ze wisten al op voorhand welk salaris ze moesten krijgen (verdienen was niet aan de orde) en op welke momenten ze hogere functies moesten krijgen (verdienen was weer niet aan de orde). Over presteren, samenwerken en hun bijdrage aan de organisatie hoorde ik weinig tot niets. En als ze dan eindelijk iets hadden gedaan, moesten ze daar extra voor worden beloond. Het ellebogenwerk werd mede geïntroduceerd net als de sluwheid. Had je tot dan bepaalde kennis nodig om tot goede resultaten te komen, nu moest je streken uithalen om te scoren. Het liegen tegen en bedriegen van klanten en collega's en leidinggevenden kwam sterk opzetten.  Gewoon je werk doen verdween langzamerhand in de vergetelheid. Het scoren kwam ervoor in de plaats. En als je scoorde, dan moest steevast iets extra's tegenover staan. Ik ben blij dat ik daar niet aan hoef mee te doen.

Mistig, nat en warm

De dag begon goed. Ik las namelijk dat de crisis op z'n retour is. Hoera! Minder vrolijk werd ik van de mist. Op de Dronterweg is het doordeweeks 's morgens en in de namiddag erg druk. En er rijden soms haastige mensen rond. Nee, die mist is niks aan. Ik heb liever regen op mijn vizier, dan mist. Bij regen draai ik even met mijn hoofd en dan vliegen de druppels van mijn vizier af. Met mist is dat niet het geval. De druppels zijn vele malen kleiner, dus dat is vegen geblazen. Ik wrijf het  vizier geregeld in met een soort polish. De rijwind doet de regendruppels er eenvoudig van afwaaien. Maar met mist dus niet.
Op de smalle polderwegen is het ook aanzienlijk lastiger rijden. Een kwestie van de rijstijl aanpassen en extra goed opletten.
In de boomgaard hing ook mist. En het was behoorlijk nat. Het leverde ook wel mooie plaatjes op. Ik moest het regenpak aan, om niet kletsnat te worden van het nat van de bomen. Wat ik niet eerder had meegemaakt gebeurde vandaag. Er reden twee treinen in een en dezelfde rij! De afstanden zijn dermate groot, dat je vanmorgen niet kon zien of een rij vrij was of niet. Zelfs halverwege de rij was het eind niet te zien. Het was niet echt een probleem, maar wel opvallend. Het werd weer een leuke dag, vooral toen de zon doorbrak. Toen werd het zelfs zomers warm. Of kwam het door de vele warme mensen, die daar aan het werk waren? Hoe dan ook, ik heb weer genoten,

Er zijn weer vuilgrijpers

Gisteren ontving ik na lang wachten een tiental grijpers. Ze zien er met een frisse groene kleur vrolijker uit dan de vorige. Ik heb ook nog drie grijpers kunnen ritselen. Dus mocht u aan de slag willen gaan : ze zijn er weer!

Een vrouw bij de Commando's?

Ooit sprak iemand over "survival of the fittest" (best passend) toen hij over meneer Darwin's ervaringen las. Ik probeer me ook aan te passen aan de vele veranderingen. De meeste komen geleidelijk, sommige erg snel. Niet iedereen past zich aan, wat soms tot verwarring leidt. Een vrouw voor laten gaan of een deur voor haar openhouden, wordt niet meer door alle vrouwen op prijs gesteld. Sommigen benadrukken dat door te snauwen : "Dat bepaal ik zelf wel!" of  "Ik mankeer niets aan mijn handen!" Dus dat werd vrouwen en situaties inschatten. Vrouwen mogen ook mannenwerk doen en moeten dan hetzelfde betaald worden. Niets mis mee, zolang ze maar dan ook alles doen.
Onlangs meldde zich een vrouw bij het Korps Commando troepen. Ze wil de opleiding gaan volgen. Veel commando's sputteren tegen en zeggen dat een vrouw deze opleiding niet kan volbrengen. Dat lijkt mij ook, maar laat haar dat zelf ondervinden. Ik ga er wel vanuit dat er niets van de opleiding aangepast wordt om haar tegemoet te komen.  Ik vraag me af of ze ook een levende kip de strot zal afbijten en het nog warme bloed zal drinken. Of ze ook al die fysieke en psychische belasting wil ondergaan en geregeld voor lul wil staan. Of ze tegen mannelijk taal zal kunnen en net als menige collega ook door de maten genaaid mogen worden. Want onder militairen bevinden zich veel matennaaiers. Tijdens het tijgeren moet ze ook drie sporen trekken en geen vier. Hoe gaat ze dat voor elkaar krijgen? En een blenco beurtje moet ook geen enkel bezwaar zijn. Ze moet de hele martelgang ondergaan. Nee hoor, laat haar maar tot de opleiding toe. Als ze over al dit soort zaken maar niet gaat lopen zeuren. Dan wordt ze de rest van de opleiding alleen maar afgeknepen. En dan krijgt ze nooit die groene baret. Maar misschien heeft ze heel erg veel mannelijke hormonen en valt het allemaal mee.

De wasmachine doet het weer

De wasmachine doet de laatste tijd wat raar. Op het display staat soms de foutcode E-6 vermeld. De ene keer start ie gewoon weer na een herstart, de andere keer vertikt ie het, om het een dag later weer wel te doen. Op het www las ik dat de foutcode te maken kan hebben met versleten koolborstels. Al waren de reactie op het forum divers. Van "hij doet het weer" tot "toch maar een nieuwe kopen".  Mijn hart maakte niettemin een sprongetje, want voor mij betekent het dat ik weer mag prutsen. Ik weet waar die dingen zitten, bij de motor, en de functie ervan. Ik heb ze weleens vervangen van een startmotor, een locomotiefje en een stofzuiger. Dus ik heb de waspatiënte maar even op haar kant gelegd. Hoewel ik vooraf de stekker eruit had gehaald en de kraan gesloten en de beide aan- en afvoerslangen had losgekoppeld en de uiteinden in een teiltje had gelegd, ging het niet helemaal goed. Door het kantelen schoot de afvoerslang uit het teiltje en gutste water over de zoldervloer, alsof haar vliezen waren gebroken. Ik had weliswaar een dweiltje voorhanden, maar dat was moeilijk te grijpen met zo'n zware machine die helemaal schuin hing. Grrr! Dus ik heb dat witgoedding weer rechtop gezet en de boel droog gedweild. Toen weer op haar kant gelegd. Dit keer zonder zondvloed.
Bij de motor zag ik de twee houders, waar de koolborstels in moesten zitten. Met een torax schroevendraaier waren ze in no time los. De beide stiften zaten stroef vast in de houder. Ik heb ze met de compressor schoon geblazen en met een doek afgenomen. Ook de koperen krans van de motor heb ik schoongemaakt. Na die wellness behandeling gleden de borstels weer vlotjes op en neer in de houders. Daarna heb ik ze weer gemonteerd en de machine weer overeind gezet. Poeh poeh, wat een gesjouw. Vervolgens heb ik de slangen weer geplaatst en de kraan opengedraaid. Als laatste heb ik de stekker in de contactdoos gepropt. Nu kwam het  'moment suprème'!
In eerste instantie bleef het water stromen. Ik heb toen het programma gestopt en de kraan dichtgedraaid. Daarna heb ik het centrifugeer-programma gestart. Dat heb ik helemaal laten afwerken. Toen, na een stop van 5 minuten, heb ik het gewone wasprogramma geselecteerd en gestart. En.... hij doet het weer! Inmiddels draait de was al bijna drie kwartier. En het ziet ernaar uit dat het probleem opgelost is. Mocht er komende periode een wasmachine bij mij voor de deur op straat staan, dan is het toch anders gelopen.

Hutspot von Sebo

Onze hutspot is net even anders dan het legen van een zak gesneden wortels en uien in een pan met aardappels en water. Dat kan hoor, maar lijkt me tamelijk smakeloos saai. Alsof men helemaal niet blij was met het vertrek van de Spaanse bezetter.
Nee, ik maak gebruik van een basisrecept van mijn mamma, waarmee ik wat gevarieerd omga. Ik begin met het sudderen van de in blokjes gesneden riblapjes. Dat duurt nogal lang, zo'n 2 uur. Dus je moet op tijd beginnen. Ik voeg wat bouillon toe voor de smaak. De aardappeltjes snij ik in blokjes en kook ik apart. Je zou een deel van de uien ook apart kunnen bakken en later er doorheen husselen. Maar dit keer dus niet. Aan de wortelen en ui voeg ik ook sperzieboontjes toe. Een half uur voordat het vlees lekker zacht geworden is, gooi ik de groente erbij. Met wat zout, een ietsepietsie gemalen kruidnagel, twee gesneden tenen knoflook en wat peper. Een klein pepertje (ik zal het woord 'lombok' maar niet gebruiken, want dan krijg ik weer vragen) voor een iets pittiger smaak. Zodra de sperzieboontjes beetgaar zijn, doe ik de gekookte aardappeltjes er doorheen. Op een klein deel na, dat ik eerst met de stamper mishandel alvorens ze bij de rest te doen. Ik laat de hutspot nog even pruttelen en giet dan het meeste vocht af, zodat er nog een bodempje nat in blijft liggen.
Het geheel maak ik af met wat nootmuskaat en roomboter. We eten er meestal een gehaktbal bij en piccalilly! 'Sambal baai' is trouwens ook heel lekker. Ik blijf een Indo nietwaar?

Leiden viert 3 oktober

Kijken naar de optocht

Als geboren en getogen Leiderdorper weet ik dat 3 oktober een bijzondere dag is. Dan wordt Leidens Ontzet gevierd. De dag dat de stad eindelijk bevrijd werd van de Spaanse overheerser. Het betrof een tweede beleg van de stad. Het stadsbestuur had na het eerste verzuimd maatregelen te treffen, of was aan het bezuinigen op de defensie. De stad is altijd een bolwerk geweest van rode rakkers, met alle gevolgen van dien. En dus ook een tweede beleg. Honger en pest sloegen genadeloos toe. De burgemeester bood zelfs zichzelf aan ter consumptie, maar rooie rakkers zijn (helaas?) geen kannibalen. De stad kent wel de meeste afhakers op MBO niveau van heel Nederland. Maar ach, die kunnen nog altijd de lokale politiek in.
Toen bekend werd dat men de boel onder water wilde zetten, namen de Spanjaarden de benen.
In een verlaten kampement schreeuwde de jonge Leienaar Cornelis Joppensz : "Teeringg!! Kèikeris, vretûh!!" Of Leidse woorden van gelijke strekking. Wortels, vlees, uien en aardappels in een pot boven een smeulend houtvuur. In de ochtend van den 3e October 1574 trokken de Geuzen de stad binnen en deelden haring en wittebrood uit aan de uitgehongerde Leienaren. O ja dan? Ja jûh!
Het feest begint al op 2 oktober. Dan is er de taptoe.  De volgende dag zijn ook de meeste bewoners van Leiderdorp vrij. De scholen zijn die dag gesloten. Op naar Leiden!
In mijn jeugd was algemeen bekend dat veel Leienaren (Leidse Glibbers kan ook) een jaar lang spaarden om op drie oktober hun geld te verbrassen. Ze liepen met dikke beurzen over de markten, kermissen en bezochten menig café. Het was natuurlijk ook wel link om zoveel geld bij je te hebben, want voor je het wist had je te maken met een typische Leids crimineel fenomeen : de roowwoowerwal.

Nieuwe winkeltjes

Deze week is de family Fitness verhuist. Niet erg ver van het oude adres, hoor. Het fitness centrum bevindt zich nu in het pand van de voormalige apotheek. Dus het pand blijft in de gezondheidssfeer.
Het pand is een stuk groter dan het vorige. De overige ruimte wordt binnenkort (vanaf zaterdag 12 oktober) benut door een aantal winkeltjes, onder de naam Julia Plaza Shop in shop.

De wind van voren

Na het inslaan van enige drank en snacks ter verhoging van de algehele feestvreugde, was ik op de parkeerplaats bezig met het in de auto gooien van de boodschappen. Normaal ga ik op de fiets, maar gezien de hoeveelheid dit keer met de Matrix.
Terwijl ik daar bezig ben loopt een jonge vrouw met een lege kar naar de verzamelplek om hem daar weer terug te zetten. Blijkbaar wordt ze geroepen, want ze kijkt even achterom. Een oudere man met hond komt haar tegemoet en bijna botsen ze tegen elkaar op. Ze biedt geschrokken haar excuses aan. Aardig zou je denken, want de man lette ook niet op. Maar meneer heeft een kort lontje en accepteert geen fout van een ander noch de excuses. Of kwam het omdat ze Mediterraan gekleed was?
Hij scheldt haar uit en verwijt haar op boze toon, dat ze bijna zijn hond had aangereden. Het beestje zelf heeft nergens last van dan alleen van zijn nieuwsgierigheid. Hij snuffelt aan haar kleren. Iets wat mevrouw niet op prijs stelt. Ze doet een stap terug.  "Kijk voortaan uit je doppen!", moppert de man terwijl hij zijn weg vervolgt.
Als ik mijn winkelwagen ook terugbreng, staat de vrouw nog verbouwereerd bij de overige wagentjes. "Jammer van dat korte lontje van meneer", probeer ik haar te steunen. Ze vertelt wat er gebeurd is en wordt dan pas echt boos. Ze loopt in de richting waarin meneer en hond waren gelopen. Vast besloten om hem alsnog even op zijn nare gedrag aan te spreken. Maar dan wordt ze weer geroepen. Haar partner zegt iets op rustige toon tegen haar. Ze staat even stil, draait zich met een zucht vervolgens om en stapt in de auto.
Het is me al lang geleden opgevallen, dat fouten maken niet meer toegestaan is. Excuses maken heeft geen enkele zin. Je krijgt gelijk de wind van voren.

Niet voor OBS De Sluis

Er werd vanmiddag bij mij aangebeld. Toen ik had open gedaan, vroeg een jongen mij of ik wilde betalen voor een sponsorloop. Op mijn vraag waar het geld voor bestemd is, zei hij dat er lesmaterialen voor de OBS De Sluis voor gekocht zou worden.
Ik heb de leerling uitgelegd dat ik geen bijdrage zal geven, omdat ik zeg maar 'boos' ben op zijn school. Ik vertelde hem over het vele zwerfvuil en de hardnekkige stilte na mijn diverse verzoeken dat eens te laten opruimen door de leerlingen. De scholier gaf toe dat er vaak veel rommel ligt, maar zei dat hij dat niet veroorzaakte. Het is eens voorgekomen dat mijn verzoek om de boel op te ruimen, resulteerde in een bezoek van groep 8 aan een vuilverwerkingsbedrijf ergens in Noord Holland. Maar het zwerfvuil zelf waar het omging, bleef gewoon liggen. Ik kan me niet voorstellen dat De Sluis van het sponsorgeld voorlichting gaat geven en leerlingen bewust gaat maken van het feit hoe belangrijk een schoon milieu is. eigenlijk is daar helemaal geen sponsorgeld voor nodig, maar wel goede wil. De grijpers zijn nog steeds gratis, dus OBS De Sluis.....

Mike is jarig

Vandaag is ie 19 jaar geworden. Mike dus. Ik herinner me nog dat ik in mijn bedje lag te knorren toen Sonja mij weer wekte met de vraag : "Hoe staat het met onze derde?" Het eerste wat ik met mijn al doezelende hoofd zei was : "Nog een hond erbij? Twee is genoeg!" Maar ze had het over een kind. Ze wilde graag voor haar 40 ste alsnog die derde erbij hebben. Dat hadden we ooit in onze verkeringstijd of ons prille huwelijk besproken. Zei ze. Ik herinnerde me dat niet meer. Het eerste wat ik toen deed was een haalbaarheidsonderzoek uitvoeren. Is er nog een kamer beschikbaar? Is er nog plaats in de auto? Waar prop ik de kinderwagen als de honden achterin liggen? Liggen er nog ergens babyspullen? Wat kost zo'n kind ook al weer? Heb ik nog genoeg verlofdagen? Enz.
Ik geef direct toe dat ik zo mijn bedenkingen had. Immers, de twee kids waren volop in hun tienertijd en ik raakte steeds meer gewend aan de hoge mate van vrijheid. In een ultieme poging het vooronderzoek in mijn voordeel te beslissen, legde ik de kwestie aan de kids voor. Maar beiden vonden het een heel erg leuk idee! Zelfs toen ik tegen de oudste zei, dat hij zijn grote tuinkamer moest delen. "Geen probleem, als er maar een geluiddichte wand in komt", was zijn reactie. Drie tegen een twijfelende een. Ergo : werk aan de winkel. Tijdens de zwangerschap werden wij erg gehinderd door het resultaat van een vruchtwaterpunctie in een ziekenhuis in Utrecht. Er klopte iets niet met de chromosomen, zo werd medegedeeld. Wat het precies was werd ons niet medegedeeld. Dat gedoe was nogal verontrustend en er kwam pas een eind aan toen een betrokken stagiaire uit Canada ons speciaal opzocht en vertelde dat zij het hele chromosomen gedoe onzin vond. Het ging erom dat men in Utrecht een dergelijk patroon niet eerder had gezien en dat het geen enkel risico voor het kind behelsde.
Op een zonnige zondagmiddag zat ik in een luie stoel en vroeg aan Robert wat zijn moeder boven aan het doen was. Hij zei nogal droogjes : "O ze is iets met persweeën of zo aan het doen." Ben pakte direct zijn windsurfspullen en verdween. Die heeft niets met bloed en zo. Ik belde de verloskundige en vrij snel na haar komst werd Mike geboren. En ik was en ben nog steeds heel blij met hem. En wat die ene vreemde chromosoom betreft : hij is zo atechnisch als ik weet niet wat. Zijn komst vond plaats in een voor mij wat nare periode. Mij was ontslag aangezegd. Maar de komst van Mike gaf mij een impuls om lekker verder te gaan. Ik begon dat jaar een eigen bedrijf op het gebied van Advies en Management. Mike, gefeliciteerd jongen!

Muziek uit mijn jeugd

Vaya con Dios ( Les PAul & Mary Ford)

Foute boel!

New York. Een groep motorrijders kreeg het aan de stok met de bestuurder van een Range Rover. Wat de oorzaak van de ruzie was, is niet bekend. Naar zeggen had de bestuurder een van de motorrijders aangereden. Uit angst gaf de bestuurder gas en ramde daarbij enkele motoren. Foute boel! In de auto zaten ook een vrouw en haar baby.
De meer dan dertig motorrijders zetten de achtervolging in. Toen de auto even later voor een rood licht moest stoppen, sloeg een van de motorrijders met zijn helm de ruit van de Range Rover in.
Gezegd wordt dat de chauffeur daarna werd afgetuigd. De motorrijder die het filmpje online zette, stelt dat een van hen omkwam bij de achtervolging. De politie ontkent dat.

Gevederd volk

Dit keer lopen er kippen in de boomgaard. Niet zoveel hoor. Ze lopen vaak met de plukkers mee. Waarschijnlijk in de hoop dat er iets lekkers uit de bomen valt. Geen peren of appels, want die liggen er genoeg om in te pikken. De kweker heeft ook weleens kalkoenen gehad. Meer dan duizend! Wij plukkers vonden dat geen succes. Die beesten zoeken elkaar op en schijten op zo'n plek de heleboel onder. Wel biologisch allemaal, maar minder prettig voor de plukkers en de karren. Tjompend door de stinkende drap en karren duwen omdat de wielen slipten en zodoende niet vooruit kwamen. Dat was me een martelgang zeg. Ik weet niet of dat de reden was waarom de kalkoenen naar Duitsland op transport werden gesteld. Het gebeurde een maand of wat voor Kerst, maar dat zal wel louter op toeval berusten.
Verder zijn er geen vreemde vogels in de boomgaard. Ook geen Oost Europeanen. Ik kom ze wel onderweg tegen. Soms laagvliegend over 's Heren wegen. Gisteren was er een in een Audi met PL op de witte kentekenplaat. Hij was ook op weg naar een boomgaard in de buurt en had nogal haast. Hij wilde mij op de smalle Knooplaan inhalen! Maar ik liet me niet opzij zetten. Dat is al veel te veel mensen overkomen.

De Nieuwe Wildernis

Via een reactie werd ik geattendeerd op de keerzijde van de film over de Oostvaardersplassen. Een commerciële film die overigens tot veel teleurgestelde bezoekers leidt. Maar ja, dan had men eerst deze film moeten bekijken : De Nieuwe Wildernix :

Vliegende spelbreker

Onruststoker

Topaz!

Het was vandaag weer een prachtige dag in de boomgaard. Dagelijks krijgen de eigenaren zo'n 3 verzoeken van mensen die ook willen plukken. Maar helaas voor hen is het antwoord negatief.  Het geeft wel aan dat er mensen zijn die graag iets willen bijverdienen.
In de vroege ochtend is het nogal fris. Vanmorgen was het krap 8 graden. Met een windje erbij begin je al te denken aan een wintermuts. Het was even de vraag of we vandaag wel aan de slag zouden gaan. Maar gisteren, in de namiddag, werd alsnog besloten te blijven doorgaan met de pluk van de Topaz appels. OOk vandaag rezen er twijfels. Maar tijdens de lunch kregen we te horen dat we vandaag konden doorplukken. Morgen is een rustdag. Over rust gesproken, in de boomgaard is het wat dat betreft volop genieten tussen het groen, rood en geel.
Vanmorgen en vanmiddag werd de rust wreed verstoord door een geel vliegtuigje met witte onderkant met zwarte vlakken, dat tot vervelends toe aan het stuntvliegen was boven de boomgaard. Niemand kon enig begrip opbrengen voor deze stuntpiloot. Sommigen hoopten stiekem dat ie motorpech zou krijgen....
We moesten tot drie uur plukken, maar toen het zover was waren niet alle kisten helemaal vol. Gelukkig had ik een plukmaat, die net als ik van mening was dat hij alleen naar huis wilde als hij iets had afgemaakt. En zo maakten we de kisten alsnog vol en reden we met een tevreden gevoel om half vier naar de loods.