Leidinggevende Turken

Toen ik de verhalen over Nurten Albayrak las met betrekking tot haar stijl van leidinggeven, moest ik ongewild terugdenken aan mijn Turkse collega bij een it bedrijf. Hij was projectleider (zonder enige aanvullende opleiding of ervaring) en voerde een waar schrikbewind onder zijn jonge medewerkers. Die medewerkers waren schoolverlaters, die opgeleid werden tot website ontwikkelaar. Als Peoplemanager was ik verantwoordelijk voor hun ontwikkeling en welzijn. Al snel kreeg ik klachten over de projectleider. Eerst geloofde ik ze niet, vanwege het feit dat ze mij zeer onwaarschijnlijk overkwamen. Inhoudelijk waren ze haast middeleeuws van aard. Totdat ik bij toeval hoorde hoe zo'n ontwikkelaar door hem werd bejegend. Ik schrok er behoorlijk van. In een gesprek onder vier ogen heb ik hem aan zijn verstand gebracht, dat dit echt niet kon. Ik waarschuwde hem dat als hij zijn aanpak niet zou veranderen, ik de kwestie (conform de procedures) aan de directeur zijn voorleggen. Er was sprake van zware intimidatie gepaard met grove taal. Er werd nog net niet geslagen en/of geschopt. Na lang heen en weer praten gaf hij zijn werkwijze toe en zei zelf zo te zijn opgevoed en dat dit in zijn moederland heel gewoon was. Zijn boosheid en haast kwaadaardige inslag had alles te maken met zijn eigen opvoeding, zo vertelde hij mij. Hoe erg hij zijn eigen opvoeding ook vond, hij deed exact hetzelfde bij deze jongens en... bij zijn zoontje van twee jaar! Niet veel later is hij van het project weggehaald. Tot grote opluchting van de ontwikkelaars en mij, want ik had niet bepaald de indruk dat hij zijn aanpak zou wijzigen. Een aantal functioneringsgesprekken dat later in mijn bijzijn werd gehouden wees dat uit.