We hebben haar zo'n 10 dagen op bezoek gehad, Daisy. Toen ze met ons meeging waren we benieuwd hoe ze zou reageren in haar nieuwe omgeving, de camping. Vorig jaar heeft ze bij ons thuis gelogeerd en dat ging prima. Ook in deze omgeving ging het uitstekend met Daisy. En ons. Wat een stabiele hond is die lieve rottweiler! De rust zelve. Andere honden konden rustig voorbij lopen, zonder dat ze op hen reageerde. Oké, ze piepte en kreunde wel als het een reu betrof, want Daisy was loops. Maar zolang die gewoon doorliepen, was er verder niets aan de hand. Sommige hondeneigenaren vonden het heel belangrijk dat hun hond even aan Daisy snuffelde als ze voorbijkwamen. Zelfs als we aan tafel zaten te eten. Logisch dat Daisy (altijd aan de riem) dan overeind sprong en enthousiast begon te spelen. Dat soms de tentstokken het zwaar te verduren hadden en wij gestoord werden tijdens de maaltijd, drong niet tot de eigenaren van die honden door. Dan moesten we even in aktie komen om Daisy tot rust te manen.
Zoals eerder verteld is het ook gelukt om Daisy wat van haar watervrees af te helpen. Ze heeft zelfs gezwommen en wat ons betreft daarmee haar A diploma behaald. Haar baasjes hebben dat later zelf kunnen zien, toen ze zelf met Daisy het water inliepen. Daisy is een typisch geval van ruiken, horen en dan pas zien. Altijd met de neus omhoog en snuiven. En als ze een geluid hoorde wat ze niet kon plaatsen blafte ze (even). Luisteren doet ze ook erg goed. Natuurlijk geen geschreeuw bij zo'n zachtaardige hond. Een gebaar of een kort 'uh!' was al voldoende. We hebben genoten van haar en zij merkbaar van ons. De staart fier omhoog en kwispelend. En geen moment iets gemerkt van heimwee. Wat een hond! Hopelijk tot een volgende keer.