op eigen risico betreden |
Het was die dag behoorlijk warm, maar de klusser had geluk want hij werkte in de schaduw van een grote fruitboom. We begroetten elkaar en hij begon mij direct te vertellen wat hij aan het doen was. In het Roemeens weliswaar, maar ik begreep hem goed ook vanwege de informatie die ik al had. Hij legde mij uit dat de nu nog grote ruimte straks uit twee delen zou bestaan. Daar zou elke hond over zijn eigen ruimte beschikken. Bij het woord hond maakte hij geen blaffende geluiden of zo. Dat woord (câine) had ik al op de vele waarschuwingsbordjes bij woningen gezien. Hij liet me ook zien hoe hoog de afrastering zou worden en waar de hokken en deuren zouden komen. Maar eerst het dak afmaken, dus klom hij weer op de ladder.
Voor een liefhebber van klussen is Roemenië een paradijs. Er valt hier heel veel te doen. Het materiaal is overal te koop, maar verhoudingsgewijs wat duur. Komt bij dat menig Roemeens huishouden andere prioriteiten heeft dan het kopen van een pot verf of een zak sierpleister met bijbehorend gereedschap. Met andere woorden : er is wel veel te klussen, maar er is te weinig geld. Vandaar het vele achterstallig onderhoud in de vorm van klemmende deuren, afgebrokkeld pleisterwerk, bladderende verf, roestige poorten, slecht begaanbare paden enz. Als ik de loterij zou winnen, dan zou ik een klusbedrijf opzetten, werklozen in dienst nemen en een dorp of stad (afhankelijk van de hoogte van de prijs) adopteren en opknappen. Want dat verdienen ze daar wel, want het zijn harde werkers die elke gelegenheid aangrijpen om op een eerlijke manier geld te verdienen. Ik geef toe, het komt tamelijk idealistisch over maar dat komt omdat ik na mijn bezoek een nog sterkere band met dat land heb gekregen.