Nadat de Tour weer begon, zijn ze ook op hun fietsie gesprongen : de bekende wielrenners die in hun reclame outfit over de fietspaden scheuren. Met de meesten ben ik niet blij. Iedereen moet als de sodemieter maar aan de kant, want de quasi Mollema's en de belegen Zoetemelkjes komen eraan! Toen ik nog op de Citta reed, zag ik dat sommigen bij het horen van het snorrend geluid al hun tempo gingen aanpassen. Dan werd ik opeens een soort derny met hijgende pedaleurs achter mij.
Van mij mogen ze fietsen hoor, dat is het punt niet. Zolang het maar op een verantwoorde manier gebeurt. Om te beginnen : het fietspad is van alle fietsers. Een bel klinkt aangenamer (een pingel is genoeg, niet dat zenuwachtige) dan dat ordinaire geschreeuw. Om over het ellebogen- en schouderwerk maar te zwijgen.
En waar velen niet bij stilstaan is de snelheid. Waarom mag ik met mijn snor niet harder dan 25, terwijl zo'n fietsfanaat veel harder gaat? Volgens mij klopt dat niet, want ook fietsers moeten zich aan de snelheid houden. Komt bij dat een fiets nauwelijks geluid maakt, dus je hoort hem niet aankomen. Ook iets waar rekening mee gehouden moet worden. De remmen van die ielige tweewieler zijn er volgens mij ook niet op hun taak berekend bij dergelijke hoge snelheden.
En wanneer andere fietsers worden ingehaald, is het wel zo prettig als de snelheid even een tandje of meer teruggaat. Een ongeluk zit in een klein hoekje.
Misschien wordt het tijd dat de hermandad met een lasergun op de zon- en feestdagen eens bij de fietspaden gaat controleren. En controleer dan ook maar of er een bel op zit. Het is natuurlijk van de gekke dat je als fietser doodgereden zou kunnen worden door zo'n quasi coureur.